Κόρδης Γιώργος (Kordis Giorgos)
Ο Γιώργος Κόρδης γεννήθηκε στη Μακρυρράχη Φθιώτιδας το 1956. Σπούδασε θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1975-1979), ενώ παράλληλα έκανε ελεύθερες σπουδές ζωγραφικής και βυζαντινής εικονογραφίας. Μελέτησε συστηματικά την ιστορία και αισθητική της βυζαντινής ζωγραφικής και από το 2003 είναι λέκτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (εικονογραφία: θεωρία και πράξη). Συνέχισε τις σπουδές του στις Καλές Τέχνες στη Βοστόνη των ΗΠΑ (School of the Museum of Fine Arts of Boston, 1987-1989). Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, μαθήτευσε κοντά στο μεγάλο Έλληνα χαράκτη Φώτη Μαστιχιάδη, που τον μύησε στον κόσμο της χαρακτικής τέχνης και κυρίως της χαλκογραφίας. Από το 1993 ως το 1997 προσέγγισε εικονογραφικά τα λογοτεχνικά κείμενα του Αλ. Παπαδιαμάντη και άλλων Ελλήνων λογοτεχνών (Κόντογλου, Καρκαβίτσα, Μωραϊτίδη), καθώς και λαϊκά παραμύθια της Κύπρου. Παράλληλα ασχολήθηκε με την έκδοση συλλεκτικών βιβλίων. Από το 1990 ασχολείται συστηματικά με τη διδασκαλία της βυζαντινής ζωγραφικής οργανώνοντας σειρές μαθημάτων και καλοκαιρινά σεμινάρια.
Compare
- Αξιολογήσεις (0)
Be the first to review “Κόρδης Γιώργος (Kordis Giorgos)”
You may also like…
Αυγοτέμπερα με υποζωγράφιση
Γιώργος Κόρδης
Το χρώμα ως φως στη βυζαντινή ζωγραφική θεωρία και πρακτική
Η δομημένη με υποζωγράφιση μορφή, επειδή ακριβώς χαρακτηρίζεται από την ενότητα κι επειδή όλα τα στοιχεία της λειτουργούν αισθητικά στον ίδιο βαθμό, θα μπορούσαμε να πούμε ότι χαρακτηρίζεται από θαυμάσια και ισορροπημένη παρουσία ρυθμού, ο οποίος νοείται ως κατάσταση δυναμικής ισορροπίας, εις τρόπον ώστε ο χώρος και ο χρόνος να αλληλοπεριχωρούνται και να συναπαρτίζουν μία νέα πραγματικότητα, το παρόν…
Κι αυτό γιατί η μορφή αυτή δεν χαρακτηρίζεται από εσωτερικές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις που καταργούν την αγαπητική αλληλοπεριχώρηση και την κοινωνία των ετεροτήτων. Η υποζωγραφισμένη μορφή παρέχει δυνατότητες εξόδου από τον πόλεμο των αντιθέσεων και εισόδου στον κόσμο του θείου κάλλους, στον κόσμο της ησυχίας και της πραγματικής ειρήνης, στην ζωή που υπάρχει πέρα από την ανάγκη και τις συνέπειές της, στο καθαρό και τέλειο Φως της Αθωότητας.
Διηγήματα των Χριστουγέννων (Συλλογικό έργο)
Συγγραφείς: Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος, Καρκαβίτσας Ανδρέας, Κόντογλου Φώτης, Μωραϊτίδης Αλέξανδρος
Εικονογράφος: Κόρδης Γεώργιος
Η χρωματική δομή στις μορφές του Θεοφάνη του Κρήτος
Γιώργος Κόρδης
Μία αισθητική ανάγνωση
Η χρωματική δομή των μορφών στις εικόνες του Θεοφάνη του Kρητός χαρακτηρίζεται από συνθετότητα που προέρχεται από την χρωματική ουδετεροποίηση των προπλασμών. Έτσι η πλαστικότητα στηρίζεται στην διαλεκτική του ουδέτερου προπλασμού και της φωτεινής σάρκας. Το γεγονός αυτό έχει επιπτώσεις στην αισθητική λειτουργία της εικόνας, καθόσον εγκλωβίζεται στην διαλεκτική φωτός σκιάς και ως εκ τούτου έχει περιορισμένες δυνατότητες «εξόδου» προς την αίσθηση του θεατή.
Παράδοση και δημιουργία στο εικαστικό έργο του Φώτη Κόντογλου
Γιώργος Κόρδης
[…] Με τους στόχους αυτούς παρουσιάζουμε στο παρόν βιβλίο τέσσερα κείμενα στα οποία επιχειρείται αναλυτική προσέγγιση της εικονογραφικής και εικαστικής δουλειάς του νεοέλληνα δημιουργού. Τα τρία από τα κείμενα αυτά είναι επεξεργασμένες μορφές εισηγήσεων σε πρόσφατα συνέδρια και ημερίδες για τον Φώτη Κόντογλου, ενώ το ένα από αυτά γράφτηκε ως εισαγωγικό σημείωμα σε μελλοντική έκδοση φορητών εικόνων του που βρίσκονται στην Ι. Μονή Αγίων Ανάργυρων Πάρνωνος. Στα κείμενα αυτά αναλύεται το εικονογραφικό έργο του Κόντογλου από ζωγραφική και όχι από εικονογραφική οπτική γωνία. Έτσι δεν μας απασχολούν τόσο οι λύσεις που εφαρμόζει ως προς τους εικονογραφικούς τύπους, ούτε η καταγωγή τους. Μας ενδιαφέρει κυρίως το πώς της εικαστικής αντιμετώπισης της φόρμας· πώς δηλαδή επιτυγχάνεται η δια των χρωμάτων, σχημάτων και συνθετικών λύσεων απόδοση των εικαστικών μορφών των εικονιζόμενων αγίων προσώπων και γεγονότων. Επιχειρούμε, επομένως, να σπουδάσουμε τον Κόντογλου ως ζωγράφο, ως εικαστικό δημιουργό. […] (από τον πρόλογο του βιβλίου)
Η «ερμηνεία της ζωγραφικής τέχνης» Διονυσίου του εκ Φουρνά
Γιώργος Κόρδης
Αισθητικά και εικαστικά σχόλια
