Εκεί συμβαίνω
Σπυριδούλα Αθανασοπούλου – Κυπρίου
Έμφυλα θεολογικά δοκίμια
Στίχος δανεισμένος από ποίημα της Κικής Δημουλά, μας θυμίζει ότι η προσωπική τελείωση είναι γεγονός με αφετηρία παροντική αλλά πορεία και τέλος μελλοντικό. Συμβαίνει δε μόνο μέσα μέσα από τη συνάντηση, τη συμπερίληψη, την αποδοχή, τη συγχώρεση και τη συνοδοιπορία, ποτέ μέσα από τη διάσπαση, τον αποκλεισμό και την απομόνωση.
Οι συγγραφείς, γυναίκες θεολόγοι, αναδεικνύουν την αμηχανία της Ορθόδοξης Εκκλησίας ενώπιον του ζητήματος της ισότητας των ανθρώπων που ευαγγελίζεται ο Ιησούς Χριστός και αναγνωρίζουν τη δυσκολία υπέρβασης των πατριαρχικών στερεοτύπων.
Με πνεύμα καταλλαγής αλλά και με κριτική διάθεση τα κείμενά τους προσφέρουν μια έμφυλη οπτική στο θέμα της θέσης των γυναικών στην Εκκλησία και στο ζήτημα της συμβολής της φεμινιστικής θεολογίας στην υπενθύμιση της ισότητας και της αξίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
€ 11.94 € 9.55
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.30 kg |
|---|---|
| Dimensions | 14 x 21 cm |
| Συγγραφέας | Σπυριδούλα Αθανασοπούλου – Κυπρίου |
| Σελίδες | 144 |
| isbn13 | 978-960-527-705-5 |
Be the first to review “Εκεί συμβαίνω”
You may also like…
Άπαντα Χρήστου Μαλεβίτση, 13ος τόμος – Αλήθεια και αποκάλυψη
Berdyaev Alexandrovich Nikolai
Άπαντα Χρήστου Μαλεβίτση
Ο Ν. Μπερντιάεφ (1874-1948), ο «νοσταλγός της αιωνιότητας» που πάλεται από τον πυρετό των οραματισμών, αναζητά πίσω από τις ιστορικές εξαντικειμενικεύσεις τη γνήσια και ζώσα αλήθεια που κατευθύνει το άτομο προς το θείο προορισμό του. Συμμετέχει με ασίγαστο πάθος στον δραματικό αγώνα της διασώσεως του ανθρώπου από την ιστορική του έκπτωση, μάχεται για την ιστορική του έκπτωση, μάχεται για την ιστορική του αποκατάσταση και τον καλεί να μην απιστήσει στο κοσμικής ευθύνης έργο του. Με το παρόν βιβλίο επιχειρεί την επανεξέταση των θεμελιωδών προβλημάτων του Χριστιανισμού στο φως του πνεύματος και της αλήθειας. Η φύση της αλήθειας δεν είναι διανοητική, δεν είναι γνωστική, δεν δίνεται στους ανθρώπους ως αντικείμενο, αλλά προϋποθέτει κίνηση και τάση προς το άπειρο. Είναι η τέλεια πληρότητα, στην οποία φθάνει κανείς «από την οδό και τη ζωή». Κατά την αναζήτησή του, ο συγγραφέας, οραματίζεται την αποκάλυψη του νέου ανθρώπου, του υπερβατικού και αιώνιου, «που μάχεται ενεργώς στη δημιουργία του κόσμου και του εαυτού του».
Το κήρυγμα ως performance
Ιωσήφ Βιβιλάκης
Εκκλησιαστική ρητορική και θεατρική τέχνη μετά το Βυζάντιο
Το βιβλίο για το κήρυγμα ως performance μας επιστρέφει σε καιρούς όπου ο εκκλησιαστικός λόγος των πατέρων πρόσφερε από τον άμβωνα μια έντονη δραματική εμπειρία. Κατά έναν παράξενο τρόπο η θεατρομάχος Εκκλησία, από το Βυζάντιο έως τη νεώτερη εποχή, διατήρησε ένα ιδιαίτερο κανάλι για την υποκριτική και τη μίμηση των ανθρωπίνων παθών και καταστάσεων, με σκοπό να προσφέρει νοήματα, σκέψεις, υποσχέσεις και ελπίδες, να ανοίξει ένα παράθυρο θέας προς τα ουράνια.
