Σταθόπουλος Νίκος

Ο Νίκος Σταθόπουλος γεννήθηκε αρχές του ’60 και έζησε πολλά χρόνια στην Αθήνα. Σπούδασε Βυζαντινό και Νεοελληνικό Πολιτισμό στο ΕΚΠΑ και Θεωρία των Σχέσεων Λογοτεχνίας και Γλώσσας στη Μεγάλη Βρετανία. Δραστηριοποιήθηκε στον ευρύτερο χώρο της ιδιωτικής παιδείας, έχει εκδώσει επιστημονικές εργασίες εκπαιδευτικού ενδιαφέροντος και αρθρογραφεί τακτικά σε έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο με πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική και λογοτεχνική θεματολογία. Σήμερα ζει στους Μολάους Λακωνίας έχοντας εγκαταλείψει ένα «συμβιωτικό παράδειγμα» που ακόμα και την ιερή πρωταρχικότητα της τέχνης την καταντά «δημοκρατία του ασήμαντου». «Των εκλείψεων…» είναι η πρώτη του λογοτεχνική έκφραση.
stathopoulos nikos
Ο Νίκος Σταθόπουλος γεννήθηκε αρχές του ’60 και έζησε πολλά χρόνια στην Αθήνα. Σπούδασε Βυζαντινό και Νεοελληνικό Πολιτισμό στο ΕΚΠΑ και Θεωρία των Σχέσεων Λογοτεχνίας και Γλώσσας στη Μεγάλη Βρετανία. Δραστηριοποιήθηκε στον ευρύτερο χώρο της ιδιωτικής παιδείας, έχει εκδώσει επιστημονικές εργασίες εκπαιδευτικού ενδιαφέροντος και αρθρογραφεί τακτικά σε έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο με πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική και λογοτεχνική θεματολογία. Σήμερα ζει στους Μολάους Λακωνίας έχοντας εγκαταλείψει ένα «συμβιωτικό παράδειγμα» που ακόμα και την ιερή πρωταρχικότητα της τέχνης την καταντά «δημοκρατία του ασήμαντου». «Των εκλείψεων…» είναι η πρώτη του λογοτεχνική έκφραση.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΚΤΕΛ Ευρυτανίας Αζτέκος έρωτας Ένας παραγιός στα Σόδομα Κι ο Μάρκος μια ζωή στο καμιόνι Η Κίρκη «καθάρισε» στο Περιστέρι Πώς αυτοκτόνησε ο Νετσάγεφ στην Αραχώβης Πάνε οι «πύραυλοι» στον παράδεισο; Ο σινεμάς «Αθηνά» αναδύθηκε στη ΜΕΘ Ένα βαλσάκι τόσο γαλαζωπό
ΚΤΕΛ Ευρυτανίας…
Οι μνήμες που αναδύονται χωρίς προπαιδεία έχουν όλη την τιμιότητα της άγνοιας του εαυτού… τότε η ποίηση μυρίζει βρεγμένη αλάνα, φανατικά προγονόπληκτη και ανεδαφική άρα ανεξίτηλη, σαν ενοχή… τα πρωινά που κοιτάζω το αμίλητο βουνό απέναντι, μερικές φορές, μια συνωμοσία νοσταλγίας με διαψεύδει… κάποτε, τότε που αρνιόμαστε τον Θεό και όταν λέγαμε κάνα βαρύ «καντήλι» κάναμε τον σταυρό μας… Σαββατόβραδα με τον Ηλία στην αυλή της ταβέρνας δίπλα σχεδόν στην εκκλησία… πρόγραμμα κανονικό, ερήμην της λοιπής συντροφιάς, κόντρα σε ντισκοτέκ και μπουρδελότσαρκες… φανταστικές γυναίκες γδύνονταν χωρίς τελειωμό, σε κάτι δύσκολα δωμάτια βυθισμένα σε ένα αξομολόγητο κόκκινο… Βασικά μόνο ο ένας μιλούσε, κι ο άλλος, με ένα σταθερό χαμόγελο σαν επίτηδες από δέρμα, άκουγε τάχα… μικρά παιδιά μαθές, μα ωστόσο πιο ανυποψίαστα κι από δολοφόνο εν βρασμώ ψυχής… όσο μας πλημμυρίζουν ερωτηματικά, τόσο φαίνεται ότι δεν έχουμε ενηλικιωθεί… η πίστη στον Θεό αρχίζει με μια ερώτηση εντελώς άσχετη, δηλαδή με την πιο πλήρη αγνότητα… Μετά, με τα στερνά της εφηβείας ξετσίπωτα εντελώς, έμπαινα στο ταξί για το Παγκράτι, για την παράνομη σχέση με τη φιλόλογο, κι ο Ηλίας γύρναγε μόνος του στο σπίτι, στην αυλή… είχε πάει τάχα με γυναίκα;… ποτέ δεν έμαθα…
Δείτε εδώ παρουσιάσεις/ομιλίες των Εκδόσεων Αρμός
stathopoulos nikos

Βιβλιογραφία