Ο Κινέζος, ο Θεός και η μοναξιά (8η Έκδοση)

10 κριτικές για Ο Κινέζος, ο Θεός και η μοναξιά (8η Έκδοση)

1. armosbooks– 26 Ιουλίου, 2017

   Γιωργος Ασλ
   Το βιβλιο αυτο ειναι πραγματικα εξαιρετικο ! Διαβαζεται πολυ ευκολα και με ταξιδεψε !

2. armosbooks– 26 Ιουλίου, 2017

   Ανδρέας Αργυρόπουλος
   Η ζωή, φίλες και φίλοι, αποκτά νόημα από τους ανθρώπους που συναντάμε. Είμαι πολύ χαρούμενος που μετά από χρόνια βρέθηκα από κοντά (αν και δε νομίζω να είχαμε χαθεί πνευματικά)με τον π. Χαράλαμπο. Τον πρωτογνώρισα το διάστημα που ήταν φοιτητής στην Εκκλησιαστική Ακαδημία. Εκείνη την εποχή, με μια ομάδα ριζοσπαστικοποιημένων πολιτικά χριστιανών εκδίδαμε ένα περιοδικό με τίτλο « Έξοδος στην κοινωνία και τη ζωή». Το συγκεκριμένο έντυπο και η θεματολογία του, από ό,τι φάνηκε του είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον. Έτσι ο π. Χαράλαμπος νεαρός τότε μου τηλεφωνούσε συχνά και μου εξέθετε τις αγωνίες, την ανησυχία και τους προβληματισμούς του για ότι συνέβαινε στην κοινωνία και την Εκκλησία. Εκείνο που τον σκανδάλιζε περισσότερο ήταν η αδιαφορία αυτών που δήλωναν χριστιανοί , για τους φτωχούς, τους νέους, τους φυλακισμένους, τους περιθωριακούς. Δεν άντεχε την υποκρισία ,την τυπολατρία, τον καθωσπρεπισμό. Φαινόταν ότι δεν το ρωτούσε από ‘’ακαδημαϊκό’’ ενδιαφέρον αλλά ότι πονούσε για τον άλλο. Κουβαλούσε την τρέλα του χριστιανού. Να πω την αμαρτία μου, μου ακουγόταν περίεργο φοιτητής εκκλησιαστικής ακαδημίας να έχει τέτοιους προβληματισμούς . Δεν είχα συνηθίσει κάτι παρόμοιο σε αυτούς τους κύκλους. Έλεγα μέσα μου, «Κληρικούς σαν τον Χαράλαμπο θέλουμε, θα αντέξει αυτός ο άνθρωπος εκεί μέσα ή θα την κάνει;». Ευτυχώς δεν την έκανε… Μετά από χρόνια λοιπόν, βρεθήκαμε. Το βιβλίο αυτό για μένα είναι μια μεγάλη συνάντηση, μια ευλογία αλλά και μια ελπίδα. Ο π. Χαράλαμπος εκπροσωπεί το κομμάτι εκείνο της Εκκλησίας που δε ζει στην κοσμάρα του αλλά μέσα στη κοινωνία, αγωνιά για την πορεία του κόσμου, διαλέγεται χωρίς να εκκοσμικεύεται .Δυστυχώς κάποιοι θεωρούν την Εκκλησία ιδιοκτησία τους, την εκλαμβάνουν ως ιδεολογία ,ως παράταξη ή ακόμα και ως κομματικό φορέα που οφείλουν να υποστηρίξουν με το χυδαιότερο τρόπο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο τρόπος στήριξης του πολύ γνωστού ιερωμένου που φυλακίστηκε το τελευταίο διάστημα ,δίκαια ή άδικα ,δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα. Αυτό που σόκαρε πολλούς και εμένα προσωπικά είναι η δημόσια τοποθέτηση επισκόπου, ο οποίος φέρεται να δήλωσε: «Πρέπει να τον υποστηρίξουμε γιατί είναι ένας από μας.»Το «ένας από μας» έχει δύο ερμηνείες, η μια είναι η τραγική διαπίστωση ότι «όλοι αυτής της ποιότητας είμαστε», και η δεύτερη ,είναι ένας από μας του κλειστού «κομματικού-εκκλησιαστικού» χώρου… Όπως δηλαδή ένα κόμμα προσπαθεί να καλύψει ένα στέλεχός του που αποκαλύπτεται ότι έχει εμπλακεί σε «περίεργες» ιστορίες ή μια μασωνική στοά ένα μέλος της, κατά τον ίδιο τρόπο λειτουργούμε κι εμείς. Όταν άκουσα τη φράση «ένας από μας» αναρωτήθηκα πόσα μέλη