Η άλλη δίκη
Canetti Elias
Τα γράμματα του Κάφκα στη Φελίτσε
Είναι πολλοί εκείνοι που ισχυρίζονται πως τα Γράμματα στη Φελίτσε του Φραντς Κάφκα είναι ό,τι καλύτερο έγραψε ο συγγραφέας στη ζωή του, γιατί πρόκειται για κείμενα αυθόρμητα, ειλικρινή και άκρως αποκαλυπτικά. Ο Κάφκα γνώρισε τη Φελίτσε Μπάουερ το 1912 στο σπίτι του φίλου του Μαξ Μπροντ. Η πυκνότατη αλληλογραφία τους (διαθέτουμε μόνο τις επιστολές που έγραψε εκείνος), έδωσε την ευκαιρία στον νομπελίστα συγγραφέα να γράψει ένα διεισδυτικό, ευφυές δοκίμιο για τον συγγραφέα από την Πράγα, που θεωρείται πλέον κλασικό. Ο Κάφκα και η Φελίτσε αρραβωνιάστηκαν δύο φορές, το 1914 και το 1917. Πριν από τη διάλυση του πρώτου αρραβώνα, η οικογένεια Μπάουερ έστησε στο Βερολίνο ένα είδος δικαστηρίου, στο οποίο βασίστηκε ο δημιουργός της Μεταμόρφωσης, για να γράψει τη δική του Δίκη, ένα εμβληματικό μυθιστόρημα που τον έκανε παγκόσμια γνωστό.
€ 13.00 € 11.70
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.25 kg |
|---|---|
| Dimensions | 14 x 21 cm |
| Συγγραφέας | Elias Canetti |
| Σελίδες | 208 |
| isbn13 | 978-960-527-956-1 |
Be the first to review “Η άλλη δίκη”
You may also like…
Η Γυναίκα με τα λευκά
Wilkie Collins
Μυθιστόρημα
Μετάφραση: Αλέξανδρος Κοσματόπουλος
Ένα από τα πρώτα έργα του «ντετέκτιβ» μυθιστοριογραφίας με μια αφήγηση υφασμένη από πολλούς χαρακτήρες. Ο Wilkie Collins στο περίφημο μυθιστόρημά του βασίστηκε εν μέρει σε ένα πραγματικό περιστατικό απαγωγής και παράνομου εγκλεισμού τον δέκατο έκτο αιώνα. Το 1860, η ιστορία προκάλεσε αίσθηση στους αναγνώστες της, τραβώντας την προσοχή τους με τη φανταστική πρώτη σκηνή όπου η μυστηριώδης «Γυναίκα με τα Λευκά» Anne Catherick συναντά τον Walter Hartright.
Η Γυναίκα με τα Λευκά συνδυάζει επιτυχώς μυστήριο, ρομαντισμό, αγωνία και γοτθικά στοιχεία, ενώ εξισορροπεί μια σφιχτή και έντονη πλοκή με δυνατούς χαρακτήρες και δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι παρέμεινε τόσο δημοφιλής μέχρι σήμερα.
Βαδίζοντας αργά στον μοναχικό δημόσιο δρόμο, σε μια στιγμή, πάγωσε το αίμα μου από το ξαφνικό ελαφρύ άγγιγμα ενός χεριού στον ώμο μου από πίσω. Γύρισα ακαριαία με τα δάχτυλά μου να σφίγγονται στη λαβή του μπαστουνιού μου. Εκεί, στη μέση της φαρδειάς φωτεινής δημοσιας –εκεί, σαν να είχε εκείνη τη στιγμή ξεφυτρώσει από τη γη ή να έπεσε από τον ουρανό– στεκόταν η μοναχική μορφή μιας Γυναίκας, ντυμένης από πάνω μέχρι κάτω στα λευκά. Το πρόσωπό της έγερνε προς το μέρος μου και με παρατηρούσε σοβαρό, ενώ το απλωμένο χέρι της έδειχνε προς το σκοτεινό σύννεφο πάνω απ’ το Λονδίνο.
