Ποιός φοβάται τη Sarah Kane;

Αφροδίτη Σφαιροπούλου

Για μια Θεολογία της Λογοτεχνίας & του Θεάτρου

Ενταγμένος στο πλαίσιο του θεάτρου του “Δευτέρου Είδους”, ο θραυσματικός, στα όρια του παραληρήματος, θεατρικός λόγος της Kane θα μπορούσε να αποτελεί μια λαθραία αυτοβιογραφία η οποία αποδομεί το κυρίαρχο νόημα του ενός συγγραφέα-Θεού αναζητώντας τον Θεό της Θεολογίας εντός του σημειακού της σύμπαντος. Το υποκείμενο (της) διαλύεται στη διασπορά γλωσσικών παιγνίων καταργώντας τη “συνταγματική τάξη” του ενός κειμένου ή της μιας κεκανονισμένης, επί αυστηρών ηθικών βάσεων, ζωής, εμπλεκόμενο σε μια “ανοιχτή” διαδικασία σήμανσης κατά την οποία θέατρο και πραγματικότητα αλληλομεθίστανται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε η performance αποτελεί την “ευχαριστιακή συνθήκη” συνάντησης των προσώπων, που τέμνει τον αντικειμενικό χώρο-χρόνο, εισάγοντας μια προληπτική εσχατολογία του θεατρικού παρόντος/συμβάντος. Μέσω της αποδόμησης των αρχετύπων (Θεός-Πατέρας-Μητέρα-Φύλο) η δραματουργός επιχειρεί ξεκάθαρα να κατεδαφίσει, στα όρια του αθεϊσμού-μηδενισμού, το ευσεβιστικό της υπερεγώ. Κατά συνέπεια, θέτει άμεσα και επιτακτικά το ζήτημα της ανυπαρξίας του Θεού επιχειρώντας ακριβώς να χτυπήσει στη ρίζα του το κυρίαρχο νόημα πάνω στο οποίο δομήθηκε αυτό που ονομάζεται νεωτερικό υποκείμενο.