Εκεί συμβαίνω

Σπυριδούλα Αθανασοπούλου – Κυπρίου

Έμφυλα κείμενα χριστιανικής παρουσίας, ιστορίας, κρίσης και ελπίδας

Το όριο καθορίζει, χωρίζει και διακρίνει, περιγράφει το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί κανείς να κινηθεί χωρίς να εξαντληθεί, χωρίς να παραβεί κανόνες, χωρίς να διακινδυνέψει. Το όριο αποτελεί το ίχνος μιας κρίσης που προσπαθούμε να διαχειριστούμε. Το όριο συνοδεύει την πεπερασμένη ανθρώπινη κατάσταση. Το όριο ανταγωνίζεται τη ρευστότητα και δεν διευκολύνει τη συμφιλίωση. Το όριο ελευθερώνει εκείνους που το θέτουν. Το όριο τιμωρεί όταν αποκλείει, ενώ φροντίζει τραυματισμένους από εμπρόθετη βία. Το όριο είναι φάρμακο και φαρμάκι. Σε κάθε περίπτωση το «έως εδώ» είναι δραματικό. Τα κείμενα του βιβλίου γράφτηκαν σε μια εποχή στο όριο. Θέματα και ερωτήματα που γεννιούνται και αναδεικνύονται, βρίσκονται στο όριο επιστημονικών πεδίων έρευνας, στο όριο της αντοχής σε μια κρίσιμη εποχή, στο όριο κάθε είδους στερεοτύπων, στο όριο των έμφυλων διακρίσεων. Μπορεί κάποια να είναι χριστιανή και αριστερή. Μπορεί η αγαμία να αποτελέσει απελευθερωτική πρόταση για μια γυναίκα. Μπορεί ένα χριστιανικό κήρυγμα να αποτελεί performance. Μπορεί μια μέρα να δούμε γυναίκες ιερείς στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Έχει μέλλον η φεμινιστική θεολογία. Μπορεί κανείς να βρει λύτρωση με τη βοήθεια της Sarah Kane. Επιτρέπεται ένα γυναικείο punk συγκρότημα να τραγουδάει σε μία εκκλησία. Υπάρχει δυνατότητα να ξεπεραστεί το όριο μία μέρα χωρίς να τραυματιστεί κανείς. Μπορώ να κοιτάξω προς την Εκκλησία και να βρω ελπίδα. Να επαναστατήσω ή να συμμορφωθώ κάνοντας υπομονή.

Κωνσταντίνος Ν. Γιοκαρίνης

Ο σαρκωμένος Θεός Λόγος υπήρξε και παραμένει «εις πτώσιν και εις ανάστασιν πολλών» και «σημείον αντιλεγόμενον».

Η εκκλησία του σαρκωθέντος Χριστού, σήμερα, είναι αποδέκτης πολλών προσκλήσεων. Ειδικότερα, τα θηλέα μέλη του Σώματός Του διερωτώνται γιατί αποκλείονται από το Μυστήριο της Ιερωσύνης. Γιατί το άρρεν φύλο της σάρκωσής Του λειτουργεί δεσμευτικά για την επιλογή του φορέα της Ιερωσύνης.

«Και ο Λόγος σάρξ εγένετο», μας λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, και το δόγμα της Χαλκηδόνας βεβαιώνει «τέλειος εν τη ανθρωπότητι». Πως το άρρεν σχήμα, «χιτώνας» ή «επενδυτής» του σαρκωθέντος Χριστού, χρησιμοποιείται ως κριτήριο επιλογής του φορέα της Ιερωσύνης, όταν μάλιστα αυτό δεν είναι μόνο στοιχείο διαίρεσης, αλλά «προσώκείωται τη αλόγω φύσει»; Μήπως, ακόμη, συνιστά άρνηση του δόγματος. Γιατί «το απρόσληπτον και αθεράπευτον». Με δεδομένη τη θεολογική θέση, ότι η ιερωσύνη του Χριστού υποστασιάζεται ιστορικά κατά τη σταυρική Του θυσία, τίθεται το ερώτημα: τι θυσιάζει ο ενανθρωπήσας Θεός Λόγος επί του Σταυρού την τέλεια ανθρώπινη φύση ή την άρρενα μορφή της. Η επίκληση της δισχιλιετούς πρακτικής της Εκκλησίας επιλογής των φορέων της ιερωσύνης, χωρίς δογματική κατοχύρωση στερείται πειθούς. Ο Χριστός διεκήρυξε: «Εγώ ειμί η αλήθεια και η ζωή», όχι πάντως το έθος. Σαφώς, το όλο θέμα δεν συνιστά διεκδίκηση δικαιωμάτων, στη βάση των κατακτήσεων των μελών των σύγχρονων κοινωνιών, αλλά αίτημα για πειστική απάντηση με βάση την αγιοπνευματική υπαρκτική αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας.

Η απεμπόληση του εσχατολογικού χαρακτήρα της οντολογίας των μελών της αποψιλώνει την Εκκλησία του Χριστού εκ των αναγνωριστικών στοιχείων της ιδιοπροσωπίας της και την μεταβάλει σε θρησκευτικό κοσμικό καθίδρυμα.