Αθωνικό Ψαλτήρι
Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης
Στον εξωνάρθηκα της Λαύρας
αρχαίοι Έλληνες βαστούν
ειλητάρια σπάνιας σοφίας.
Στου Διονυσίου σκηνές
από την Αποκάλυψη του Ιωάννου.
Στο Πρωτάτο ο Πανσέληνος
μιλά με το χρώμα.
Ο Θεοφάνης στη Σταυρονικήτα
την ταπείνωση απεικονίζει.
Οι Παναγιές στο Βατοπέδι
οι Χριστοί στο Χιλανδάρι
ο άγιος Γεώργιος στου Ζωγράφου
και στο Ξενόφι που γιορτάζει.
Και στο κελλί μου ψάχνω
την ετέρα μορφή Σου
και στην καρδιά μου
την επιζωγραφισμένη εικόνα.
Κύριε και θεέ μου
απόψε
όπου νύξ νυκτί αναγγέλλει γνώση
ελθέ και σκήνωσον εν ημίν.
€ 8.11 € 6.49
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.25 kg |
|---|---|
| Dimensions | 17 x 24 cm |
| Συγγραφέας | Μωυσής, Αγιορείτης Μοναχός |
| Σελίδες | 72 |
| isbn13 | 978-960-527-387-3 |
Be the first to review “Αθωνικό Ψαλτήρι”
You may also like…
Μωυσής Μοναχός Αγιορείτης
Ο μοναχός Μωυσής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952. Έζησε στο Άγιον Όρος περίπου 35 χρόνια. Ασχολήθηκε με την αγιογραφία, την αγιορειτική προσωπογραφία, την ποίηση, την κριτική και τη συγγραφή. Έχει εκδώσει 52 βιβλία κι έχει γράψει περισσότερα από χίλια άρθα. Έχει δώσει σειρά ομιλιών στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει λάβει μέρος ως εισηγητής σε 80 συνέδρια. Έχει διατελέσει αρχιγραμματεύς της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους. Υπήρξε από εικοσαετίας αρχισυντάκτης του αγιορειτικού περιοδικού «Πρωτάτον» και μέλος επιφανών συλλόγων. Ήταν Γέροντας από 25ετίας της Καλύβης Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου της Ιεράς Σκήτης Αγίου Παντελεήμονος – Κουτλουμουσίου,της οποίας διετέλεσε Δικαίος. Θεωρήθηκε ο πολυγραφότερος σύγχρονος Αγιορείτης.
Άγιον Όρος και κόσμος
Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης
Στον παρόντα τόμο περιέχονται 35 εισηγήσεις ή ομιλίες, που πραγματοποιήθηκαν σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος και του εξωτερικού, κατά την περασμένη δεκαετία, σε πανελλήνια και διεθνή συνέδρια. Το Άγιον Όρος και ό,τι έχει σχέση με αυτό, με πρόσωπα και πράγματα, είναι το κύριο θέμα των εισηγήσεων. Το Άγιον Όρος είναι ένας χώρος ποικίλα πλούσιος, ανεξερεύνητος ακόμη, που έχει πολλά να προσφέρει στους αναζητητές του γνήσιου, του ιερού, του ωραίου και του αληθινού. Τα κείμενα αυτά, άλλα δημοσιευμένα κι άλλα μη, σκόρπια καθώς ήταν, συνάχθηκαν εδώ κι αποτέλεσαν τον τόμο αυτό, που προσφέρεται προς μελέτη στους φίλους του ιερού Άθωνος, τους πολλούς κι ένθερμους φιλοαθωνίτες.