Είχα μείνει άναυδος απ’ την έξαφνη παρουσία μέσα στη νύχτα, σ’ εκείνο το έρημο μέρος, αυτής της αλλόκοτης μορφής που στεκόταν μπροστά μου, για να μπορέσω να ρωτήσω τί ήθελε. Η παράξενη γυναίκα μίλησε πρώτη. «Αυτός είναι ο δρόμος για το Λονδίνο;» Τί λογής γυναίκα ήταν και πως είχε βρεθεί έτσι ολομόναχη στον δημόσιο δρόμο για το Λονδίνο μία ώρα μετά τα μεσάνυκτα, ήταν αδύνατο να εξηγήσω. Το μόνο πράγμα που ήμουν σίγουρος ήταν πως και ο χυδαιότερος άνθρωπος, ακόμη και σε τούτη την ύποπτα προχωρημένη ώρα και σε έναν δρόμο τόσο ερημικό, δεν θα μπορούσε να την παρεξηγήσει αν την άκουγε να μιλάει…
Ελοΐζα και Αβελάρδος
Étienne Gilson
Μετάφραση: Γιάννης Καλιόρης
Η ιστορία της Ελοΐζας και του Αβελάρδου – ιστορία έρωτος που εξελίχθηκε σε τραγωδία – είναι τόσο ταξιδεμένη μέσα στον θρύλο, ώστε πολλοί νομίζουν ότι πρόκειται για μύθο (σαν κι αυτόν λ.χ. του Τριστάνου και της Ιζόλδης) ή για προϊόν λογοτεχνικής φαντασίας, και όχι για ιστορία αληθινή προσώπων ιστορικών, εκ των οποίων μάλιστα ο Αβελάρδος υπήρξε ο σημαντικότερος ίσως θεολόγος και φιλόσοφος του 12ου αιώνα. Το βιβλίο του Ετιέν Ζιλσόν συνιστά ιστορική μονογραφία που συναρπάζει πολλαπλώς, συγκεντρώνοντας τρία στοιχεία: την εξωτερική περιπέτεια, ως δοκιμασία συνειδήσεων σε καταστάσεις οριακές· και, τέλος, την περιπέτεια του ιδίου του ερευνητή ως προσπάθεια να αποσυνδέσει την ιστορία από τον μύθο. Πράγματι, ελαυνόμενος από άγνοια ιστορικής αληθογνωσίας, ο διαπρεπής μεσαιωνολόγος αποκαθαιρεί την ιστορία των δύο εραστών από τις προσχώσεις του θρύλου και της λογοτεχνίας, και αποδίδοντας τα πρόσωπα στην πραγματική τους αλήθεια, μας τα κάνει πιο κοντινά και οικεία και την ιστορία τους πιο συγκινητική, παρέχοντας συγχρόνως μάθημα αληθινής ανθρωπογνωσίας ως προς τις δυνατότητες διαστολής ορίων και κορυφώσεως των υπαρκτικών εμπειριών.
Ο τρομερός τον νου μου ο έρωτας τυφλώνει
Ιωάννης Γεωμέτρης
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Γιώργος Βαρθαλίτης
Κοντά σου τη φωτιά του πάθους πως θ΄αντέξω.
Μόνο ένα φάρμακο για αυτή τη δίψα ξέρω.
Τον έρωτα έρωτας πιο φλογερός τον σβήνει.
Ο Ιωάννης Γεωμέτρης, ένας απ’ τους καλύτερους βυζαντινούς ποιητές, έζησε τον 10ο αιώνα.Η ποίησή του αποτυπώνει τους ταραγμένους καιρούς του Φωκά και του Τσιμισκή και την προσωπικότητα του δημιουργού της: έναν άνθρωπο γεμάτο φλόγα και πάθος. Πολεμιστής ο ίδιος στην πραγματική ζωή χρησιμοποιεί τον λόγο ως όπλο ενάντια στη δυστυχία.
