Μεταλληνός π. Γεώργιος (Metallinos Georgios)
Ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός γεννήθηκε στήν Κέρκυρα (1940) καί περάτωσε ἐκεῖ τήν ἐγκύκλιο παιδεία του (1958). Ἔλαβε τά πτυχία Θεολογίας (1958-1962) καί Φιλολογίας (1964-1967) στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν. Μετά τήν ἐκπλήρωση τῆς στρατιωτικῆς του θητείας ὡς ἁπλός στρατιώτης (1963-1965), διορίστηκε ἐπιστημονικός βοηθός στήν ἕδρα Πατρολογίας καί τό 1969 μετέβη γιά μεταπτυχιακές σπουδές στήν τότε Δ. Γερμανία (Βόννη καί Κολωνία), ὅπου ἔμεινε μέχρι τό 1975. Ἐνδιάμεσα ἔκανε σπουδές καί ἔρευνες ἀρχειακές στήν Ἀγγλία. Τό 1971 εἰσῆλθε στίς τάξεις τοῦ κλήρου στή Γερμανία καί ἔγινε διδάκτωρ Θεολογίας (Ἀθήνα) καί Φιλοσοφίας–Ἱστορίας (Κολωνία). Ἀπό τό 1984 καθηγητής στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἐδίδαξε Ἱστορία καί Πνευματικό Βίο κατά τήν μεταβυζαντινή περίοδο, Ἱστορία καί Θεολογία τῆς Λατρείας καί Βυζαντινή Ἱστορία. Διετέλεσε Κοσμήτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς ἀπό 1-9-2004 ἕως 31-8-2007, ὁπότε καί ἀφυπηρέτησε, διατελῶν πλέον ὁμότιμος Καθηγητής. Την ποιμαντική του δραστηριότητα ἀναπτύσσει στόν πανεπιστημιακό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀντίπα στό χῶρο τῆς Ὀδοντιατρικῆς Σχολῆς.
Compare
- Αξιολογήσεις (0)
Be the first to review “Μεταλληνός π. Γεώργιος (Metallinos Georgios)”
You may also like…
Σύγχυση, πρόκληση, αφύπνιση
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Φανατισμός ή αυτογνωσία;
Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός της Εκκλησίας της Ελλάδος – αναγκαίο βήμα προσαρμογής στη νέα πραγματικότητα – μου έκανε την τιμή να μου αναθέσει ένα εβδομαδιαίο σχόλιο με τον τίτλο «Ματιές στην Πραγματικότητα». Επί ένα χρόνο είχα την ευκαιρία μέσα από τα σχόλιά μου αυτά να προσεγγίζω επίκαιρα θέματα και γεγονότα της καθημερινότητάς μας, ενδοελλαδικής και εξωελλαδικής. Υπήρχαν δε ακροατές, που μου έκαναν την τιμή να ακούουν τα σχόλιά μου ανελλιπώς και ακόμη να τα συζητούν συχνά μαζί μου. Αυτοί είναι εκείνοι, που με προέτρεψαν να επιλέξω τα σημαντικότερα από αυτά και να τα δημοσιεύσω. (. . .) Κατανεμημένα σε τρεις ενότητες τα Σχόλια, ανταποκρίνονται σε διάφορες όψεις του σημερινού βίου στην «καθ’ ημάς Ανατολήν», με προεκτάσεις και στην ευρύτερη Ορθοδοξία. Το βάρος όμως πέφτει στην ελλαδική πραγματικότητα, που παλεύει ανάμεσα στη «σύγχυση» και την «αλλοτρίωση». Γι’ αυτό πρωταρχικό θέμα μου είναι η ένταξή μας στην Ενωμένη Ευρώπη, ο ουσιαστικότερος προσανατολισμός του Γένους – Έθνους μας μετά το 1453 και το 1821. (. . .)