της Εκκλησίας, και θα μείνω στους κληρικούς, δε θα πάω στους λαϊκούς, στηρίχτηκαν από τη θεσμική εκκλησία όταν τους δίωκαν για τις ιδέες τους ,για τη δράση τους, για τους αγώνες τους; Επειδή ο π. Χαράλαμπος είναι από την Κρήτη θα αναφέρω δύο περιπτώσεις από εκεί. Η πρώτη είναι ,του γνωστού στους παλαιότερους από τους παρόντες, του παπά-Γιώργη Πυρουνάκη. Ιερέας –σύμβολο που τίμησε το ράσο του τα χρόνια της δικτατορίας και όχι μόνο. Άνθρωπος θυσίας και προσφοράς .Για δεκαετίες υπηρέτησε την Εκκλησία και το λαό με κάθε τρόπο. Και όμως, όταν διαφώνησε με τη Διοίκηση της Εκκλησίας έφτασαν στο σημείο να του στερήσουν τη Θ. Κοινωνία. Αυτός δεν ήταν «ένας από μας»; Η δεύτερη περίπτωση είναι από την περιοχή που διακονεί ο π. Χαράλαμπος. Ο παπά –Γαβαλάς συνελήφθη τα χρόνια της επταετίας για αντιδικτατορική δράση. Φυλακίστηκε για πολλούς μήνες, βασανιζόταν καθημερινά από τους φύλακες του και όμως ουδείς από την επίσημη Εκκλησία τον στήριξε ούτε τον επισκέφθηκε στη φυλακή . Η δράση του δεν αναφέρθηκε ποτέ σε κανένα χριστιανικό περιοδικό και δε διδάχθηκε σε κανένα κατηχητικό σχολείο…. και όμως « ήταν ένας από εμάς». Με το βιβλίο του ο π. Χαράλαμπος μας θυμίζει την αντίφαση που κυριαρχεί πολλές φορές σε μας που είμαστε μέλη της Εκκλησίας. Από τη μία μεριά θεωρούμε την Εκκλησία κλειστό ιερατικό club ή χώρο πιστοποιημένα σεσωσμένων ,από την άλλη μας αρέσει να λέμε, ότι όλοι είμαστε Εκκλησία όχι από διάθεση να αγκαλιάσουμε όλο τον κόσμο αλλά για να χρησιμοποιήσουμε τα όποια ποσοστά (το αγαπημένο μάλιστα νούμερο κάποιων ιεραρχών και των αφελών χειροκροτητών τους είναι το 97% )για να δηλώσουμε, ως Ορθόδοξοι, απόλυτη πλειονότητα άρα και απόλυτη εξουσία επί των συμπολιτών που εκπροσωπούν κάτι το διαφορετικό από μας . Για το συγγραφέα μας , και οι ήρωες του βιβλίου του είναι Εκκλησία. Ο «τρελός» η τραγουδιάρα , ο παπά- σύντροφος, οι αναρχικοί έξω από τις φυλακές, ο κινέζος, ο Νίκος με το Βασίλη στο πορνείο,(εκπληκτική ιστορία αγάπης αληθινής, όχι αγαπολογίας της πλάκας) η μικροπαντρεμένη κοπελιά με το φιλί της Ανάστασης… Ο π. Χαράλαμπος γυρνάει την πλάτη στην κακομοιριά του ηθικιστικού καθωσπρεπισμού, και στη «δηθενίλα» των ατσαλάκωτων χριστιανών. Δε νοιάζεται για την πάρτη του, ούτε για την προβολή του. Είναι κόντρα σε αυτούς που πουλάνε πίστη και πατρίδα για να καλύψουν την ανεπάρκειά τους. Δεν ενδιαφέρεται να κερδίσει αλλά να δώσει. Στην ιστορία που αναφέρει στο βιβλίο, με την κηδεία του πλούσιου ,ο παπάς δεν αρνήθηκε τις τελετές που έπρεπε να γίνουν γιατί ήξερε ότι κάτι θα κερδίσει από την οικογένεια ,όπως και όλη η κοινωνία κέρδιζε. Είναι εκπληκτική ατάκα αυτή . Εκπροσωπεί ένα κομμάτι της Εκκλησίας που έχει « κατέβει από το συννεφάκι του». Το συννεφάκι μας βολεύει εμάς …και τους θεολόγους και τους κληρικούς. Τί πιο εύκολο και ανώδυνο από το να απευθύνεσαι σε ένα κοινό άβουλο, παρατημένο από τη ζωή, ανθρώπους ανασφαλείς, φοβικούς πλην όμως «ηθικούς και καθώς πρέπει». Κάποτε μου είπε ένας θεολόγος: «Κύριε σύμβουλε, υπάρχει ένα τμήμα της Γ’ Λυκείου που δεν μπορώ να κάνω μάθημα, δεν έχω καμία διάθεση. Εκεί μέσα είναι όλοι αριστεροί και άθεοι». Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα στο επόμενο σχολείο ο συνάδελφός του τα έβλεπε εντελώς διαφορετικά: «Πόσο χαίρομαι, κύριε σύμβουλε, έχω μία τάξη που οι περισσότεροι είναι αναρχικοί, άθεοι και αμφισβητίες. Εκεί κάνω το πλέον ενδιαφέρον μάθημα. Είναι οι πιο δημιουργικές ώρες της εβδομάδος». Αυτή είναι η άλλη θεολογία ,αυτή που διαλέγεται. Που πατάει στα πόδια της. Που αγνοεί το φόβο, που είναι ακομπλεξάριστη. Μας βολεύει όμως να είμαστε με ανθρώπους υποταγμένους στη μοίρα που τη βάφτισαν Θεό, με ανθρώπους που έμαθαν να σέρνονται πίσω από «φωτισμένους» γεροντάδες κάθε είδους και κατηγορίας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που θα σέρνονταν πίσω από τον αρχηγό κάποιας θρησκευτικής σέχτας ή ακραίας αίρεσης. Εκεί θα μας πείραζε, επειδή όμως ο τρόπος που σέρνονται είναι «ορθόδοξος», δεν μας πειράζει. Ο π. Χαράλαμπος διαλέγεται και συναντιέται με τον άλλο. Ρισκάρει, σχοινοβατεί. Δεν αρκείται σε ερμηνείες που τον βολεύουν. Δεν μένει σε απλές διαπιστώσεις. Δεν του αρκούν. Του αρέσουν τα ζόρικα, τα δύσκολα, οι ανατροπές. Δεν κλείνει τα μάτια μπροστά στον πόνο, στα αδιέξοδα, δε στρίβει στη γωνία. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου κοντράρεται με ένα χριστιανισμό του φόβου ,του ελέγχου, της τιμωρίας των τύψεων ,των ενοχών ,της Κόλασης, ένα χριστιανισμό που στερεί από τους ανθρώπους τη χαρά της ζωής. Ένα χριστιανισμό που υπήρξε η αιτία του αθεϊσμού στην Ευρώπη. Διαβάζοντας το βιβλίο, μου ήλθε στο νου αυτό που έλεγε ο Ολιβιέ Κλεμάν: «Η θρησκεία της νίκης πάνω στην Κόλαση, έγινε κάποια στιγμή η θρησκεία της Κόλασης». Και με αυτή τη θρησκεία ο συγγραφέας κοντράρεται. Το βιβλίο αυτό πρέπει να αποφεύγεται από χριστιανούς «αναπαυμένους» στην ασφάλειά τους, θρησκευόμενους της «ηθικής και της τάξεως», κληρικούς που χειροτονήθηκαν με μόνο σκοπό να γίνουν επίσκοποι και από fun ενός «μαγικού και μοιρολατρικού χριστιανισμού». Είναι καλό γιατί είναι « επικίνδυνο» όπως επικίνδυνος είναι και αυτός που το έγραψε. Το τραγουδάκι από τις ΤΡΥΠΕΣ το λέει πολύ όμορφα: «Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί Οι ονειροπόλοι, οι χαμένοι, οι τρελοί Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί Θα έπρεπε κιόλας να χουν ήδη συλληφθεί Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί Οι μεθυσμένοι απ το Θεό, οι εθισμένοι στη ζωή Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί Θα έπρεπε κιόλας να χουν ήδη συλληφθεί» Τις προάλλες που μίλησα μετά από χρόνια ,με τον παπά –Χαράλαμπο στο τηλέφωνο μου λέει κάποια στιγμή: «Χάρηκα πολύ που σε άκουσα. Πέρασαν τόσα χρόνια και δεν έχεις αλλάξει καθόλου».(Αναφερόταν μάλλον στην τρέλα που κουβαλάω).Προσωπικά θα ήθελα να του πω : «ευτυχώς μετά από χρόνια έχεις γίνει χειρότερος, δηλ. πιο χριστιανός». Αδελφέ μου π. Χαράλαμπε, μπορώ να σου πω ξεκάθαρα… ΠΑΟΚ είσαι!!!!!!!! http://e-theologia.blogspot.gr/2013/10/blog-post.html

