athina fugi pros ta ebros
Παρουσίαση του νέου βιβλίου του π. Βασιλείου Θερμού
«Φυγή προς τα εμπρός. Πώς μια ήττα μετατρέπεται σε νίκη;»
Για το βιβλίο μιλούν:
Δημήτρης Κυριαζής, ψυχίατρος-ψυχαναλυτής.
Τέση Λαζαράτου, ψυχαναλύτρια.
Μιχάλης Πάγκαλος, φιλόλογος-διδάκτωρ φιλοσοφίας
και ο συγγραφέας π. Βασίλειος Θερμός.
Περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ
Περισσότερα για το συγγραφέα δείτε εδώ
Ο Σολζενίτσιν έγραψε κάποτε πως: «Οι νίκες χρειάζονται στις κυβερνήσεις. Ενώ οι ήττες χρειάζονται στους λαούς… Όπως τα βάσανα και οι συμφορές χρειάζονται στους μεμονωμένους ανθρώπους. Σε αναγκάζουν να εμβαθύνεις στην εσωτερική σου ζωή και να ανυψωθείς πνευματικά».
Στην ελληνική κατά-σταση των τελευταίων ετών ο λαός στην πλειονότητά του δείχνει να μην θέλει να παραδεχθή ότι χρειαζόταν την ήττα του. Ακόμη χειρότερα, μοιάζει σαν να μη θέλει να παραδεχθή την ήττα του. Τέλος, και αυτό επισφραγίζει την τραγωδία, δεν την αναγνωρίζει ως δική του ήττα.
Και τούτο διότι δεν έχει πάρει ακόμη από-σταση από τα λάθη του για να τα κρίνει, αρνείται να προσέξει την μετά-σταση της διχαστικής
αυτοκαταστροφικής λογικής από τα κόμματα σε ολόκληρη την κοινωνία, εξακολουθεί να αναζητά σύ-σταση επιτροπών που θα εντοπίσουν την ευθύνη των πολιτικών. Το μόνο που φάνηκε να τον ενδιαφέρει ουσιαστικά είναι να μην γίνει στάση πληρωμών.
Έχει όμως ήδη επικρατήσει στάση λογικής και νηφάλιας σκέψης, διά-σταση μεταξύ λόγων και έργων, αντί-σταση στην ειλικρίνεια. Αυτό που ο
Σολζενίτσιν θέτει ως αναγκαίο κακό για τους λαούς ώστε να ανυψωθούν πνευματικά, ο λαός μας μέχρι τώρα δείχνει να ισχυρίζεται με την συμπεριφορά του ότι δεν το έχει ανάγκη. Φυσικό, αφού στην φαντασίωσή του αισθάνεται ήδη ανυψωμένος: ότι δηλαδή έχει ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στους υπόλοιπους Ευρωπαίους οι οποίοι τον φθονούν και επιζητούν να τον καταστρέψουν. athina fugi pros ta ebros Σε έναν ιδανικό κόσμο θα έπρεπε να μην είναι απαραίτητες οι ήττες. Όμως είμαστε ατελείς άνθρωποι και έτσι ρέπουμε προς την αμυντικότητα,
την άρνηση, τον ναρκισσισμό, το βόλεμα, την στενοκαρδία. Κατόπιν οι ήττες έρχονται ως φυσικό επακόλουθο αυτής της πολύμορφης φθοράς,
ανοίγοντας δύο δρόμους: είτε περαιτέρω σκλήρυνση των χαρακτηριστικών αυτών, ενισχυμένων με το πάθος του αδικημένου, είτε μετάνοια και αλλαγή.
Είναι πιθανό η ιστορία του μέλλοντος να γράψει με μελανά γράμματα το γεγονός ότι σε αυτά τα επτά χρόνια ύφεσης, μιζέριας, κηδεμονίας, και για
ορισμένους συνανθρώπους μας εξαθλίωσης, ούτε η πολιτική σκηνή ούτε ο λαός στην πλειονότητά του παρουσιάζουμε σημάδια ότι επιλέξαμε τον δεύτερο δρόμο.
athina fugi pros ta ebros
2NET