Στις μέρες μας παρατηρείται ένα διαρκώς αυξανόμενο ενδιαφέρον για τη βυζαντινή ζωγραφική. Αυτό εκφράζεται εμπράκτως με διεθνείς εκθέσεις, συνέδρια και τη συγγραφή αξιόλογων μελετών. Η πραγματικότητα αυτή επιβάλλει, κατά τη γνώμη μας, την σε βάθος σπουδή των σχετικών πηγών και των φιλολογικών μαρτυριών πού διασώζονται από τη βυζαντινή και μεταβυζαντινή περίοδο. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και το παρόν βιβλίο στο όποιο καταβάλλεται προσπάθεια να μελετηθούν αναλυτικά και διεξοδικά πλευρές και όψεις της ερμηνείας της ζωγραφικής τέχνης, βιβλίου γραμμένου στις πρώτες δεκαετίες του 18ου αι. από τον αγιορείτη Διονύσιο τον εκ Φουρνά της Ευρυτανίας. Το βιβλίο αυτό, σημαντικότατη και πολύτιμη πηγή πληροφοριών για την ιστορία, την τεχνολογία, την αισθητική και την εικονογραφία της βυζαντινής εικονογραφικής τέχνης, εξετάζεται με το ιδιαίτερα ειδικό πρίσμα του σύγχρονου αγιογράφου, ο όποιος αναζήτα μια πιο δημιουργική σχέση με την παράδοση της εικονογραφικής τέχνης. (από τον πρόλογο του βιβλίου)
Τα κατά Ματθαίον Πάθη
Γιώργος Κόρδης
Το μικρό αυτό portfolio επιχειρεί να καταγράψει τα Πάθη του Θεανθρώπου σε μικρογραφική κλίμακα εικόνων, δημιουργώντας έτσι μία Βίβλο εικαστική, ένα βιβλίο τρόπον τινά που ζητά την προσεκτική και κοντινή ανάγνωση, μια συγκεντρωμένη κατάδυση στον μυστικό κόσμο των Παθών. Με αυτόν τον τρόπο, πιστέψαμε ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα αυτό που ζητούσαμε. Μια εικαστική πρόταση η οποία, ανεξάρτητα από την παρουσίαση των εικονιζομένων γεγονότων της Θείας Οικονομίας θα είχε και ζωγραφικές ζητήσεις και δεν θα εξαντλείτο στην δημιουργία μιας απλής προσκυνηματικής εικόνας, η οποία δυστυχώς στις μέρες μας δεν επιδιώκει καθόλου το μερίδιό της στον χρήσιμο και αναγκαίο εικαστικό θησαυρό.
Εικονίσματα
Γιώργος Κόρδης
Η τεχνική της αυγοτέμπερας με υποζωγράφιση
Διηγήματα της θάλασσας (Συλλογικό έργο)
Ο Πατέρας μου -μύρο το κύμα που τον τύλιξε- δεν είχε σκοπό να με κάμη ναυτικό. – Μακριά, έλεγε, μακριά, παιδί μου, απ’ τ’ άτιμο στοιχειό! Δεν έχει πίστη, δεν έχει έλεος. Λάτρεψέ την όσο θες, δόξασέ την· εκείνη το σκοπό της. Μη κοιτάς που χαμογελά, που σου τάζει θησαυρούς. Αργά-γρήγορα θα σου σκάψη το λάκκο ή θα σε ρίξη πετσί και κόκκαλο, άχρηστο στον κόσμο. Είπες θάλασσα, είπες γυναίκα, το ίδιο κάνει. […]
Τετραχρωμία
Γιώργος Κόρδης
Η εικονογράφηση της τράπεζας της Ι. Μ. Μητρός Ηγαπημένου
[…] Η δημοσίευση και παρουσίαση της δουλειάς αυτής έχει ως στόχο να προκαλέσει το ενδιαφέρον των σύγχρονων εικονογράφων για την λιτή αυτή τετράχρωμη παλέττα η οποία, για την ζωγραφική του τοίχου, έχει μεγάλες χρωματικές δυνατότητες και σημαντικά πλεονεκτήματα.
Ο χαρακτήρας και ο λόγος των αφαιρετικών τάσεων της βυζαντινής ζωγραφικής
Γιώργος Κόρδης
[…] Αν ως αφηρημένη τέχνη ορίσουμε την τέχνη που δεν απεικονίζει αναγνωρίσιμες σκηνές και αντικείμενα, αλλά δημιουργεί φόρμες και χρώματα που υπάρχουν εξαιτίας της δικής τους εκφραστικής δύναμης, τότε θα πρέπει να αναγνωρίσουμε αφαιρετικές τάσεις σε πολλά είδη τέχνης και σε κάθε τεχνοτροπία. Η αφαίρεση όμως ως συνειδητή προσπάθεια απομάκρυνσης από τη φυσική μορφή, που αποτελεί και το σημείο εκκίνησης, καθώς και η απόπειρα δημιουργίας αυτόνομης και ανεξάρτητης αισθητικής ενότητας είναι τάση που εμφανίστηκε στην ευρωπαϊκή ζωγραφική τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αι. και συνεχίστηκε με διάφορες μορφές σε όλη τη διάρκειά του, χαρακτηρίζοντας όλη την τέχνη του αιώνα των μεγάλων εικαστικών επαναστάσεων. Τρεις κυρίως τάσεις είναι δυνατόν να ενταχθούν στην εικαστική αυτή φιλοσοφία. Η πρώτη δημιουργεί εκκινώντας από μία φυσική μορφή του εξωτερικού κόσμου και μειώνει την ομοιότητα με τα εξωτερικά «φυσικά» χαρακτηριστικά του εξεικονιζομένου με την απλοποίηση ή την αλλοίωση της φόρμας. Η δεύτερη τάση δημιουργεί έργα τέχνης από βασικές μη παραστατικές φόρμες -συχνά γεωμετρικές μορφές και η τρίτη δημιουργεί, με βάση την αυθόρμητη και ελεύθερη έκφραση των καλλιτεχνών, συμπλοκές-συνθέσεις σχημάτων και χρωμάτων πού δεν αντιστοιχούν στον κόσμο των φυσικών μορφών αλλά ούτε και στον κόσμο των βασικών γεωμετρικών σχημάτων. […] (από την εισαγωγή του βιβλίου)
Η ζωγραφική ως τρόπος
Γιώργος Κόρδης
Τέσσερα κείμενα για τον χαρακτήρα της καθ ημάς ζωγραφικής
Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπισε ο νεώτερος ελληνισμός μετά την από τους Τούρκους απελευθέρωσή του είναι, κατά τη γνώμη μας, η ανυπαρξία ενός αυτόνομου προσδιορισμού της ταυτότητάς του στη βάση της δικής του παράδοσης και με βάση τον παραδεδομένο τρόπο ζωής που έχτισε και διατήρησε για πολλούς αιώνες. Η αδυναμία αυτή πολύ γρήγορα οδήγησε σε απώλεια της πολιτισμικής του ταυτότητας και κατά συνέπεια σε απώλεια της ικανότητάς του να μετράει τον κόσμο και τη ζωή με δικά του κριτήρια εσωτερικά, σωματικά και καρδιακά. Επήλθε μοιραία η αλλοτρίωση ή έστω η μετάλλαξη σε έναν άλλο λαό του οποίου βασικό χαρακτηριστικό έγινε η απουσία εσωτερικών κριτηρίων και μέτρων και άρα η διαρκής ανάγκη ετεροπροσδιορισμού και ετεροαναφοράς· μια διαρκής εξωστρέφεια και ξενομανία, που κατά κύριο λόγο εκφράστηκε ως δανεισμός μορφών και μοντέλων ζωής από την ισχυρή Δύση.
