Ο έτυμος λόγος
Ελένη Λαδιά
Διηγήματα
… Ο ανώνυμος άνθρωπος ένιωσε να χάνεται σ’ έναν άγνωστο κόσμο. Με βαθιά συναίσθηση πώς δεν θυμόταν το δικό του όνομα, θέλησε να μάθει το όνομα αυτής της πολίχνης, στην οποία βρέθηκε από μια παραξενιά της τύχης του. -Πώς λέγεται αυτή η πολίχνη; Κανείς από τους κατοίκους που άκουσαν, δεν απάντησε. Τον κοίταξαν μόνο απορημένοι, λες και ρωτούσε το πιο εύλογο που υπάρχει πάνω στη γη. Εκείνος επανέλαβε με φωνή παρακλητική την ερώτηση. Τότε ο σάλος ζητιάνος που χειρονομούσε ακατάπαυστα σε μια φανταστική συζήτηση, τον άκουσε και απάντησε χωρίς να τον κοιτάξει. -Το όνομα της πόλης αυτής λέγεται Υπομονή…
€ 6.59 € 5.27
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.25 kg |
|---|---|
| Dimensions | 14 x 21 cm |
| Συγγραφέας | Ελένη Λαδιά |
| Σελίδες | 130 |
| isbn13 | 978-960-527-093-3 |
| isbn | 960-527-093-5 |
Be the first to review “Ο έτυμος λόγος”
You may also like…
Κείμενα μικρά σχεδόν ανήλικα
Ελένη Λιντζαροπούλου
Φόβος, έρωτας, θάνατος, ζήλεια, μνήμη,
προδοσία, ελπίδα…
Κειμενα μικρά σχεδόν ανήλικα;
Ναι.
Γιατί πώς μπορεί να ενηλικιωθεί
ο φόβος ή ο θάνατος,
αλλά και η αμεριμνησία του έρωτα
ή
η βεβαιότητά του;
Η ποιήτρια Ελένη Λιντζαροπούλου, στην πρώτη της πεζογραφική απόπειρα, επιβεβαιώνει την αγάπη και την προτίμησή της στην μικρή φόρμα, εκθέτοντας κείμενα, σαν παραμύθια ή όνειρα άλλων, βγαλμένα από «μία μυστική κρύπτη για το αδύνατο», αθέατη και άγνωστη στους πολλούς.
Η σημασία του Ξένου
Ελένη Λαδιά
Δοκίμιο
Το θέμα τού «Ξένου» απασχόλησε και απασχολεί αιωνίως τον ανθρωπο.Ποιος ο ορισμός του Ξένου και ποια η αντιμετώπισή του;
Η συγγραφέας του βιβλίου για να εντοπίσει την σημασία του Ξένου ανατρέχει στον Όμηρο, στον Πλάτωνα, στον Αριστοτέλη, στον Πλούταρχο, στους Στωικούς, στον Καβάφη, στην Ελληνιστική εποχή, στον Χριστιανισμό, και φτάνει στην σημερινή εποχή με το μεγάλο δίλημμα: Πρέπει να υποδεχόμαστε και να φιλοξενούμε τον Ξένο;
Ή πόσο κίνδυνο διατρέχει μια μικρή πατρίδα, όταν την κατακλύζουν εκατοντάδες πρόσφυγες και μετανάστες, κυνηγημένοι από τον πόλεμο και τις κακουχίες της δικής τους πατρίδας; Υπάρχει τελικά απάντηση στο μεγάλο αυτό δίλημμα;
Ελοΐζα και Αβελάρδος
Étienne Gilson
Μετάφραση: Γιάννης Καλιόρης
Η ιστορία της Ελοΐζας και του Αβελάρδου – ιστορία έρωτος που εξελίχθηκε σε τραγωδία – είναι τόσο ταξιδεμένη μέσα στον θρύλο, ώστε πολλοί νομίζουν ότι πρόκειται για μύθο (σαν κι αυτόν λ.χ. του Τριστάνου και της Ιζόλδης) ή για προϊόν λογοτεχνικής φαντασίας, και όχι για ιστορία αληθινή προσώπων ιστορικών, εκ των οποίων μάλιστα ο Αβελάρδος υπήρξε ο σημαντικότερος ίσως θεολόγος και φιλόσοφος του 12ου αιώνα. Το βιβλίο του Ετιέν Ζιλσόν συνιστά ιστορική μονογραφία που συναρπάζει πολλαπλώς, συγκεντρώνοντας τρία στοιχεία: την εξωτερική περιπέτεια, ως δοκιμασία συνειδήσεων σε καταστάσεις οριακές· και, τέλος, την περιπέτεια του ιδίου του ερευνητή ως προσπάθεια να αποσυνδέσει την ιστορία από τον μύθο. Πράγματι, ελαυνόμενος από άγνοια ιστορικής αληθογνωσίας, ο διαπρεπής μεσαιωνολόγος αποκαθαιρεί την ιστορία των δύο εραστών από τις προσχώσεις του θρύλου και της λογοτεχνίας, και αποδίδοντας τα πρόσωπα στην πραγματική τους αλήθεια, μας τα κάνει πιο κοντινά και οικεία και την ιστορία τους πιο συγκινητική, παρέχοντας συγχρόνως μάθημα αληθινής ανθρωπογνωσίας ως προς τις δυνατότητες διαστολής ορίων και κορυφώσεως των υπαρκτικών εμπειριών.
