Είμαι ό,τι έχω ξεχάσει;

Είμαι ό,τι έχω ξεχάσει;

Ο Χρόνος μάς περιέχει και μάς ορίζει όλους. Από το μπουσούλημα έως και το γέρμα μας. Χρόνος ίσον άνθρωπος. Άνθρωπος ίσον αισθήσεις. Αισθήσεις ίσον κατανόηση. Κατανόηση ίσον γλώσσα. Γλώσσα με ψυχή. Επειδή οι λέξεις για εμένα ηχούν έναν ολόκληρο κόσμο νοημάτων και δημιουργούν σύμπαντα αφύπνισης και α-λήθειας, θέλησα από το δικό μου μετερίζι, από τη δικιά μου καθημερινότητα-καθημερινότητα παρατήρησης και εσώτερης ανάλυσης-, να γράψω αυτά τα 77 κείμενα. Εβδομήντα επτά μικρές ιστορίες ή Ιστορίες, που αποτυπώνουν όλα όσα έχουμε σκεφτεί, αλλά έχουμε ξεχάσει. Που έχουμε νοιώσει, που έχουμε αναρωτηθεί, που έχουμε αναζητήσει και αγαπήσει… αλλά λησμονήσαμε από δειλία ίσως. Αυτά που έχουμε φοβηθεί και ίσως δεν τολμάμε ούτε στον εαυτό μας να τα εξομολογήσουμε. Εκείνα που δεν ξέραμε πώς να τα πούμε, μα που ειπώθηκαν όταν βρήκαμε τον εαυτό μας μέσα από αυτά. Σε μια εποχή που δεν υπάρχει κίνηση ιδεών, αλλά κίνηση κανόνων, τρόπων ζωής και συμπεριφοράς. Σε έναν κόσμο που είναι διαρκής λόξυγγας κατανάλωσης, πιστεύω ότι τα κείμενα αυτά είναι κείμενα αγγιγμάτων, αφύπνισης, ενσυναίσθησης, αλληλεγγύης και πάνω από όλα συγχωρητικής αγάπης. Η μεγαλύτερη μάχη που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι ανάμεσα σε αυτά που νιώθουμε και σε αυτά που «ξέρουμε»… Μια μάχη που δεν φύγαμε ποτέ από αυτήν, αλλά επιστρέψαμε γιατί ίσως είμαστε σβησμένες απαντήσεις σε καίριες ερωτήσεις. Επειδή λησμονήσαμε ότι οι κορυφές μας ανήκουν και τελειώνουν στους πρόποδες της μνήμης μας… Τελικά «είμαστε ό,τι έχουμε ξεχάσει» μήπως;

