Πέρα από το άτομο

Θεόδωρος Ι. Ζιάκας

Το αίνιγμα της ελληνικής ταυτότητας
Ειδική εισαγωγή

Το ελληνικό πρόβλημα σχετίζεται με ένα συγκεκριμένο ανθρωπολογικό φαινόμενο: Την αναπόφευκτη μηδενιστική αποσύνθεση του Ατόμου, όταν φτάσει στην ολοκλήρωσή του. Και τους δύο δρόμους που τότε ανοίγονται: τον ευρύχωρο της υποστροφής σε ένα νέο κολεκτιβισμό και τον στενό και τεθλιμμένο της μεταλλαγής του Ατόμου σε Πρόσωπο και της συναφούς διαφυγής της κοινότητας από την πόλωση ατομοκεντρισμού-κολεκτιβισμού. Ο νεωτερικός άνθρωπος, που τόσο εύκολη έχει την αλαζονική κριτική, ήδη καλείται να αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα και μάλιστα σε πλανητική κλίμακα. Είναι τώρα η σειρά του να δει πόσα απίδια παίρνει ο σάκος.

Θεόδωρος Ι. Ζιάκας

Μικρή αφήγηση για τη μοίρα της ελευθερίας

Το γενικό συμπέρασμα του βιβλίου είναι ότι ο μηδενισμός έχει διαπεράσει πλέον το επίπεδο των θεσμών και έχει εγκατασταθεί στον πυρήνα του υποκειμένου, όπου και διασπά εκ των έσω την εξατομικευμένη προσωπικότητα, μεταβάλλοντάς τη σε άμορφο χυλό. Στη θέση της άλλοτε πανίσχυρης «προμηθεϊκής» βούλησης για τη δύναμη, που χαρακτήριζε τον νεωτερικό άνθρωπο στην ανοδική πλευρά της εξελικτικής του καμπύλης, έχει μείνει η αγχώδης εσωτερική αναζήτηση νέων, όλο και πιο ηδονικών μορφών αυτοανάλωσης της επιθυμίας. Είναι ένας ηδονιστικός αυτομηδενισμός. «Στο ένα άκρο του πρόκειται για ένα είδος λαιμαργίας, μια ακόρεστη ζήτηση για περισσότερα, όλο και περισσότερα. Στο άλλο άκρο είναι ένα κράμα εγκατάλειψης, παραίτησης, δειλίας μπροστά στη δυστυχία και τον θάνατο». Ο μηδενισμός μεταβάλλεται έτσι σε πανδημική ψυχοπαθολογία στον σύγχρονο κόσμο. Είναι ασθένεια κοινωνική. Ασθένεια του πολιτισμού, η οποία δεν επιδέχεται θεσμική αντιμετώπιση, η θεραπεία της εξαρτάται πλέον από την αλλαγή των θεσμών αλλά από την αλλαγή των ψυχών: από μία μεταφυσική επανάσταση/μεταστροφή.

Γράφουν οι:

Ηλίας Βαβούρας, Βασίλειος Κάλφας, Κωνσταντίνος Μποζίνης, Ιωάννης Γ. Κουρεμπελές, Ελένη Ελ. Οικονόμου, Δημήτριος Αβδελάς, Σωτήριος Μητραλέξης, Γεώργιος Παύλος, Θεόδωρος Ζιάκας, Λάμπρος Σιάσος, Γεώργιος Καλεάδης, Μανόλης Ξεξάκης, Μαρία – Αλεξάνδρα Ντόβα, Άγγελος Δεληβορριάς, Βασιλική Γ. Τζότζολα, Βούλα Πατουλίδου, Αθανάσιος Πολυχρονίδης.

Πνεύμα απελεύθερο από τους καταναγκασμούς και την ευνουχιστική ροπή του «δόγματος», έβαλε στη θέση του μία ευρύστερνη παράδοση. Η ίδια η ελληνική γλώσσα ώς απόθεμα λόγου, εγκαθιστά στη συνείδησή του μία νέα συνθήκη ανάλυσης και σκέψης (Το Συναμφότερον) και επιβάλλει στη σκέψη του προϋπάρχουσες σημασιολογικές αποχρώσεις έκτυπες στον έλληνα λόγο, δίνοντάς του εν συνεχεία τη δυνατότητα να συνεισφέρει εμπλουτιστικά στην κοινή περιοσία, δυνάμει ακριβώς αυτού του Κοινού (Ξυνού) Λόγου. Η έννοια του Συναμφότερου, που διαπερνά έγγλυφα ή υποδόρια όλο το έργο του Κώστα Ζουράρι, αποτελεί την ερμηνευτική κλείδα σχεδόν όλων των εισηγήσεων του τόμου.

Θεόδωρος Ι. Ζιάκας

Για την παρακμή και τις δυνατότητες ανάσχεσής της

Στην σύγχρονη σκέψη η παρακμή και πτώση μιας κοινωνίας ανάγεται σε μία ή περισσότερες από τις εξής πέντε αιτίες: α) Περιβαλλοντικές καταστροφές, β) κλιματικές αλλαγές, γ) εχθρικοί γείτονες, δ) απώλεια ζωτικών εμπορικών εταίρων και ε) εσφαλμένες προνοητικές αντιδράσεις έναντι των τεσσάρων αυτών παραγόντων. Η διάγνωση όμως αυτή δεν αρκεί, διότι αφήνει στο σκοτάδι το ενδεχόμενο να είναι η παρακμή αποτέλεσμα της ακμής. Μαζί δηλαδή με τα σπέρματα της ακμής να υπάρχουν εξ αρχής και τα σπέρματα της παρακμής. Να αναπτύσσονται παράλληλα και να καρπίζουν στην αιχμή της ακμής. Αποσαθρώνοντας έτσι –εκ των έσω– την ανύποπτη και απερίσκεπτη κοινωνία,  συνεπιφέροντας την κατάρρευσή της. Στην περίπτωση αυτή η παρακμή και πτώση θα είναι μοιραία, αν απουσιάζει η κατάλληλη ειδική πρόνοια, η εφοδιασμένη με τα απαιτούμενα ειδικά μέτρα. Θα είναι μοιραία, ακόμα και αν «όλα πήγαιναν καλά» ως προς την αποτροπή των ως άνω πέντε συμβατικών αιτίων· και μάλιστα, ακριβώς επειδή «όλα πήγαιναν καλά»… Γι’ αυτήν ακριβώς την παρακμή και πτώση μιλά τούτο το βιβλίο, διερευνώντας συνάμα τις όποιες δυνατότητες ανάσχεσής της.