Ο ξεπεσμένος δερβίσης
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Εικονογράφηση: Γιώργος Κόρδης
Δύο, τρεις, πέντε, δέκα σταλαγμοί. Όμοιοι με το μονότονον βήμα του άγρυπνου ναύτου φρουρού εις την κουβέρταν. (…) Οι πετεινοί δεν είχαν λαλήσει το τρίτον λάλημα. Ίσως είχαν τρομάξει από την βαθείαν, θρηνώδη φωνήν του σαλεπτσή, όστις είχεν αρχίσει το φθινόπωρον, νύκτα βαθιά, να κράζη. Ήτο ως κρωγμός αγνώστου ορνέου, το οποίον είχε χάσει τον αέρα του, και είχεν ενσκήψει μέσα εις την πόλιν, κ’ εζήτει αρπάγματα να σπαράξη. […]
€ 7.61 € 6.09
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.15 kg |
|---|---|
| Dimensions | 17 x 24 cm |
| Συγγραφέας | Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης |
| Σελίδες | 32 |
| isbn | 960-527-366-8 |
Be the first to review “Ο ξεπεσμένος δερβίσης”
You may also like…
Ο καστρολόγος
Φώτης Κόντογλου
Είκοσι χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Φώτης Κόντογλου εξακολουθεί να μας χαρίζει πρωτόγνωρες συγκινήσεις. Κανένας ποτέ ερευνητής δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι «ξεμπέρδεψε» μαζί του, καθώς κάθε τόσο θα διαπιστώνει ότι κάτι σημαντικό του διαφεύγει από την ενασχόληση του χαριτωμένου και πληθωρικού εκείνου πνεύματος και ταλάντου σε οιονδήποτε τομέα, με τον οποίο κατέγινε. (. . .) Έτσι κι ο «Καστρολόγος», έργο μιας ολόκληρης ζωής, που δούλευε παράλληλα με τον «δίδυμό» του «Μοναστηρολόγο» με αμείωτο κέφι πάντοτε και μεράκι, αλλά άφησε στο στάδιο της συλλογής και πρώτης κατάστρωσης του υλικού, αν και η αγάπη του για τα κάστρα είναι γνωστή και ευρύτερα παραδεκτή (. . .). Φιλοδοξία του ήταν να δώσει μια πλήρη καταγραφή των κάστρων της Ελλάδας όχι μόνον εκείνων που σώζονται, αλλά και όσων έχουν καταστραφεί και χαθεί. (. . .)
Διηγήματα των Χριστουγέννων
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Η ξυλοδεσιά έτριζε και το διήγημα έτρεμε γραμμή τη γραμμή. Πως γελάστηκε ο Τραυλαντώνης, άνθρωπος μυαλωμένος και συγγραφέας προσεχτικός, και το τιτλοφόρησε «Τα Χριστούγεννα του Αμερικάνου»; Για να δηλώσει άραγε πως μαθήτευσε παρά τους πόδας Γαμαλιήλ; Δεν αποκλείεται· αλλά καθώς το διάβαζα αισθανόμουν να με πιάνει το σφίξιμο εκείνο, που μου έφερε παλιότερα η ανάγνωση ενός διηγήματος του Νιρβάνα με ηρωίδα τη Σκοπελίτισσα Λιαλιώ.
Είχα αναρωτηθεί και τότε πώς γινόταν να μην προβλέψει ο τόσο καλός γνώστης και φίλος του Παπαδιαμάντη ότι ήταν εξαιρετικά παρακινδυνευμένο να δανεισθεί το όνομα της «Νοσταλγού», μυθικό πια και απαραβίαστο. Επιχειρούσε ίσως έτσι την οριστική παλιννόστηση από τη Σκιάθο στη Σκόπελο, Σκοπελίτης ο ίδιος, του λεπτοφυούς κοριτσιού, που παρακαλούσε να δει τα βουνά του νησιού της για να της διαβούν οι πόνοι. Αλλά το όνομα ήταν ασήκωτο και το διήγημα είχε καταρρεύσει. […]
Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος (Papadiamantis Al.)