Η εύρεσις της γυναικός του Λωτ
Alfred Clark
Μετάφρασις: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Μυθιστόρημα
«Πολλάκις ενωρίς την νύκτα είδον το μυστηριώδες ηλεκτρικόν φως, το οποίον όλη η συνοδία είχε θεωρήσει με τόσον ενδιαφέρον και ανησυχίαν την παρελθούσαν νύκτα. Μίαν φοράν ήλθεν όπισθεν, και έφλεγε περί αυτούς τόσον λαμπρόν, ώστε παν αντικείμενον ήτο ορατόν ως εν μεσημβρία. Αι καρδίαι των εστάθησαν ακίνητοι, καθώς το αλλόκοτον λευκόν φως έλαμπε πλησίον, αλλά δεν ησθάνθησαν κλονισμόν, και δεν υπέφερον από το έκπαγλον θέαμα.»
Στην Εύρεσιν της γυναικός του Λωτ ο Αλφρ. Κλαρκ αφηγείται τις παράξενες περιπέτειες μιας ομάδας Αγγλοαμερικανών στην έρημο της Νεκράς Θαλάσσης, με κέντρο του μυθιστορήματος τη σχεδόν απόκρυφη ορθόδοξη Μονή του Αγίου Λωτ. Η προηγούμενη παράγραφος, που το «μυστηριώδες φως» της ανακαλεί στη μνήμη το «Άνθος του γιαλού», φανερώνει ότι ο μεταφραστής Παπαδιαμάντης επιχέει στα ξένα κείμενα πολλή από τη δική του γλωσσική χάρη.
Ίσαρης Αλέξανδρος
O Αλέξανδρος Ίσαρης (1941-) είναι συγγραφέας, μεταφραστής, ζωγράφος, γραφίστας και φωτογράφος. Γεννήθηκε στις Σέρρες και είναι εγκαταστημένος στην Αθήνα από το 1978. Έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές: Όμιλος Φίλων Θαλάσσης – Ο Ισορροπιστής (1976), Οι παρενέργειες της σιωπής (1984), Οι Τριστάνοι (1992), Θα επιστρέψω φωτεινός (2000) και Εγώ ένας ξένος (2013). Έχουν κυκλοφορήσει και δύο βιβλία του με διηγήματα: Ανάμεσά τους η μουσική (1991 και 1998) και Βίνκελμαν ή το πεπρωμένο (2010). Έχει εκδώσει επίσης μία μελέτη για τον Ρ. Μ. Ρίλκε με τον τίτλο Κάτω από τα βλέφαρα, καθώς και ένα βιβλίο με χειρόγραφα του Γιώργου Χειμωνά που βρίσκονται στο αρχείο του. Το 1998 κυκλοφόρησε ένα φωτογραφικό λεύκωμα με τον τίτλο Πρόσωπα μιας εικοσαετίας. Έχει μεταφράσει πάνω από τριάντα βιβλία και έχει τιμηθεί με τα εξής βραβεία: Βραβείο Μαρίας Ράλλη (1977), Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης για το Μπετόν του Τόμας Μπέρνχαρντ (1977) και δύο βραβεία του ΕΚΕΜΕΛ για το βιβλίο του Λούντβιχ Τηκ Ο ξανθός Έκμπερτ – To Ρούρενμπεργκ (2007) καθώς και για τα Γράμματα σε έναν νεαρό ποιητή του Ράινερ Μαρία Ρίλκε (2011). Το 2014 τιμήθηκε με το βραβείο του Public για το βιβλίο Εγώ ένας ξένος.
Επιστολές σε έναν νεαρό ποιητή
Rainer Maria Rilke
ΒΡΑΒΕΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ ΕΚΕΜΕΛ 2011
Και αν πρέπει να σας πω κάτι ακόμη, ας είναι το εξής: Μην πιστέψετε πως αυτός που προσπαθεί να σας παρηγορήσει , ζει χωρίς να μοχθεί ανάμεσα στις απλές και σιωπηλές λέξεις, που έχουν ενίοτε ευεργετική επίδραση πάνω σας. Η ζωή του κρύβει πολλή κούραση, πολλή θλίψη, και βρίσκεται πολύ πίσω από τη δική σας. Όμως αν ήταν διαφορετική, δεν θα μπορούσε ποτέ να βρει τις λέξεις αυτές.