Ο αναρχικός τραπεζίτης
…και πέντε διάλογοι για την τυραννία
Φερνάντο Πεσσόα
Είναι δυνατόν να είναι κάποιος συγχρόνως πλούσιος και δαιμόνιος τραπεζίτης κι ένας ολοκληρωμένος αναρχικός που πολεμά για την απελευθέρωση της κοινωνίας; Σύμφωνα με τον Πεσσόα, ναι. Το διήγημα με τον προκλητικό τίτλο «Ο αναρχικός τραπεζίτης» δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1922. Παραβολή, διαλεκτική σάτιρα, υποδειγματικό οικοδόμημα μιας αυστηρής επαγωγικής λογικής, διαθέτει την εγγενή επικαιρότητα που χαρακτηρίζει ολόκληρο το έργο του Πεσσόα. Στους αντίποδες του Βιβλίου της ανησυχίας, Ο αναρχικός τραπεζίτης πραγματεύεται την πρακτική πλευρά της ζωής: την κοινωνία και τα επινοήματά της, το χρήμα, την άσκηση της εξουσίας και τους νόμους της.
Σημερινές Ελληνίδες με πανάρχαια ονόματα
Ελένη Λαδιά
Προτού αρχίσω την συγγραφή του βιβλίου είχα έναν σκοπό: να πείσω τις Ελληνίδες μητέρες να βαπτίζουν τις θυγατέρες τους με τα αρχαιοελληνικά μας ονόματα. Αργότερα η ίδια η θεματολογία του με ταξίδεψε σε όλες τις γωνιές της μυθολογίας. Το ταξίδι ήταν ωραίο και μεγάλο: είδα θεούς και θεές, βασιλιάδες και βασίλισσες, νύμφες που πέθαιναν με τα δένδρα τους, μπήκα στης σπηλιές άλλων νυμφών, άκουσα τους αυλούς των ποιμένων, παρακολούθησα φονικά και αναλήψεις ηρώων στον Όλυμπο, έμαθα για έρωτες που υψώθηκαν στον ουρανό αλλά και για άλλους που μετεβλήθησαν σε άσπονδο μίσος. Δροσίστηκα από τις κρήνες και τον αέρα των βουνών, μπήκα σε θάλασσες και αντάμωσα Τρίτωνες και Νηρηίδες. Οι αρχαιαοέλληνες συγγραφείς, οι πηγές μου, με δίδαξαν πάμπολλα πράγματα με την σοφία τους. Κάθε όνομα ήταν και μία συναρπαστική ιστορία. Μαζεύτηκαν πολλές μαγευτικές ιστορίες που τις άκουγα με την προσήλωση της νυμφόληπτης ή αλαφροίσκιωτης. το ταξίδι, όμως, όσο κι αν ήταν ωραίο, ήταν μεγάλο και στο τέλος κουραστικό. Γι΄ αυτό συνιστώ: Οι χαλκέντεροι ας διαβάσουν μονομιάς το βιβλίο, οι ονειροπόλοι αποσπασματικώς.
Ποιητές και αρχαία Ελλάδα
Ελένη Λαδιά
Σικελιανός – Σεφέρης – Παπαδίτσας
Η σχέση του Σικελιανού με την αρχαία Ελλάδα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ένθετη: σαν να είναι δηλαδή η αρχαία Ελλάδα ένα έργο τέχνης, όπου ο ποιητής επιθέτει στοιχεία της προσωπικής του μυθολογίας.