Λόγος ως αντίλογος
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Θεολογικά δοκίμια
[…] Τα δέκα θεολογικά δοκίμια αυτού του Τόμου, δημοσιευμένα στα τελευταία χρόνια σε διάφορα περιοδικά και επετειακές εκδόσεις ή και αδημοσίευτα ακόμη, προσφέρουν στον αγαπητό αναγνώστη τη μαρτυρία του συγγραφέα για διάφορα θέματα, που απασχολούν τη θεολογική σκέψη της εποχής μας. Επιχειρούν να αρθρώσουν ένα θεολογικό λόγο σε συγκεκριμένες προκλήσεις, με τη γνωστή (πια) προσπάθεια του συντάκτη τους, να συνδυάζει τη «θεωρία» με την πρακτικότητα. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός πάντοτε της (ορθοδόξου) θεολογίας: να αγγίζει τα άμεσα προβλήματα της ζωής, προσφέροντας Χριστό, δηλαδή υπαρκτή αλήθεια, στις ανθρώπινες αναζητήσεις. […]
Η Ουνία
Χθες και σήμερα
(…) Λέγοντας «Ουνία», εννοούμε ένα θρησκευτικοπολιτικό σχήμα που επινοήθηκε από τον Παπισμό για τον εκδυτικισμό της μη λατινικής Ανατολής, την πνευματικοπολιτική δηλαδή υποταγή της στην εξουσία του Πάπα. Συνδέεται, δηλαδή, με την επεκτατική πολιτική του Παπισμού, της συνεπέστερης έκφρασης του ευρωπαϊκού φεουδαρχισμού, ο οποίος με το Κράτος του Βατικανού συνεχίζεται ως τις ημέρες μας. (…)
Η κίνηση της «Ζωής» στην Ελλάδα
Christoph Maczewski
Συμβολή στο πρόβλημα της παραδόσεως της Ανατολικής Εκκλησίας
Ήθος ελευθερίας
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Ερευνητικές συμβολές στην ιστορία και θεολογία της ρωμαίικης ελληνικότητας
- Η Εκκλησία της Ελλάδος και η «Μακεδονική Εκκλησία»
- Ο σοφός Ευγένιος Βούλγαρης, Περί Πάπα και Παπισμού
- Ο μύθος περί ξένων επιδράσεων σε έργα του αγίου Νικόδημου Αγιορείτου
- Καλβίνος και Καλβινισμός στην Ελλάδα
- Ο Βολταίρος. Προσωποποίηση του άθεου Διαφωτισμού για τούς παραδοσιακούς Ορθοδόξους
- Κριτική θεώρηση των όρων «Φιλελληνισμός» και «Φιλέλληνες» κ.α.
Με τις συγκεκριμένες μελέτες επιχειρείται να δοθούν απαντήσεις σε ανοικτά ακόμη στην έρευνα ερωτήματα, αλλά και καταβάλλεται συνάμα η προσπάθεια για την κάλυψη κενών η αναθεώρηση απόψεων πού ίσχυαν στο παρελθόν. Γίνεται πλούσια χρήση Αρχειακών Πηγών των τελευταίων αιώνων, η διερεύνηση των οποίων προσδίδει στην ιστορική έρευνα πληρότητα και αξιοπιστία.
Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Ο προφήτης της Ρωμιοσύνης προσωπογραφούμενος μέσα από άγνωστα ή λίγο γνωστά κείμενα
[…] Ως προς τη δομή του βιβλίου, μετά από μια σειρά βιογραφικών και κριτικών κειμένων, δημοσιεύουμε την αλληλογραφία του π. Ιωάννη με την οικογένεια Πατέρα, που είχε την καλωσύνη να μου εμπιστευθεί η σεβαστή ηγουμένη μοναχή Μαρία Μυρτιδιώτισσα, στην οποία καταγράφεται η πρώτη του επαφή με την ελληνική πραγματικότητα και την θεολογία της. Για τα κείμενα αυτά θα μιλήσουμε και στον οικείο τόπο. Τέλος, δημοσιεύεται η εργογραφία του, την οποία συνέταξα επί τη βάσει των εργασιών του, που έχω στη βιβλιοθήκη μου, με την πολύτιμη βοήθεια του μεταπτυχιακού φοιτητού μου κ. Δημήτρη Δημητρακόπουλου. […] π. Γ. Δ. Μ.
Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Απάντηση στη Νεοπαγανιστική πρόκληση
Αυτό, που τελικά επιτυγχάνουν οι Νεοπαγανιστές και Νεοειδωλολάτρες, είναι να μένουν ξένοι και προς τον Χριστιανισμό, που τον απορρίπτουν ασυζητητί, αλλά και προς τον ίδιο τον Ελληνισμό, διότι αρνούνται και απορρίπτουν την ιστορική συνέχεια στην αγιοπατερική Ελληνοθοδοξία. Τερματίζοντάς τον δε, καταστρέφουν την ενότητά του, που όμως την σώζουν ελληνοποιημένοι συνειδησιακά ξένοι, όπως ο Ζακ Λακαριέρ, που δεν διστάζει να δηλώνει «Νιώθω το ίδιο, αν ακούσω ένα ζεϊμπέκικο, ένα ποίημα του Ελύτη ή βυζαντινή μουσική. Υπάρχει ένα φως, που ενώνει την αρχαία και τη σύγχρονη Ελλάδα» (Νέα, 12.6.2002). Πώς μπορεί, λοιπόν, να ευρεθεί κάποια δυνατότητα συγκλίσεως Ορθοδοξίας και Νεοπαγανισμού. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε ένα θαύμα, ισοδύναμο με νεκρανάσταση των εμμενόντων στην πλάνη των ειδώλων.
