Βάδιζε υγιαίνων (12η Έκδοση)

π. Φιλόθεος Φάρος  – π. Σταύρος Κοφινάς

Τὰ περισσότερα ζευγάρια περνοῦν πολλὲς ἥσυχες ὧρες μαζὶ μακριὰ ἀπὸ τὸν θόρυβο τῆς καθημερινῆς ζωῆς καὶ ταξιδεύουν συχνὰ μόνοι τους σὲ ὡραῖα μέρη. Κάθε φορὰ ποὺ πρέπει νὰ καληνυχτίσουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ νὰ ἀποχωριστοῦν αἰσθάνονται μιὰ ἀνείπωτη ὀδύνη ἀλλὰ σκέφτονται μὲ ἀνακούφιση ὅτι σύντομα θὰ παντρευτοῦν καὶ θὰ εἶναι πάντοτε μαζί. Στὸν μήνα τοῦ μέλιτος ὅλα μπορεῖ νὰ εἶναι θαυμάσια ἀλλὰ ὅταν γυρίζουν ἀπὸ αὐτὸν γιὰ κάποιο λόγο τὸ ὄνειρο δὲν πραγματώνεται.

Τὶς περισσότερες φορὲς καὶ οἱ δύο σύζυγοι ἐπιστρέφουν καὶ ρίχνονται ἀμέσως στὴ δουλειά. Συνήθως λέμε ὅτι ἔτσι εἶναι τὰ πράγματα, δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἀλλιῶς καὶ κατηγοροῦμε τὸ σύστημα ἢ τὶς κοινωνικὲς συνθῆκες. Ὅμως μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο προσπαθοῦμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν εὐθύνη μας γιὰ τὶς ἐπιλογές μας.

Στὴν πραγματικότητα κάθε ζευγάρι ἀποφασίζει ἂν θὰ βάλει τὴ μεταξύ τους σχέση πάνω ἀπ’ ὅλα. Ἡ καλλιέργεια τοῦ ἔρωτα στὸν γάμο γιὰ πολλοὺς εἶναι περιττὴ καὶ μάταιη. Ὅλοι αὐτοὶ ἀγνοοῦν ὅτι ὁ ἔρωτας εἶναι ἡ προσπάθεια κι ἐπιθυμία τῶν συζύγων νὰ γίνουν σάρκα μία καὶ ὅτι ἡ καλλιέργεια αὐτοῦ τοῦ ἔρωτα πρέπει νὰ εἶναι ἡ κύρια ἐπιδίωξη τοῦ ἔγγαμου βίου.

π. Φιλόθεος Φάρος – π. Σταύρος Κοφινάς

῾O ἔρωτας σὲ μιὰ σχέση μπορεῖ νὰ παραμείνει ζωντανὸς καὶ νὰ ἀναπτύσσεται διαρκῶς. Πολλοὶ σκέπτονται τὸ ἐρωτικὸ εἰδύλλιο σὰν τὴν ἔκσταση τοῦ ἐφηβικοῦ ἔρωτα σύμφωνα μὲ τὸ χολυγουντιανὸ πρότυπο. Ὑποθέτουν ὅτι τὸ ἐρωτικὸ εἰδύλλιο ἀτονεῖ κάποτε, μετὰ τὸν μήνα τοῦ μέλιτος ἤ τουλάχιστον τὰ πρῶτα χρόνια μετὰ τὸν γάμο. Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ἀντίληψη ἀγνοεῖ ὅτι ὑπάρχει ἕνα εἶδος ρομαντισμοῦ κατάλληλο γιὰ κάθε στάδιο τοῦ συζυγικοῦ κύκλου.

Ὁ ρομαντισμὸς καὶ ἡ ἐρωτικὴ διάθεση ἀποτελοῦν στὸν καλὸ γάμο διαρκῶς ἀναπτυσσόμενες πραγματικότητες. Τὸ εἰδύλλιο συνεχίζεται κατὰ τὸν γάμο, ὅπου δύο ἄνθρωποι ὡριμάζουν στὴν ἀγάπη τους ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλο. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη θὰ ἀναπτύσσεται, ἂν τρέφεται μέρα μὲ τὴ μέρα, καθὼς οἱ σύζυγοι ἀνάγουν σὲ τέχνη τὴν διατήρηση τοῦ εἰδυλλίου τους.

Κάθε σύζυγος χρειάζεται ἀρκετὴ ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό του καὶ στὸν σύντροφό του γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ συζητεῖ, ρεαλιστικὰ καὶ ὄχι ἀμυντικά, θέματα ἐπίμαχα. Οἱ ἐποικοδομητικὲς προσπάθειες ἐπιλύσεως προβλημάτων θὰ φέρουν τοὺς συζύγους πλησιέστερα τὸν ἕνα στὸν ἄλλο καὶ θὰ τοὺς ὁδηγοῦν στὸ «ἐμεῖς», χωρὶς νὰ καταστρέψουν τὸ «ἐγὼ» καὶ τὸ «ἐσύ».

Σὲ μιὰ συζυγικὴ σχέση ὁ ἕνας ἀποδέχεται τὴν ἰδιαιτερότητα τοῦ ἄλλου. Ἡ συμπεριφορὰ τοῦ συζύγου καὶ τῆς συζύγου μαζὶ ἀποτελοῦν ἕνα ὁλοκληρωμένο βίωμα. Συμπληρώνουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ὅπως ἀλληλοσυμπληρώνονται τὸ βουνὸ καὶ ἡ πεδιάδα, ἡμέρα καὶ ἡ νύχτα ἢ οἱ ἐποχὲς τοῦ χρόνου. Οἱ προσωπικὲς ἰδιαιτερότητες καὶ ἀντιθέσεις τοὺς βοηθοῦν νὰ χαίρονται ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Ἔτσι ἡ πραγματικὴ συντροφικότητα βοηθᾶ τὸν καθένα νὰ ἱκανοποιήσει τὶς ἀνάγκες τοῦ ἄλλου.

π. Φιλόθεος Φάρος – π. Σταύρος Κοφινάς

Οι σχέσεις γονέων και παιδιών ήταν πάντοτε κρίσιμες και φορτισμένες. Στις μέρες μας τα πράγματα έχουν επικίνδυνα χειροτερέψει. Γιατί, ενώ αμφισβητήθηκαν και αναθεωρήθηκαν χωρίς επαρκή μελέτη και γνώση οι παλιές αντιλήψεις γι’ αυτές, εφαρμόζονται νέες αντιλήψεις, που δεν έχουν προηγουμένως δοκιμαστεί και αποδεικνύονται ακατάλληλες. Οι νέες αυτές αντιλήψεις που επεκράτησαν, έχουν αποδειχτεί συχνά πιο ολέθριες από τις παλιές. Το αποτέλεσμα είναι γονείς και παιδιά να «ψηλαφούν εν αορασία» στα σκοτάδια αυτής της συγχύσεως. Οι συγγραφείς αυτού του βιβλίου επιχειρούν να προσφέρουν μια καθοδηγητική βακτηρία στους γονείς και τα παιδιά που ψηλαφούν. Το κάνουν με δέος, συνεπικουρούμενοι από μια πλούσια αναφορά στην πατερική σοφία και παράδοση και στη σύγχρονη ψυχολογία και με την επίγνωση ότι παρόμοιες εξ ίσου καλοπροαίρετες προσπάθειες εξελίχτηκαν σε παγίδες που δυσκόλεψαν ακόμη περισσότερο τα βήματα των ψηλαφώντων…