Η σχέση του Σεφέρη με την αρχαία Ελλάδα είναι μνημονική. Είναι μια σχέση μνήμης, όπου πάνω της μετριέται το πενιχρό παρόν.
Η σχέση του Παπαδίτσα με την αρχαία Ελλάδα είναι σύμφυτη: εδώ η αρχαία Ελλάδα είναι ένας ζων οργανισμός, όπως και η νέα, είναι δηλαδή αρχαία και νέα Ελλάδα μέλη του ίδιου ζώντος οργανισμού.
Μία κατατοπιστικότατη κριτική παρουσίαση για το βιβλίο της Ελένης Λαδιά: «Ποιητές και Αρχαία Ελλάδα» από την ποιήτρια-μουσικό Χρυσούλα Αγκυρανοπούλου!
Το άγιο περιστέρι και ο Κορυδαλλός οδύνης
Ελένη Λαδιά
Διηγήματα
H συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων είναι διφυής. Στο πρώτο μέρος με τον τίτλο «Το άγιο περιστέρι» περιλαμβάνονται διηγήματα μυθοπλασίας, ενώ στο δεύτερο «ο κορυδαλλός οδύνης» αναφέρονται αληθινά περιστατικά, πού συνέβησαν κατά την τετραετή διδασκαλία των εθελοντικών μαθημάτων της συγγραφέως στους άρρενες κρατούμενους των Φυλακών Κορυδαλλού.
Η Γυναίκα με τα λευκά
Wilkie Collins
Μυθιστόρημα
Μετάφραση: Αλέξανδρος Κοσματόπουλος
Ένα από τα πρώτα έργα του «ντετέκτιβ» μυθιστοριογραφίας με μια αφήγηση υφασμένη από πολλούς χαρακτήρες. Ο Wilkie Collins στο περίφημο μυθιστόρημά του βασίστηκε εν μέρει σε ένα πραγματικό περιστατικό απαγωγής και παράνομου εγκλεισμού τον δέκατο έκτο αιώνα. Το 1860, η ιστορία προκάλεσε αίσθηση στους αναγνώστες της, τραβώντας την προσοχή τους με τη φανταστική πρώτη σκηνή όπου η μυστηριώδης «Γυναίκα με τα Λευκά» Anne Catherick συναντά τον Walter Hartright.
Η Γυναίκα με τα Λευκά συνδυάζει επιτυχώς μυστήριο, ρομαντισμό, αγωνία και γοτθικά στοιχεία, ενώ εξισορροπεί μια σφιχτή και έντονη πλοκή με δυνατούς χαρακτήρες και δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι παρέμεινε τόσο δημοφιλής μέχρι σήμερα.
Βαδίζοντας αργά στον μοναχικό δημόσιο δρόμο, σε μια στιγμή, πάγωσε το αίμα μου από το ξαφνικό ελαφρύ άγγιγμα ενός χεριού στον ώμο μου από πίσω. Γύρισα ακαριαία με τα δάχτυλά μου να σφίγγονται στη λαβή του μπαστουνιού μου. Εκεί, στη μέση της φαρδειάς φωτεινής δημοσιας –εκεί, σαν να είχε εκείνη τη στιγμή ξεφυτρώσει από τη γη ή να έπεσε από τον ουρανό– στεκόταν η μοναχική μορφή μιας Γυναίκας, ντυμένης από πάνω μέχρι κάτω στα λευκά. Το πρόσωπό της έγερνε προς το μέρος μου και με παρατηρούσε σοβαρό, ενώ το απλωμένο χέρι της έδειχνε προς το σκοτεινό σύννεφο πάνω απ’ το Λονδίνο.
