Κόρδης Γιώργος (Kordis Giorgos)

Ο Γεώργιος Κόρδης γεννήθηκε το 1956 στη Μακρυρράχη Φθιώτιδας και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1975-1979). Ταυτόχρονα έκανε σπουδές ζωγραφικής και αγιογραφίας με δάσκαλο τον π. Συμεών Συμεού. Την περίοδο 1987-1989 πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές ειδίκευσης στη Θεολογία και αισθητική της βυζαντινής τέχνης στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη (Holy Cross Orthodox School of Theology) και Καλές Τέχνες στο School of the Museum of Fine Arts of Boston. Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα, συνέχισε με σπουδές στη χαρακτική τέχνη και τη χαλκογραφία με δάσκαλο τον χαράκτη Φώτη Μαστιχιάδη. Το 1991 ανακηρύχθηκε Διδάκτορας από τη Θεολογική Σχολή Αθηνών, το 2003 εκλέχθηκε Λέκτορας στο Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής Αθηνών με αντικείμενο τη Θεωρία και Πράξη της Εικονογραφίας, το 2009 Επίκουρος Καθηγητής, ενώ το 2012 αποχώρησε από το Πανεπιστήμιο για να αφοσιωθεί στη ζωγραφική και στην ιστόρηση ναών. Την περίοδο 2003-2007 δίδαξε ως επισκέπτης καθηγητής στο Institute of Sacred Music, στο Πανεπιστήμιο Γέιλ, και από το 2014 ως το 2020 στο Notre Dame University των ΗΠΑ. Έχει εικονογραφήσει πολλούς ναούς εντός και εκτός Ελλάδας. Έχει εκθέσει την « κοσμική» ζωγραφική του, βαθιά επηρεασμένη από την βυζαντινή και αρχαιοελληνική τέχνη, σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε αίθουσες τέχνης και μουσεία. Μεγάλο μέρος της ζωγραφικής του δουλειάς είναι αφιερωμένο σε εικαστικούς διαλόγους με Έλληνες λογοτέχνες. Έχει συγγράψει αυτοτελείς μελέτες και άρθρα για τη Θεολογία της εικόνας, τη θεωρία της βυζαντινής ζωγραφικής και την τεχνική της εικονογραφικής τέχνης.
kordis george
Ο Γιώργος Κόρδης γεννήθηκε στη Μακρυρράχη Φθιώτιδας το 1956. Σπούδασε θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1975-1979). Παράλληλα έκανε ελεύθερες σπουδές ζωγραφικής και βυζαντινής εικονογραφίας. Μελέτησε συστηματικά την ιστορία και αισθητική της βυζαντινής ζωγραφικής. Από το 2003 έγινε λέκτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (εικονογραφία: θεωρία και πράξη). Συνέχισε τις σπουδές του στις Καλές Τέχνες στη Βοστόνη των ΗΠΑ (School of the Museum of Fine Arts of Boston, 1987-1989). Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, μαθήτευσε κοντά στο μεγάλο Έλληνα χαράκτη Φώτη Μαστιχιάδη, που τον μύησε στον κόσμο της χαρακτικής τέχνης και κυρίως της χαλκογραφίας. Από το 1993 ως το 1997 προσέγγισε εικονογραφικά τα λογοτεχνικά κείμενα του Αλ. Παπαδιαμάντη και άλλων Ελλήνων λογοτεχνών (Κόντογλου, Καρκαβίτσα, Μωραϊτίδη), καθώς και λαϊκά παραμύθια της Κύπρου. Παράλληλα ασχολήθηκε με την έκδοση συλλεκτικών βιβλίων. Από το 1990 ασχολείται συστηματικά με τη διδασκαλία της βυζαντινής ζωγραφικής οργανώνοντας σειρές μαθημάτων και καλοκαιρινά σεμινάρια. Από τις πρώτες εικονογραφήσεις του στα Διηγήματα της αγάπης. Και τα Διηγήματα της θάλασσας (Συλλογικό έργο).  Έως την Αυγοτέμπερα με υποζωγράφιση.  και τα υπόλοιπα βιβλία που εικονογράφησε ή είναι ο συγγραφέας τους, αριθμεί 40 και πλέον βιβλία. Για να πάρουμε μία ιδέα από το ζωγραφικό και αγιογραφικό του έργο. Κι εδώ η πρώτη παρουσίαση με τον Γιώργο Κόρδη στο πατάρι των Εκδόσεων Αρμός (Αθήνα).
Αν θα θέλαμε τώρα να αξιολογήσουμε την εικαστική πραγματικότητα των Βυζαντινών ευρύτερα, θα λέγαμε ότι αυτή είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα. Μία γλώσσα, η ανάπτυξη της οποίας έγινε όχι στην βάση της υποκειμενικής έκφρασης κάποιων καλλιτεχνών. Αλλά στην βάση της αίσθησης του ανθρώπου. Στην σταθερή αυτή και αναλλοίωτη βάση οι Βυζαντινοί ανακάλυψαν νόμους που έχουν διαχρονική αξία και μπορούν να έχουν λειτουργικότητα πάντοτε. Εφόσον φυσικά αποδεχόμαστε το ευρύτερο πλαίσιο της σκέψης τους, που αφορά στην κοινωνία εικόνας και θεατή. Με τα δεδομένα λοιπόν αυτά δεν είναι, θεωρούμε, λάθος να πούμε ότι η καθ’ ημάς ζωγραφική μπορεί να είναι πάντα νέα και σύγχρονη, αφού στηρίζεται σε σταθερούς νόμους. Κυρίως μάλιστα προάγει την αλήθεια της κοινωνίας κι όχι την ψευδαίσθηση της επικοινωνίας. Είναι τέχνη που χειραγωγεί τον άνθρωπο προς τον ρεαλισμό και τον κατευθύνει προς την αναζήτηση της μέθεξης στα πράγματα κι όχι προς την απόκτηση της κενής γνώσης της ιδέας.
kordis george

Βιβλιογραφία