Λένε για μένα οι ναυτικοί…
Γιώργος Κόρδης
Εικαστική αναφορά στην ποίηση του Νίκου Καββαδία
Τι άλλο θα μπορούσε να ‘ναι ένα κείμενο για τον Νίκο Καββαδία παρά ένα μνημόσυνο στο λιγοστό φως που σιγοκαίει ακούραστα στα σωθικά της παρακμής. Τι άλλο θα μπορούσε να γράψει για το νοσταλγό ετούτο της ατίθασης ουτοπίας που, όπως κάθε ναυτικός, του πραγματικού το ανέφικτο ζήτησε και χώρους και τρόπους, απροσπέλαστους σε ανθρώπους καθαρούς, τόλμησε να περπατήσει, που δε δείλιασε να αγγίξει και να ψαύσει της αμαρτίας το σώμα και να βγει νικητής και νικημένος μαζί. Λένε για μένα οι ναυτικοί… Αφηγητής και διαβάτης μαζί. Η γοητεία και το κουράγιο να ‘ναι κανείς μέσα σ’ ό,τι αφηγείται, να ‘ναι κοντά -έστω κοντά- και ν’ αφουγκράζεται τες ψυχές που πονούν και παραδίδονται στου μπορετού την πενία. […]
Το Θαλασσινό Κοιμητήριο
Paul Valéry
Το «Θαλασσινό Κοιμητήριο» είναι μία από τις σημαντικότερες εκφράσεις της «καθαρής ποίησης», ποίημα με θέμα τη φθορά και τον θάνατο, που όμως το διαπερνά μια αίσθηση της ύπαρξης τόσο δυνατή, ώστε να καταλήγει σε μια δοξαστική ελεγεία της ζωής.
Φώτης Κόντογλου: Σημείον αντιλεγόμενον
Για τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του και τα τριάντα χρόνια από την κοίμηση του
Η παραμυθία της καθ’ ημάς ζωγραφικής
Γιώργος Κόρδης
Αν θα θέλαμε τώρα να αξιολογήσουμε την εικαστική πραγματικότητα των Βυζαντινών ευρύτερα, θα λέγαμε ότι αυτή είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα, μία γλώσσα, η ανάπτυξη της οποίας έγινε όχι στην βάση της υποκειμενικής έκφρασης κάποιων καλλιτεχνών, αλλά στην βάση της αίσθησης του ανθρώπου. Στην σταθερή αυτή και αναλλοίωτη βάση οι Βυζαντινοί ανακάλυψαν νόμους που έχουν διαχρονική αξία και μπορούν να έχουν λειτουργικότητα πάντοτε, εφόσον φυσικά αποδεχόμαστε το ευρύτερο πλαίσιο της σκέψης τους, που αφορά στην κοινωνία εικόνας και θεατή. Με τα δεδομένα λοιπόν αυτά δεν είναι, θεωρούμε, λάθος να πούμε ότι η καθ’ ημάς ζωγραφική μπορεί να είναι πάντα νέα και σύγχρονη, αφού στηρίζεται σε σταθερούς νόμους και κυρίως προάγει την αλήθεια της κοινωνίας κι όχι την ψευδαίσθηση της επικοινωνίας. Είναι τέχνη που χειραγωγεί τον άνθρωπο προς τον ρεαλισμό και τον κατευθύνει προς την αναζήτηση της μέθεξης στα πράγματα κι όχι προς την απόκτηση της κενής γνώσης της ιδέας.
Πρόσωπα ολόφωτα (Εικοσιπέντε μικρογραφίες)
Γιώργος Κόρδης
Εικονογραφική αναφορά στους πατέρες της Φιλοκαλίας: Εικοσιπέντε μικρογραφίες
(. . .) Οι πατέρες της φιλοκαλίας έζησαν τη ζωή, γιατί -δοχεία αυτοί της Θείας Ενέργειας- τη δέχτηκαν ολόκληρη και την αγάπησαν χωρίς όρια και περιορισμούς. Κι ύστερα όλη ετούτη την εμπειρία του Θεού και της ζωής, όλη ετούτη τη χαρά, την κατέγραψαν για χάρη των άλλων που ζητούν να ακολουθήσουν το δρόμο το δύσκολο της ζωής. Για όλα ετούτα πλησίασα τον κόσμο των νηπτικών πατέρων και επιχείρησα να εικονογραφήσω τις μορφές, τις αγιασμένες και καθαρές. Έτσι βγήκε η σειρά των μικρογραφιών του φακέλου αυτού. Ακολούθησα σε πολλά την αντίστοιχη εικονογραφία του Ράλλη Κοψίδη, αλλά δανείσθηκα στοιχεία και από άλλες πηγές, εμπλουτίζοντας τη σύνθεση με διάφορες λεπτομέρειες αφηγηματικού χαρακτήρα, που ταυτόχρονα νοηματοδοτούν, ομορφαίνουν και πλουμίζουν την εικόνα. (. . . )
Εν ρυθμώ
Γιώργος Κόρδης
Το ήθος της γραμμής στη βυζαντινή ζωγραφική
Το βιβλίο αυτό αποτελεί μάλλον το πρώτο εγχείρημα στ’ ανάλογα βιβλιογραφικά χρονικά, κατά το οποίο η βυζαντινή ζωγραφική θεωρείται, όχι απλώς με το πρίσμα της τεχνικής ανάλυσης των δεδομένων της, αλλά κυρίως με στοχαστική και θεαρέστως φιλοσοφούσα διάθεση. Ο Γιώργος Κόρδης αποτολμά ν’ ασχοληθεί σε βάθος με τ’ αυτονόητα, και ν’ αποκαλύψει την κοσμογονία που συντελείται στη σκέψη του, όταν αυτή διαλέγεται μ’ έναν εσμό θεμάτων που συγκεντρώνει το ενδιαφέρον και τις απορίες, ειδικών και μη. Γραμμένες με νεύρο και άτρεπτη ακρίβεια, οι σελίδες που έπονται, μυούν τον αναγνώστη στον αξιοθέατο κόσμο της βυζαντινής εικονογραφίας, πείθοντάς τον πως υφίσταται όχι ως πράγμα αλλά ως γεγονός, εφ’ όσον αυτός εξαρτάται άμεσα από τον παρατηρητή.