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο στις 3 Μαρτίου του 1851 και ήταν γιος του ιερέα Αδαμάντιου Εμμανουήλ και της Αγγελικής κόρης Αλεξ. Μωραϊτίδη. Τελείωσε το δημοτικό και τις δύο πρώτες τάξεις του ελληνικού σχολείου στη Σκιάθο. Φοίτησε σε σχολείο της Σκοπέλου, του Πειραιά και τελικά πήρε απολυτήριο Γυμνασίου από το Βαρβάκειο το 1874. Το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου όμως ποτέ δεν αποφοίτησε, ενώ γράφει το πρώτο λυρικό του ποίημα για τη μητέρα του. Έμαθε αγγλικά και γαλλικά μόνος του. Για να ζήσει έκανε ιδιαίτερα μαθήματα και δημοσίευε κείμενα και μεταφράσεις στις εφημερίδες. Τον Ιούλιο του 1872 ακολούθησε το μοναχό Νήφωνα στο Άγιο Όρος, όπου έμεινε μερικούς μήνες, αλλά διαπίστωσε ότι δεν του ταίριαζε το μοναχικό σχήμα. Ωστόσο δεν έλειπε ποτέ από τον κυριακάτικο εκκλησιασμό στον Άγιο Ελισσαίο στο Μοναστηράκι, όπου έψελνε ως δεξιός ψάλτης. Το 1879 δημοσιεύει το μυθιστόρημα η «Μετανάστις» στην εφημερίδα «Νεόλογος». Το 1882 άρχισε να δημοσιεύει το μυθιστόρημά του «Οι έμποροι των Εθνών» στην εφημερίδα «Μη χάνεσαι». Το 1884 άρχισε να δημοσιεύει στην «Ακρόπολη» το μυθιστόρημά του «Γυφτοπούλα», όπου από το 1892 ως το 1897 εργάζεται ως τακτικός συνεργάτης. Από το 1902 ως το 1904 μένει στη Σκιάθο απ’ όπου δημοσιεύει τη «Φόνισσα». Το έργο του περιλαμβάνει περίπου 180 διηγήματα και νουβέλες που αναφέρονται στις φτωχές τάξεις της Αθήνας και της Σκιάθου και ελάχιστα ποιήματα θρησκευτικού περιεχομένου. Στις 13 Μαρτίου 1908 γιορτάζεται στον «Παρνασσό» η 25ετηρίδα του στα ελληνικά γράμματα, υπό την προστασία της πριγκίπισσας Μαρίας Βοναπάρτη. Αμέσως μετά επιστρέφει στην πατρίδα του όπου και μένει ως το τέλος της ζωής του. Πεθαίνει το ξημέρωμα της 3ης Ιανουαρίου του 1911 από πνευμονία.
Λόγια της πλώρης
Θαλασσινά Διηγήματα
Πρόλογος: Νίκος Μαρτίνος
Τα «Λόγια της πλώρης» είναι η πιο γνωστή συλλογή διηγημάτων του Ανδρέα Καρκαβίτσα. Πρόκειται για 21 θαλασσινά διηγήματα με πρωταγωνιστές ανώνυμους ναυτικούς και θέμα τη σκληρή καθημερινότητα της ναυτοσύνης. Κυρίαρχη σε όλο το έργο είναι η παρουσία της θάλασσας, σκοτεινής και ταραγμένης, που έχει την παράδοξη δύναμη να απειλεί και να εκμηδενίζει τον άνθρωπο αλλά συνάμα να εμπνέει πάθος.
Διηγήματα της αγάπης
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
«Τριανταδύο χρόνων, χωρισμένη, ρίχνει μια ματιά κατανόησης στον κόκκινο δίσκο που χάνεται, προσπερνάει μια μικρή εκκλησία που στέκει ξεκάρφωτη στην άκρη του γκρεμού μ’ ένα λευκό πανί ν’ ανεμίζει στην πόρτα της. Κάνει δυο βήματα, στέκεται, γυρίζει και βλέπει στα μάτια τη μικρή ξεκάρφωτη εκκλησία, της έρχεται να κάνει το σταυρό της και δεν τον κάνει γιατί ντρέπεται, χιλιάδες φίλοι μέσα της της λένε να μην το κάνει, τι νόημα έχει αυτό που κάνει, το κάνει χωρίς να το εννοεί, δεν είναι του επιπέδου της να κάνει το σταυρό της, αυτό το κάνουν άνθρωποι που δεν σκέφτονται τι νόημα έχει αυτό που κάνουν. Χιλιάδες φίλοι ψιθυρίζουν μέσα της ότι είναι μεγάλο ατόπημα να κάνεις το σταυρό σου, είναι υποκρισία, είναι αμαρτία, είναι κακό σημάδι, είναι αίσχος, είναι μαλακία, είναι ανοησία, είναι γελοίο, είναι ηλίθιο, είναι τρέλα, είναι μεγάλη υποχώρηση, μην το κάνεις αυτό το πράγμα, Ρέα Φραντζή, το κάνεις χωρίς να το εννοείς. Αυτή την εκκλησία την έβαλαν εδώ, στην άκρη του γκρεμού, χωρίς να το εννοούν. Το λευκό πανί ανεμίζει στην πόρτα της χωρίς να το εννοεί […].»