Η βασική πρόθεση του συγγραφέα είναι να αναδείξει τον θεατρικό χαρακτήρα του κηρύγματος και να διευρύνει τον προβληματισμό γύρω από την παραστασιακή διάσταση που έχει, τεκμηριώνοντας ότι η γλώσσα και η σωματική κίνηση στην παρουσίασή του ήταν πάντοτε σε στενό σύνδεσμο και συναποτελούσαν ένα ενιαίο σύστημα που είχε την πρόθεση να απευθυνθεί κατευθείαν στην καρδιά και το νου του ακροατή/θεατή/αναγνώστη. Η εργασία επιχειρεί να καλύψει ένα βιβλιογραφικό κενό, ενώ αναδεικνύει νέες περιοχές έρευνας τόσο στις σπουδές της ομιλητικής όσο και στην ανάλυση του θεατρικού φαινομένου σε μία ορθόδοξη προνεωτερική κοινωνία που δεν είχε επίσημο θέατρο δυτικοευρωπαϊκού τύπου.
Το νέο βιβλίο του Ιωσήφ Βιβιλάκη Το κήρυγμα ως preformance απευθύνεται σε θεολόγου και κληρικούς, αφηγητές και, γενικότερα, επαγγελματίες του θεάτρου, θεατρολόγους, ιστορικούς και μελετητές του πολιτισμού. Στις σελίδες και στην εικονογράφηση οι ηθοποιοί μπορούν να ανακαλύψουν μέσα στο κήρυγμα το αλφαβητάρι της υποκριτικής τέχνης, ενώ όσοι ασχολούνται με τις θεατρικές σπουδές θα εντοπίσουν ένα νέο πεδίο μελέτης και έρευνας.
Επισκεφθείτε την σελίδα του βιβλίου στο facebook
Η κριτική του Βάλτερ Πούχνερ στην εφημερίδα Καθημερινή
Η κριτική του Βάλτερ Πούχνερ στο επιστημονικό περιοδικό Παράβασις
Διαβάστε την κριτική που έγραψε ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας
Η κριτική του Γιώργου Π. Πεφάνη στο Bookpress
Η κριτική της Σπυριδούλας Αθανασοπούλου Κυπρίου στη Θεολογία
Η κριτική της Καίτης Διαμαντάκου στο λογοτεχνικό περιοδικό Μανδραγόρας
Η κριτική του Διονύσιου Σκλήρη στο περιοδικό Σύναξη
Όχι Εγώ
Σπυριδούλα Αθανασοπούλου – Κυπρίου
Κείμενα πολιτικής θεολογίας με αναφορές σε θέματα φύλου, θρησκείας και ιδεολογίας
Ποιός αλήθεια, μπορεί πρόθυμα να απαρνηθεί μια πολιτισμικά καθορισμένη υποκειμενικότητα και να αμφισβητήσει τις κυρίαρχες συμβάσεις και τους ισχυρούς καταπιεστικούς κανόνες, αν όχι ένα γυναικείο στόμα που έχει παραμείνει τόσο καιρό βουβό και καταπιεσμένο. Καθώς δεν έχει τίποτα να χάσει, γιατί ποτέ δεν είχε κάτι, το γυναικείο στόμα συνειδητοποιεί τον παραλογισμό της ζωής και αρχίζει να μιλάει για την τέχνη της ζωής.
Δεκαέξι ερμηνευτικά κείμενα επιδιώκουν να φωτίσουν όψεις της σχέσης θρησκείας και πολιτικής, παρουσιάζοντας κριτικά την «ελληνοκεντρικότητα» μέρους Ορθόδοξης ρητορικής και αναδεικνύοντας τη θέση του θρησκευτικού λόγου στη δημόσια σφαίρα. Στα κείμενα του βιβλίου ασκείται κριτική στις πατριαρχικές δομές του Ορθόδοξου λόγου, ενώ, παράλληλα, γίνεται μία προσπάθεια διατύπωσης μιας πιο συμπεριληπτικής θεολογικής πρότασης που προωθεί την ισότητα των ανθρώπων και το σεβασμό της ετερότητας.