Εγχειρίδιον (Αλληλογραφία Ρωμανίδου και Τρεμπέλα)
Αλληλογραφία π. Ι. Σ. Ρωμανίδου και καθ. Π. Ν. Τρεμπέλα (Καταγραφή ενός θεολογικού διαλόγου)
«Η αλληλογραφία μεταξύ του π. Ιωάννου Ρωμανίδου και του Καθηγητού Παναγιώτου Τρεμπέλα, την οποία δημοσιεύει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, με ειδική εισαγωγή και επιμέλεια, είναι ενδιαφέρουσα από κάθε πλευρά και νομίζω ότι θα πλουτίσει την θεολογική επιστήμη […] Τα κείμενα της αλληλογραφίας θα πρέπει να μελετηθούν χωρίς να κρίνουμε τα πρόσωπα, αλλά να δούμε την προσπάθεια που έκαναν για την επαναφορά της ορθοδόξου θεολογίας στις πηγές της. Και κυρίως να δούμε την ορθόδοξη θεολογία του π. Ιωάννου Ρωμανίδου, όπως φάνηκε στην διατριβή του, που αργότερα συμπλήρωσε με νεώτερες παρατηρήσεις, όπως και την μαχητικότητα του νέου αυτού θεολόγου που δεν γνώριζε την ελληνική πραγματικότητα και εξεπλάγη που την συνάντησε, και δεν υπεχώρησε από τις απόψεις του, αλλά συγχρόνως να δούμε και την μαχητικότητα του Παναγιώτου Τρεμπέλα, σε μια, νομιζόμενη από αυτόν, διαφοροποίηση διαφόρων θεολογικών θέσεων. Και τελικά πρέπει να εκτιμήσουμε πως και οι δύο συναντήθηκαν ακριβώς γιατί είχαν αγαθή πρόθεση». Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου κ. Ιερόθεος
Στα μονοπάτια της Ρωμηοσύνης
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Σταθμοί στην ιστορική διαδρομή του ορθόδοξου ελληνισμού
Ο σημερινός Ελληνισμός πρέπει να επιζήσει όχι μόνο «για να μη χαθεί ο φυλετικός μας σπόρος», αλλά κυρίως διότι είναι ή μόνη ακόμη ελεύθερη φωνή της Ορθοδοξίας και ο φορέας της οικουμενικής αποστολής της. Για να συνεχίσει όμως αυτή την αποστολή του ο Ελληνισμός, πρέπει να γνωρίζει και να ενσαρκώνει τις ελληνορθόδοξες ρίζες του. Η Εκκλησία μας, παρά την αναπόφευκτη ασυνέπεια κάποιων εκπροσώπων της, συντηρεί τα υγιή και γόνιμα στοιχεία της εθνικής μας ταυτότητας, διατηρώντας την έξω από κάθε τάση σωβινισμού και φυλετισμού. Στην προϊούσα πολτοποίηση της εποχής μας σώζει την ελληνικότητα στα στοιχεία εκείνα που προσλήφθηκαν από την Ορθοδοξία… Είναι κατανοητό, λοιπόν, γιατί ο μακαριστός Στήβεν Ράνσιμαν κάλεσε τους Έλληνες να κρατήσουν την Ορθόδοξη ταυτότητα τους, για να έχουν μέλλον και πολιτισμική παρουσία και στον 21ο αιώνα.
Εγκόλπιον επιστημονικής έρευνας
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Πώς γράφεται ένα επιστημονικό βιβλίο; Ποια μέθοδο ακολουθεί ο συγγραφέας του; Απάντηση στο ερώτημα αυτό προσπαθεί να δώσει αυτή η εργασία. Αφορμή στην σύνταξή της έδωσε η ένταξη στο Πρόγραμμα του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κατά το έτος 1982-83 και του μαθήματος «Μεθοδολογία Επιστημονικής Ερεύνης». [. . .]
Ο λαός του Θεού
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Ιστορικά και Θεολογικά του Ρωμαίικου Ελληνισμού
Οι σχέσεις των προσώπων, και μάλιστα εκείνων που έπαιξαν κάποιο ρόλο στη ζωή ενός τόπου, έχουν για την έρευνα πάντα σημασία. όχι μόνο » διότι ο άνθρωπος υφίσταται και υπάρχει κοινωνών του συνανθρώπου του», αλλά διότι η σχέση των προσώπων σημαίνει συνάντηση, η δε συνάντηση πραγματώνεται ως αλληλοπεριχώρηση. Διασταύρωση δηλαδή ιδεών, ανησυχιών, τάσεων, σκοπών, αγώνων, αλλά και αντιθέσεων και διαφωνιών, και άρα σύνθεση υπάρξεων, ενίοτε δε και συμπληρωματικότητα.