Τσ’ αγάπης το καμίνι
Ο Ερωτόκριτος του Βιτσέντζου Κορνάρου
Εικαστική αισθητοποίηση από τον Γιώργο Κόρδη
Διηγήματα των Χριστουγέννων
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Η ξυλοδεσιά έτριζε και το διήγημα έτρεμε γραμμή τη γραμμή. Πως γελάστηκε ο Τραυλαντώνης, άνθρωπος μυαλωμένος και συγγραφέας προσεχτικός, και το τιτλοφόρησε «Τα Χριστούγεννα του Αμερικάνου»; Για να δηλώσει άραγε πως μαθήτευσε παρά τους πόδας Γαμαλιήλ; Δεν αποκλείεται· αλλά καθώς το διάβαζα αισθανόμουν να με πιάνει το σφίξιμο εκείνο, που μου έφερε παλιότερα η ανάγνωση ενός διηγήματος του Νιρβάνα με ηρωίδα τη Σκοπελίτισσα Λιαλιώ.
Είχα αναρωτηθεί και τότε πώς γινόταν να μην προβλέψει ο τόσο καλός γνώστης και φίλος του Παπαδιαμάντη ότι ήταν εξαιρετικά παρακινδυνευμένο να δανεισθεί το όνομα της «Νοσταλγού», μυθικό πια και απαραβίαστο. Επιχειρούσε ίσως έτσι την οριστική παλιννόστηση από τη Σκιάθο στη Σκόπελο, Σκοπελίτης ο ίδιος, του λεπτοφυούς κοριτσιού, που παρακαλούσε να δει τα βουνά του νησιού της για να της διαβούν οι πόνοι. Αλλά το όνομα ήταν ασήκωτο και το διήγημα είχε καταρρεύσει. […]
Γυναίκες της προσμονής και του καημού
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Διηγήματα
(. . .) Ο Γιώργος Κόρδης μας βοηθάει να δούμε το αληθινό σχήμα, να εικάσουμε το πραγματικό χρώμα. Το τάλαντό του δεν είναι ατομική του υπόθεση. Ως πρόσωπο εκκλησιαστικό, διαλέγεται με την εκκλησιαστική κοινότητα μέσω της ζωγραφικής του. Η ελευθερία του καλλιτεχνικού του προσώπου τελειούται στην αναφορικότητα της κοινοτικής ματιάς. Και μας ευεργετεί πολλαπλά. Γιατί, πέρα από την τέχνη της ζωγραφικής, κατέχει πολύ καλά και την τέχνη της παραμυθίας. Έτσι όπως την ξέρει και ο Παπαδιαμάντης. Η δουλειά του δεν είναι απλώς μια ερμηνευτική διαμεσολάβηση, είναι πράξη ξενισμού μας με δώρα πλούσια μέσα στη λιτότητά τους. «Δόσις ολίγη τε φίλη τε». Σαν το κέρασμα στο αρχονταρίκι του μοναστηριού. Σαν την πανηγυρική ακολουθία της μονοφωνικής υμνωδίας και σαν τη μελωδία που αναδίδει το νέο, το γλυκύ, το πράο, μέσα από τη βαθιά σήραγγα της παράδοσης.
Οι προσωπογραφίες του Φαγιούμ και η βυζαντινή εικόνα
Γιώργος Κόρδης
Στις μέρες μας πολύ λόγος γίνεται για τα πορτρέτα του Φαγιούμ και πολύς ο θαυμασμός για τα εικαστικά αυτά μνημεία της ύστερης αρχαιότητας, που δείχνουν το μεγαλείο και το υψηλότατο επίπεδο της ελληνιστικής ζωγραφικής. Αναντίρρητα τα ζωγραφικά αυτά έργα, πολλά εκ των οποίων διακρίνονται για την ποιότητά τους και τις εκφραστικές τους αρετές, μαρτυρούν για την ελληνιστική παράδοση που επεβίωσε και στην διάρκεια της ρωμαϊκής περιόδου. Πολύ συχνά όμως παρατηρείται μια υπερβολή, όσον αφορά τη σχέση τους με τη βυζαντινή ζωγραφική των εικόνων. Κι αυτό, γιατί επιχειρείται μια ενοποίηση της ελληνιστικής ζωγραφικής και της αντίστοιχης βυζαντινής, και η κατάργηση ή η υπέρβαση της ιδιοπροσωπίας των δυο αυτών παραδόσεων. (. . .)
Κίχλη
Γιώργος Κόρδης
Εικαστική διαδρομή στο ομώνυμο ποίημα του Γιώργου Σεφέρη
Δουλεύω εδώ και καιρό πάνω στην «Κίχλη» του Γ. Σεφέρη. Ποίημα δύσκολο, πολυδιάστατο, σπασμένο και ενωμένο εσωτερικά πολλές φορές. Δυσκολεύτηκα όσο καμιά άλλη φορά απ’ όσες έχω επιχειρήσει να πλησιάσω λογοτεχνικά κείμενα. Κι αυτό εξαιτίας της δομής του. Συνειδητοποίησα καλύτερα από κάθε άλλη φορά ότι η ζωγραφική είναι πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα σύνθεση. Η σύνθεση είναι που αποδίδει μια κατάσταση και «απεικονίζει» ένα αντικείμενο. Οι σχέσεις δηλαδή των ζωγραφικών στοιχείων και εν τέλει των επιμέρους μερών μιας μορφής δημιουργεί τις προϋποθέσεις της ζωγραφικής, της εικαστικής δηλαδή απόδοσης της ζωής. Κάθε άλλη απόπειρα ζωγραφικής που βασίζεται σε νατουραλιστικές προϋποθέσεις είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Δεν καταγράφει δηλαδή τη ζωή αλλά αποτελεί μίζερο και φτωχό υπαινιγμό της ζωής, έναν αδύναμο συμβολισμό της. Το έργο τέχνης στην περίπτωση αυτή το περισσότερο που μπορεί να καταφέρει είναι να γίνει ένα σημειοσύμβολο με εννοιολογικές αναφορές στη ζωή και στην πραγματικότητα, αλλά όχι μια παρουσία της ζωής. Δεν είναι επομένως ζωγραφική, δηλαδή γραφή ζωής. […] (Γιώργος Κόρδης)
Όλοι οι μήνες είν’ καλοί – Ημερολόγιο 2008
Λαϊκά παραμύθια για τους δώδεκα μήνες
[…] Τα παραμύθια μας θέλγουν γιατί μας ταξιδεύουν αλλού. Σ’ έναν άλλο τόπο, μακρινό, σ’ έναν άλλο χρόνο, στο «μια φορά κι έναν καιρό». Ο τόπος είναι απροσδιόριστος, ονειρικός, κι ο καθένας μας μπορεί να μεταφερθεί εκεί, έτσι ή αλλιώς. Ο χρόνος είναι άχρονος και είναι όλος δικός μας. Ο χρόνος στα παραμύθια δεν περνά. Οι ήρωες, όσο κι αν κρατήσει το ταξίδι τους, όσο κι αν ταλαιπωρηθούν, επιστρέφουν αγέραστοι, όμορφοι, ακμαίοι, κι έτοιμοι πάντα για μια νέα αρχή. Αυτός ο απέραντος, ακίνητος και πάντα νέος χρόνος του κόσμου των παραμυθιών, ας υπονομεύσει δημιουργικά το μικρό, ασταθή, στενάχωρο χρόνο του δικού μας κόσμου. Τα δώδεκα παραμύθια που ακολουθούν, ειπωμένα με τη θαλερή, την εύφορη, την έμψυχη γλώσσα της ελληνικής λαϊκής παράδοσης, είναι η πρόταση μας για το 2008. Το λοιπόν, φτου κι αρχίζουμε! Ε. Γ. – Χ. Φ.