Κείμενα για το τίποτα
Σπυριδούλα Αθανασοπούλου – Κυπρίου
Μια συνάντηση θεολογίας και λογοτεχνίας με αφορμή τα έργα του Σάμουελ Μπέκετ
«Πού θα πήγαινα, αν μπορούσα να πάω, ποιος θα ήμουν, αν μπορούσα να είμαι, τι θα έλεγα αν είχα φωνή, ποιος τα λέει αυτά λέγοντας ότι είμαι εγώ. Δώστε μια απάντηση απλή, κάποιος να δώσει μια απλή απάντηση». Σάμουελ Μπέκετ Λυρικός, ανθρώπινος, σαρκαστικός, συχνά ιδιαίτερα κωμικός, μελαγχολικός αλλά με δόσεις αισιοδοξίας, πρωτοπόρος, προκλητικός και βλάσφημος αλλά με αφομοιωμένο θεολογικό λόγο, ένας από τους γνωστότερους εκπροσώπους του θεάτρου του Παραλόγου, ο Σάμουελ Μπέκετ γίνεται η αφορμή για να συζητηθούν οι όροι και η σημασία του διαλόγου θεολογίας και λογοτεχνίας. Οι μορφές που έχει λάβει και μπορεί να λάβει ένας τέτοιος διάλογος αναφέρονται επίσης στο βιβλίο όπου και παρουσιάζονται διαφορετικού τύπου αναγνώσεις γνωστών έργων του Μπέκετ, όπως το «Περιμένοντας τον Γκοντό» και το «Τέλος του Παιχνιδιού».
Στάσου! Τί θες να πεις;
James E. Ryan
Και άλλες ερωτήσεις ζωτικής σημασίας
Είτε είμαστε στην αίθουσα συμβουλίων είτε στην τάξη, δαπανάμε πάρα πολύ χρόνο και ενέργεια ψάχνοντας για την σωστή απάντηση. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι οι ερωτήσεις είναι εξίσου σημαντικές με τις απαντήσεις, αν όχι περισσότερο. Για παράδειγμα, αν κάνεις την λάθος ερώτηση, εγγυημένα θα πάρεις την λάθος απάντηση. Μια καλή ερώτηση, αφετέρου, εμπνέει μια καλή απάντηση και, στην πορεία, προκαλεί βαθύτερη κατανόηση και ανθρώπινες σχέσεις με μεγαλύτερο νόημα. Για να θέσουμε ένα καλό ερώτημα, απαιτείται να πάμε παραπέρα από ότι νομίζουμε πως ξέρουμε για ένα θέμα ή ένα πρόσωπο εξερευνώντας το δύσκολο και το άγνωστο, το αμήχανο, ακόμη και το δυσάρεστο.
Στο βιβλίο του ο Jim Ryan υμνεί την τέχνη των καλών ερωτήσεων –και απαντήσεων. Πέντε ερωτήσεις συγκεκριμένα: Τί πράγμα; Αναρωτιέμαι… Θα μπορούσαμε τουλάχιστον; Πώς μπορώ να βοηθήσω; και Τί έχει πραγματικά σημασία; Χρησιμοποιώντας παραδείγματα από την πολιτική, την ιστορία, την δημόσια κουλτούρα και τα κοινωνικά κινήματα, και από την προσωπική του ζωή επίσης, ο Ryan δείχνει πως αυτές οι γενικές ερωτήσεις γεννούν την κατανόηση, αφυπνίζουν την περιέργεια, μυούν στην πρόοδο, δυναμώνουν τις σχέσεις και τραβούν την προσοχή μας στα σημαντικά της ζωής.