Το απόσπασμα, με το οποίο αρχίζει, μάλλον ανορθόδοξα, ο μικρός αυτός πρόλογος, είναι η αρχή του αριστουργηματικού κεφαλαίου «Δύση» του πολυτρόπως εκπληκτικού μυθιστορήματος «Η γραμμή του ορίζοντος». Το έγραψε ο Χρήστος Βακαλόπουλος, που πέθανε στις 29 Ιανουαρίου 1993, τριανταεφτάχρονος. Το παρέθεσα κινημένος από πολλαπλή φιλολογική οπισθοβουλία, συνάμα όμως και από την επιθυμία να παρακινήσω τους αναγνώστες του τόμου αυτού να διαβάσουν τη Γραμμή του ορίζοντος, αφού μάλιστα έχω τη βεβαιότητα πώς ο Παπαδιαμάντης θα τη συνυπέγραφε με αίσθημα πατρικής χαράς. Όσο για την οπισθοβουλία μου, ούτε λόγος ότι καθόλου δεν είναι απαλλαγμένη από εμπάθεια. Πώς να μην σκιρτώ και να μην χειροκροτώ, νοερά και κυριολεκτικά, όταν η Ρέα Φραντζή, παρά την αρνησίσταυρη αδολεσχία χιλιάδων ψύχραιμων και σωφρόνων φίλων, «στέκεται ακίνητη, μαγνητισμένη, μελαχρινή, χωρισμένη και κάνει ντροπαλά το σταυρό της δέκα βήματα από την άκρη του γκρεμού»; […]
Κόρδης Γιώργος (Kordis Giorgos)
Ο Γιώργος Κόρδης γεννήθηκε στη Μακρυρράχη Φθιώτιδας το 1956. Σπούδασε θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1975-1979), ενώ παράλληλα έκανε ελεύθερες σπουδές ζωγραφικής και βυζαντινής εικονογραφίας. Μελέτησε συστηματικά την ιστορία και αισθητική της βυζαντινής ζωγραφικής και από το 2003 είναι λέκτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (εικονογραφία: θεωρία και πράξη). Συνέχισε τις σπουδές του στις Καλές Τέχνες στη Βοστόνη των ΗΠΑ (School of the Museum of Fine Arts of Boston, 1987-1989). Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, μαθήτευσε κοντά στο μεγάλο Έλληνα χαράκτη Φώτη Μαστιχιάδη, που τον μύησε στον κόσμο της χαρακτικής τέχνης και κυρίως της χαλκογραφίας. Από το 1993 ως το 1997 προσέγγισε εικονογραφικά τα λογοτεχνικά κείμενα του Αλ. Παπαδιαμάντη και άλλων Ελλήνων λογοτεχνών (Κόντογλου, Καρκαβίτσα, Μωραϊτίδη), καθώς και λαϊκά παραμύθια της Κύπρου. Παράλληλα ασχολήθηκε με την έκδοση συλλεκτικών βιβλίων. Από το 1990 ασχολείται συστηματικά με τη διδασκαλία της βυζαντινής ζωγραφικής οργανώνοντας σειρές μαθημάτων και καλοκαιρινά σεμινάρια.