Είχα μείνει άναυδος απ’ την έξαφνη παρουσία μέσα στη νύχτα, σ’ εκείνο το έρημο μέρος, αυτής της αλλόκοτης μορφής που στεκόταν μπροστά μου, για να μπορέσω να ρωτήσω τί ήθελε. Η παράξενη γυναίκα μίλησε πρώτη. «Αυτός είναι ο δρόμος για το Λονδίνο;» Τί λογής γυναίκα ήταν και πως είχε βρεθεί έτσι ολομόναχη στον δημόσιο δρόμο για το Λονδίνο μία ώρα μετά τα μεσάνυκτα, ήταν αδύνατο να εξηγήσω. Το μόνο πράγμα που ήμουν σίγουρος ήταν πως και ο χυδαιότερος άνθρωπος, ακόμη και σε τούτη την ύποπτα προχωρημένη ώρα και σε έναν δρόμο τόσο ερημικό, δεν θα μπορούσε να την παρεξηγήσει αν την άκουγε να μιλάει…
Λαδιά Ελένη (Ladia Eleni)
Η Ελένη Λαδιά γεννήθηκε το 1945 στην Αθήνα. Σπούδασε αρχαιολογία και θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τα πιο γνωστά λογοτεχνικά της έργα είναι: «Χάλκινος ύπνος», «Αποσπασματική σχέση», «Η θητεία», «Τα άλση της Περσεφόνης», «Η Χάρις», «Οι ποταμίσοι έρωτες», «Τα ψυχομαντεία και ο υποχθόνιος κόσμος των Ελλήνων». Έχει τιμηθεί με το Β΄ Κρατικό βραβείο (1981) για τη συλλογή «Χάλκινος ύπνος» και με το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για την «Ωρογραφία» (1999). Διηγήματά της έχουν μεταφραστεί στα σλοβένικα, τα γαλλικά και τα αγγλικά. Το μυθιστόρημά της «Χι ο Λεοντόμορφος» στα σέρβικα και «Η Χάρις» στα ρουμάνικα. Οι «Ομηρικοί ύμνοι» σε μτφ. Δ. Π. Παπαδίτσα – Ε. Λαδιά έχουν μεταφραστεί στα φιλανδικά. Άρθρα και μελετήματά της έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες της χώρας.
Σημειώσεις από το υπόγειο
Fiódor M. Dostoyevski
Πάνω σε μια αντιστροφή της Δελφικής προστακτικής «γνώθι σαυτόν», στηρίχτηκε το διανοητικό οικοδόμημα ενός ανθρώπου μυστικόπαθου και ταλαιπωρημένου, του οποίου ολόκληρη η ζωή σπαταλήθηκε στους χώρους του πνευματικού του «υπογείου». Πρόκειται για τον υποχθόνιο, ανώνυμο ντοστογιεφσκικό ήρωα, ο οποίος ορύεται από τα βάθη της συνείδησής του: όχι, δεν είναι καλό να γνωρίζει ο άνθρωπος τον εαυτό του.
Ο άνθρωπος αυτός φαίνεται πως ενστερνίσθηκε το αρχαιοελληνικό ρητό, το πραγματοποίησε και τελικώς αποδεικνύοντας το λάθος του το απέρριψε…
Ο διάπλους του καθρέφτη
Τάκης Βαρβιτσιώτης
Σημειώσεις για την ποίηση
«Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι ένας εκπρόσωπος εκείνης της πλειάδας των Ελλήνων ποιητών που πρόσφεραν μια ζωτική και ανέλπιστη συμβολή στην παγκόσμια λογοτεχνία της εποχής μας, και το πλούσιο ποιητικό έργο του έξοχου αυτού λυρικού αποτελεί μια κορυφαία στιγμή της σύγχρονης νεοελληνικής ποίησης, βρίσκοντας αναγνώριση και ‘έξω από την πατρίδα του'». [Από το σκεπτικό της κριτικής επιτροπής του Πανεπιστημίου της Βιέννης, που απένειμε στον Τάκη Βαρβιτσιώτη το Διεθνές Βραβείο Γκόντφριντ φον Χέρντερ, 1994]. «Εάν ο Σολωμός είναι ιδρυτής της νεοελληνικής ποίησης, ο Παλαμάς ο γενάρχης της και ο Κάλβος ο νεοκλασικός σταθμός της, εάν ο Καβάφης εκφράζει το σταθμό της βυζαντινής παρακμής και ο Ρίτσος την κοινωνική διαμαρτυρία, τότε ο επόμενος μεγάλος λυρικός σταθμός είναι ο νεότερος του πρώτου κύκλου της Σχολής Θεσσαλονίκης ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης (1916). Το πνεύμα του αρχικού ποιητικού πυρήνα της μεσοπολεμικής «Σχολής» Θεσσαλονίκης συνεχίζει και κορυφώνει η κελτική υψιπετής ποίηση του μεγάλου αυτού μεταπολεμικού ποιητή». [Από την «Επίτομη Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» του Δ. Τσάκωνα, Εκδ. Κάκτος]. «Δεν ξέρω κανέναν άλλο σύγχρονο ποιητή μας, και πιο συγκεκριμένα, ποιητή μεταπολεμικό, που με τον ποιητικό του λόγο να μας κάνει να νοιώθουμε τόσο έντονα τη «σιωπή». Και ειδικά τη σιωπή του μυστηρίου… Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει στη μοντέρνα ποίηση ένας ποιητής τόσο υψηλού επιπέδου. Είναι κρίμα άνθρωποι σαν κι αυτόν να μένουν στην αφάνεια, έχοντας ένα ακροατήριο διακοσίων ή το πολύ τριακοσίων ανθρώπων. Το έργο του Τάκη Βαρβιτσιώτη είναι ένα αληθινό αριστούργημα και αυτό μας το δείχνει και η πρόσφατη βράβευσή του.» Ανδρέας Καραντώνης
Related Products
Αντισέξους και άλλα διηγήματα
Αντρέι Πλατόνοφ
Ο Αντρέι Πλατόνοφ, αυτός ο μάστορας της γραφής, με το Αντισέξους γίνεται ο αδιαμφισβήτητος εκπρόσωπος της ρωσικής πρωτοπορίας, στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Ουράνια και αβυσσαλέα, η δημιουργία του Αντρέι Πλατόνοφ ενθουσιάζει τους αναγνώστες και θυμώνει την εξουσία…
Εξ Αιγύπτου
Ελένη Λαδιά
Άγιοι των Κοπτών
Η σημερινή έρημος της Νιτρίας δεν είναι δύσβατη, όπως στον καιρό του Παλλαδίου, και το έδαφος δαμάστηκε από την ανθρώπινη ευφυϊα. Όσο όμως έμενα εκεί, αισθανόμουν ότι βρισκόμουν σ’ έναν χώρο ψυχοβολής. Χιλιάδες άνθρωποι ασκήτεψαν σ’ αυτόν, όλοι με τον ίδιο πόθο της αιωνιότητας και της όρασης του Θεού.
Αιώνες τώρα, αυτή η έρημος άκουσε βάσανα και καημούς, δέχτηκε προσευχές και μετάνοιες, είδε μαρτύρια και θαύματα. Θεοφανείες και σατανικοί πειρασμοί πάλευαν για την ανθρώπινη ψυχή, που μαρτυρικά αλλά νικηφόρα όδευε προς τον Θεό. Το ίδιο νίτρο με τις ανταύγειες του φωτός δίνει στο τοπίο μια γαλακτόχρωμη μονοτονία, και οι μικροσκοπικοί του κόκκοι κολλάνε στα μαλλιά και στο πρόσωπο, σαν να φυσάει θαλασσινός αέρας…
Το λάκτισμα του πρίγκιπα
Μάνος Μεγαλοκονόμος
Ιστορίες εναλλακτικής διπλωματίας
Δύο φίλοι, νέοι και υποψήφιοι διπλωμάτες, συζητούν τους προβληματισμούς τους για τη δουλειά και για τη διαδρομή που έχουν επιλέξει να ακολουθήσουν τη ζωή τους. Η πραγματικότητα, έπειτα από πολλά χρόνια, αποδεικνύεται ασύλληπτα πιο εφευρετική από τη φαντασία τους. Οι «Ιστορίες εναλλακτικής διπλωματίας» που βίωσαν σε τέσσερις ηπείρους αποτελούν εμπειρίες παράδοξες, συχνά αγωνιώδεις, πάντα απρόοπτες και, κάποτε κάποτε, απίστευτες. Όλες έχουν εμποτιστεί με πνευματικό χυμό -χιούμορ- και έτσι έχουν περιβληθεί με σημαντική δόση παρηγορητικής ανθρωπιάς. Το «Λάκτισμα του πρίγκιπα» στην ουσία αφηγείται μια επανάσταση στην τυπολατρία της διπλωματίας του παρελθόντος, η οποία προβάλλεται μέσα από τη διασκεδαστική θεώρηση ενός περιβάλλοντος, που, παρά τις μεγάλες αλλαγές του τέλους του εικοστού αιώνα, συχνά διατηρεί ακόμη για τον έξω κόσμο πολύ διαφορετική εικόνα.