Για το ιερό και το δράμα
Ιωσήφ Βιβιλάκης
Θεατρολογικές προσεγγίσεις
Η έκδοση αυτή περιλαμβάνει μελετήματα που καλύπτουν ένα ευρύ χρονικό φάσμα, από την αρχαιότητα έως τον 20ό αιώνα. Θέμα των περισσότερων κειμένων είναι το ιερό με τις διάφορες εκφάνσεις του το οποίο αναζητείται στη συμπλοκή του με το δράμα και τη σκηνή στην πατερική γραμματεία, στην εκκλησιαστική λατρεία και σε θεατρικούς συγγραφείς (όπως ο Ο’ Νήλ, ό Ουίλλιαμς ή ο Τερζάκης), αν και παρουσιάζονται έργα στα οποία κύριος σκοπός είναι η καταγραφή και η ανάδειξή τους (όπως στην περίπτωση του Μ. Καραγάτση και του Παύλου Νιρβάνα). Άλλες στιγμές η ερευνητική ματιά εστιάζει στον μαρασμό των αρχαίων θεάτρων ή στην ιδιαιτερότητα ορισμένων δραμάτων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την επτανησιακή Ευγένα του Μοντσελέζε, μία μοναδική δραματοποίηση συναξαριού, που απηχεί το θρησκευτικό θέατρο της Δύσης στα καθ’ ημάς ή στον Αυξεντιανό μετανοημένο, μια ανελέητη διαλογική σάτιρα της Χριστοκαπηλείας, που γράφτηκε στα μισά του 18ου αιώνα. Αλλού η προσοχή πέφτει στο ανέβασμα θεατρικών παραστάσεων, όπως στη σκανδαλιστική πρώτη σκηνοθεσία του «Χριστού Πάσχοντος» από τον Αλέξη Σολομό, όταν για πρώτη φορά στη νεώτερη Ελλάδα «εμφανίσθηκε» εξαϋλωμένος ο Ιησούς επί σκηνής.
Το έμφυλο ή άφυλο του σαρκωθέντος Χριστού
Κωνσταντίνος Ν. Γιοκαρίνης
Ο σαρκωμένος Θεός Λόγος υπήρξε και παραμένει «εις πτώσιν και εις ανάστασιν πολλών» και «σημείον αντιλεγόμενον».
Η εκκλησία του σαρκωθέντος Χριστού, σήμερα, είναι αποδέκτης πολλών προσκλήσεων. Ειδικότερα, τα θηλέα μέλη του Σώματός Του διερωτώνται γιατί αποκλείονται από το Μυστήριο της Ιερωσύνης. Γιατί το άρρεν φύλο της σάρκωσής Του λειτουργεί δεσμευτικά για την επιλογή του φορέα της Ιερωσύνης.
«Και ο Λόγος σάρξ εγένετο», μας λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, και το δόγμα της Χαλκηδόνας βεβαιώνει «τέλειος εν τη ανθρωπότητι». Πως το άρρεν σχήμα, «χιτώνας» ή «επενδυτής» του σαρκωθέντος Χριστού, χρησιμοποιείται ως κριτήριο επιλογής του φορέα της Ιερωσύνης, όταν μάλιστα αυτό δεν είναι μόνο στοιχείο διαίρεσης, αλλά «προσώκείωται τη αλόγω φύσει»; Μήπως, ακόμη, συνιστά άρνηση του δόγματος. Γιατί «το απρόσληπτον και αθεράπευτον». Με δεδομένη τη θεολογική θέση, ότι η ιερωσύνη του Χριστού υποστασιάζεται ιστορικά κατά τη σταυρική Του θυσία, τίθεται το ερώτημα: τι θυσιάζει ο ενανθρωπήσας Θεός Λόγος επί του Σταυρού την τέλεια ανθρώπινη φύση ή την άρρενα μορφή της. Η επίκληση της δισχιλιετούς πρακτικής της Εκκλησίας επιλογής των φορέων της ιερωσύνης, χωρίς δογματική κατοχύρωση στερείται πειθούς. Ο Χριστός διεκήρυξε: «Εγώ ειμί η αλήθεια και η ζωή», όχι πάντως το έθος. Σαφώς, το όλο θέμα δεν συνιστά διεκδίκηση δικαιωμάτων, στη βάση των κατακτήσεων των μελών των σύγχρονων κοινωνιών, αλλά αίτημα για πειστική απάντηση με βάση την αγιοπνευματική υπαρκτική αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας.
