Μια Μερσεντές χρώματος γκρενά

Ο Νίκος Οικονόμου σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μουσική στο Ελληνικό Ωδείο. Κάποια στιγμή η μουσική επικράτησε στις επιλογές του με την οποία ασχολήθηκε ολοκληρωτικά. Πρωτοεμφανίζεται το 1981 στους Μουσικούς Αγώνες της Κέρκυρας που οργάνωσε ο Μάνος Χατζηδάκις με το τραγούδι «Αν δεν είσαι τυχαίος». Το 1983 κυκλοφορούν από τη δισκογραφική εταιρεία «Λύρα» 12 τραγούδια του με τίτλο «Αφύλαχτη διάβαση». Σιγά σιγά περνά οριστικά στο χώρο της δισκογραφίας όπου παραμένει μέχρι σήμερα. Έτσι προκύπτει η συνεργασία του με τον Γιώργο Μητσάκη που του εμπιστεύεται τη συγγραφή της Αυτοβιογραφίας του (εκδόσεις του εικοστού πρώτου). Ακολουθεί ένα σκληρόδετο λεύκωμα για τον Γιώργο Μητσάκη (εκδόσεις Μανιατέας-Τεγόπουλος). «Το τραμ το τελευταίο» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη. Το «Μια Μερσεντές χρώματος γκρενά», είναι το δεύτερό του μυθιστόρημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός. Δείτε παρουσιάσεις βιβλίων εδώ.

…Κατέβηκε με προσοχή και προσπάθησε να συγκεντρωθεί για να διαβάσει λίγο. Η μητέρα και η αδερφή του είχαν πάει στη γειτόνισσα που είχε τηλεόραση να δούνε τον πρώτο περίπατο του κοσμοναύτη Νιλ Άρμστρονγκ στο φεγγάρι. Κοσμοϊστορικό γεγονός! Ακόμα και ο ίδιος ο Ιάσων Μοσχοβάκης που το μετέδιδε δεν το πίστευε!

Μια Μερσεντές

Η200άρα Μερσεντές, καινούργιο μοντέλο του ’68 με το γκρενά εντυπωσιακό χρώμα, τα διπλά φανάρια μπροστά και τον λεβιέ ταχυτήτων στο τιμόνι, έτρεχε υπερβολικά στη μεγάλη ευθεία πριν τη στροφή για Θρακομακεδόνες. Το κοντέρ έγραφε πάνω από 100 χιλιόμετρα την ώρα. Ταχύτητα επικίνδυνη, αν σκεφτεί κανείς πως στο τιμόνι καθόταν ο Στάθης, ένα λαϊκό παλικάρι στα δεκαεπτά, ντυμένος με ένα τζιν, άσπρο κοντομάνικο πουκάμισο που φούσκωνε στο τσεπάκι το πακέτο με τα τσιγάρα και ελβιέλες αρκετά πολυκαιρισμένες. Μια εμφάνιση τελείως κόντρα με το αυτοκίνητο που οδηγούσε. Δίπλα του, στη θέση του συνοδηγού, καθόταν ο «κύριος Κώστας» ή Γκας, σαράντα χρόνια μεγαλύτερός του, κομψός, ντυμένος με ακριβά ρούχα. Φορούσε μια χρυσή ταυτότητα στο δεξί του χέρι που λαμπύριζε όποτε τη χτυπούσε ο ήλιος και έναν χρυσό σταυρό που έκανε μπαμ στο στήθος του – αφού η μόδα του καιρού επέβαλε τουλάχιστον τρία κουμπιά του πουκαμίσου να είναι ξεκούμπωτα. Πίσω καθόταν ο Πέτρος, ένα δεκαοχτάχρονο παλικάρι κι αυτός.

Μια Μερσεντές