3. armosbooks– 26 Ιουλίου, 2017

   Νίκη Πα
   Πολύ αληθινό βιβλίο χωρίς να είναι κουραστικό. Αλήθεια που σοκάρει και πολλές φορές αφήνει ένα κόμπο στο λαιμό…. Απ τα πιο δυνατά βιβλία που έχω διαβάσει. Νίκη Π

4. armosbooks– 26 Ιουλίου, 2017

   π. Κωνσταντινος Καλλιανος
   Μαθαίνεις πολλά ἀπό τό βιβλιο αὐτό τοῦ παπα-Χαράλαμπου, πολλά καί ὠφέλιμα, πού ὑψώνουν τήν ψυχή, τήν συγκλονίζουν, τῆς χαρίζουν λογους παραμυθίας, τῆς μαθαίνουν νά κοιτάζει πρός τό Φῶς καί τελικά τήν ἀποτοξινώνουν ἀπό τά μικρόβια τοῦ κόσμου τούτου. Μοῦ στάθηκε στό νοῦ καί δέ λέθι νά φύγει ὀ λόγος τοῦ Ἁγιορείτη Κινέζου μοναχοῦ γιά τή Θεϊκή παρέα. Πού ἐμεῖς οἱ παπαδες τή νοιώθουμε πιό πολύ στήν Προσκομιδή, ὡς θεανθρώπινη παρέα. Νά συνεχίσεις καλέ μου παπα-Χαράλαμπε νά μᾶς συγκινεῖς καί νά μᾶς κρατᾶς συντροφιά μέ τόν στέρεο λόγο σου, ίδιάιτερα στίς μέρες τίς συννεφιασμένες πού περνᾶμε. παπα-Κων. Ν. Καλλιανός

5. armosbooks– 26 Ιουλίου, 2017

   Δέσποινα Μαγγανή
   Ένας νεαρός ιερέας παρουσιάζει με ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο 18 διαφορετικές ιστορίες, μέσα από τις οποίες μπορείς να βρεις στοιχεία από τη δική σου ζωή, από τους δικούς σου προβληματισμούς αλλά και από τους γύρω σου. Απλή και κατανοητή γλώσσα, παραστατική, χωρίς ηθικοπλασίες και γεμάτη από βαθιά θεολογικά μηνύματα όπως αυτά της αυτοθυσίας, της υπομονής, της αγάπης και της ουσιαστικής πίστης. Ένα βιβλίο που μας ταξιδεύει από το Περιβόλι της Παναγίας μέχρι ένα χωριουδάκι της επαρχίας, από έναν καθόλα υποσχόμενο συγγραφέα.