Τσ’ αγάπης το καμίνι
Ο Ερωτόκριτος του Βιτσέντζου Κορνάρου
Εικαστική αισθητοποίηση από τον Γιώργο Κόρδη
Related Products
Αντισέξους και άλλα διηγήματα
Αντρέι Πλατόνοφ
Ο Αντρέι Πλατόνοφ, αυτός ο μάστορας της γραφής, με το Αντισέξους γίνεται ο αδιαμφισβήτητος εκπρόσωπος της ρωσικής πρωτοπορίας, στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Ουράνια και αβυσσαλέα, η δημιουργία του Αντρέι Πλατόνοφ ενθουσιάζει τους αναγνώστες και θυμώνει την εξουσία…
Ανεβαίνοντας τον Αλιάκμονα
Παντελής Β. Πάσχος
Διηγήματα
Τα διηγήματα που απαρτίζουν τούτο τον τόμο έχουν, όπως θα ιδεί ο φίλος αναγνώστης, ένα χαρακτήρα έντονα ελληνικό. Θα μπορούσε κανείς να τα ονομάσει διηγήματα του ελληνικού υπαίθρου. Τα περισσότερ’ απ’ αυτά έχουν τη ρίζα τους στα τόσο δοκιμασμένα και πολλές φορές αιματοβαμμένα χώματα της Δυτικής Μακεδονίας…
Τα συνδέει όλα ο πόνος για τον άνθρωπο και τη μοίρα του, τον Έλληνα και την ελευθερία του, τη ζωή, την ξενιτιά, το θάνατο· και για την ελληνορθόδοξη ψυχή, που δοκιμάζεται από χίλια δυο σαράκια – ελληνικά και ξένα.
Το λάκτισμα του πρίγκιπα
Μάνος Μεγαλοκονόμος
Ιστορίες εναλλακτικής διπλωματίας
Δύο φίλοι, νέοι και υποψήφιοι διπλωμάτες, συζητούν τους προβληματισμούς τους για τη δουλειά και για τη διαδρομή που έχουν επιλέξει να ακολουθήσουν τη ζωή τους. Η πραγματικότητα, έπειτα από πολλά χρόνια, αποδεικνύεται ασύλληπτα πιο εφευρετική από τη φαντασία τους. Οι «Ιστορίες εναλλακτικής διπλωματίας» που βίωσαν σε τέσσερις ηπείρους αποτελούν εμπειρίες παράδοξες, συχνά αγωνιώδεις, πάντα απρόοπτες και, κάποτε κάποτε, απίστευτες. Όλες έχουν εμποτιστεί με πνευματικό χυμό -χιούμορ- και έτσι έχουν περιβληθεί με σημαντική δόση παρηγορητικής ανθρωπιάς. Το «Λάκτισμα του πρίγκιπα» στην ουσία αφηγείται μια επανάσταση στην τυπολατρία της διπλωματίας του παρελθόντος, η οποία προβάλλεται μέσα από τη διασκεδαστική θεώρηση ενός περιβάλλοντος, που, παρά τις μεγάλες αλλαγές του τέλους του εικοστού αιώνα, συχνά διατηρεί ακόμη για τον έξω κόσμο πολύ διαφορετική εικόνα.
Το βραδυνό λεωφορείο
Νίκος Ορφανίδης
Πεζογραφήματα
Έρχονται, λοιπόν, και με βρίσκουν άνθρωποι από παλιά. Καταφθάνουν μαζί με τα παλιά λεωφορεία, π’ άφησαν τις στάσεις τους στην παλιά πόλη της Λευκωσίας, εκεί στην οδό Ερμού, τώρα φυλάκια και γκρεμισμένα σπίτια, τοίχοι φαγωμένοι απ’ τη βροχή και τα χρόνια… Έρχονται, λοιπόν, και με βρίσκουν τα παλιά λεωφορεία, μ’ ένα κόσμο που βουίζει, που αφήνεται σ’ ένα ατέλειωτο ταξίδι. Ανασαίνουν αγκομαχώντας στον ουρανό, το πίσω μέρος της κάσας ανοιχτό, ο αέρας μπαίνει από παντού, χαϊδεύει τα πρόσωπα, τα σώματα, χαϊδεύει τα μαλλιά των κοριτσιών που ανεμίζουν. Η Αθηνά, η Άρτεμις, η Ρέα, η Ηρώ. Όλες μαζί. Η Σοφία, η Ευθαλία, η Μαρίνα, η Χαρά. Μαζί τους κι η Ελένη, κι η Κλειώ. Έρχονται χαρούμενες. Αστράφτουν στο φως. Λάμπουν στο φως. Όπως οι ασημένιες πάλες του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Όπως ο λαμπρός σταυρός που είδε στον ουρανό ο Μέγας Κωνσταντίνος…
Ο έτυμος λόγος
Ελένη Λαδιά