Δικός σας
Ραϊνερ Μαρία Ρίλκε
Elias Canetti (Ελίας Κανέττι)
Ο Ελίας Κανέττι γεννήθηκε στο Ρουστσούκ (σημερινό Ρούσε) της Βουλγαρίας από ισπανοεβραίους γονείς. Το 1911 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στο Μάντσεστερ της Αγγλίας, ένα χρόνο αργότερα στη Βιέννη και το 1916 στη Ζυρίχη. Σπούδασε χημεία, ιστορία, φιλοσοφία, ψυχιατρική και ανθρωπολογία. Το 1931 ολοκλήρωσε το μυθιστόρημά του Η Τύφλωση, που κυκλοφόρησε το 1935. Το 1938, μετά την προσάρτηση της Αυστρίας στο Γ’ Ράιχ, εγκατέλειψε τη Βιέννη και εγκαταστάθηκε στην Αγγλία. Το 1952 πήρε τη βρετανική υπηκοότητα.Έγραψε τρία θεατρικά έργα: τον Γάμο (1931), την Κωμωδία της Ματαιοδοξίας (1950) και τους Αριθμημένους (1952). Το σημαντικότερο έργο του, το βιβλίο Μάζα και εξουσία (1960) μεταφράστηκε σε είκοσι γλώσσες. Έγραψε επίσης πολλά δοκίμια. Αναφέρουμε τη Συνείδηση των λέξεων (1955) και την Άλλη δίκη (1969). Το 1981 του απονεμήθηκε το Βραβείο Νομπέλ λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. Η Αυτοβιογραφία του κυκλοφόρησε σε τρεις τόμους με τους τίτλους: Η σωσμένη γλώσσα (1977), Ο πυρσός στο αυτί (1980) και Το παιχνίδι των ματιών, που εστιάζονται αντίστοιχα στη γλώσσα, στην ακοή και στην όραση. Παντρεύτηκε δύο φορές, το 1934 με τη Βέτσα Τάουμπνερ που πέθανε το 1963, και το 1971 με την Χέρα Μπούσορ, με την οποία απέκτησε το 1972 μία κόρη. Πέθανε το 1994 στην αγαπημένη του πόλη τη Ζυρίχη σε ηλικία 89 ετών.
Ο εγωιστής γίγαντας – Ο νεαρός βασιλιάς
Oscar Wilde
Μετάφραση – Επίμετρο: Παναγιώτης Θωμά
Τί θα μπορούσαν, λοιπόν, σήμερα, να μας μεταφέρουν, ποιο νόημα θα μπορούσαν να έχουν για μας αυτές οι δύο, εν πολλοίς διδακτικές, ιστορίες του Ουάιλντ. Οφείλω να σημειώσω, πως η προσέγγισή μου είναι από την οπτική γωνία της θεολογίας και αυτό παρακαλώ να μην θεωρηθεί περιοριστικό. Έστω κι αν η θεολογία δεν μπόρεσε ως προς τούτο να είναι πάντα πειστική, κατ’ εξοχήν γνώρισμά της είναι ο δημιουργικός διάλογος με την πολιτισμική πραγματικότητα -τα διαχρονικά (καλλιτεχνικά και άλλα) έργα του χθες και τα αξιόλογα έργα του σήμερα. Γι’ αυτό, πρέπει να ανοίγεται σε αναγνώσεις τέτοιων έργων που τα αξιοποιούν ως καλλιτεχνικά πράγματα, καθώς και η ίδια -ως τέχνη-μαρτυρία ζωής- δεν μπορεί να εκφραστεί πέρα και έξω από την ανθρώπινη γλώσσα και τους ποικίλους τρόπους της. Ως εκ τούτου, η λογοτεχνία είναι χώρος ικανός να εμπλουτίσει τη θεολογία, αποδεικνύοντας την ευχέρειά της να προσλαμβάνει από τον πολιτισμό τα καλά και τα όμορφα. Την ίδια στιγμή, η καλλιτεχνική ευαισθησία μπροστά στις (διαχρονικές) παθογένειες της κοινωνίας μπορεί να συναντήσει το φιλάνθρωπο, ασκημένο αισθητήριο της θεολογίας και έτσι, να μπολιάσει η τελευταία αναγεννητικά το λόγο της, μεταβάλλοντάς τον σε πιο καίριο, ρηξικέλευθο και ανθρώπινο. Σε πρώτο επίπεδο θα μιλούσε κανείς για δάνειο της θεολογίας από τη λογοτεχνία· μα, αν προχωρήσουμε βαθύτερα, πρόκειται για τη διάκριση χαρισμάτων που η θεολογία και η Εκκλησία απολαμβάνουν ως ίδια, παρ’ όλη τη συχνή εκχώρησή τους στο βωμό της όποιας «εκκοσμίκευσης» που τις στερεί από το σώμα και το αίμα τους: το μυστήριο της σάρκωσης του Λόγου.
