Στην κόχη της μοίρας

Η Μαρία Καμηλάκη-Μανογιαννάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ρέθυμνο Κρήτης. Σπούδασε στη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία Πειραιώς και αργότερα στο Παιδαγωγικό Τμήμα Αθηνών για εξομοίωση πτυχίου. Εργάστηκε ως δασκάλα σε σχολεία της Κρήτης, της Μακεδονίας και της Αθήνας. Από μικρή αγαπούσε το γράψιμο. Έχει γράψει ποιήματα και λογοτεχνικά έργα για μαθητικές παραστάσεις στα σχολεία που υπηρέτησε, αρκετά από τα οποία έχουν δημοσιευτεί σε σχολικά ή τοπικά περιοδικά. Το 2019 διακρίθηκε σε λογοτεχνικό διαγωνισμό διηγήματος.

«ΣΤΗΝ ΚΟΧΗ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. Εμπνευσμένο από εμπειρίες και εμπλουτισμένο με σκέψεις, φαντασία, αλληλοσυγκρουόμενες αντιλήψεις, εναλλασσόμενες εικόνες και συναισθήματα. Ξεκινάει από τα μισά του περασμένου αιώνα και ολοκληρώνεται στις μέρες μας. Συνταιριάζει με μαγικό τρόπο το παρελθόν που με γοργά βήματα δίνει τη σκυτάλη στο παρόν.

Λίγα λόγια από τη συγγραφέα

Με πολύ σεβασμό και πάθος για το γράψιμο, δειλά στην αρχή αλλά με ενθουσιασμό και από εσωτερική ανάγκη άφησα το μολύβι να ρουφήξει από την ψυχή και το μυαλό κάθε εμπειρία και φαντασία και να γεμίσει τη ζωή των ηρώων που εμπλέκονται στο  μυθιστόρημα αυτό. Χρόνια τώρα έμενε κρυφός πόθος. Ήμουν σιωπηλή στην έκθεση κάθε σκέψης και αρνητική στην ιδέα της εξωτερίκευσης. Ποιήματα, διηγήματα που ξεπηδούσαν και βλάσταιναν από μέσα μου τα στόλιζα με λέξεις και φράσεις και τα έχωνα σε συρτάρια, φακέλους και σημειωματάρια. Φωτίστηκαν και χαμογέλασαν μόνο όσα έγραψα για τα παιδιά, τα εγγόνια μου και με τους μαθητές μου στα σχολεία που υπηρέτησα.

Τα χρόνια κυλούσαν και ο ανεκπλήρωτος πόθος να γράψω κάτι που να έχει το στίγμα μου γιγάντωνε και φούσκωνε μέσα μου. Όμως οι δεκαετίες, η μία μετά την άλλη, πέρασαν. Το ημερολόγιο στον τοίχο έδειξε το πέρασμα των χρόνων, ένιωσα τον τρόμο του θανάτου. Ένιωσα τηνπίκρα του ονείρου που δεν πραγματοποίησα. Αισθάνθηκα ότι ένα κομμάτι από τον εαυτό μου, ενώ περίμενε να γεννηθεί, το κλείδωσα στο σκοτεινό κελί της λήθης.

Ένα πρωινό πήρα τη μεγάλη απόφαση. Σε ένα μπλοκ είχα αραδιάσει πολλά που είχαν σημαδέψει τη ζωή μου. Θα έγραφα, λέει, κάποτε την αυτοβιογραφία μου. Τρόμαξα, ένιωσα τη φωνή των προγόνων μας «Τα εν οίκω μη εν δήμω». Ντράπηκα. Το έσκισα, το πέταξα και άρχισα να περιπλέκω σε καινούργια φύλλα το μυθιστόρημα αυτό μόνο με το βελονάκι της φαντασίας μου. Η εφηβική ηλικία των ηρώων μου συμπίπτει με την περίοδο της Χούντας. Τότε που η οικογένεια και η νοοτροπία της εποχής έπαιζαν σημαντικό ρόλο καθορίζοντας ακόμη και τη μοίρα των ανθρώπων.

Τα πρόσωπα, τα ονόματα, οι χαρακτήρες, τα περιστατικά, όλα όσα διαδραματίζονται είναι εντελώς φανταστικά, καθαρή μυθοπλασία για την πλοκή του έργου, απεικονίζουν όμως την τότε πραγματικότητα. Οποιαδήποτε ομοιότητα με ονόματα, επαγγέλματα, γεγονότα, ιδρύματα, τοποθεσίες αποτελεί σύμπτωση. Σε αυτές τις γραμμές ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και ευγνωμονώ τους γονείς μου, εκεί ψηλά που είναι, για τον αγώνα τους να μάθω γράμματα. Ιδιαίτερα τη μητέρα μου, που με γνώσεις μόλις δευτέρας τάξης δημοτικού ξενυχτούσε να μου «υπαγορεύσει» αρχαία κείμενα για να πετύχω στις εξετάσεις.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και τα έξι αδέρφια μου που σε κάθε δύσκολη στιγμή είναι δίπλα μου.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ την επιστήθια φίλη μου, Πηγή Γρύλλη, συνάδελφο και συγγραφέα, που επέμεινε να ασχοληθώ με το γράψιμο. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ πολύ την κουμπάρα μου, εξαιρετική φιλόλογο και άνθρωπο, Εύη Ζαμπετάκη-Καραλή, που το διάβασε προσεκτικά λέξη προς λέξη επισημαίνοντας κάθε λάθος ή παράλειψή μου.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ τον ναυτικό κ Δεδελό, γιατί με τις θαλάσσιες εμπειρίες του έδωσε φτερά στην φαντασία μου, να εμπλέξω τους ήρωες μου και να περιγράψω με σαφήνεια τις φουρτούνες, τα λιμάνια και τα υπερατλαντικά ταξίδια, αφού προσωπικά δεν έχω ταξιδέψει έξω από τα νερά της Ελλάδας μας.

Τέλος ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από καρδιάς και τα τρία παιδιά μου, Χρυσή, Ειρήνη και Παύλο, που μου έδωσαν θάρρος και χρόνο να ασχοληθώ με το όνειρό μου.

Δείτε επίσης: «Αστραπές χωρίς βροντή» του Βασίλη Μπενόπουλου

stin kochi tis moiras