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

• ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤ(ΙΚ)Α ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
• Μπορείς να εμπιστευτείς τη μνήμη σου;
• Αγάπα τις σκουριές σου και κάνε τις πληγές σου πηγές
• Στα σφ-άλματα γεννιούνται τα πιο γενναία άλματα…
• Κολύμπα στα ελεύθερα του χρόνου σου
• Εδώ ψυχή…
• Ένας άστεγος που άκουγε τη γη του…
• Περιμένοντας τους ενοίκους της ψυχής σου
• Η καρδιά σου δεν είναι δική σου, αν χτυπά μόνο για σένα
• Έχεις ποτέ επιθυμήσει να ήσουν ένα αντικείμενο;
• Έστω για μια φορά;
• Προορισμός της γυναίκας δεν είναι να εννοηθεί, αλλά ν’ αγαπηθεί…
• Γίνε ο χρόνος που δεν είσαι
• Η Ιστορία είναι σαν ένα τρένο που δημιουργεί ταυτόχρονα τις γραμμές από όπου περνά.
• Γραμμές δεν προϋπάρχουν
• Εσείς πότε πήρατε τελευταία το ρεπό σας;
• Αγάπησες ποτέ τα σκουπίδια σου;
• Όλα είναι δρόμος
• Δεν δρας μ’ αυτό που λες, αλλά μ’ αυτό που είσαι
• Η αλήθεια είναι όπως το τσίπουρο…
• Κάνε τη β-αρετή ζωή σου αρετή
• Μίλα μου σαν ένα φύλλο…
• Ξέρεις
• Εγέρθητι, φίλε μου! Στο ύψος της ομορφιάς της ζωής σου
• Μοναδικά γεννιόμαστε, ξεχωριστά γινόμαστε
• Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ
• Το πάρκο των ψυχών
• …δραπέτευσε σ’ ένα χνώτο σου…
• Τα όμορφα καντήλια, όμορφα καίγονται
• Η Παναγία κι ο παππούς…
• Ένα τσαμπί… σταυρός
• Αν αντέχουν οι ρίζες, τα φύλλα ξαναβγαίνουν
• Ασυμπτωματικές ψυχές…
• Αναζήτα στο σκοτάδι ένα φως…
• Μετράς την αντοχή σου με την ανοχή σου;
• Καρδιές που δεν σώνονται σε σωσμένους φόβους καταντήσαμε…
• Διάλογος με την Παναγιά
• Οι φωτιές μέσα μου δεν κλαίνε…
• Όταν…
• Μέσα σ’ ένα πένθος, υπάρχει το ψυχικό σου έθνος
• Εσύ μπορείς να πιάσεις τη μυρωδιά με τα χέρια σου;
• Αγέννητη ψυχή
• ‘Ένας χαρταετός που ξέμεινε
• Κάθε «βάλε» έχει μέσα του και ένα «λάβε»
• ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
• Νοσταλγικά βλέμματα σαν απραγματοποίητα βεγγαλικά…
• Αλήθεια τι γίνονται οι λέξεις σου, όταν μεγαλώνουν;
• Πόσες μονάδες επικοινωνίας έχεις στην τηλεκάρτα σου;
• Η ψυχή της ζωής μας δεν γνωρίζει εγγύηση, μονάχα θάρρος
• Καλοκαίρι σημαίνει να έχεις καλό καιρό μέσα σου
• Ολομόναχοι μαζί…
• Στρέψε το βλέμμα στο ανοιχτό παρελθόν σου
• Μη στριμώχνεσαι ανάμεσα σ’ όσα μπορείς και σ’ όσα θέλεις
• Οι πυγολαμπίδες του «κάποτε»
• Κύριος των κυμάτων, κύριος των λαθών
• Γυμνοί από
• Άσε το φως σου να κάνει κούνια…
• Υπάρχουμε σημαίνει συνυπάρχουμε. Απλώς…
• Πόσο μεγάλος είσαι στις μικρές σου στιγμές;
• Μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο σου με ένα σημείο στίξης;
• Πες σε μια «στιγμή» σου πόσο όμορφη είναι . . . . .
• Η αγάπη είναι η ολοκλήρωση της δικαιοσύνης στη ζωή μας…
• Στα ερείπιά σου χωράνε τα αιρεί-πιά σου
• Στο δικό σου πλησ-ίασμα γεννιέται το δικό μου ίασμα
• ΑΤΡΟΜΗΤΟΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΙ ΦΟΒΟΙ
• Τι άλλο είναι η λησμονιά αν όχι μια ευκαιρία να θυμόμαστε;
• Πού πάνε τα σύννεφά σου;
• Ψυχογεωγραφία
• Όταν ένα Σ γίνει Χ και το σώμα γίνει χώμα, τι θα έχει απομείνει άραγε απ’ το καθέναν μας;
• Από αγάπη ή από ανάγκη υποχωρείς;
• Σε ποια διορία τελειώνουν οι φόβοι σου;
• Να δούμε τι θα σου ζητήσει η Ιστορία…
• Νιώθουμε ότι ζούμε ή ζούμε, όπως νιώθουμε;
• Συγκράτησέ με στην αιωνιότητα μιας στιγμής σου
• Γιατί εκτίουμε τα χρόνια που ζούμε ως ποινή κι όχι ως ευλογία;
• Πίσω απ’ τις μεγαλύτερες αδυναμίες σου, κρύβονται οι μεγαλύτερες δυνατότητές σου
• Τι θα ήθελες να ζεις στη μοναξιά σου;
• Έλα, κάθισε σιμά
• Και να τούτη δα τη στιγμή….
• Ζωές, που φεύγουν αξόδευτες
• Για δες…
• Σήμερα, η μέρα μου ξέχασε να κλειδώσει
• Μην φοβάσαι να χάσεις, αλλά μονάχα μην χαθείς

Είμαι ό,τι έχω ξεχάσει;. Από τον Άγγελο Τάσκο