Η απεμπόληση του εσχατολογικού χαρακτήρα της οντολογίας των μελών της αποψιλώνει την Εκκλησία του Χριστού εκ των αναγνωριστικών στοιχείων της ιδιοπροσωπίας της και την μεταβάλει σε θρησκευτικό κοσμικό καθίδρυμα.
Στο όριο
Σπυριδούλα Αθανασοπούλου – Κυπρίου
Έμφυλα κείμενα χριστιανικής παρουσίας, ιστορίας, κρίσης και ελπίδας
Το όριο καθορίζει, χωρίζει και διακρίνει, περιγράφει το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί κανείς να κινηθεί χωρίς να εξαντληθεί, χωρίς να παραβεί κανόνες, χωρίς να διακινδυνέψει. Το όριο αποτελεί το ίχνος μιας κρίσης που προσπαθούμε να διαχειριστούμε. Το όριο συνοδεύει την πεπερασμένη ανθρώπινη κατάσταση. Το όριο ανταγωνίζεται τη ρευστότητα και δεν διευκολύνει τη συμφιλίωση. Το όριο ελευθερώνει εκείνους που το θέτουν. Το όριο τιμωρεί όταν αποκλείει, ενώ φροντίζει τραυματισμένους από εμπρόθετη βία. Το όριο είναι φάρμακο και φαρμάκι. Σε κάθε περίπτωση το «έως εδώ» είναι δραματικό. Τα κείμενα του βιβλίου γράφτηκαν σε μια εποχή στο όριο. Θέματα και ερωτήματα που γεννιούνται και αναδεικνύονται, βρίσκονται στο όριο επιστημονικών πεδίων έρευνας, στο όριο της αντοχής σε μια κρίσιμη εποχή, στο όριο κάθε είδους στερεοτύπων, στο όριο των έμφυλων διακρίσεων. Μπορεί κάποια να είναι χριστιανή και αριστερή. Μπορεί η αγαμία να αποτελέσει απελευθερωτική πρόταση για μια γυναίκα. Μπορεί ένα χριστιανικό κήρυγμα να αποτελεί performance. Μπορεί μια μέρα να δούμε γυναίκες ιερείς στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Έχει μέλλον η φεμινιστική θεολογία. Μπορεί κανείς να βρει λύτρωση με τη βοήθεια της Sarah Kane. Επιτρέπεται ένα γυναικείο punk συγκρότημα να τραγουδάει σε μία εκκλησία. Υπάρχει δυνατότητα να ξεπεραστεί το όριο μία μέρα χωρίς να τραυματιστεί κανείς. Μπορώ να κοιτάξω προς την Εκκλησία και να βρω ελπίδα. Να επαναστατήσω ή να συμμορφωθώ κάνοντας υπομονή.