Ο Ρωμηός και το θαύμα
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Κείμενα Νεοελληνικής Αυτοσυνειδησίας
Εντασσόμενοι στην Ενωμένη Ευρώπη, εκάμαμε τόσους πανηγυρισμούς, διότι θεωρήσαμε το γεγονός ως σωτηρία μας. Ο Θεός επέτρεψε, γι’ αυτό, να μας απογοητεύσει η Ευρώπη εκεί που στηρίξαμε ¨την πάσαν ελπίδα» μας, στα οικονομικά. Η ιστορία παίρνει την εκδίκησή της! Ξεχάσαμε τον Θεόν των Πατέρων ημών και πιστεύουμε στην απολυτοποιημένη «αξία» του οικονομισμού. Δεν ανοίξαμε καμμιά κερκόπορτα. αλλά τις πύλες της ψυχής και καρδιάς μας, για να μας αλλοτριώσει και να μας συντρίψει η σημερινή Δύση.
Εκκλησία και πολιτεία στην ορθόδοξη παράδοση
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Η ανά χείρας μελέτη του καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημιού Αθηνών, αιδεσιμολογιωτάτου Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Μεταλληνού, υπό τον τίτλον «Εκκλησία και Πολιτεία στην ορθόδοξη Παράδοση», είναι διάλεξις, δοθείσα τη 15 Μαίου 1996, εις το Δημοτικόν Πνευματικόν κέντρον Καλαμάτας (Πανταζοπούλειον Λαϊκήν Σχολήν), διοργανωθείσα υπο του εν Καλαμάτα «Συλλόγου προς διάδοσιν των Γραμμάτων», βραβευθέντος υπό της Ακαδημίας Αθηνών. Την διάλεξιν παρηκολούθησε πολυπληθές εκλεκτόν ακροατήριον κληρικών και λαϊκών, ενεποίησε δέ αρίστην εντύπωσιν. Εις το τελος της αναπτύξεώς του θέματος, παρεκάλεσα τον διαπρεπή καθηγητήν να αποδεχθεί προτασίν μου, ίνα η Ιερά Μητρόπολις Μεσσηνίας εκδώση την διάλεξιν τάυτην, η οποία είναι επίκαιρος και πολλού ενδιαφέροντος, κατατοπιστική και καθοδηγητική. Ευχαριστώ δε, και απο ταύτης της θέσεως, τον λαμπρόν ομιλητήν δια την υπ’ αυτού αποδοχήν της προτάσεώς μου. Η μελέτη περιλαμβάνει τας εξής επτά παραγράφους. Η εκκλησιαστική κοινωνία. Η αλλαγή του 4ου αιώνα. Ιερωσύνη και βασιλεία. Πράξη και πατερικότητα. Η αλλοτρίωση. Ενδοελλαδικές παραμορφώσεις.Το αίτημα του «χωρισμού». Παράρτημα. Πολιτειοκρατία: ο μόνιμος εφιάλτης της Εκκλησίας μας.
Το ζήτημα της μεταφράσεως της Αγίας Γραφής εις την νεοελληνική
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Κατά τον ΙΘ’ αιώνα
[…] Η παρούσα έρευνα έχει ως κεντρικόν άξονα την υπό το όνομα του Ν. Βάμβα φερομένην Μετάφρασιν της Αγίας Γραφής. Συνοπτικώτερον διαλαμβάνει περί της υπό του Αρχιμανδρίτου (και είτα Μητροπολίτου Τορνόβου) Ιλαρίωνος του Σιναΐτου χάριν της B.F.B.S. συνταχθείσης Μεταφράσεως ολοκλήρου της Α. Γρ. εν Κων/λει. Μεταξύ των δύο τούτων Μεταφράσεων υπάρχει ιστορική σχέσις. Διότι, καίτοι πρόκειται περί δύο σαφώς διακρινομένων και ανεξαρτήτων απ’ αλλήλων Μεταφράσεων, αποτελούν αμφότεραι διαδοχικά στάδια μιας και της αυτής προσπαθείας της Βιβλικής Εταιρείας προς δημιουργίαν Μεταφράσεως της Αγ. Γραφής χάριν των Ελλήνων. Επί πλέον συνδέονται αμφότεραι αι Μεταφράσεις αύται και κατά τούτο στενώς, όχι μόνον ως δύο πτυχαί του αυτού ζητήματος, αλλά και διότι η αποτυχία των επιδιώξεων της Β.Ε. δια της πρώτης ωδήγησεν εις την σύνταξιν της δευτέρας, και δη όχι πλέον εν τη Μητροπόλει της Ορθοδοξίας, τω Οικουμ. Πατριαρχείω, αλλ’ εν Επτανήσω πρώτον (1829-1833) και τέλος εν τη ελευθέρα Ελλάδι (1833 ε.), ένθα το επικρατούν πολιτικόν κλίμα εξησφάλιζε την δυνατότητα προς επιτυχίαν του εγχειρήματος. Ερευνάται ούτω το ζήτημα της Μεταφράσεως του Ιλαρίωνος εν των πλαισίω της προϊστορίας της Μεταφράσεως Βάμβα. […] (από τον πρόλογο του βιβλίου)