Μειλίχια
Fiódor M. Dostoyevski
Μειλίχια, μια νουβέλα. Μειλίχια ένας μονόλογος, κατάδυση στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής. Μειλίχια, ένα κείμενο-καταγγελία στα ερείπια μιας ζωής που αχνίζουν πάνω από το νεκρό κορμί μιας αθώας, μειλίχιας κοπέλας. Μειλίχια, μια διεισδυτική ματιά του Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι στον ζοφερό κόσμο· σύναξη σκιών, ανθρώπων που πούλησαν την ψυχή τους στην αλαζονεία, θυσιάζοντας την ανθρωπιά τους. Με πλούσια θητεία στην παρατήρηση, καταγραφή και απεικόνιση της σύγχρονης πραγματικότητας, ο Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι παραδίδει στον αναγνώστη την Μειλίχια όχι μόνο ως δείγμα της υψηλής συγγραφικής του δεινότητας, αλλά και ως υπόδειγμα κοινωνικού σχολιασμού μιας κοινωνίας όπου τα άφατα αισθήματα κακοφορμίζουν καταλήγοντας στις πνευματικές μαρμαρυγές, στον διάλογο με την τρέλα.
Γραμμένα λόγια
Ουρανία Μπάγγου
Διηγήματα που έχουν για ήρωές τους ανθρώπους καθημερινούς, της δυτικής Μακεδονίας, και ειδικότερα όσους κατοικούν γύρω από την Ορεστιάδα λίμνη. Η συγγραφέας θέλει να μας τους γνωρίσει, να μιλήσει γι’ αυτούς και να ακουστεί η φωνή τους μέσα από τα «γραμμένα λόγια» της, για ό,τι τους αφορά. Για την καταγωγή τους, για την ζωή που σαν φυσικό ρυάκι τους έφερε μέχρις εδώ, για τα όνειρά τους, κι ας είναι κάποια από αυτά διαψευσμένα ή μισοτελειωμένα. Θέλει να οραματιστούμε το μέλλον τους που έχει σαν αφετηρία το παρελθόν τους. Και θα μπορούσε να το δει πληρέστερα κανείς μέσα από ένα μεγάλο μάτι, που μοιάζει μ’ αυτό του Θεού, όπως εικονίζεται σε κάποιες αγιογραφίες, περιβαλλόμενο από χρυσές ακτίνες. Το μέλλον τους, που συναρμολογείται, κομμάτι – κομμάτι, από πλήθος χέρια στον «ανθρωποκεντρικό εργαστήρι» της φύσης. Είναι αλήθειες αναμφισβήτητες για μας και ζουν ανάμεσά μας, η ψυχή του παππού μας, μια Πανωραία, η κυρία με την χαμηλή φωνή στο ιατρείο, ο έρωτας του Χρήστου και της Στυλιανής. Και μοιάζουν ορατές και η θλίψη και η προσμονή που τους συνοδεύουν: γι’ αυτό που δεν ήρθε, αλλά δεν έπαψαν να ελπίζουν ότι κάποτε θα κατακτηθεί.
Νέκυια (Ομήρου Οδύσσειας λ΄) Ελένη Λαδιά
Ομήρου Οδύσσειας λ΄
[…] Στη λ΄ ραψωδία, την γνωστή ως Νέκυια, το θέμα που υπερισχύει είναι της Νοσταλγίας και του Νόστου. Από Νοσταλγία για τον Νόστο επισκέπτεται ο Οδυσσεύς τον Άδη και συνδιαλέγεται με τον μάντη Τειρεσία και τους άλλους νεκρούς. Ολόκληρη η ραψωδία αποπνέει μια ατμόσφαιρα μελαγχολίας, ο Άδης υπάρχει ως μία υποτονική συνέχεια ζωής και το παράπονο των νεκύων είναι η νοσταλγία του πάνω κόσμου. Στην Νέκυια ό ήρωας φτάνει στο αποκορύφωμα της νοσταλγίας: δρα και επιζητεί τον νόστο μέχρι που εισχωρεί στον χώρο του Άδη. Όμως αυτός ο χώρος είναι τοποθεσία ψυχοβολής. Εκεί η νοσταλγία κινδυνεύει να απολιθωθεί και να σταματήσει η δράση για τον νόστο. Στον χώρο των νεκύων ο Οδυσσεύς δεν φοβήθηκε ούτε την συγκίνηση όταν συναντήθηκε με την ψυχή της μητέρας του, ούτε τα λόγια του Τειρεσία, «τον νόστο τον μελίγευστο