Περί θείου Λόγου ο λόγος και αυτό μας οδηγεί συνειρμικά, μα απόλυτα φυσιολογικά, στο υπόβαθρο των δύο ιστοριών που μας αφηγήθηκε ο Ουάιλντ, ενάμισι σχεδόν αιώνα πριν, παραμένοντας το ίδιο επίκαιρος και παραστατικός. Γιατί, έχω έντονη την αίσθηση, ότι η ιστορία του Ιησού, του σαρκωμένου Λόγου του Θεού, που αποτέλεσε ασύγκριτο παράδειγμα κένωσης και θυσίας, είναι η βάση πάνω στην οποία κτίζονται με θαυμαστή μαεστρία οι αφηγήσεις του -παρότι παρατηρεί κανείς διαφορετικές επιμέρους εμφάσεις, το Χριστολογικό πρότυπο είναι διακριτό και στα δύο παραμύθια. Αυτό παρατηρείται, εξάλλου, και στα περισσότερα από τα υπόλοιπα της συλλογής η οποία τα συμπεριέλαβε, με κορυφαίο -ίσως- τον «Ευτυχισμένο Πρίγκιπα» που χαρακτήρισε, δικαίως, και τον τίτλο της.(Από το επίμετρο του βιβλίου).
Σημειώσεις από το υπόγειο
Fiódor M. Dostoyevski
Πάνω σε μια αντιστροφή της Δελφικής προστακτικής «γνώθι σαυτόν», στηρίχτηκε το διανοητικό οικοδόμημα ενός ανθρώπου μυστικόπαθου και ταλαιπωρημένου, του οποίου ολόκληρη η ζωή σπαταλήθηκε στους χώρους του πνευματικού του «υπογείου». Πρόκειται για τον υποχθόνιο, ανώνυμο ντοστογιεφσκικό ήρωα, ο οποίος ορύεται από τα βάθη της συνείδησής του: όχι, δεν είναι καλό να γνωρίζει ο άνθρωπος τον εαυτό του.
Ο άνθρωπος αυτός φαίνεται πως ενστερνίσθηκε το αρχαιοελληνικό ρητό, το πραγματοποίησε και τελικώς αποδεικνύοντας το λάθος του το απέρριψε…
Ο Ντοστογιέφσκι διαβάζει Χέγκελ στην Σιβηρία και κλαίει!…
Laszlo Foldeny
Είμαι ευχαριστημένος από την ζωή μου… Ήταν μεγάλη ευτυχία για μένα η Σιβηρία, το κάτεργο! Λένε ότι είναι φρίκη, ντροπή, κάνουν λόγο για δικαιολογημένη αντίδραση… ένα κάρο βλακείες! Μόνο εκεί άρχισα να κάνω μια σωστή, ευτυχισμένη ζωή, εκεί κατάλαβα τον εαυτό μου… εκεί ένιωσα τον Χριστό… Τότε μου ήρθαν οι καλύτερες σκέψεις, τώρα ξανάρχονται αλλά δεν είναι τόσο καθαρές! Ω, αν κατορθώνατε και σεις να σας στείλουν στο κάτεργο! Φιοντόρ Μ. Ντοστογιέφσκι
Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας
Oscar Wilde
Μετάφραση: Παναγιώτης Θωμά
Επίμετρο: Γιώργος Χρ. Κυθραιώτης
«Σαν ήμουνα ζωντανός και είχα ανθρώπινη καρδιά, τι ήτανε τα δάκρυα δεν ήξερα, γιατί ζούσα στο παλάτι της ξεγνοιασιάς, όπου δεν επιτρέπεται να μπει η θλίψη. Τη μέρα έπαιζα με τους συντρόφους μου στον κήπο και έσερνα πρώτος το χορό τα βράδια στη Μεγάλη Σάλα. Οι Αυλικοί μου Ευτυχισμένο Πρίγκιπα με φώναζαν… Κι αλήθεια ευτυχισμένος ήμουνα, αν είν΄στ΄αλήθεια ευτυχία η απόλαυση… Λοιπόν, έτσι έζησα, κι έτσι πέθανα. Και τώρα που είμαι νεκρός με βάλανε εδώ πάνω, τόσο ψηλά, που βλέπω όλη την ασχήμια και τη μιζέρια της πόλης μου. Κι ας είναι η καρδιά μου από μόλυβδο φτιαγμένη, άλλη εκλογή δεν έχω απ΄το κλάμα…»
Related Products
Γραμμένα λόγια
Ουρανία Μπάγγου
Διηγήματα που έχουν για ήρωές τους ανθρώπους καθημερινούς, της δυτικής Μακεδονίας, και ειδικότερα όσους κατοικούν γύρω από την Ορεστιάδα λίμνη. Η συγγραφέας θέλει να μας τους γνωρίσει, να μιλήσει γι’ αυτούς και να ακουστεί η φωνή τους μέσα από τα «γραμμένα λόγια» της, για ό,τι τους αφορά. Για την καταγωγή τους, για την ζωή που σαν φυσικό ρυάκι τους έφερε μέχρις εδώ, για τα όνειρά τους, κι ας είναι κάποια από αυτά διαψευσμένα ή μισοτελειωμένα. Θέλει να οραματιστούμε το μέλλον τους που έχει σαν αφετηρία το παρελθόν τους. Και θα μπορούσε να το δει πληρέστερα κανείς μέσα από ένα μεγάλο μάτι, που μοιάζει μ’ αυτό του Θεού, όπως εικονίζεται σε κάποιες αγιογραφίες, περιβαλλόμενο από χρυσές ακτίνες. Το μέλλον τους, που συναρμολογείται, κομμάτι – κομμάτι, από πλήθος χέρια στον «ανθρωποκεντρικό εργαστήρι» της φύσης. Είναι αλήθειες αναμφισβήτητες για μας και ζουν ανάμεσά μας, η ψυχή του παππού μας, μια Πανωραία, η κυρία με την χαμηλή φωνή στο ιατρείο, ο έρωτας του Χρήστου και της Στυλιανής. Και μοιάζουν ορατές και η θλίψη και η προσμονή που τους συνοδεύουν: γι’ αυτό που δεν ήρθε, αλλά δεν έπαψαν να ελπίζουν ότι κάποτε θα κατακτηθεί.