Πηγές εκκλησιαστικής ιστορίας
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
[…] Βέβαια, και η παρούσα έκδοση δεν παύει να έχει χρηστικό χαρακτήρα, χωρίς να διεκδικεί καμμία τελειότητα ή πληρότητα. Η μόνη μας φιλοδοξία είναι να δώσει επαρκή στοιχεία για την πληροφόρηση των Φοιτητών, αλλά και κάθε άλλου, ο οποίος τυχόν ενδιαφέρεται για τα προβλήματα των Πηγών της Εκκλησιαστικής Ιστορίας. Γι’ αυτό, και από τα εισαγωγικά προβλήματα της ιστορικής επιστήμης θίγουμε μόνο εκείνα, που βοηθούν την πρόσβαση σ’ αυτές. Την τελευταία θέλουν να εξυπηρετήσουν και τα δημοσιευόμενα ποικίλα δείγματα. Εξ άλλου, η πνευματική κοινωνία διδάσκοντος και διδασκομένων δεν είναι δυνατόν ποτέ να αποτυπωθεί σε κάποιο εγχειρίδιο, ούτε ο προφορικός λόγος με την αμεσότητά του να αντικατασταθεί με τον γραπτό, ψυχρό οπωσδήποτε και έμμεσο. Το γραπτό κείμενο εισάγει στον προβληματισμό και βοηθεί το φοιτητή να εμπεδώσει τις προσφερόμενες με την παράδοση γνώσεις και να οργανώσει την προετοιμασία του για τις αναγκαίες κατά νόμον εξετάσεις.
Ελπίζουμε η αρχική αυτή προσπάθεια να βελτιωθεί συν Θεώ κατά τα προσεχή εξάμηνα διδασκαλίας του μαθήματος και μια νέα έκδοση του βιβλίου να έχει μεγαλύτερες αξιώσεις. […]
Συναντήσεις
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Ερευνητικές Ανιχνεύσεις στην ιστορία και το παρόν
[…] Ανήκω στους ερευνητές εκείνους, που πιστεύουν ότι η σύναξη των εργασιών-μελετών τους από τα διάφορα περιοδικά ή αφιερωματικούς τόμους, όπου αρχικά δημοσιεύθηκαν, σε ένα τόμο προσφέρει δυνατότητες στους φιλίστορες και φιλέρευνους να τις μελετήσουν ή και να τις αξιοποιήσουν ακόμη στις δικές τους ενασχολήσεις. Η τιτλοφόρηση του τόμου «Συναντήσεις» ανταποκρίνεται στην ταυτότητα των επί μέρους θεμάτων, διότι πρόκειται για πραγματικές ερευνητικές συναντήσεις με Πρόσωπα και γεγονότα, που σφράγισαν αποφασιστικά την ιστορία μας από το πρόσφατο παρελθόν ως σήμερα. […] (από τον πρόλογο του βιβλίου)
Η θεολογική μαρτυρία της εκκλησιαστικής λατρείας
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
(…) Η θρησκεία νοείται ως φανέρωση και πραγμάτωση (εσωτερικά ή εξωτερικά) της φυσικής αξιολογικής ροπής του ανθρώπου, πού κατευθύνεται προς το θείο, ανεξάρτητα από τον τρόπο, κατά τον οποίο αυτό νοείται. Η ροπή αυτή ονομάζεται θρησκευτικότητα και είναι, όπως γενικά σχεδόν πιστεύεται, έμφυτη στον άνθρωπο. Η λατρεία, εξ άλλου, συνιστά πραγμάτωση του σκοπού της θρησκείας, της (πραγματικής ή φανταστικής) συναντήσεως του πιστεύοντος υποκειμένου με το πιστευόμενο αντικείμενο, στα όρια όμως όχι τόσο της ατομικής, όσο της ομαδικής-συλλογικής αναφοράς της λατρεύουσας κοινότητας στο λατρευόμενο θείο. Η λατρεία αποβαίνει εξωτερίκευση της πίστεως και ευσέβειας ή του θρησκευτικού βιώματος του λάτρου και της λατρεύουσας ομάδας προς το θείο, στο οποίο προσφέρεται όλη ή ύπαρξη, για να επιτευχθεί ή συνάντηση και αισθητή κοινωνία μαζί του. Εύστοχα δε, έχει επισημανθεί ότι «το φαινόμενον της θρησκευτικής λατρείας είναι μία εκ των σπουδαιότερων εκδηλώσεων του γνησίου θρησκευτικού βιώματος, κατά το οποίον ό άνθρωπος συνάπτει ζώσαν προσωπικήν σχέσιν προς το θείον ή το άγιον». (…)
Related Products
Κακαβούλης Αλέξανδρος (Kakavoulis Alexandros)
