Υπό την σκιάν της Θείας Χάριτος και την Σκέπην της Θεομήτορος

Υπό την σκιάν της Θείας Χάριτος και την Σκέπην της Θεομήτορος

«Με απασχολούσε ο λόγος τoυ πατέρα μου, δηλαδή, τι να κάνω και πως να μπορέσω να ελέγξω τη σταθερότητα της πίστης μέσα στην καρδιά μου, τη νεανική καρδιά ενός ανώριμου παιδιού. Ήμουν ακόμα 17 χρονών· δεν ήξερα πως να σκεφτώ και τι να αποφασίσω. Από τη φύση μου ήμουν ζωηρός, χαρούμενος και εντυπωσιαζόμουν εύκολα. Από τις πρώτες ήμερες σα σχολικά θρανία με επέλεξαν στην εκκλησιαστική χορωδία όπου έπαιζα φλάουτο. Η μουσική με συνέπαιρνε και περισσότερο μου άρεσαν τα ψαλτοτράγουδα, όπως επίσης και τα χαρούμενα κοσμικά τραγούδια, τα σεμνά, όμως, όχι τα αισχρά. Χαιρόμουν να διασκεδάζω ατελείωτα και να ψυχαγωγούμαι σεμνά.» ▶ Ποιος ήταν ο, ελληνικής καταγωγής, Αρχιεπίσκοπος Νικόλαος; ▶ Πως βρέθηκαν στην Ουκρανία οι πρόγονοί του; ▶ Τί προσέφερε στη νέα πατρίδα της οικογένειάς του; ▶ Πως διέσωσε τα πιστεύω του; ▶ Πως στήριξε το ποίμνιό του σε δύσκολους και σκοτεινούς χρόνους; ▶ Ποιο αποτύπωμα άφησε η πίστη στη ζωή του; Τις απαντήσεις μας τις δίνει ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Νικόλαος με το Ημερολόγιό του.

Δείτε επίσης: Ψυχή που γεννήθηκε για ν’ αγιάσει

Είπαν γιὰ τὸν Γέροντα Εὐσέβιο:

• «Αναζητητής του απολύτου» (Άγιος Αλβανίας, κ.κ. Αναστάσιος)
• «Δεν είμαι άξιος ούτε τα κορδόνια του να λύσω» (Μακαριώτατος πρ. Αμερικής κ.κ. Δημήτριος)
• «Ο π. Ευσέβιος είναι Άγιος, παιδί μου» (Άγιος Σωφρόνιος, Έσσεξ Αγγλίας)
• «Αυτόν μην τον βλέπετε έτσι, να τον σέβεστε. Είναι Άγιος» (Άγιος Πορφύριος, Καυσοκαλυβίτης)
• «Ο π. Ευσέβιος είναι εφάμιλλος αν όχι και ανώτερος του π. Παϊσίου» (Μακαριστός π. Γεώργιος Καψάνης, πριν την αγιοποίηση του π. Παϊσίου)

Είπε ο π. Εὐσέβιος: «Η αγάπη είναι η ζωὴ της καρδιάς μου. Ευχαριστώ τον Θεό, που μου έδωσε τις διάφορες ασθένειες να πονώ, για να καταλαβαίνω καλύτερα τους ανθρώπους που πονούν και υποφέρουν.»

Έχοντας πλήρη επίγνωση ότι ο μοναδικός Γέροντας Ευσέβιος ήταν ένας πολύεδρος αδάμαντας της αρετής, τον οποίο από όποια οπτική γωνία και αν τον κοίταζες αισθανόσουν θάμβος, τόλμησα να τον δω με τα μάτια της ψυχής μου και η ακτινοβολία του με θάμπωσε. Στην ιερή μνήμη του, έτσι θαμπωμένος, τόλμησα ο ανάξιος να καταθέσω αυτές τις σκέψεις νομίζοντας αφελώς ότι κάτι προσφέρω. Το έκανα, για να εξωτερικεύσω την ανάγκη μου να προσφέρω από το άντλημα της καρδιάς μου «ευσεβείας νάματα». Το έκανα ενθυμούμενος τις προσωπικές πνευματικές στιγμές μαζί του, διαβάζοντας τις επιστολές που μου έστελνε και συζητώντας με στενά πνευματικά του παιδιά, όπως τον γιατρό μας Η.Π. Ο Γέροντας δεν έχει ανάγκη προβολής ως ουρανοπολίτης, ούτε ήθελε προβολές και παρουσίες στην επίγεια ζωή του. Ζούσε στην αφάνεια και τον γέμιζε η πανταχού παρουσία του Κυρίου μας, το κάλλος της μορφής του οποίου τώρα απολαμβάνει με τα ίδια του τα μάτια. Εμείς, όμως, οι ζώντες, «οι περιλειπόμενοι», έχουμε ανάγκη να δροσισθούμε με νάματα σωτηρίας. Το άντλημά μου, δυστυχώς, είναι μικρό. Ίσως, όμως, δροσίσει κάποιες διψασμένες καρδιές, οδηγώντας τες στην πηγή της ζωής, τον Χριστό μας, που τόσο ο Γέροντας Ευσέβιος αγάπησε. Έτσι, δροσισμένες στο καύμα του σύγχρονου κόσμου, του κόσμου του αιώνος τούτου, του απατεώνος, ας ανάψουν ένα κερί στην μνήμη του και ας τον επικαλεσθοῦν στα προβλήματά τους ως «Πατερούλη του ουρανού».

Υπό την σκιάν της Θείας Χάριτος και την Σκέπην της Θεομήτορος