Related Products
Ορθοδοξία και εκσυγχρονισμός
π. Νικόλαος Λουδοβίκος
Βυζαντινή Εξατομίκευση, Κράτος και Ιστορία, στην προοπτική του ευρωπαϊκού μέλλοντος
Δύο αγάπες γεννούν και αρδεύουν αυτό το βιβλίο. Η μία, η πρώτη και η πιο απελπισμένη, είναι ο πάτριος τόπος, το θαύμα και η κατάρα του. Το θαύμα το πιο απρόσμενο και απίστευτο της τραυματισμένης του συνέχειας, της ημιθανούς αλκής του, της κατασυκοφαντημένης του πνευματικής φλόγας. Ποιος ακόμα γνωρίζει από πού αναπνέει και πώς ακόμα σύρει τα βήματά του στα τρίστρατα της Ιστορίας. Παραδομένος για αιώνες στον Τούρκο, παραδομένος, τότε και ακόμα περισσότερο σήμερα, στον αγαθό και χαώδη, στον απράγματο και ονειρικό και υπερβολικό εαυτό του με το φιλότιμο της άξαφνης μνήμης των μεγαλείων και τους νυχτερινούς τρόμους του μέλλοντος που πάντα-ανήκει-στους-άλλους, κουνάει ακόμα διστακτικά τη σημαιούλα του στο βάθος της γαλαρίας. […] (από τον πρόλογο του βιβλίου)
Από την Ανάσταση του Χριστού στην Πεντηκοστή
ΕΝΔΕΚΑ ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ
Ο κύκλος. Είναι σύμβολο που το χρησιμοποιεί και το διδάσκει πρακτικά η Εκκλησία. Σύμβολο μεγάλης αξίας και για ύψιστη πραγματικότητα: Την αιωνιότητα. Ο κύκλος της αιωνιότητας που δεν έχει τέλος. Και τη διδάσκει πρακτικά η Εκκλησία κυρίως στη λατρεία της. Ο νεοβαπτισμένος πιστός -τι σημασία έχει αν είναι μεγάλος ή νήπιο- με κυκλικό χορό εισέρχεται στην εν Χριστώ ζωή που τον οδηγεί, όταν παραμείνει «βεβαιόπιστος», στην αιωνιότητα. Οι νεόνυμφοι με κυκλικό χορό εισέρχονται, ως ζεύγος πλέον, στην πορεία τους προς την αιωνιότητα. Χωρίς αυτήν την πορεία αλήθεια, τι νόημα μπορεί να έχει μια συζυγία. Αλλά και σε κάθε ευκαιρία η Εκκλησία μας θέτει μπροστά μας την κυκλική αιωνιότητα, την χωρίς τέλος: στις λιτανευτικές της πράξεις πολλών εορτών (του Σταυρού και του Πάσχα π.χ.). Και πορευόμαστε προς το μη τέλος, ή αν ξεφύγαμε από την πορεία αυτή, μας προσκαλεί πάλι και πάλι να συντονισθούμε προς αυτό. […] Επιθυμώντας να βρεθούμε προσωπικά, αλλά και με τους αναγνώστες μας συμπορευτές στην πορεία αυτή, παραδίδουμε με τη μορφή βιβλίου ένας μέρος του Ετήσιου Κύκλου, όπως με εξαιρετικές ομιλίες τους το περιέγραψαν, το ερμήνευσαν και το διατύπωσαν εκείνοι που πορεύθηκαν τον επίγειο αυτό κύκλο και τώρα βρίσκονται στον ουράνιο. Οι Πατέρες μας. Το μέρος του Ετήσιου Κύκλου είναι από την Ανάσταση μέχρι την Πεντηκοστή.
Μεγαλυνάρια στον Μέγα Αθανάσιο και στον Μέγα Βασίλειο
Δύο αριστουργηματικά θεολογικά και λογοτεχνικά κείμενα, προλογισμένα και μεταφρασμένα με αγάπη και ζήλο από τον Αθανάσιο Κοτταδάκη