Πασχαλινά διηγήματα (Συλλογικό έργο)
Το βαθύτερο θεμέλιο της ελπίδας και της χαράς που χαρακτηρίζει την Ορθοδοξία και διαπερνά όλη της τη λατρεία είναι η ανάσταση. Το Πάσχα, το κέντρο της ορθόδοξης λατρείας, είναι μια έκρηξη χαράς, της ίδιας χαράς που ένιωσαν οι μαθητές όταν είδαν τον αναστημένο Σωτήρα. Είναι η έκρηξη της κοσμικής χαράς για το θρίαμβο της ζωής μετά την αφόρητη θλίψη για το θάνατο… Αυτή, την βιωμένη χαρά της Αναστάσεως, αντικατοπτρίζουν ποικιλοτρόπως τα «Πασχαλινά διηγήματα» που συγκεντρώθηκαν στον ανά χείρας τόμο. Τα διηγήματα αυτά, αν και επέλεξε ασφαλώς με εικαστικά κριτήρια ο Γ. Κόρδης, ωστόσο είναι -εξ απόψεως λογοτεχνικών αρετών- κορυφαία πασχαλινά διηγήματα της νεοελληνικής γραμματείας.
Ιεροτύπως
Γιώργος Κόρδης
Η εικονολογία του ι. Φωτίου και η τέχνη της μεταεικονομαχικής περιόδου
Εξετάζεται η περίπτωση του πατριάρχη Φωτίου, που αναφέρθηκε με σοφία και φωτισμό στην εικόνα και στην θεωρία της και που, μετεικονομαχικά, ενήργησε για να γίνει αρχή της διακοσμήσεως των ναών με εικόνες. Στην παρούσα μελέτη εξετάζονται διεξοδικά α) οι θεωρητικές θέσεις του μεγάλου θεολόγου του θ’ αι. για την εικόνα και την τέχνη της, β) η σχέση των απόψεών του με αντίστοιχες θέσεις άλλων ορθοδόξων Πατέρων και γ) το αντίκρυσμα των θεωρητικών πληροφοριών που παρέχει ο Φώτιος και οι άλλοι Πατέρες στην τέχνη της μετεικονομαχικής περιόδου.
Το δώμα των αθώων
Γιώργος Κόρδης
Η ανείπωτη ωραιότητα των τεταπεινωμένων
Τι άραγε ψιθυρίζει μέσα μας και τρομάζει την ησυχία και θραύει την απλότητα της ενότητας. Τι θρυμματίζει την γεμάτη ετούτη εμπειρία ζωής και κλάσματα γεύσεων προσφέρει. Άνθρωποι που ίστανται στην άκρη δρόμων σκοτεινών προσμένοντας το τυχαίο. Ανυπόμονοι, ξένοι, αλλόκοτοι, στον κόσμο τους κλεισμένοι. Ο αγέρας φυσά θολά και κουρασμένα κι η υπομονή κουράστηκε και εγκατάλειψε. Τι άραγε τρομάζει την ψυχή και αδυνατεί το φως να συναντήσει παντού. Η ψευδής γεύση, η λειψή εμπειρία, η ψιλή πληροφορία, ή το άλλο εκείνο παράδοξο του πνεύματος κενό. Τι φταίει και η ζωή κατακλύστηκε από νεκρά λουλούδια, από άχρηστα αλειτούργητα κοσμήματα, από θαμπές κι ανήλιαγες εικόνες. […]
Λόγια της πλώρης
Θαλασσινά Διηγήματα
Πρόλογος: Νίκος Μαρτίνος
Τα «Λόγια της πλώρης» είναι η πιο γνωστή συλλογή διηγημάτων του Ανδρέα Καρκαβίτσα. Πρόκειται για 21 θαλασσινά διηγήματα με πρωταγωνιστές ανώνυμους ναυτικούς και θέμα τη σκληρή καθημερινότητα της ναυτοσύνης. Κυρίαρχη σε όλο το έργο είναι η παρουσία της θάλασσας, σκοτεινής και ταραγμένης, που έχει την παράδοξη δύναμη να απειλεί και να εκμηδενίζει τον άνθρωπο αλλά συνάμα να εμπνέει πάθος.
