Αστραπές χωρίς βροντή

Ο Βασίλης Ι. Μπενόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1998. Το βιβλίο του σε μια στιγμή κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αρμός.

Σε μια στιγμή: Προσπαθώ —εδώ και μήνες— και ίσως πάρει χρόνια, να παρατηρήσω την αναπνοή χωρίς να την επηρεάσω. Είναι ίσως το δυσκολότερο πράγμα, και το πιο απλό. Μόλις προσπαθήσεις να παρατηρήσεις το ρυθμό της αναπνοής σου, αρχίζεις να την ελέγχεις. Αυξομειώνεις ταχύτητα, σταματάς, ξαναρχίζεις. Στόχος να μπορείς να δοθείς ελεύθερα στην παρατήρηση, με όλο το εύρος των αισθήσεών σου. Υπομονή—. Η παρατήρηση έχει μια γλυκιά σοφία. Δεν προσφέρει καμία κρίση, δεν κατηγορεί, δεν μπερδεύει το φαινόμενο —αυτό που παρατηρεί— με καμία ηθική διάσταση ή προβληματισμό, δεν καλύπτει το φαινόμενο με το πέπλο του παρατηρητή. Παρατηρεί αυτό που είναι, που δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό που είναι.

Κάθισε στην άβολη ξύλινη καρέκλα και έβαλε το χέρι του βαθιά μέσα στην τσέπη του. Έβγαλε ένα μικρό σπιρτόκουτο και το άνοιξε προσεκτικά. Χωρίς να το θέλει θυμήθηκε τους κανόνες – να είσαι προσεκτικός με τα σπίρτα γιατί διαφορετικά θα καείς. Κράτα το σπιρτόκουτο σε μια απόσταση από το πρόσωπό σου με τον αντίχειρα και το δείκτη, και κάθε σπίρτο στις άκρες των δακτύλων σου. Όταν ανάβεις το σπίρτο να είναι κάθετα με το κουτί, γιατί αλλιώς η σπίθα μπορεί να μπει στα μάτια σου, ή να κάψει τα χέρια σου. Η κίνησή σου να είναι σβέλτη και απότομη, για να ανάψει το σπίρτο αμέσως. Φυσικά ο νεαρός ήξερε πλέον καλά τους κανόνες και ήταν εξοικειωμένος με τη ρουτίνα – οι κινήσεις του ήταν αυτόματες. Άναψε γρήγορα το πρώτο σπίρτο. Για λίγο κοίταξε σκεπτικά τη φλεγόμενη κεφαλή του. Πήρε μια κοφτή ανάσα και φύσηξε προς το αναμμένο σπίρτο – μέχρι που η φωτιά μετασχηματίστηκε ακαριαία σε λεπτό σκούρο καπνό. Με απαλές κυκλικές κινήσεις έφερε το καμένο σπίρτο γύρω από τη μύτη του. Με τα δάχτυλά του έσπασε το σπίρτο στα δύο και το άφησε στο μικρό πιατάκι του τσαγιού δίπλα του. Έβγαλε ένα δεύτερο σπίρτο από το κουτί και το άναψε γρήγορα ακολουθώντας μηχανικά τις ίδιες ακριβώς κινήσεις. Το έσβησε φυσώντας και λεπτός σκούρος καπνός άρχισε να γεμίζει το δωμάτιο. Επανέλαβε τις ίδιες κινήσεις μέχρι που το σπιρτόκουτο ήταν άδειο και όλα τα σπίρτα ήταν σπασμένα μέσα στο πιατάκι του τσαγιού. Με αυξανόμενη ταχύτητα έπαιρνε ένα σπίρτο, το άναβε ξύνοντας τη ράχη του κουτιού και ύστερα το φυσούσε δημιουργώντας ένα ελαφρύ ρεύμα με το στόμα του. Το μικρό άδειο δωμάτιο σύντομα γέμισε με την ιδιαίτερη οσμή των καμένων σπίρτων και την ομιχλώδη ατμόσφαιρα που θα συναντούσε κάποιος κανονικά όχι σε ένα δωμάτιο αλλά περπατώντας κατά μήκος του Τάμεση τα ξημερώματα. Έκλεισε τα μάτια του και εισέπνευσε – του άρεσε η μυρωδιά…

Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του συγγραφέα στον Μάνο Νομικό και την Athens Voice!

astrapes choris vronti