Ο συγγραφέας Αλέξανδρος Κακαβούλης δίδαξε αρχικά ως δάσκαλος σε δημοτικά σχολεία και ως Καθηγητής Παιδαγωγικής Ακαδημίας σε πολλές Σχολές Εκπαίδευσης Διδακτικού Προσωπικού. Ως επιστημονικός συνεργάτης δίδαξε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δ.Ε. του Πανεπιστημίου Πατρών και στο Τμήμα Νοσηλευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στη συνέχεια εξελέγη Καθηγητής Αναπτυξιακής Ψυχολογίας και Αγωγής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Είναι φιλόλογος με μεταπτυχιακές σπουδές στα πανεπιστήμια Εδιμβούργου και Γλασκώβης και διδακτορικό του πανεπιστημίου Αθηνών. Το συγγραφικό έργο του επικεντρώνεται κυρίως στην Αναπτυξιακή Ψυχολογία και Αγωγή παιδιών και εφήβων, στις μεταβατικές φάσεις της σχολικής εκπαίδευσης, στον παιδικό αλτρουϊσμό, στην ερωτική αγωγή και στην ψυχολογία του προσώπου. Έχει στο ενεργητικό του πλήθος δημοσιεύσεων σε επιστημονικά περιοδικά, ξενόγλωσσα και ελληνικά. Διετέλεσε επί δεκαετία μέλος της κριτικής επιτροπής του διεθνούς επιστημονικού περιοδικού Sex Education.
Gilson Étienne (Ετιέν Ζιλσόν)
Ετιέν Ζιλσόν, καθηγητής μεσαιωνικής φιλοσοφίας στα πανεπιστήμια της Σορβόννης, του Χάρβαρντ, του Τορόντο και στο College de France. Από τα ιερά τέρατα της ιστορικής έρευνας, των οποίων το είδος αρχίζει να εκλείπει, υπήρξε ακαταπόνητος ερευνητής πηγών και αρχείων σχετικά με τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, και το έργο του ανέρχεται σε δεκάδες βιβλία και εκατοντάδες μελετήματα και μονογραφίες για τον θωμισμό, τον Αυγουστίνο, τον Μποναβεντούρα, τον Καρτέσιο, τον Δάντη, τον Πετράρχη, τη μυστικιστική θεολογία, τη χριστιανική φιλοσοφία, τη φιλοσοφία της γλώσσας, την τέχνη και την αισθητική, με κορύφωση το μνημειώδες σύγγραμμα Η φιλοσοφία στον μεσαίωνα. Η προσωπική του φιλοσοφική στάση αποτελεί προσπάθεια συμβιβασμού ανάμεσα στην πίστη και την ορθολογική προσέγγιση.
Ζουράρις Κώστας
Πολιτικός επιστήμονας και συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1940 και σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. Από το 1969 δίδαξε πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο Vincennes-Paris στο Παρίσι, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 2005.
Ίσαρης Αλέξανδρος
O Αλέξανδρος Ίσαρης (1941-) είναι συγγραφέας, μεταφραστής, ζωγράφος, γραφίστας και φωτογράφος. Γεννήθηκε στις Σέρρες και είναι εγκαταστημένος στην Αθήνα από το 1978. Έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές: Όμιλος Φίλων Θαλάσσης – Ο Ισορροπιστής (1976), Οι παρενέργειες της σιωπής (1984), Οι Τριστάνοι (1992), Θα επιστρέψω φωτεινός (2000) και Εγώ ένας ξένος (2013). Έχουν κυκλοφορήσει και δύο βιβλία του με διηγήματα: Ανάμεσά τους η μουσική (1991 και 1998) και Βίνκελμαν ή το πεπρωμένο (2010). Έχει εκδώσει επίσης μία μελέτη για τον Ρ. Μ. Ρίλκε με τον τίτλο Κάτω από τα βλέφαρα, καθώς και ένα βιβλίο με χειρόγραφα του Γιώργου Χειμωνά που βρίσκονται στο αρχείο του. Το 1998 κυκλοφόρησε ένα φωτογραφικό λεύκωμα με τον τίτλο Πρόσωπα μιας εικοσαετίας. Έχει μεταφράσει πάνω από τριάντα βιβλία και έχει τιμηθεί με τα εξής βραβεία: Βραβείο Μαρίας Ράλλη (1977), Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης για το Μπετόν του Τόμας Μπέρνχαρντ (1977) και δύο βραβεία του ΕΚΕΜΕΛ για το βιβλίο του Λούντβιχ Τηκ Ο ξανθός Έκμπερτ – To Ρούρενμπεργκ (2007) καθώς και για τα Γράμματα σε έναν νεαρό ποιητή του Ράινερ Μαρία Ρίλκε (2011). Το 2014 τιμήθηκε με το βραβείο του Public για το βιβλίο Εγώ ένας ξένος.