Γιώργος Κόρδης (Όσα φαίνολις εσκέδασ’ αύως)
Γιώργος Κόρδης
Όσα φαίνολις εσκέδασ’ αύως
Ρεμπέτικο
Γιώργος Κόρδης
Όσοι παρακολουθούν με κάποια προσοχή τα διαδραματιζόμενα σήμερα στον ελληνικό εικαστικό χώρο θα πρέπει να έχουν αντιληφθεί ότι ανάμεσα στους λίγους φύλακες που αντιστέκονται σθεναρά στη διάβρωσή του από τη μεταμοντέρνα ασυναρτησία είναι και η χαρακτική. Η αντίστασή της, που εμφανίζεται με τη μορφή μιας αναζωπύρωσης, δείχνει ότι η σπουδαία χαρακτική παράδοση που διαμόρφωσαν καλλιτέχνες όπως ο Γαλάνης και ο Κεφαλληνός, ο Τάσσος και η Κατράκη, ο Γραμματόπουλος, ο Θεοδωρόπουλος και άλλοι νεώτεροι δεν έχει διακοπεί ή ατονήσει. Το πρόσθετο ενδιαφέρον σε αυτή την αναζωπύρωση είναι ότι η ζωτικότητά της ενισχύεται και από μια πρόσθετη τεχνική αναζήτηση, καθώς ο σχεδιασμός και η σύνδεση, η χάραξη και η εκτύπωση, υποστηρίζονται και από τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα, δηλαδή από τη χρήση του υπολογιστή. […] (Από την έκδοση)
Depuis qu ‘elle est devenue une nation au milieu du dix-neuvieme siecle, la Grece a connu la guerre, l’ occupation, la resistance, la dictature, l’ exile et la pauvrete. Cette pauvrete a force les Grecs a se render aux Etats-Unis, au Canada, en Allemagne et en Australie, ou beaucoup d’ entre eux ont bien reussi financierement, ce qui leur a permis de soutenir leurs familles vivant dans la Grece rurale. D’ autres ont quitte leurs iles ou leurs villages en montagne pour trouver du travail a Athenes. Le prix a payer pour l’ amelioration de la vie materielle etait eleve. La nostalgie et l’ alienation des emigrants, la plupart des homes san famille, etaient exprimees par leur musique et leur danse, particulierement par le phenomena qu’ ils appelaient rebetiko. […] (De l’editeur)
Διηγήματα της αγάπης
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
«Τριανταδύο χρόνων, χωρισμένη, ρίχνει μια ματιά κατανόησης στον κόκκινο δίσκο που χάνεται, προσπερνάει μια μικρή εκκλησία που στέκει ξεκάρφωτη στην άκρη του γκρεμού μ’ ένα λευκό πανί ν’ ανεμίζει στην πόρτα της. Κάνει δυο βήματα, στέκεται, γυρίζει και βλέπει στα μάτια τη μικρή ξεκάρφωτη εκκλησία, της έρχεται να κάνει το σταυρό της και δεν τον κάνει γιατί ντρέπεται, χιλιάδες φίλοι μέσα της της λένε να μην το κάνει, τι νόημα έχει αυτό που κάνει, το κάνει χωρίς να το εννοεί, δεν είναι του επιπέδου της να κάνει το σταυρό της, αυτό το κάνουν άνθρωποι που δεν σκέφτονται τι νόημα έχει αυτό που κάνουν. Χιλιάδες φίλοι ψιθυρίζουν μέσα της ότι είναι μεγάλο ατόπημα να κάνεις το σταυρό σου, είναι υποκρισία, είναι αμαρτία, είναι κακό σημάδι, είναι αίσχος, είναι μαλακία, είναι ανοησία, είναι γελοίο, είναι ηλίθιο, είναι τρέλα, είναι μεγάλη υποχώρηση, μην το κάνεις αυτό το πράγμα, Ρέα Φραντζή, το κάνεις χωρίς να το εννοείς. Αυτή την εκκλησία την έβαλαν εδώ, στην άκρη του γκρεμού, χωρίς να το εννοούν. Το λευκό πανί ανεμίζει στην πόρτα της χωρίς να το εννοεί […].»
Το απόσπασμα, με το οποίο αρχίζει, μάλλον ανορθόδοξα, ο μικρός αυτός πρόλογος, είναι η αρχή του αριστουργηματικού κεφαλαίου «Δύση» του πολυτρόπως εκπληκτικού μυθιστορήματος «Η γραμμή του ορίζοντος». Το έγραψε ο Χρήστος Βακαλόπουλος, που πέθανε στις 29 Ιανουαρίου 1993, τριανταεφτάχρονος. Το παρέθεσα κινημένος από πολλαπλή φιλολογική οπισθοβουλία, συνάμα όμως και από την επιθυμία να παρακινήσω τους αναγνώστες του τόμου αυτού να διαβάσουν τη Γραμμή του ορίζοντος, αφού μάλιστα έχω τη βεβαιότητα πώς ο Παπαδιαμάντης θα τη συνυπέγραφε με αίσθημα πατρικής χαράς. Όσο για την οπισθοβουλία μου, ούτε λόγος ότι καθόλου δεν είναι απαλλαγμένη από εμπάθεια. Πώς να μην σκιρτώ και να μην χειροκροτώ, νοερά και κυριολεκτικά, όταν η Ρέα Φραντζή, παρά την αρνησίσταυρη αδολεσχία χιλιάδων ψύχραιμων και σωφρόνων φίλων, «στέκεται ακίνητη, μαγνητισμένη, μελαχρινή, χωρισμένη και κάνει ντροπαλά το σταυρό της δέκα βήματα από την άκρη του γκρεμού»; […]
Εικόνα, Εικόνισμα, Εικονουργία
Γιώργος Κόρδης
Το ορθόδοξο εικόνισμα είναι σύνθετο γεγονός. Είναι θεολογία και γλώσσα εικαστική κι αυτό διότι αποτελείται από την υποστατική μορφή του εικονιζόμενου και τον κατάλληλο ζωγραφικό τρόπο με τον οποίο η μορφή αυτή παρουσιάζεται και υπάρχει. Η συνθετότητα αυτή ερμηνεύει την ταυτόχρονη σταθερότητα και τρεπτότητα της εικόνας, η οποία ως προς τη μορφή της δεν τρέπεται αλλά μεταβάλλεται μέσα στον χρόνο ως προς την τεχνοτροπία της. Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζουμε πως η θεολογία των Πατέρων της Εκκλησίας αποτελεί το θεμέλιο της εικονογραφικής τέχνης και πως η θεωρητική διατύπωση για την εικόνα του Χριστού ορίζει την λειτουργία και τον ρόλο του εικαστικού στοιχείου, τα συστατικά στοιχεία του οποίου επίσης αναλύουμε.
Related Products
Jouve Pierre Jean (Πιέρ Ζαν Ζουβ)
Ο Γάλλος ποιητής και μυθιστοριογράφος Πιέρ Ζαν Ζουβ γεννήθηκε το 1887 και πέθανε το 1976. Φιλάσθενος από μικρή ηλικία, δεν φοίτησε σε κάποιο πανεπιστήμιο. Μετά την έκδοση των πρώτων του ποιημάτων, απέρριψε όλα όσα έγραψε και στράφηκε στην ποίηση με θρησκευτικούς προσανατολισμούς. Μεταξύ άλλων στα έργα του συγκαταλέγονται: «Paulina 1880». «Le monde desert». «Les Noces». «Sueur de sang». «La Vierge de Paris». «Diademe». «Moires».