ζητάς, πανένδοξε Οδυσσέα, όμως αυτόν θα σου τον κάνει δύσκολο ο Θεός». Φοβήθηκε όμως ο ήρωας την απολίθωση στην επιθυμία της νοσταλγίας, απολίθωση που θα εμπόδιζε τον νόστο. Ίσως έτσι θα μπορούσαν να κατανοηθούν οι στίχοι 633-635 στο τελευταίο τμήμα της Νέκυιας. Ο Οδυσσεύς θα ήθελε να παραμείνει στον τόπο του Άδη και να δει τους ήρωες Θησέα και Πειρίθου, άλλα φοβήθηκε μήπως η τρομερή Περσεφόνη θα του έστελνε την Γοργεία κεφαλή, αυτό το φρικώδες κεφάλι, του οποίου το βλέμμα απολίθωνε τα πάντα, από ανθρώπους μέχρι νησιά. Έτσι μπροστά στον φόβο της απολίθωσης, σε μια κατάσταση διαρκούς νοσταλγίας στον χώρο του Άδη, ο Οδυσσεύς φεύγει τρέχοντας και προστάζει τους συντρόφους του να λύσουν τις πρυμάτσες των πλοίων. Η Νέκυια μεταφράσθηκε το 1986. Με τον συνεργάτη ποιητή Α. Π. Παπαδίτσα, ο οποίος από το 1987 βρίσκεται στην αντίπερα όχθη, στον χώρο των νεκύων, χρησιμοποιήσαμε την έκδοση της Οξφόρδης. Η μεταφραστική μας προσπάθεια, όπως στους Ορφικούς και τους Ομηρικούς Ύμνους, έχει σκοπό να δείξει την διαχρονικότητα της ελληνικής γλώσσας. Ακολουθήσαμε επομένως τους κανόνες που είχαμε θέσει και για τις προηγούμενες μεταφράσεις των ορφικών και ομηρικών ύμνων. Ελένη Λαδιά
Το βραδυνό λεωφορείο
Νίκος Ορφανίδης
Πεζογραφήματα
Έρχονται, λοιπόν, και με βρίσκουν άνθρωποι από παλιά. Καταφθάνουν μαζί με τα παλιά λεωφορεία, π’ άφησαν τις στάσεις τους στην παλιά πόλη της Λευκωσίας, εκεί στην οδό Ερμού, τώρα φυλάκια και γκρεμισμένα σπίτια, τοίχοι φαγωμένοι απ’ τη βροχή και τα χρόνια… Έρχονται, λοιπόν, και με βρίσκουν τα παλιά λεωφορεία, μ’ ένα κόσμο που βουίζει, που αφήνεται σ’ ένα ατέλειωτο ταξίδι. Ανασαίνουν αγκομαχώντας στον ουρανό, το πίσω μέρος της κάσας ανοιχτό, ο αέρας μπαίνει από παντού, χαϊδεύει τα πρόσωπα, τα σώματα, χαϊδεύει τα μαλλιά των κοριτσιών που ανεμίζουν. Η Αθηνά, η Άρτεμις, η Ρέα, η Ηρώ. Όλες μαζί. Η Σοφία, η Ευθαλία, η Μαρίνα, η Χαρά. Μαζί τους κι η Ελένη, κι η Κλειώ. Έρχονται χαρούμενες. Αστράφτουν στο φως. Λάμπουν στο φως. Όπως οι ασημένιες πάλες του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Όπως ο λαμπρός σταυρός που είδε στον ουρανό ο Μέγας Κωνσταντίνος…
Το ταξίδι των ψυχών
Μαρία Στεφανοπούλου
Ιστορίες μαθητείας μέσα στο χρόνο – 1
νουβέλες
Οι «Ιστορίες μαθητείας μέσα στον χρόνο» είναι ένα «μυθιστόρημα μαθητείας» με τη μορφή επτά νουβελών, ιστοριών της ανάδυσης και της επιστροφής. Μια ηρωίδα αλλάζει πρόσωπα, όπως ο χρόνος αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά μας και μεταβάλλει τον τρόπο που βλέπουμε τα οράματα, τον κόσμο και τον εαυτό μας, ενώ αυτό που είμαστε παραμένει πεισματικά προσκολλημένο στην αρχή του. Πρωταγωνιστικά πρόσωπα στις «Ιστορίες μαθητείας» είναι η παιδική ηλικία και η εφηβεία («Το ταξίδι των ψυχών», πρώτος τόμος), η πρώτη νεότητα και το κατώφλι της ωριμότητας («Η σιωπή που κατοικεί στα σπίτια», δεύτερος τόμος)· ή αλλιώς, ο φόβος και η εξέγερση, η αγωνία της γνώσης και η αποδοχή του θανάτου, αλλά και της ζωής που τον προετοιμάζει.