Éluard Paul (Πωλ Ελυάρ)
Ο Πωλ Ελυάρ (πραγματικό όνομα Eugene Grindel, 14 Δεκεμβρίου 1895 – 18 Νοεμβρίου 1952) ήταν Γάλλος ποιητής που δραστηριοποιήθηκε στα καλλιτεχνικά ρεύματα του ντανταϊσμού και του υπερρεαλισμού. Γεννήθηκε στην πόλη Σαιν-Ντενί, κοντά στο Παρίσι όπου πέρασε τα πρώτα του χρόνια. Στο διάστημα 1907-1911 γράφτηκε στη Σχολή Κολμπέρ όπου πραγματοποίησε σπουδές, ωστόσο σε ηλικία περίπου 17 ετών προσβλήθηκε από φυματίωση και αναγκάστηκε να τις διακόψει. Για δύο χρόνια, διέμεινε σε σανατόριο στο Νταβός της Ελβετίας όπου τελικά θεραπεύτηκε και αμέσως μετά, το 1914 κατατάχθηκε στον στρατό. Το 1917 παντρεύτηκε την Helena Deluvina Diarkinoff, περισσότερο γνωστή ως Γκαλά, με την οποία απέκτησε και μία κόρη. Την ίδια περίοδο δημοσίευε τα πρώτα του ποιήματα, αρχικά με τη συλλογή «Το χρέος και η ανησυχία» και αργότερα με τα «Ποιήματα για την ειρήνη» (1918), τα οποία προκάλεσαν και το ενδιαφέρον του Ζαν Πωλάν, εκδότη της επιθεώρησης Spectateur. Παράλληλα, ο Ελυάρ γνωρίστηκε με τους Αντρέ Μπρετόν, Λουί Αραγκόν και Τριστάν Τζαρά, με τους οποίους συμμετείχε αρχικά στο κίνημα του ντανταϊσμού και αργότερα του υπερρεαλισμού. Αποτέλεσε έναν από τους ιδρυτές της επιθεώρησης των υπερρεαλιστών Litterature καθώς και της μεταγενέστερης έκδοσης La Revolution Surrealiste. Παρέμεινε στις τάξεις της υπερρεαλιστικής ομάδας του Παρισιού μέχρι το 1938. Κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου πήρε ενεργό μέρος στην Αντίσταση, ως μέλος του κομμουνιστικού κόμματος. Πέθανε το 1952 από καρδιακή προσβολή. Θεωρείται μέχρι σήμερα ένας από τους σημαντικότερους ποιητές του υπερρεαλισμού.
Leprince de Beaumont Jeanne-Marie (Ιωάννα-Μαρία ντε Μπωμόν)
Η Ιωάννα-Μαρία ντε Μπωμόν γεννήθηκε στη Ρουέν της Γαλλίας το 1711. Γόνος φτωχής οικογένειας, βίωσε δυσκολίες στην παιδική της ηλικία. Όταν μεγάλωσε εργάσθηκε για μια δεκαετία ως δασκάλα παιδιών στο Ερνεμόν και στη συνέχεια προσελήφθη ως καθηγήτρια μουσικής για παιδιά στην Αυλή του Δούκα της Λωραίνης. Το 1746 εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου εργάσθηκε ως παιδαγωγός. Επέστρεψε στη Σαβοΐα το 1762, όπου και πέθανε το 1780. Το συγγραφικό της έργο περιλαμβάνει μυθιστορήματα, είναι όμως γνωστή για τη συγγραφή και έκδοση σχολικών βιβλίων και παραμυθιών, από τα οποία τα πλέον γνωστά είναι «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» και «Το περιοδικό των δεσποινίδων».
Κακουλίδης Γιώργος
Ο Γιώργος Κακουλίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Εμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1979 (Κείμενα). Έχει εκδώσει δέκα ποιητικές συλλογές, τρία αφηγήματα και ένα θεατρικό έργο. Το 1999 κυκλοφόρησε «Η αλήθεια που δεν υπάρχει», ένας συγκεντρωτικός τόμος με όλα τα έργα του (Εξάντας). Το 2000 κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή «Ο πειρασμός της μάχης» και το 2002 το αφήγημα «Η Σειρήνα της Ομόνοιας» (Εξάντας). Το 1994 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ποίησή του έχουν μελοποιήσει ο Νίκος Κυπουργός, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Τάσος Μελετόπουλος και ο Νίκος Σαραγούδας με τον Γιώργο Τρανταλίδη.