Θωμά Παναγιώτης
Ο Παναγιώτης Θωμά γεννήθηκε στη Λάρνακα της Κύπρου το 1981. Σπούδασε θεολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και έλαβε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών από το Holy Cross Greek Orthodox School of Theology στη Βοστόνη (2005). Αναγορεύτηκε διδάκτορας θεολογίας από το Αριστοτέλειο (2010) μετά από έγκριση διατριβής του για την έννοια του τόπου στο έργο των Νίκου Γ. Πεντζίκη και Wendell Berry. Διδάσκει Θρησκειολογία στην Αγγλική Σχολή (English School) Λευκωσίας, Διδακτική των Θρησκευτικών στην Προδημοτική Εκπαίδευση στο Πανεπιστήμιο Frederick και Μεταπτυχιακό Σεμινάριο με τίτλο Θεολογία και Πολιτισμός στο Τμήμα Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου Κύπρου. Άρθρα και μελέτες του έχουν δημοσιευτεί σε ελληνόφωνα και αγγλόφωνα περιοδικά (Σύναξη, Intel-lectum, Ένεκεν, The Journal of Religion and Film, Σynthesis κ.α.). Είναι Αρχισυντάκτης του ηλεκτρονικού περιοδικού Συμ-βολή της Ιεράς Μητροπόλεως Κυρηνείας. Έχει μεταφράσει τα παραμύθια του Όσκαρ Ουάιλντ Ο Εγωιστής Γίγαντας, Ο νεαρός Βασιλιάς και Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας (Αρμός 2013, 2014) και της Σέλμα Λάγκερλεφ Η Άγια Νύκτα, Ο Μύθος του Χριστουγεννιάτικου Τριαντάφυλλου και Ο Μύθος της Φωλιάς των Πουλιών (Αρμός, 2014, 2015). Υπήρξε μέλος της χορωδίας «Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος» Θεσσαλονίκης (2002-2007) και ιδρυτικό μέλος μαζί με τον Γιώργο Καλογήρου του μουσικού σχήματος Ενδοχώρα, του οποίου υπήρξε και ερμηνευτής (2007-2011). Τα τραγούδια του Ελένη (στίχοι και μουσική) και Γυναίκα της Απόγνωσης (μουσική Χρυσόστομου Σταμούλη) δημοσιεύονται στη δισκογραφική εργασία του Γιώργου Καλογήρου Καλά το λεν για το φεγγάρι (ILP Productions 2009) και το τραγούδι του Κατάλευκο Πουλί (μουσική Χρ. Σταμούλη) στην δισκογραφική εργασία του Χρυσόστομου Σταμούλη Αγάπη σ’ αγαπάω (Αρμός 2013). Δημοσίευσε τα παραμύθια Δροσοσταλίδα (Ακτίς 2012), σε κείμενο και στίχους δικούς του και μουσική της Σταυρούλας Θωμά και Η χορωδία των Χριστουγέννων (Αρμός 2016).
Καλογερόπουλος Άγγελος
Ο Άγγελος Καλογερόπουλος γεννήθηκε στην Κυπαρισσία το 1959. Εργάζεται ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Ερωδία εκδ. Ερουρέμ, (1986), Λύσις της συνέχειας του δέρματος, εκδ. Πλανόδιον (1990), Σύρραμα, εκδ. Αρμός, (1997), Αργά Μαθήματα εκδ. Το Κοινόν των Ωραίων Τεχνών, (2002) ,Το Φωτεινό Παράθυρο, εκδ. Ίνδικτος 2004, Έτσι Είναι, εκδ. Αρμός 2010. Και τη μελέτη Ο Θρούς του δέρατος. Η μουσική στον Παπαδιαμάντη, Αρμός 1994. Τα διηγήματα «Αφηγήσεις ενός επόμενου κόσμου» (Αρμος 2013), είναι το τελευταίο του βιβλίο.
Κακαβούλης Αλέξανδρος (Kakavoulis Alexandros)
Ο συγγραφέας Αλέξανδρος Κακαβούλης δίδαξε αρχικά ως δάσκαλος σε δημοτικά σχολεία και ως Καθηγητής Παιδαγωγικής Ακαδημίας σε πολλές Σχολές Εκπαίδευσης Διδακτικού Προσωπικού. Ως επιστημονικός συνεργάτης δίδαξε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δ.Ε. του Πανεπιστημίου Πατρών και στο Τμήμα Νοσηλευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στη συνέχεια εξελέγη Καθηγητής Αναπτυξιακής Ψυχολογίας και Αγωγής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Είναι φιλόλογος με μεταπτυχιακές σπουδές στα πανεπιστήμια Εδιμβούργου και Γλασκώβης και διδακτορικό του πανεπιστημίου Αθηνών. Το συγγραφικό έργο του επικεντρώνεται κυρίως στην Αναπτυξιακή Ψυχολογία και Αγωγή παιδιών και εφήβων, στις μεταβατικές φάσεις της σχολικής εκπαίδευσης, στον παιδικό αλτρουϊσμό, στην ερωτική αγωγή και στην ψυχολογία του προσώπου. Έχει στο ενεργητικό του πλήθος δημοσιεύσεων σε επιστημονικά περιοδικά, ξενόγλωσσα και ελληνικά. Διετέλεσε επί δεκαετία μέλος της κριτικής επιτροπής του διεθνούς επιστημονικού περιοδικού Sex Education.
Ζούκοβα Ευγενία
Η Ευγενία Ζούκοβα γεννήθηκε στο Λένινσκ του Καζακστάν, όπου οι γονείς της (μηχανικοί) δούλευαν στην εκεί κρατική αποστολή. Το 1976 η οικογένειά της εγκαταστάθηκε σ’ ένα προάστιο, κοντά στη Μόσχα (Ιβαντέεβκα), όπου τελείωσε το Γυμνάσιο και το Λύκειο (1989). Στη συνέχεια εργάστηκε ως βοηθός βιβλιοθηκάριος στην Κεντρική Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Λομονόσοβ, στη Μόσχα. Από το ίδιο Πανεπιστήμιο πήρε και το πτυχίο του Ιστορικού Τμήματος (1996), με ειδίκευση στη Νεώτερη και Σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδος. Ως υπότροφος του Ελληνικού Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ) ήρθε στην Ελλάδα, όπου παρακολούθησε πολιτιστικό πρόγραμμα για οχτώ μήνες. Το 1997 αρχίζει κανονικές σπουδές στη Θεολογική Σχολή Αθηνών (Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας), με υποτροφία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Παίρνοντας το πτυχίο της Θεολογικής Σχολής, αρχίζει αμέσως μεταπτυχιακές σπουδές στο ίδιο Τμήμα, στον Τομέα Χριστιανικής Λατρείας.
Ζουράρις Κώστας
Πολιτικός επιστήμονας και συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1940 και σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. Από το 1969 δίδαξε πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο Vincennes-Paris στο Παρίσι, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 2005.