Διηγήματα
… Ο ανώνυμος άνθρωπος ένιωσε να χάνεται σ’ έναν άγνωστο κόσμο. Με βαθιά συναίσθηση πώς δεν θυμόταν το δικό του όνομα, θέλησε να μάθει το όνομα αυτής της πολίχνης, στην οποία βρέθηκε από μια παραξενιά της τύχης του. -Πώς λέγεται αυτή η πολίχνη; Κανείς από τους κατοίκους που άκουσαν, δεν απάντησε. Τον κοίταξαν μόνο απορημένοι, λες και ρωτούσε το πιο εύλογο που υπάρχει πάνω στη γη. Εκείνος επανέλαβε με φωνή παρακλητική την ερώτηση. Τότε ο σάλος ζητιάνος που χειρονομούσε ακατάπαυστα σε μια φανταστική συζήτηση, τον άκουσε και απάντησε χωρίς να τον κοιτάξει. -Το όνομα της πόλης αυτής λέγεται Υπομονή…
Το ταξίδι των ψυχών
Μαρία Στεφανοπούλου
Ιστορίες μαθητείας μέσα στο χρόνο – 1
νουβέλες
Οι «Ιστορίες μαθητείας μέσα στον χρόνο» είναι ένα «μυθιστόρημα μαθητείας» με τη μορφή επτά νουβελών, ιστοριών της ανάδυσης και της επιστροφής. Μια ηρωίδα αλλάζει πρόσωπα, όπως ο χρόνος αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά μας και μεταβάλλει τον τρόπο που βλέπουμε τα οράματα, τον κόσμο και τον εαυτό μας, ενώ αυτό που είμαστε παραμένει πεισματικά προσκολλημένο στην αρχή του. Πρωταγωνιστικά πρόσωπα στις «Ιστορίες μαθητείας» είναι η παιδική ηλικία και η εφηβεία («Το ταξίδι των ψυχών», πρώτος τόμος), η πρώτη νεότητα και το κατώφλι της ωριμότητας («Η σιωπή που κατοικεί στα σπίτια», δεύτερος τόμος)· ή αλλιώς, ο φόβος και η εξέγερση, η αγωνία της γνώσης και η αποδοχή του θανάτου, αλλά και της ζωής που τον προετοιμάζει.
Από την άγνοια του εαυτού ως τη συνείδηση των πραγμάτων και τη γνώση, από την παθητικότητα στη δράση, τα πρόσωπα ενηλικιώνονται, μεταβάλλονται μαζί με τις εποχές που διανύουν, όχι γιατί η ψυχική και πνευματική ωρίμανση έρχεται μοιραία και αναπόφευκτα, αλλά γιατί αφετηρία και προϋπόθεση της τελευταίας είναι η αγωνία και η αμφισβήτηση για όλα όσα περιβάλλουν την ύπαρξη. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)
Στις νουβέλες που περιλαμβάνονται σε αυτόν τον τόμο, ο φόβος, νικημένος ή ανελέητα τυραννικός, οδηγεί στην αυτογνωσία. Και η εξέγερση δεν είναι παρά το αίτημα για την επιστροφή του σύντροφου φόβου, μια διαρκής επαγρύπνηση, γιατί καμιά μορφή απελευθέρωσης -ξεκινώντας από την πράξη της γέννησής μας- δεν ικανοποιεί ό,τι είναι εμποδισμένο να ζήσει προκειμένου να διεκδικεί αέναα ένα αίσθημα δικαιοσύνης. Το «θέλω να καταλάβω» ή εκείνο το «θέλω να δράσω» δεν είναι αυτονόητοι μηχανισμοί της συνείδησης· πηγάζουν από μια βαθύτερη ανάγκη, όσο βαθύ και σκοτεινό είναι το τραύμα της ψυχής, όσο η ιστορική πραγματικότητα ορθώνεται μπροστά μας ως αίνιγμα, πρόκληση, αναγκαιότητα.
Το ταξίδι δεν είναι μόνον ο προορισμός των ψυχών όταν φεύγουν για την αθανασία, αλλά και η διαδρομή τους όταν αυτές βρίσκονται εδώ, εν ζωή, και νιώθουν την ανάγκη να πάνε πίσω, στην αφετηρία τους, να επιστρέψουν εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν. Το παιδί ζει πάντοτε μέσα μας κι όσο αυτό το ξεχνάμε, ξεχνάμε και να ζήσουμε δημιουργώντας.
There are no reviews yet.