Υμναγιολογικά Κείμενα Μελέτες – 8
Η υπεροχή της εκκλησιαστικής νηστείας για την ψυχική και σωματική υγεία
«Ο γαρ τεχνίτης της διαπλάσεως ημών δώσει την χάριν και μαθήση της πείρας, ότι του ημετέρου κάλλους και της σπουδαζομένης ευμορφίας η νηστεία κομμώτρια… Ου λιμός εστίν, αλλά μικρός παρολκή· ουκ απαραίτητος τιμωρία, αλλ’ αυθαίρετος αποχή· ου δουλοπρεπής ανάγκη, αλλ’ ελευθέρα φιλοσοφία. Εύξαι και ισχύσεις…» «Νηστεία γαρ της ψυχής εστί τροφή, και καθάπερ αύτη η σωματική τροφή πιαίνει το σώμα, ούτω καλή νηστεία την ψυχήν ευτονωτέραν εργάζεται, κούφον αυτή το πτερόν κατασκευάζει, μετάρσιον αυτήν ποιεί, τα άνω φαντάζεσθαι προξενεί, ανωτέραν αυτήν των ηδονών και των ηδέων του παρόντος βίου απεργαζομένη…» […]
Θέαση
Νικόλαος Μοναχός
[…] Κεντρική πρόταση και συνέπεια του βιβλίου είναι να εγκεντριστεί καθ’ ένας μας στην ενορία του. Πρόκειται για το μεγάλο κενό που υπάρχει ανάμεσα στο άτομο και το όραμα της παγκοσμιότητας. Για ένα κενό που από το βιβλίο αυτό κατανοείται ως ο χώρος της όντως ποιοτικής εξέλιξής μας. […]
Βίος Αγίου Ανδρέου του Σαλού
Ο όσιος Ανδρέας ο Σαλός, Σκύθης την καταγωγή, έζησε τον ι΄ αιώνα στην Κωνσταντινούπολη όπου είχε μεταφερθεί ως δούλος και όπου έδρασε προσποιούμενος τον σάλο, τον «έξηχο», ύστερα από θεία προτροπή που έλαβε σε δράμα του. Ο παρών βίος του είναι έργο του Ιερέως Νικηφόρου, φίλου και πνευματικού του οσίου, ενός εκ των πρεσβυτέρων του ναού της Αγίας Σοφίας, και πρέπει να έχει γραφεί περί τα τέλη του ι’ αιώνα. Για τη μετάφραση λάβαμε υπ’ όψιν μόνο το κείμενο της εκδόσεως Migne PG 111, 627-888 (λείπει το κεφάλαιο 22), χωρίς να το συμπληρώσουμε με κείμενα άλλων κωδίκων. Αποφύγαμε, επίσης, γλωσσικές, ιστορικές ή άλλες παρατηρήσεις και επεξηγήσεις, εφόσον σκοπός μας δεν είναι η φιλολογική παρουσίαση του έργου, αλλά η όσον το δυνατόν πλησιέστερη μεταφορά του στη ομιλούμενη σήμερα ελληνική γλώσσα αποπειρώμενοι να διατηρήσουμε το ύφος και τη συγκίνηση που προκαλεί το έξοχο κείμενο του πρωτοτύπου. Η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη του Οσίου Ανδρέου του Σαλού την 28η Μαΐου.
Το εσωτερικό φως
Mircea Eliade
Από τα πλατωνικά κείμενα και τα νεοπλατωνικά στα ινδικά, τα ιουδαϊκά, τα σουφικά, από το όραμα του Παύλου στις ησυχαστικές εμπειρίες της θέας του Θαβωρίου φωτός, στην πνευματική ζωή των ανθρώπων συναντούμε το φαινόμενο της εμπειρίας του θεϊκού φωτός, που με τη σειρά του πιστοποιεί την ενεργό παρουσία του φωτός στην ζωή του ανθρώπου και συγχρόνως δηλώνει το άνοιγμα του ανθρώπου από τον κόσμο του σκότους και της άγνοιας σε έναν κόσμο πνευματικό.