Από την άγνοια του εαυτού ως τη συνείδηση των πραγμάτων και τη γνώση, από την παθητικότητα στη δράση, τα πρόσωπα ενηλικιώνονται, μεταβάλλονται μαζί με τις εποχές που διανύουν, όχι γιατί η ψυχική και πνευματική ωρίμανση έρχεται μοιραία και αναπόφευκτα, αλλά γιατί αφετηρία και προϋπόθεση της τελευταίας είναι η αγωνία και η αμφισβήτηση για όλα όσα περιβάλλουν την ύπαρξη. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)
Στις νουβέλες που περιλαμβάνονται σε αυτόν τον τόμο, ο φόβος, νικημένος ή ανελέητα τυραννικός, οδηγεί στην αυτογνωσία. Και η εξέγερση δεν είναι παρά το αίτημα για την επιστροφή του σύντροφου φόβου, μια διαρκής επαγρύπνηση, γιατί καμιά μορφή απελευθέρωσης -ξεκινώντας από την πράξη της γέννησής μας- δεν ικανοποιεί ό,τι είναι εμποδισμένο να ζήσει προκειμένου να διεκδικεί αέναα ένα αίσθημα δικαιοσύνης. Το «θέλω να καταλάβω» ή εκείνο το «θέλω να δράσω» δεν είναι αυτονόητοι μηχανισμοί της συνείδησης· πηγάζουν από μια βαθύτερη ανάγκη, όσο βαθύ και σκοτεινό είναι το τραύμα της ψυχής, όσο η ιστορική πραγματικότητα ορθώνεται μπροστά μας ως αίνιγμα, πρόκληση, αναγκαιότητα.
Το ταξίδι δεν είναι μόνον ο προορισμός των ψυχών όταν φεύγουν για την αθανασία, αλλά και η διαδρομή τους όταν αυτές βρίσκονται εδώ, εν ζωή, και νιώθουν την ανάγκη να πάνε πίσω, στην αφετηρία τους, να επιστρέψουν εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν. Το παιδί ζει πάντοτε μέσα μας κι όσο αυτό το ξεχνάμε, ξεχνάμε και να ζήσουμε δημιουργώντας.
Περίπατος στα τείχη
Γιώργος Χρ. Κυθραιώτης
«Στους δρόμους οι διαβάτες προχωρούν ακολουθώντας δαιδαλώδεις μελωδίες μέσα τους, αλλά και ψαλμούς και φοινικιές που ανοίγουν ψηλά σαν πυροτεχνήματα και παφλασμούς από τις υδατοπτώσεις ουράνιων καταρρακτών. Ωστόσο η γαλήνη ποτέ δεν διαταράσσεται. Τους μένουν μονάχα κάτι τριμμένα ρούχα που τα σφίγγουν γύρω απ’ το σώμα τους, μέχρι να φτάσουν στο σπίτι, στο πραγματικό τους σπίτι.» Ακολουθώντας το δρόμο της αφήγησης η οποία συχνά προτιμά τις ατραπούς του ποιητικού λόγου, ο Γ. Κυθραιώτης εγκαινιάζει μια πορεία προς τη γενέθλια πόλη του, τη Λευκωσία. Η γραφή του πλέκει ένα δίχτυ με το οποίο προσπαθεί να αλιεύσει την πολυπόθητη πραγματικότητα, την αλήθεια των προσώπων, των πραγμάτων, της ιστορίας. Η ατμόσφαιρα της πόλης γίνεται η αφετηρία για συναρπαστικές διαδρομές, προς τα έξω αλλά και προς τα μέσα, για περίπατους, ερωτικές συναντήσεις. Οι δρόμοι της πόλης παρεκκλίνουν από τη συνήθη τους κατεύθυνση, οδηγώντας συχνά στο όνειρο, στην πίκρα της διάψευσης, στην ήττα, στη συνειδητοποίηση μιας βαθύτερης πραγματικότητας.
There are no reviews yet.