6. armosbooks– 26 Ιουλίου, 2017

   Zeta Papdo
   Στο: http://noexcus.blogspot.com/2012/05/blog-post_4223.html
   «Υπάρχει μέσα μας ένα μικρό παιδί. Όσο μεγαλώνουμε, το μασκαρεύουμε. Του αλλάζουμε το πρόσωπο και του δίνουμε μία όψη και μια μορφή που εξυπηρετεί τους ρόλους που καλούμαστε να υποδυθούμε στο θέατρο του κόσμου. Έρχονται όμως στιγμές που το βουβό παιδί θέλει να μιλήσει. Να διαμαρτυρηθεί για τα δικά του όνειρα. Τότε κλαίει. Και οι μπογιές αρχίζουν να ξεβάφουν. Και όταν, καλή μου, ξεβάφουν οι μπογιές ή σε λερώνουν ή σε λυτρώνουν», γράφει ο πατέρας Χαράλαμπος Παπαδόπουλος στο βιβλίο του <<Ο Κινέζος, ο Θεός και η Μοναξιά>>(εκδόσεις ΑΡΜΟΣ). Το βιβλίο περιλαμβάνει 18 διηγήματα φωτογραφίζοντας καθημερινές ιστορίες που διαδραματίζονται δίπλα μας, μπροστά μας, πίσω μας. Πρόσωπα γνώριμα, φυσιογνωμίες συνηθισμένες… τίποτα το απρόσιτο, τίποτα μακρινό. Άλλοτε απλός αφηγητής κι άλλοτε πρωταγωνιστής, ο πατέρας Χαράλαμπος μας παρασέρνει σε έναν κόσμο γεμάτο αγάπη. Όχι απαραίτητα αγάπη που προϋπάρχει, αλλά αγάπη που έρχεται και πέφτει απαλά σαν φύλλο πάνω στην κάθε ιστορία. Με έναυσμα την πολύ εύστοχη απορία: «Υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο;», ο συγγραφέας καλείται να δώσει απαντήσεις και να “αποδείξει” τελικά πόσο λίγο ζούμε το θαύμα που μας χαρίστηκε. Πόσο εγκλωβισμένοι βρισκόμαστε μέσα… στα λάθη μας, στα πάθη μας, στα πρέπει των άλλων. Τολμάμε να διεκδικήσουμε το όνειρο; Παίρνουμε τις σωστές αποφάσεις στα σταυροδρόμια της ζωής; «Το να ζεις είναι η μεγαλύτερη τέχνη πάνω στη γη. Η τέχνη της ύπαρξης… μονάχα ζώντας μαθαίνεις να ζεις». Επίκαιρα θέματα όπως η ανεργία, η απογοήτευση από τα πολιτικά δρώμενα, η αποστροφή από τη κοινωνία, η φοβία αλλά και περιθωριοποίηση της διαφορετικότητας, γίνονται ταυτόχρονοι “καθοδηγητές” στη συγγραφή αυτού του βιβλίου. Βλέποντας τη ζωή μέσα από το πρίσμα ενός ιερέα, ερχόμαστε πιο κοντά στον “απαξιωμένο” μας εαυτό, αυτόν που για κάποιον “σημαντικό” λόγο, για κάποιον λόγο “ασυγχώρητο”, είχαμε τιμωρήσει με μοναξιά στο πιο σκοτεινό σημείο του μυαλού μας. Η απλότητα και η εγκαρδιότητα του λόγου του, απενοχοποιεί αυτόν τον εαυτό δίνοντάς του μια πιο φωτεινή θέση μέσα στη συνείδησή μας! Αν είναι να σημειώσω αυτά που έκαναν το κεφάλι μου να συμφωνεί, τα μάτια μου να δακρύζουν, την ανάσα μου να κατανοεί, τότε αυτά είναι: «Η δημοκρατικότητά μας δεν κρίνεται μονάχα στα μεγάλα και δημόσια αξιώματα, αλλά στην καθημερινότητά μας. Υπάρχει μεγαλύτερη εξουσία από την πατρική; Την συζυγική; Την εργοδοτική;… η ιδεολογία δεν σ’ αφήνει να δεις την αλήθεια. Σου έχει έτοιμες απαντήσεις για όλα τα θέματα», «Έφυγε η αγάπη μου, το στήριγμά μου, παπά. Αλλά δόξα Το Θεό, δεν έχω παράπονο. Στα χέρια του πέρασα καλά και όμορφα χρόνια. Ο Θεός να τον αναπαύσει», «Όσοι δεν ξύπνησαν ένα πρωί, την ώρα της αυγής, την στιγμή που γλυκοχαράζει, όχι απλά για να πάνε σε κάποια δουλειά αλλά για να βιώσουν την αλήθεια, την ομορφιά, την δύναμη της ζωής, έχουν χάσει ίσως μία από τις σημαντικότερες πνευματικές εμπειρίες της ζωής τους. Την στιγμή εκείνη, τα δεύτερα του δευτερολέπτου που εναλλάσσεται το σκοτάδι της νύχτας με το πρώτο φως του ηλίου, την ώρα που αλλάζει η σκυτάλη του σύμπαντος και της ζωής, γίνεται μία μικρή, ιδιαίτερη, αδιόρατη στους μη έμπειρους σιγαλιά. Τα πάντα, ο άνεμος, το φεγγάρι, ο ήλιος, το φως, το σκοτάδι, τα άστρα, οι πλανήτες, τα ζώα, για μία στιγμούλα, τόση δα στιγμούλα ησυχάζουν. Αργούν. Λες και κρατούν ενός λεπτού σιγή μπροστά στο θαύμα, στο μυστήριο που ονομάζεται ζωή».