Το ζήτημα της μεταφράσεως της Αγίας Γραφής εις την νεοελληνική
π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Κατά τον ΙΘ’ αιώνα
[…] Η παρούσα έρευνα έχει ως κεντρικόν άξονα την υπό το όνομα του Ν. Βάμβα φερομένην Μετάφρασιν της Αγίας Γραφής. Συνοπτικώτερον διαλαμβάνει περί της υπό του Αρχιμανδρίτου (και είτα Μητροπολίτου Τορνόβου) Ιλαρίωνος του Σιναΐτου χάριν της B.F.B.S. συνταχθείσης Μεταφράσεως ολοκλήρου της Α. Γρ. εν Κων/λει. Μεταξύ των δύο τούτων Μεταφράσεων υπάρχει ιστορική σχέσις. Διότι, καίτοι πρόκειται περί δύο σαφώς διακρινομένων και ανεξαρτήτων απ’ αλλήλων Μεταφράσεων, αποτελούν αμφότεραι διαδοχικά στάδια μιας και της αυτής προσπαθείας της Βιβλικής Εταιρείας προς δημιουργίαν Μεταφράσεως της Αγ. Γραφής χάριν των Ελλήνων. Επί πλέον συνδέονται αμφότεραι αι Μεταφράσεις αύται και κατά τούτο στενώς, όχι μόνον ως δύο πτυχαί του αυτού ζητήματος, αλλά και διότι η αποτυχία των επιδιώξεων της Β.Ε. δια της πρώτης ωδήγησεν εις την σύνταξιν της δευτέρας, και δη όχι πλέον εν τη Μητροπόλει της Ορθοδοξίας, τω Οικουμ. Πατριαρχείω, αλλ’ εν Επτανήσω πρώτον (1829-1833) και τέλος εν τη ελευθέρα Ελλάδι (1833 ε.), ένθα το επικρατούν πολιτικόν κλίμα εξησφάλιζε την δυνατότητα προς επιτυχίαν του εγχειρήματος. Ερευνάται ούτω το ζήτημα της Μεταφράσεως του Ιλαρίωνος εν των πλαισίω της προϊστορίας της Μεταφράσεως Βάμβα. […] (από τον πρόλογο του βιβλίου)
Το πένθος και το φως της ημέρας
Παντελής Β. Πάσχος
Προσευχή, κατάνυξη και ποίηση
Υμναγιολογικά Κείμενα και Μελέτες – 9
Τούτο το βιβλίο δεν είναι καρπός μελέτης και σοφίας. Ούτε οφείλει τη σύνθεσή του στη φαντασία ή την έμπνευση. Αν υπάρχει μια σοφία στις σελίδες του, είν’ εκείνη που πηγάζει από την καρδιά και τον πόνο ή τη θλίψη που την πλαταίνουν, κατά τον ψαλμωδό και το «εν θλίψει επλάτυνάς με»… Μεγάλη ανάπαυση έλαβα, διαβάζοντας τη συλλογή των κατανυκτικών πατερικών προσευχών του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, από την οποία μετέφερα εδώ (στη σημερινή γλώσσα μας) το «Προοίμιον περί Προσευχής» του μεγαλύτερου κατά τη γνώμη μου θεολόγου των νεωτέρων χρόνων, αλλά και εφτά από τις σημαντικώτερες προσευχές της συλλογής του. Επήρα, έπειτα, δέκα προσευχές από ένα χειρόγραφο της εποχής της Τουρκοκρατίας, τις οποίες αργότερα ευρήκα και σε μια Σύνοψιν Ιεράν του 1783 (Ενετίησιν αψπγ΄), φερμένη από ένα μοναστήρι της Κύπρου. Πρόκειται για ένα Κατανυκτικόν Εβδομαδάριον, όπου βγαίνει στην επιφάνεια το πένθος και η κατάνυξη της κάθε ημέρας, δηλαδή «τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου», που -όπως έλεγε ο μεγάλος Σκιαθίτης Γέροντας – δεν έχουν τελειωμό ποτέ…
Άγιον Όρος και κόσμος
Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης
Στον παρόντα τόμο περιέχονται 35 εισηγήσεις ή ομιλίες, που πραγματοποιήθηκαν σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος και του εξωτερικού, κατά την περασμένη δεκαετία, σε πανελλήνια και διεθνή συνέδρια. Το Άγιον Όρος και ό,τι έχει σχέση με αυτό, με πρόσωπα και πράγματα, είναι το κύριο θέμα των εισηγήσεων. Το Άγιον Όρος είναι ένας χώρος ποικίλα πλούσιος, ανεξερεύνητος ακόμη, που έχει πολλά να προσφέρει στους αναζητητές του γνήσιου, του ιερού, του ωραίου και του αληθινού. Τα κείμενα αυτά, άλλα δημοσιευμένα κι άλλα μη, σκόρπια καθώς ήταν, συνάχθηκαν εδώ κι αποτέλεσαν τον τόμο αυτό, που προσφέρεται προς μελέτη στους φίλους του ιερού Άθωνος, τους πολλούς κι ένθερμους φιλοαθωνίτες.
There are no reviews yet.