Ο γητευτής των ανθρώπων

Στάθης Καρράς

Μυθιστόρημα

Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ξένων περιπλανιέται στο χώρο της Αρχαίας Ολυμπίας. Εγγλέζος εκείνος, Γερμανίδα εκείνη. Έχουν και οι δυο διαβάσει για την ιστορία του τόπου που επισκέπτονται. Για το συνταίριασμα του αθλητικού πνεύματος με την ειρήνη. Για τον πρωτόφαντο θεσμό της «ιερής εκεχειρίας», που ‘χε στον τόπο αυτό γεννηθεί. Είδαν οι δυο ξένοι, αποθαύμασαν, στοχάστηκαν. Σωπαίνουν τώρα. Ακουμπισμένοι στα κατάλοιπα αρχαίας κολόνας. Ξάφνου εκείνη, στο σύντροφό της: «Μου φαίνεται κάπου να ταξιδεύεις». – «Ταξιδεύω», είναι η απάντηση. – «Που.» – «Αρμένισμα στο χρόνο. Μετά το ταξίδι στον αρχαίο κόσμο, ώρα και για το δικό μας. Ο πατέρας μου, ο πατέρας σου… Ύστερα εμείς οι δυο…» Ζωές που λες κι αναπηδούν πότε μέσ’ από παραμύθι απίθανο και πότε μέσ’ απ’ όνειρο εφιαλτικό. Είναι εδώ η Ιστορία που γίνεται μυθιστόρημα. Είναι το μυθιστόρημα που γίνεται Ιστορία. Ακριβώς για να ξαναδώσει σ’ αυτήν ανθρώπινο πρόσωπο. Και ήρωες κάποιοι από ‘κείνους πάνω στους οποίους, άσχετα από στρατόπεδα, ξέσπασαν οι λαίλαπες δύο τρομερών παγκόσμιων πολέμων. Αυτών που σημάδεψαν ανεξίτηλα τον Εικοστό Αιώνα. Από τις σελίδες του βιβλίου περνούν περιστατικά άγνωστα στους πολλούς. Ή ξεχασμένα πια. Κι ωστόσο πολλά απ’ αυτά έχουν και στις μέρες μας το νόημά τους. Και πέρ’ από το συγκινησιακό στοιχείο, ξανοίγουν ευρύ πεδίο για διαχρονικό στοχασμό…

Νίκος Δ. Μπίας

Ούτε η πιο χολεριασμένη φαντασία δεν θα έφτανε να σπρώξει μ’ αυτό τον τρόπο δύο παλιούς παιδικούς φίλους στα γρανάζια του ξεπλύματος του μαύρου χρήματος. Οι ελβετοελληνικές τράπεζες κάνουν κομμάτια το Νικόλα και το Γιώργο. «θα έρθουν στιγμές, παιδί μου, που δεν θα μπορείς να εξηγήσεις μερικά πράγματα. Απλώς συνέβησαν όπως συνέβησαν. Είναι εδώ. Πρέπει να μπορέσεις να ζήσεις μαζί τους. Και ίσως κάποτε να τα καταλάβεις», του είχε πει ο πατέρας του. Η διαδρομή από μια επαρχία στα ρυπαρά μυστικά των μεγαλοτραπεζών άφησε πολλά σημάδια στους δύο φίλους. Πόσο δίκιο είχε ο πατέρας του Νικόλα! Αδύνατον να εξηγήσεις τη βρωμιά που βγάζουν οι βόθροι του κόσμου μας… Ένα μακρινό φουρτουνιασμένο ταξίδι γεμάτο προσωπικές εμπειρίες στους δρόμους της ζωής μου.

