Η νοσηλεύτρια

Ο Ανδρέας Μήλιος γεννήθηκε στην Καστοριά. Είναι διδάκτωρ Πολιτειολογίας του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης και οικονομολόγος με μεταπτυχιακό στο Μάρκετινγκ. Εργάστηκε στη Γερμανία, στην Ελβετία και στην Αθήνα. Είναι συγγραφέας οκτώ επιστημονικών συγγραμμάτων και δύο μυθιστορημάτων. Τρία από τα συγγράμματά του διανέμονται ως διδακτικά εγχειρίδια σε εννέα πανεπιστήμια. «Η Διπρόσωπη Κίρκη» είναι το δεύτερο μυθιστόρημά του. Το πρώτο του μυθιστόρημα, «Η Νοσηλεύτρια», κυκλοφορεί σε δεύτερη έκδοση, επίσης, από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ.

Δείτε παρουσιάσεις βιβλίων εδώ.

Πρώιμο καλοκαιρινό χάραμα του 2012. Η ηλικιωμένη γυναίκα με την αριστοκρατική κοψιά καθόταν, όπως συνήθιζε να κάνει τα τελευταία χρόνια, στην αγαπημένη της μπερζέρα κοντά στο παράθυρο και απολάμβανε τον γαλλικό καφέ της αγναντεύοντας το Σαρωνικό. Στη θέση αυτή τής άρεσε να υποδέχεται κάθε πρωί. Το άγουρο φως του ξημερώματος και να βλέπει τις πρώτες ηλιαχτίδες να σκάνε δειλά δειλά στο βάθος του ορίζοντα και να χρυσώνουν την επιφάνεια της αρυτίδωτης θάλασσας. Η οποία τέτοια εποχή, που η πλάση γεννοβολά και αναγεννάται, φορά το γιορτινό βαθυγάλαζο φόρεμά της. Καθισμένη εκεί αναπολούσε ολόκληρη τη ζωή της. Που την έβλεπε να περνά μπροστά από τα μάτια της σαν ατέλειωτη ταινία μεγάλου μήκους, στην οποία η περίοδος που έζησε στην Αλεξάνδρεια κατείχε ξεχωριστή θέση. Παρόλο που είχαν περάσει εξήντα ολόκληρα χρόνια από τη μέρα που βαθιά πληγωμένη την εγκατέλειψε. Η νοσηλεύτρια. Εκείνες οι μνήμες, ευχάριστες και δυσάρεστες, είχαν κουρνιάσει στο μυαλό της. Όπως οι ανήμποροι για το παρθενικό πέταγμα νεοσσοί χελιδονιών στη ζεστή αγκαλιά της μητέρας τους. Και παρέμεναν αξεθώριαστες και αδάμαστες από τον πανδαμάτορα χρόνο. Εκείνες οι εμπειρίες παρέμειναν εντυπωμένες στο βάθος του μυαλού της και, με λυσιτελή τρόπο, κρατούσαν τη μνήμη της δέσμια με αόρατα δεσμά. Στα διαλείμματα της ατέρμονης αναψηλάφησης της βαρυφορτωμένης από πολύχρωμες εικόνες μνήμης της, παρατηρούσε άλλοτε την αραιή κίνηση της πλατιάς παραλιακής λεωφόρου. Άλλοτε τους ηλιοκαμένους, καπελοφόρους ψαράδες με τα ασιδέρωτα πρόσωπα και τα ροζιασμένα χέρια, που επέστρεφαν από το νυχτοκάματο, και άλλοτε κάρφωνε το λαβωμένο από το λεύκωμα βλέμμα της απέναντι, στην αίγινα, που έστεκε αγέρωχη σαν αιωνόβια γοργόνα.

Η νοσηλεύτρια