Eliade Mircea (Μιρτσέα Ελιάντε)
Ο Μircea Eliade γεννήθηκε το 1907 στο Βουκουρέστι. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο εκεί και μετά τη διδακτορική διατριβή του, συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Καλκούτας, όπου ασχολήθηκε δίπλα στον καθηγητή Superdranath Dasgupta με τα σανσκριτικά και τη φιλοσοφία. Από εκεί έφυγε και πήγε στην περιοχή των Ιμαλαΐων, όπου μέσα σε δυο χρόνια συγκέντρωσε υλικό για τους ashrams (θρησκευτικές κοινότητες ζωής και εργασίας ανύπαντρων, ένα είδος τάγμα) της Almora, Hardwar και Rishikesh για τη διατριβή του η οποία δημοσιεύτηκε το 1936 στο Παρίσι με τίτλο «Essay sur les origines de la mystique indienne». To 1933 πήρε την έδρα της ινδικής φιλοσοφίας και της γενικής ιστορίας των θρησκειών στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου. Το 1938 ίδρυσε το περιοδικό «Zamolxis – Revue des etudes religieuses» από το οποίο κυκλοφόρησαν τρεις τόμοι. Το 1940 πήγε ως πολιτιστικός ακόλουθος στη ρουμανική πρεσβεία του Λονδίνου και από εκεί έφυγε το 1941 για τη Λισσαβόνα, ως διπλωματικός ακόλουθος για πολιτιστικά θέματα. To 1945 διορίστηκε καθηγητής στην Ecole des Hautes Etudes, στο Παρίσι, και άρχισε να γράφει κυρίως στα γαλλικά. Έδωσε διαλέξεις σε θέματα θρησκευτικής ιστορίας στη Σορβόνη και σε άλλα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Το 1957 ανέλαβε την έδρα Ιστορίας των Θρησκειών στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, όπου και πέθανε, το 1986.
Ζαχαριάδης Τρύφων
Ο Τρύφων Ζαχαριάδης γεννήθηκε στην Αθήνα. Παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μπολόνια. Σπούδασε Δημόσιο Δίκαιο και Πολιτικές Επιστήμες στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Προς το τέλος της δεκαετίας του ’70 στράφηκε σε ένα διαφορετικό πεδίο γνώσης, προσεγγίζοντας την οπτική της ψυχαναλυτικής θεωρίας με μελέτη, την προσωπική ανάλυση και εκπαίδευση. Σταδιακά η ψυχοθεραπεία οριοθέτησε το αντικείμενο της ενασχόλησής του. Είναι διδάσκων – επόπτης στην Ελληνική Εταιρεία Αναλυτικής Ομαδικής και Οικογενειακής ψυχοθεραπείας. Τακτικό μέλος της International Association for Group Psychotherapy and Group Processes, της International Family Therapy Association καθώς και του Ερευνητικού και Ακαδημαϊκού Ινστιτούτου Αθηνών. Από το 1992 έως σήμερα διατηρεί τη συνδιεύθυνση του Ινστιτούτου Σύγχρονης Παιδαγωγικής. Έχει συνεργαστεί με την Πανεπιστημιακή κλινική του Αιγινήτειου Νοσοκομείου, με το Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με το μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών συστηματικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με του Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, καθώς και με φορείς ΚΕΘΕΑ, ΕΛΚΕΠΑ, Εθνικό Οργανισμό Πρόνοιας κ.α. Από τις Εκδόσεις Αρμός κυκλοφορούν τα βιβλία του: Συντροφικότητα Αποχωρισμός (2η Έκδοση, 2015), Παλαιά Βιογραφία (2015), Τί έγινε ρε Φωτεινή; (Μυθιστόρημα, 2017) και Ποίος εκπαιδεύει συναισθηματικά ποιόν (5η Έκδοση, 2018).
Θανόπουλος Ι. Γεώργιος (Thanopoulos Georgios)
Ο Γεώργιος Θανόπουλος γεννήθηκε το 1947 στο Σαρακήνι Ηραίας Αρκαδίας. Σπούδασε Μεσαιωνική και Νεώτερη Ελληνική Φιλολογία και Λαογραφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Το 1988 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε ως Καθηγητής Φιλόλογος και διευθυντής Λυκείου στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Το 1999 συμμετείχε στη συγγραφή του βιβλίου «Αγροτική παράδοση και Λαϊκή Τέχνη» Αθήνα 2000, που προκήρυξε το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο στη σειρά «Τεχνολογικά Επαγγελματικά Εκπαιδευτήρια» Με το συγκεκριμένο διδακτικό βιβλίο η Λαογραφία περιλαμβάνεται για πρώτη φορά ως γνωστικό αντικείμενο στα αναλυτικά προγράμματα της Δ.Ε. Τα έτη 1999-2001 απέκτησε επιστημονική εμπειρία αναφορικά με την «Ανοικτή και εξ αποστάσεως Εκπαίδευση». Το 2006 εξελέγη Λέκτορας Λαογραφίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (τομέας Βυζαντινής Φιλολογίας και Λαογραφίας) όπου και διδάσκει.
There are no reviews yet.