Π. Μ. Σωτήρχος

Μυθιστόρημα

Η δίκη της δίκης… της Νυρεμβέργης προσφέρει ένα πρωτότυπο πλαίσιο, όπου κυλά η αφήγηση του γνωστού πεζογράφου Π. Μ. Σωτήρχου μέσα στο βιβλίο που κρατάτε. Το «Χίλιες μέρες δίχως ήλιο» καταγράφει την μαρτυρία των μυριάδων ανήλικων παιδιών της Γερμανικής Κατοχής και δίνει την προσωπική τους καταγγελία για την μεγαλύτερη τραγωδία του εικοστού αιώνα… …»Η αλήθεια πρέπει να λέγεται πάντοτε ολόκληρη. Και η αλήθεια στην περίπτωση αυτή, που μας απασχολεί, είναι ότι οι ένοχοι του πολέμου αυτού δεν είναι μόνον οι ηγέτες των νικημένων χωρών, αλλά και οι ηγέτες των νικητών. Επίσης όλοι εκείνοι οι μηχανισμοί, άτομα και οργανώσεις, που ετοίμασαν και ανέδειξαν και στήριξαν τους φασίστες του Άξονα, και το ίδιο συνεχίζουν να κάνουν και σήμερα, μετά από το κλειστό κύκλωμα του χρήματος, της εξουσίας και των άλλων μέσων υποταγής των λαών»… Το βιβλίο αυτό, που άντλησε το υλικό του από πρώτο χέρι, δεν διαβάζεται μόνο μια φορά, γιατί η αλήθεια του είναι διαχρονική και γι’ αυτό πάντα επίκαιρη.

Νίκος Διακογιάννης

Μυθιστόρημα

Η Μαρία ονειρεύεται μια ζωή έξω απ’ τα στενά όρια του ακριτικού νησιού. Ο Αλέξης την ερωτεύεται και θα την πάρει να ζήσουν στην πρωτεύουσα. Ο καρπός του έρωτά τους, ή Σοφία, στην ηλικία των επτά χρόνων, θα κληθεί από τις περιστάσεις να επιστρέψει εκεί όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε η μητέρα της. Για τη γιαγιά Ανθούλα όλα μοιάζουν τώρα σαν να επιστρέφουν αλλιώς, σαν άτσαλο πισωγύρισμα του χρόνου. Στον ίδιο τόπο βρίσκουν καταφύγιο και έμπνευση δύο ξένοι, ένας δάσκαλος κι ένας καταξιωμένος ζωγράφος. Όμως πώς συνομιλεί κανείς με το απρόσμενο, το αναπάντεχο, όταν οι ισορροπίες παύουν να υφίστανται. Και πώς μοιάζει άραγε ένας κόσμος όπου μόνος κάτοικός του είναι η Τέρα Άμου. Οι σχέσεις δοκιμάζονται, ανθίζουν και ωριμάζουν στον κήπο που οριοθετείται λίγα μέτρα από τη θάλασσα και ακούει στο όνομα Εδέμ… «Αλίμονο σε όποιον δεν προνόησε να κρύψει μικρούς ήλιους ή φεγγάρια πανσέληνα. Οι δαγκωματιές των ανθρώπων, που μπαίνουν ξεδιάντροπα στων άλλων τις ζωές, προχωρούν στο σώμα, φτάνουν μέχρι τα παγωμένα ημερονύχτια της μοναξιάς. Μη μένεις αδρανής. Αν πιστεύεις στη μοναδικότητα κάθε ανθρώπου, μη μένεις αδρανής. Άναψε ένα φεγγάρι και ξεγέλασέ τους. Κρύψου πίσω άπ’ τον ήλιο και θάμπωσε την περιέργεια τους. Και να θυμάσαι τούτο: η άρνηση είναι πάντα πιο εύκολη απ’ την αποδοχή. Είναι δύσκολη έως ακατόρθωτη η εξιχνίαση της ψυχής του Αγαπημένου. Του οποιουδήποτε αγαπημένου…»

Αγγελική Κουτλή

Μυθιστόρημα

Άραγε έχει δίκιο ο δικηγόρος Μιχάλης Κανάκης όταν εκτοξεύει υπαινιγμούς στη Ράνια Κορώνη πως κάνει χρήση των «υποκριτικών ικανοτήτων» της και στην προσωπική της ζωή. Το γεγονός ότι παίρνει πίσω τα λόγια του όταν εκείνη διαμαρτύρεται έντονα δεν σημαίνει ότι τον πείθουν πάντα ισχυρισμοί της, όσο… η γοητεία που ασκεί επάνω του. Όμως δεν είναι μονάχα η ερωτική έλξη το απόλυτο ζητούμενο μεταξύ δύο ανθρώπων, όταν συγχρόνως στοχεύουν σε καριέρες ή καλούνται να ικανοποιήσουν ακόμη αμέτρητα συναισθήματα και ιδανικά. Ο χρόνος στο πέρασμά του ξεκαθαρίζει πολλά, μα η διαπίστωση είναι πως δεν χωράνε τα πάντα μέσα στα όρια που μας διαθέτει.