Αγιορείτικο Μεσονυκτικό
Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης
[…] Για το Άγιον Όρος γράφτηκαν τόσα πολλά και γράφονται ακόμη και θα γραφούν φυσικά πολλά και δεν ξέρω γιατί τόσο πολύ θέλω και ‘γω κάτι να γράψω ακόμη. […] Στις σελίδες που θ’ ακολουθήσουν θα καταθέσω όλη την αγάπη μου για το Περιβόλι της Παναγίας, γι’ αυτό δεν μπορώ να καταθέσω όλο τον πόνο μου, δεν μπορώ όμως και να τον κρύψω. Δέκα και χρόνια στη Σιμωνόπετρα και είκοσι στη Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος είναι πολύ λίγα για ν’ ανιχνεύσεις τη μακρά ιστορία του πεφιλημένου Όρους, μιας παράδοσης αρχαίας, μιας πορείας ωραίας, μέσα στη νοηματισμένη σιγή, στο μυστικό θαύμα, στο έκπαγλο δέος, στο θερμό δάκρυ, που συνέχεες μέσα στην κατάνυξη ή στο ράγισμα του ατίθασου εγώ, ή στην παρόρμηση του συναισθήματος ή στον δυνατό πόνο μιας αλλοτρίωσης, μιας δίψας αξεδίψαστης, της ένδοξης αδοξίας, της ασκητικής χαρμολύπης, της νηφάλιας μέθης, της εν επιγνώσει φιλοκαλίας, της γλυκειάς θεομητροφιλίας, της βροντόφωνης σιωπής, ενός μακρόσυρτου αγιορείτικου μεσονυκτικού, στην ημίφωτη Λιτή του κεντρικού Καθολικού της ιεράς Μονής ή στο ταπεινό παρεκκλήσι της ιεράς Σκήτης, της πενιχρής Καλύβης του Χρυσορρήμονος Ιωάννου του πάνυ. Ευλογητός ο Θεός, ο θέλων πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν. (από το πρόλογο του βιβλίου)
Related Products
Ο διάπλους του καθρέφτη
Τάκης Βαρβιτσιώτης
Σημειώσεις για την ποίηση
«Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι ένας εκπρόσωπος εκείνης της πλειάδας των Ελλήνων ποιητών που πρόσφεραν μια ζωτική και ανέλπιστη συμβολή στην παγκόσμια λογοτεχνία της εποχής μας, και το πλούσιο ποιητικό έργο του έξοχου αυτού λυρικού αποτελεί μια κορυφαία στιγμή της σύγχρονης νεοελληνικής ποίησης, βρίσκοντας αναγνώριση και ‘έξω από την πατρίδα του'». [Από το σκεπτικό της κριτικής επιτροπής του Πανεπιστημίου της Βιέννης, που απένειμε στον Τάκη Βαρβιτσιώτη το Διεθνές Βραβείο Γκόντφριντ φον Χέρντερ, 1994]. «Εάν ο Σολωμός είναι ιδρυτής της νεοελληνικής ποίησης, ο Παλαμάς ο γενάρχης της και ο Κάλβος ο νεοκλασικός σταθμός της, εάν ο Καβάφης εκφράζει το σταθμό της βυζαντινής παρακμής και ο Ρίτσος την κοινωνική διαμαρτυρία, τότε ο επόμενος μεγάλος λυρικός σταθμός είναι ο νεότερος του πρώτου κύκλου της Σχολής Θεσσαλονίκης ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης (1916). Το πνεύμα του αρχικού ποιητικού πυρήνα της μεσοπολεμικής «Σχολής» Θεσσαλονίκης συνεχίζει και κορυφώνει η κελτική υψιπετής ποίηση του μεγάλου αυτού μεταπολεμικού ποιητή». [Από την «Επίτομη Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» του Δ. Τσάκωνα, Εκδ. Κάκτος]. «Δεν ξέρω κανέναν άλλο σύγχρονο ποιητή μας, και πιο συγκεκριμένα, ποιητή μεταπολεμικό, που με τον ποιητικό του λόγο να μας κάνει να νοιώθουμε τόσο έντονα τη «σιωπή». Και ειδικά τη σιωπή του μυστηρίου… Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει στη μοντέρνα ποίηση ένας ποιητής τόσο υψηλού επιπέδου. Είναι κρίμα άνθρωποι σαν κι αυτόν να μένουν στην αφάνεια, έχοντας ένα ακροατήριο διακοσίων ή το πολύ τριακοσίων ανθρώπων. Το έργο του Τάκη Βαρβιτσιώτη είναι ένα αληθινό αριστούργημα και αυτό μας το δείχνει και η πρόσφατη βράβευσή του.» Ανδρέας Καραντώνης
Μοναξιά
Κατερίνα Τρακάκη
1967-2007
Σημειώσεις
Οι αναμνήσεις μου Ένα μικρό δέμα Κιτρινισμένο από τον χρόνο Και μέσα μου Μία φλόγα σιγοσβήνει…
Νέκυια (Ομήρου Οδύσσειας λ΄) Ελένη Λαδιά
Ομήρου Οδύσσειας λ΄