Διηγήματα της θάλασσας (Συλλογικό έργο)
Ο Πατέρας μου -μύρο το κύμα που τον τύλιξε- δεν είχε σκοπό να με κάμη ναυτικό. – Μακριά, έλεγε, μακριά, παιδί μου, απ’ τ’ άτιμο στοιχειό! Δεν έχει πίστη, δεν έχει έλεος. Λάτρεψέ την όσο θες, δόξασέ την· εκείνη το σκοπό της. Μη κοιτάς που χαμογελά, που σου τάζει θησαυρούς. Αργά-γρήγορα θα σου σκάψη το λάκκο ή θα σε ρίξη πετσί και κόκκαλο, άχρηστο στον κόσμο. Είπες θάλασσα, είπες γυναίκα, το ίδιο κάνει. […]
Διηγήματα της αγάπης
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
«Τριανταδύο χρόνων, χωρισμένη, ρίχνει μια ματιά κατανόησης στον κόκκινο δίσκο που χάνεται, προσπερνάει μια μικρή εκκλησία που στέκει ξεκάρφωτη στην άκρη του γκρεμού μ’ ένα λευκό πανί ν’ ανεμίζει στην πόρτα της. Κάνει δυο βήματα, στέκεται, γυρίζει και βλέπει στα μάτια τη μικρή ξεκάρφωτη εκκλησία, της έρχεται να κάνει το σταυρό της και δεν τον κάνει γιατί ντρέπεται, χιλιάδες φίλοι μέσα της της λένε να μην το κάνει, τι νόημα έχει αυτό που κάνει, το κάνει χωρίς να το εννοεί, δεν είναι του επιπέδου της να κάνει το σταυρό της, αυτό το κάνουν άνθρωποι που δεν σκέφτονται τι νόημα έχει αυτό που κάνουν. Χιλιάδες φίλοι ψιθυρίζουν μέσα της ότι είναι μεγάλο ατόπημα να κάνεις το σταυρό σου, είναι υποκρισία, είναι αμαρτία, είναι κακό σημάδι, είναι αίσχος, είναι μαλακία, είναι ανοησία, είναι γελοίο, είναι ηλίθιο, είναι τρέλα, είναι μεγάλη υποχώρηση, μην το κάνεις αυτό το πράγμα, Ρέα Φραντζή, το κάνεις χωρίς να το εννοείς. Αυτή την εκκλησία την έβαλαν εδώ, στην άκρη του γκρεμού, χωρίς να το εννοούν. Το λευκό πανί ανεμίζει στην πόρτα της χωρίς να το εννοεί […].»
Το απόσπασμα, με το οποίο αρχίζει, μάλλον ανορθόδοξα, ο μικρός αυτός πρόλογος, είναι η αρχή του αριστουργηματικού κεφαλαίου «Δύση» του πολυτρόπως εκπληκτικού μυθιστορήματος «Η γραμμή του ορίζοντος». Το έγραψε ο Χρήστος Βακαλόπουλος, που πέθανε στις 29 Ιανουαρίου 1993, τριανταεφτάχρονος. Το παρέθεσα κινημένος από πολλαπλή φιλολογική οπισθοβουλία, συνάμα όμως και από την επιθυμία να παρακινήσω τους αναγνώστες του τόμου αυτού να διαβάσουν τη Γραμμή του ορίζοντος, αφού μάλιστα έχω τη βεβαιότητα πώς ο Παπαδιαμάντης θα τη συνυπέγραφε με αίσθημα πατρικής χαράς. Όσο για την οπισθοβουλία μου, ούτε λόγος ότι καθόλου δεν είναι απαλλαγμένη από εμπάθεια. Πώς να μην σκιρτώ και να μην χειροκροτώ, νοερά και κυριολεκτικά, όταν η Ρέα Φραντζή, παρά την αρνησίσταυρη αδολεσχία χιλιάδων ψύχραιμων και σωφρόνων φίλων, «στέκεται ακίνητη, μαγνητισμένη, μελαχρινή, χωρισμένη και κάνει ντροπαλά το σταυρό της δέκα βήματα από την άκρη του γκρεμού»; […]
Ο έτυμος λόγος
Ελένη Λαδιά
Διηγήματα
… Ο ανώνυμος άνθρωπος ένιωσε να χάνεται σ’ έναν άγνωστο κόσμο. Με βαθιά συναίσθηση πώς δεν θυμόταν το δικό του όνομα, θέλησε να μάθει το όνομα αυτής της πολίχνης, στην οποία βρέθηκε από μια παραξενιά της τύχης του. -Πώς λέγεται αυτή η πολίχνη; Κανείς από τους κατοίκους που άκουσαν, δεν απάντησε. Τον κοίταξαν μόνο απορημένοι, λες και ρωτούσε το πιο εύλογο που υπάρχει πάνω στη γη. Εκείνος επανέλαβε με φωνή παρακλητική την ερώτηση. Τότε ο σάλος ζητιάνος που χειρονομούσε ακατάπαυστα σε μια φανταστική συζήτηση, τον άκουσε και απάντησε χωρίς να τον κοιτάξει. -Το όνομα της πόλης αυτής λέγεται Υπομονή…
