Περιοδικό Ψυχής Δρόμοι 23ο τεύχος

Περιοδικό

Ο π. Βασίλειος Θερμός γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1957 και σπούδασε Ιατρική και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ασκεί την Ψυχιατρική και Ψυχοθεραπεία παιδιών, εφήβων και νέων. Είναι διδάκτορας του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών με βαθμό «άριστα». Μετεκπαιδεύθηκε ως επισκέπτης επιστήμονας (Visiting Scholar) στα πανεπιστήμια Harvard, Boston University, Boston College, Andover Newton. psychis dromoi 23

Τα βασικά του ενδιαφέροντα είναι ο διάλογος Θεολογίας-Ποιμαντικής και Ψυχιατρικής-Ψυχαναλύσεως. Η ψυχολογία του κληρικού και του εκκλησιαστικού οργανισμού, η ψυχολογία και ψυχοπαθολογία της θρησκευτικότητος, η εφηβεία και τα προβλήματά της. Έχει εργασθεί σε εκπαιδευτικά προγράμματα κληρικών και εκκλησιαστικών στελεχών. Έχει δημοσιεύσει διάφορα βιβλία και άρθρα, έχει συμμετάσχει σε πολλές εκδηλώσεις και εκπομπές. Υπηρετεί στην Ιερά Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας.Περισσότερες πληροφορίες για τον επιμελητή του περιοδικού Ψυχής Δρόμοι που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός. Δείτε εδώ. psychis dromoi 23

Το πυκνό και δύσκολο άρθρο του Sebastian Moldovan επιτελεί στη Θεολογία το αντίστοιχο εκείνου που ονομάζουμε στην Ιατρική ‘βασική έρευνα’. Πάγια θεολογική θέση αποτελεί η ιδέα ότι τα πάθη δεν είναι παρά στρεβλωμένες χρήσεις των καλών ψυχοσωματικών δυνάμεων τις οποίες ο άνθρωπος διαθέτει από την δημιουργία του. Εδώ, λοιπόν, επιχειρείται να διερευνηθή ποιες ανθρώπινες δυνάμεις βρίσκονται φθαρμένες πίσω από την παθητική αυτοεγκατάλειψη στην καταστροφική δράση των εθισμών. Ο συγγραφέας τοποθετεί τους ποικίλους εθισμούς στο σύνορο μεταξύ νόσου και αμαρτίας. Μεταξύ αθέλητου και εκούσιου, προκειμένου να προσδώσει κατόπιν οντολογική διάσταση στην προφανή παθητικότητά τους. psychis dromoi 23.

Η καρδιά του ενδιαφέροντος της συνεισφοράς του βρίσκεται στην ανακάλυψη εντός του έργου του Αγίου Μαξίμου του θεόσδοτου δώρου του πάσχειν. Ο άνθρωπος είναι καταστατικά και ενεργητικός (κάτι εύκολο να κατανοήσουμε, εφόσον σε αυτό στηρίζεται ολόκληρο το νόημα του πνευματικού αγώνα) αλλά και παθητικός υπό την έννοια της εγγενούς δεκτικότητας της Χάρης. Το θετικό πρόσημο αυτής της καταστατικής παθητικότητας αναιρείται όταν ο άνθρωπος παύει να την προσφέρει στον Θεό αλλά την ανοίγει προς τον διάβολο και προς το εμπαθές του θέλημα. Θα ήταν ιδιαίτερα παραγωγική η εξερεύνηση και άλλων πεδίων της ούτω νοουμένης παθητικότητας της ανθρώπινης φύσης, όπως πχ στις διαπροσωπικές σχέσεις, στον έρωτα, στην προσευχή κ.ά.

Δείτε παρουσιάσεις βιβλίων εδώ.

Περιοδικό