[…] Στη λ΄ ραψωδία, την γνωστή ως Νέκυια, το θέμα που υπερισχύει είναι της Νοσταλγίας και του Νόστου. Από Νοσταλγία για τον Νόστο επισκέπτεται ο Οδυσσεύς τον Άδη και συνδιαλέγεται με τον μάντη Τειρεσία και τους άλλους νεκρούς. Ολόκληρη η ραψωδία αποπνέει μια ατμόσφαιρα μελαγχολίας, ο Άδης υπάρχει ως μία υποτονική συνέχεια ζωής και το παράπονο των νεκύων είναι η νοσταλγία του πάνω κόσμου. Στην Νέκυια ό ήρωας φτάνει στο αποκορύφωμα της νοσταλγίας: δρα και επιζητεί τον νόστο μέχρι που εισχωρεί στον χώρο του Άδη. Όμως αυτός ο χώρος είναι τοποθεσία ψυχοβολής. Εκεί η νοσταλγία κινδυνεύει να απολιθωθεί και να σταματήσει η δράση για τον νόστο. Στον χώρο των νεκύων ο Οδυσσεύς δεν φοβήθηκε ούτε την συγκίνηση όταν συναντήθηκε με την ψυχή της μητέρας του, ούτε τα λόγια του Τειρεσία, «τον νόστο τον μελίγευστο ζητάς, πανένδοξε Οδυσσέα, όμως αυτόν θα σου τον κάνει δύσκολο ο Θεός». Φοβήθηκε όμως ο ήρωας την απολίθωση στην επιθυμία της νοσταλγίας, απολίθωση που θα εμπόδιζε τον νόστο. Ίσως έτσι θα μπορούσαν να κατανοηθούν οι στίχοι 633-635 στο τελευταίο τμήμα της Νέκυιας. Ο Οδυσσεύς θα ήθελε να παραμείνει στον τόπο του Άδη και να δει τους ήρωες Θησέα και Πειρίθου, άλλα φοβήθηκε μήπως η τρομερή Περσεφόνη θα του έστελνε την Γοργεία κεφαλή, αυτό το φρικώδες κεφάλι, του οποίου το βλέμμα απολίθωνε τα πάντα, από ανθρώπους μέχρι νησιά. Έτσι μπροστά στον φόβο της απολίθωσης, σε μια κατάσταση διαρκούς νοσταλγίας στον χώρο του Άδη, ο Οδυσσεύς φεύγει τρέχοντας και προστάζει τους συντρόφους του να λύσουν τις πρυμάτσες των πλοίων. Η Νέκυια μεταφράσθηκε το 1986. Με τον συνεργάτη ποιητή Α. Π. Παπαδίτσα, ο οποίος από το 1987 βρίσκεται στην αντίπερα όχθη, στον χώρο των νεκύων, χρησιμοποιήσαμε την έκδοση της Οξφόρδης. Η μεταφραστική μας προσπάθεια, όπως στους Ορφικούς και τους Ομηρικούς Ύμνους, έχει σκοπό να δείξει την διαχρονικότητα της ελληνικής γλώσσας. Ακολουθήσαμε επομένως τους κανόνες που είχαμε θέσει και για τις προηγούμενες μεταφράσεις των ορφικών και ομηρικών ύμνων. Ελένη Λαδιά
Αναδάσωση μνήμης
Νικόδημος μοναχός
Ποιητικό ανάγνωσμα και μυητική ιεροτελεστία
Ο μυστικιστής στρέφει την ύπαρξή του προς το Θεό, για να γλιτώσει από τη βιοπραγία του χρόνου. Ο ποιητής χρησιμοποιεί το χρόνο και την έκφραση. Μετουσιώνει τον πόνο και νιώθει κατάσαρκα το μαστίγωμα του χάους. Ο πρώτος. τοποθετεί τον εαυτό του στη σφαίρα της εύνοιας του Θεού· γίνεται αγαπημένος μαθητής, δοχείο της χάριτος, μύστης των υπεραισθητών, σκεύος εκλογής, φτερούγισμα υπεριώδους εναστροσύνης. Ο δεύτερος είναι ο άσωτος γιος. Σπαταλάει την πατρική περιουσία στο χαμαιτυπείο των υλικών του αισθήσεων. Είναι φτωχός και πένης και αντλεί τη δύναμή του, όπως ο ερωτευμένος, από τις πληγές που προξενεί στο σώμα του η ίδια η αγάπη του. Ο έρωτας του ποιητή είναι έρωτας υλικός. Ο ποιητής, όπως ο άσωτος γιος, ζητάει συνειδητά από τη θεότητα το μερίδιο που του ανήκει. Βρίσκει πλούτο πολύ μέσα στο υποσυνείδητο. Και εκεί το θείο αδιόρατα και ανεξήγητα ρέει. Ο ποιητής είναι γεμάτος κενό. Είναι μακάριος στη μανία του και δυστυχής στη σωφροσύνη του. Είναι ασεβής προς το Θεό, στην προσπάθειά του να του αποσπάσει μυστικά που προκαλούν δέος. «Τα Ιερά Κείμενα ενός Μοναχού» 1998
Όταν οι λέξεις χορεύουν
Αγγελική Κουτλή
[…] Σίγουρα ο πεζός λόγος με τη βατή γραφή και τα συγκεκριμένα νοήματα είναι είδος πιο ευανάγνωστο και αγαπητό στους περισσότερους. Όμως και η ποίηση με την έντεχνη μορφή της, την μουσικότητα και αρμονικότητά της, δίνει την ευχέρεια στον ποιητή να εκφράσει με πηγαίο λυρισμό διάφορα συναισθήματα, αφήνοντας μέχρι και απορίες να αιωρούνται με τρόπο μυσταγωγικό, ώστε ν’ απηχούν στον εσωτερικό κόσμο εκείνων που αγαπούν την ποίηση· αλλά ακόμη και όσοι δεν συμπαθούν ιδιαίτερα το είδος, διαβάζοντάς τα έστω, παίρνουν ένα ερέθισμα για να σκεφτούν… (από τον πρόλογο του βιβλίου)
There are no reviews yet.