Ο ξεπεσμένος δερβίσης
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Εικονογράφηση: Γιώργος Κόρδης
Δύο, τρεις, πέντε, δέκα σταλαγμοί. Όμοιοι με το μονότονον βήμα του άγρυπνου ναύτου φρουρού εις την κουβέρταν. (…) Οι πετεινοί δεν είχαν λαλήσει το τρίτον λάλημα. Ίσως είχαν τρομάξει από την βαθείαν, θρηνώδη φωνήν του σαλεπτσή, όστις είχεν αρχίσει το φθινόπωρον, νύκτα βαθιά, να κράζη. Ήτο ως κρωγμός αγνώστου ορνέου, το οποίον είχε χάσει τον αέρα του, και είχεν ενσκήψει μέσα εις την πόλιν, κ’ εζήτει αρπάγματα να σπαράξη. […]
Το βραδυνό λεωφορείο
Νίκος Ορφανίδης
Πεζογραφήματα
Έρχονται, λοιπόν, και με βρίσκουν άνθρωποι από παλιά. Καταφθάνουν μαζί με τα παλιά λεωφορεία, π’ άφησαν τις στάσεις τους στην παλιά πόλη της Λευκωσίας, εκεί στην οδό Ερμού, τώρα φυλάκια και γκρεμισμένα σπίτια, τοίχοι φαγωμένοι απ’ τη βροχή και τα χρόνια… Έρχονται, λοιπόν, και με βρίσκουν τα παλιά λεωφορεία, μ’ ένα κόσμο που βουίζει, που αφήνεται σ’ ένα ατέλειωτο ταξίδι. Ανασαίνουν αγκομαχώντας στον ουρανό, το πίσω μέρος της κάσας ανοιχτό, ο αέρας μπαίνει από παντού, χαϊδεύει τα πρόσωπα, τα σώματα, χαϊδεύει τα μαλλιά των κοριτσιών που ανεμίζουν. Η Αθηνά, η Άρτεμις, η Ρέα, η Ηρώ. Όλες μαζί. Η Σοφία, η Ευθαλία, η Μαρίνα, η Χαρά. Μαζί τους κι η Ελένη, κι η Κλειώ. Έρχονται χαρούμενες. Αστράφτουν στο φως. Λάμπουν στο φως. Όπως οι ασημένιες πάλες του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Όπως ο λαμπρός σταυρός που είδε στον ουρανό ο Μέγας Κωνσταντίνος…
Το ημερολόγιο του συγγραφέα
Fiódor M. Dostoyevski
Α΄ μέρος – Β΄ μέρος
1873 – 1876
Ευρύτατα γνωστός στο παγκόσμιο κοινό από τα μεγάλα του έργα ο Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι έχει και μία άλλη, λιγότερο γνωστή, πλευρά, εκείνη του επιφυλλιδογράφου και του σχολιαστή της σύγχρονης με αυτόν περιρρέουσας πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτισμικής πραγματικότητας. Η πλευρά αυτή του δημιουργικού του έργου φωτίζεται μέσα από τα άρθρα, τα σχόλια, τις επιφυλλίδες και τα δοκίμια που κατά καιρούς δημοσίευσε, τόσο στον ημερήσιο όσο και στον περιοδικό Τύπο της Ρωσίας κατά την διάρκεια της πολυετούς του παρουσίας στα γράμματα και τις τέχνες της μεγάλης αυτής χώρας του Βορρά. Από το πλήθος των χιλιάδων σελίδων που δημοσιεύτηκαν με την υπογραφή του σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής του, ξεχωριστή θέση κατέχουν τα κείμενα που περιλήφθηκαν στο γνωστό, εδώ και χρόνια, στους αναγνώστες και άλλων χωρών πλην της Ρωσίας «Ημερολόγιο του Συγγραφέα». Πρόκειται για κείμενα που, αρχικά, δημοσιεύτηκαν ως ξεχωριστά κεφάλαια στο περιοδικό «Πολίτης», κάτι σαν «παράρτημα», αν θα θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία της εποχής μας, ή κάτι σαν «περιοδικό μέσα στο περιοδικό», σύμφωνα με την ορολογία της εποχής του συγγραφέα. […] (από τον πρόλογο του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη)
There are no reviews yet.