7. armosbooks– 26 Ιουλίου, 2017

   ΑΝΝΑ ΜΑΡΙΝΗ
   Κριτική των κριτικών. Καλές και οι τρεις, πιο πολύ η δεύτερη. Αλλα επιτέλους ας προσέχουν και την ορθογραφία. Γενικά, μπαϊλντίζει κανείς να βλέπει κακοποιημένη τη γλώσσα μας. Συγγνώμη.

8. armosbooks– 26 Ιουλίου, 2017

   Γ.Μ. Βαρδαβάς
   Το βιβλίο του π. Χ. Παπαδόπουλου περιλαμβάνει 18 διηγήματα. Η αφήγηση συναρπάζει. Ιστορίες από τη ζωή και για τη ζωή. Άνθρωποι, Θεός, φύση, συναισθήματα, νοσταλγία, αθωότητα, ενοχές, πάθη, πόθοι, λογισμοί, αγώνας, ύπαρξη, ζωή, πόνος, χαρά, στιγμές, πτώσεις και αναβάσεις, απώλειες και υποστροφές, σπαρακτικά διαπλέκονται. Το “Να ζεις” είναι διακύβευμα, αλλά και ζητούμενο, σχοινοβασία διαρκής και άθλημα ελευθερίας. Διότι “πολλές φορές δεν είναι εύκολο να βρίσκεσαι μπροστά στην ευθύνη των ονείρων σου” (σελ. 13). Μας θυμίζει ο συγγραφέας mutatis mutandis τα λόγια του Όσκαρ Ουάιλντ: “Δυο είναι οι μεγάλες τραγωδίες στη ζωή. Η μια είναι να μην πραγματοποιήσεις το όνειρο σου. Η άλλη, είναι να το πραγματοποιήσεις”. (Εκτενέστερα εδώ:http://vardavas.wordpress.com/2012/04/09/kinezos/).