Θεοφάνης
Ο Όσιος Θεοφάνης γεννήθηκε το 760 μ. Χ. Υπήρξε χρονογράφος, αλλά και Ομολογητής της Ορθοδόξου πίστεως. Έμεινε ορφανός από πατέρα και μεγάλωσε με την μητέρα του Θεοδότη, η οποία φρόντισε να τον μορφώση και να τον παντρέψη σε νεαρή ηλικία με ενάρετη και πλούσια κόρη. Συμφώνησε όμως με την σύζυγό του να ακολουθήσουν και οι δύο τον μοναχικό βίο και εγκαταβίωσε σε ανδρικό Μοναστήρι κοντά στο βουνό της Σιγριανής, στο οποίο αργότερα έγινε ηγούμενος, η δε σύζυγός του σε γυναικείο Μοναστήρι και από Μεγαλώ, ονομάσθηκε Ειρήνη. Μαζί με άλλους ηγουμένους προσεκλήθη και συμμετείχε στις εργασίες της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, στην Νίκαια. Μετά την επιστροφή του εγκατέστησε στην Μονή της Σιγριανής άλλον ηγούμενο, και αυτός ίδρυσε νέο μεγαλύτερο Μοναστήρι, για τους πολυάριθμους μαθητές του. Παράλληλα με τα καθήκοντα που είχε ως ηγούμενος ασχολήθηκε και με την συγγραφή και την καλλιγραφία. Μετά από έξι χρόνια εξορίσθηκε από τους εικονομάχους στην Σαμοθράκη, όπου και ετελείωσε τον επί γης βίο του, το 815 μ. Χ. Αργότερα, οι μαθητές του μετέφεραν τα ιερά λείψανά του στην Μονή, στην οποία έζησε τα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του.
Eliade Mircea (Μιρτσέα Ελιάντε)
Ο Μircea Eliade γεννήθηκε το 1907 στο Βουκουρέστι. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο εκεί και μετά τη διδακτορική διατριβή του, συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Καλκούτας, όπου ασχολήθηκε δίπλα στον καθηγητή Superdranath Dasgupta με τα σανσκριτικά και τη φιλοσοφία. Από εκεί έφυγε και πήγε στην περιοχή των Ιμαλαΐων, όπου μέσα σε δυο χρόνια συγκέντρωσε υλικό για τους ashrams (θρησκευτικές κοινότητες ζωής και εργασίας ανύπαντρων, ένα είδος τάγμα) της Almora, Hardwar και Rishikesh για τη διατριβή του η οποία δημοσιεύτηκε το 1936 στο Παρίσι με τίτλο «Essay sur les origines de la mystique indienne». To 1933 πήρε την έδρα της ινδικής φιλοσοφίας και της γενικής ιστορίας των θρησκειών στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου. Το 1938 ίδρυσε το περιοδικό «Zamolxis – Revue des etudes religieuses» από το οποίο κυκλοφόρησαν τρεις τόμοι. Το 1940 πήγε ως πολιτιστικός ακόλουθος στη ρουμανική πρεσβεία του Λονδίνου και από εκεί έφυγε το 1941 για τη Λισσαβόνα, ως διπλωματικός ακόλουθος για πολιτιστικά θέματα. To 1945 διορίστηκε καθηγητής στην Ecole des Hautes Etudes, στο Παρίσι, και άρχισε να γράφει κυρίως στα γαλλικά. Έδωσε διαλέξεις σε θέματα θρησκευτικής ιστορίας στη Σορβόνη και σε άλλα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Το 1957 ανέλαβε την έδρα Ιστορίας των Θρησκειών στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, όπου και πέθανε, το 1986.
Éluard Paul (Πωλ Ελυάρ)
Ο Πωλ Ελυάρ (πραγματικό όνομα Eugene Grindel, 14 Δεκεμβρίου 1895 – 18 Νοεμβρίου 1952) ήταν Γάλλος ποιητής που δραστηριοποιήθηκε στα καλλιτεχνικά ρεύματα του ντανταϊσμού και του υπερρεαλισμού. Γεννήθηκε στην πόλη Σαιν-Ντενί, κοντά στο Παρίσι όπου πέρασε τα πρώτα του χρόνια. Στο διάστημα 1907-1911 γράφτηκε στη Σχολή Κολμπέρ όπου πραγματοποίησε σπουδές, ωστόσο σε ηλικία περίπου 17 ετών προσβλήθηκε από φυματίωση και αναγκάστηκε να τις διακόψει. Για δύο χρόνια, διέμεινε σε σανατόριο στο Νταβός της Ελβετίας όπου τελικά θεραπεύτηκε και αμέσως μετά, το 1914 κατατάχθηκε στον στρατό. Το 1917 παντρεύτηκε την Helena Deluvina Diarkinoff, περισσότερο γνωστή ως Γκαλά, με την οποία απέκτησε και μία κόρη. Την ίδια περίοδο δημοσίευε τα πρώτα του ποιήματα, αρχικά με τη συλλογή «Το χρέος και η ανησυχία» και αργότερα με τα «Ποιήματα για την ειρήνη» (1918), τα οποία προκάλεσαν και το ενδιαφέρον του Ζαν Πωλάν, εκδότη της επιθεώρησης Spectateur. Παράλληλα, ο Ελυάρ γνωρίστηκε με τους Αντρέ Μπρετόν, Λουί Αραγκόν και Τριστάν Τζαρά, με τους οποίους συμμετείχε αρχικά στο κίνημα του ντανταϊσμού και αργότερα του υπερρεαλισμού. Αποτέλεσε έναν από τους ιδρυτές της επιθεώρησης των υπερρεαλιστών Litterature καθώς και της μεταγενέστερης έκδοσης La Revolution Surrealiste. Παρέμεινε στις τάξεις της υπερρεαλιστικής ομάδας του Παρισιού μέχρι το 1938. Κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου πήρε ενεργό μέρος στην Αντίσταση, ως μέλος του κομμουνιστικού κόμματος. Πέθανε το 1952 από καρδιακή προσβολή. Θεωρείται μέχρι σήμερα ένας από τους σημαντικότερους ποιητές του υπερρεαλισμού.
Ζιάκας Ι. Θεόδωρος
Ο Θεόδωρος Ι. Ζιάκας κατάγεται από τα Κουρέντα Ιωαννίνων. Πήρε το πτυχίο του καθηγητή μαθηματικών από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε στον δημόσιο τομέα, ως πληροφορικός. Νέος είχε κάποια πολιτικο-ιδεολογική δραστηριότητα στον χώρο της Αριστεράς, τα αδιέξοδα της οποίας τον ανάγκασαν να ασχοληθεί συστηματικά με την κοινωνική θεωρία, στην οποία και αφιέρωσε τον ελεύθερο χρόνο του. Από το 1980 μελετά το εθνικό φαινόμενο σε συνδυασμό με την κοινωνική οντολογία του συλλογικού και του ατομικού υποκειμένου και επικεντρώνεται στα προβλήματα ταυτότητας, επεξεργαζόμενος με έναν διαφορετικό τρόπο την έννοια της «παράδοσης». Στο πλαίσιο αυτό διερεύνησε την παθολογία του κυρίαρχου ανθρωπολογικού τύπου και την σχέση της με την τρέχουσα κατάρρευση των συλλογικών αξιών.
There are no reviews yet.