9. armosbooks– 26 Ιουλίου, 2017

   Σεραφείμ Αλευρόπουλος
   – Εαν η ζωή έχει κάποιο νόημα, αυτό είναι στο τώρα. Είναι στο σήμερα. Είναι στην αναπνοή και την εκπνοή της στιγμής. Δανειζόμενος ένα απόσπασμα-γνωμικό από το βιβλίο \”Ο Κινέζος, ο Θεός και η μοναξιά\”, ορθοτομούμε την ίδια μας τη ζωή και αγναντεύουμε το αβέβαιο και χωρίς εγγυήσεις παρόν, το οποίο όμως \”δολοφονούμε\” καθημερινά, κάθε φορά που δίνουμε την ακατάλληλη βαρύτητα σε ασήμαντα γεγονότα. Γεγονότα και καταστάσεις που διαρκώς μάς απομακρύνουν από την πατρίδα μας, τη ζωή. Μιλώντας για το συγγραφέα, π. Χαράλαμπο Παπαδόπουλο από την ταλαντούχα Κρήτη, μαθαίνουμε για ένα πρόσωπο με χαρακτηριστικά και άλλων επιφανών ανδρών. Προσωπικότητες και μη, σαν τον Παπαδιαμάντη, τον Φώτη Κόντογλου, τον π. Ανδρέα Κονάνο αλλά και π. Φιλόθεο Φάρο. Προσωπικά είδα στα διηγήματα αυτά άγραφες στιγμές από τον καθένα τους στα κείμενα. Σε όσους είναι θαυμαστές των παραπάνω προτείνω ανεπιφύλαχτα το βιβλίο. Με την απλότητα του Κόντογλου, τα ηθικά διδάγματα που θα πρόσθετε ο Παπαδιαμάντης, τη σύγχρονη παρουσίαση γεγονότων και προσώπων του π. Ανδρέα Κονάνου μέσα από τις εκπομπές του \”Αθέατα Περάσματα\” αλλά & την \”επικίνδυνη\” για πολλούς ειλικρίνεια του π. Φιλόθεου Φάρου, με τους οποίους και οι Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ έχουν την τιμή να εκδίδουν βιβλία τους. Το αριστούργημα αυτό, που πήρε τον τίτλο του από ένα διήγημα του παρόντος βιβλίου, αγκαλιάζει την απελπισία του σύγχρονου Έλληνα, χαιδεύει την \”εκκλησιαστικότητα\” των μελών της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τονώνει το χαμένο αλλά μάλλον κρυμμένο θησαυρό των ανθρώπων, ο οποίος δεν είναι άλλος από το σεβασμό. Το σεβασμό στη διαφορετικότητα, στη μοναδικότητα, στην ελευθερία των επιλογών μας, ακόμα και στη σχέση μας με το Θείο. Τον Άγνωστο αλλά και τόσο γνωστό Θεό. Τον Πάσχοντα Θεό. Την Θεική παρέα, όπως πολύ σωστά χαρακτηρίζει ο Κινέζος μοναχός πρωταγωνιστής του Αγίου Όρους. Μια Θεική παρέα που απουσιάζει από τον Βουδισμό, τον οποίο οικειοθελώς άφησε πίσω του, στην πλούσια παράδοση της μακρυνής Κίνας. Επενδύοντας μόνο δύο νύχτες για την ανάγνωσή του, αισθάνομαι πλουσιότερος από κάθε Διεθνή και μη Νομισματικό Ταμείο, πολυτιμότερος ως άνθρωπος πάνω στη γη, στην οποία καλούμαι ν\’ αφήσω την χαραμάδα της αιωνιότητας, το Θεικό χάδι μου πάνω στους ανθρώπους που με περιβάλλουν. Την ελπίδα σε όσους την άφησαν στον άχρονο χρόνο. Έτσι, κλείνοντας, επιλέγω ένα ακόμη απόσπασμα από το βιβλίο και εύχομαι Καλή Χρονιά σε όλους με Πίστη και Αγάπη, τα οποία σίγουρα θα συναντήσετε στους πρωταγωνιστές, όχι ενός μεγάλου καναλιού, αλλά ενός μεγάλου Συγγραφέα… \”Σάμπως άμα κλαίω και μουρμουρίζω γι\’ αυτά που έχασα θα κερδίσω τίποτα; Ας ζω τουλάχιστον με αυτά και γι\’ αυτά που έχω\”

10. armosbooks– 26 Ιουλίου, 2017

    Σάκης Χουτζούμης
    Πολυ όμορφο και βαθια συγκινησιακό βιβλίο,γραμμένο απο εναν ανθρωπο με ανοικτο μυαλο που αφουγκραζεται τον…..πόνο στην ζωή!!!Οι 18 ιστορίες ειναι η μια καλίτερη απο την αλλη και διαβαζεται με αμειωτο ενδιαφερον ως την τελευταια!!!Ελπιζω σε συνεχιση της συγγραφικης προσπαθειας!!!