Εγκώμια στην παρακμή των Ελλήνων του πνεύματος

egkomia stin parakmi ton ellinon tou pneumatos

Ο Άντης Ροδίτης τιμήθηκε στη λογοτεχνία από το 1972 με το «βραβείο νέου λογοτέχνη» της Κυπριακής Δημοκρατίας για το βιβλίο του 4 Διηγήματα. Ακολούθησαν βιβλία διηγημάτων και νουβελών, χρονικών, μυθιστορημάτων και ποιημάτων. Η συλλογή ποιημάτων Ας περιμένω (ενσωματωμένη αργότερα στη συλλογή Το Εφαλτήριο, Αιγαίον, 2007) βραβεύτηκε από την Εθνική Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου. Το μυθιστόρημά του «αληθινών γεγονότων» Δέκα χιλιάδες μέλισσες (Αρμός, 2010) τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο πεζογραφίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το χρονικό – ιστορική έρευνα Κουράγιο Πηνελόπη (Αρμός, 2013). Για την περίοδο Δεκεμβρίου 1963 – Αυγούστου 1964 (ντε φάκτο ένωση Κύπρου-Ελλάδος), παρουσιάστηκε σε ειδική συγκέντρωση στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Το βιβλίο του Τα Γράμματα στη Μητέρα του Κώστα Μόντη (Αρμός, 2015) προσφέρει το «κλειδί αποκρυπτογράφησης» του σημαντικότερου έργου του Μόντη. Ο Άντης Ροδίτης έγραψε επίσης θεατρικά έργα. Εργάστηκε στην Τηλεόραση του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου μέχρι το 1985, όταν δημιούργησε τη δική του εταιρεία παραγωγής ταινιών. Μερικά από τα ντοκιμαντέρ του βραβεύτηκαν σε διεθνή φεστιβάλ στην Ευρώπη και την Αμερική. Γράφει βιβλία πεζογραφίας και ποίησης, άρθρα και χρονογραφήματα σε εφημερίδες.
Περισσότερες πληροφορίες για τον συγγραφέα καθώς και το σύνολο των βιβλίων του που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Αρμός. Δείτε εδώ  Ο συγγραφέας Άντης Ροδίτης μιλά στο ant1iwo για το νέο του βιβλίο με τίτλο “Κουράγιο Πηνελόπη”

egkomia stin parakmi ton ellinon tou pneumatos

Όταν ο Σεφέρης μιλούσε για τη «μηχανή» των Άγγλων που δούλευε για να  μετατρέψει ανθρώπους «γερούς». Ξεκάθαρα «αυτοπροσδιορισμένους». σε «λουλούδια θερμοκηπίου», εννοούσε, όπως ήδη λέχθηκε, την αγγλικὴ προπαγάνδα που ήθελε να φτιάξει σκέτους Κυπρίους, χωρίς ελληνική συνείδηση, μια ανάσα από την αγγλική. Εκείνη η διεργασία, όπως τη συνεχίζουμε εμείς μόνοι μας σήμερα μετά την «αποχώρηση» των Άγγλων. Επεκτάθηκε, διευρύνθηκε και προσαρμοσμένη αναλόγως παγκόσμια, αναγνωρίστηκε και ονομάστηκε «παγκοσμιοποίηση». Ανέλαβε την εξάπλωση του ευρύτερου πλέον «δυτικού πολιτισμού», λεγόμενου πλέον «αμερικανικού», σε ολόκληρο τον πλανήτη. Μία παράλληλη προσπάθεια δημιουργίας παγκοσμίως μιας ειδικής συνείδησης. Ενός τύπου ανθρώπου (που τελικά απέτυχε), είχε αναληφθεί και από την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση. Όμως στο τέλος απόμεινε μόνος, αφού και νικηφόρος, ο πολιτισμός τής επιταχυνόμενης κατανάλωσης, του «αγώνα» συνεχούς αύξησης του χρηματικού κέρδους, της πώλησης και της αγοράς του χρήματος ως μέσου ελέγχου των οικονομικά πιο αδύνατων χωρών· του φαγώματος όσων τρώγονται και όσων δεν τρώγονται, της αυτοφαγίας τελικά και του μηδενισμού. Απέμειναν όλα όσα αναδίνουν τη βεβαιότητα σε όλους, παιδευμένους και απαίδευτους, ότι «ο κόσμος δεν πάει καλά». Είναι στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας δημιουργίας ενός μόνο τύπου απλοποιημένου ανθρώπου που προβάλλονται τα ιδανικά του δικαιώματος του «αυτοπροσδιορισμού» τάχα, της «διαφορετικότητας», της «συν-τροφικότητας» και της… αγάπης, στο πλαίσιο, πάντα, της απλώς «ανοικτής και ανεκτικής κοινωνίας», της ομοιόμορφης και απαράλλακτα κοινής για όλους. Τα αποτελέσματα που διαπιστώνονται είναι εντελώς αντίθετα. Η απλοποίηση της σκέψης, η καταδίκη της αντίδρασης και της αντίστασης κατά της επιβολής της ομοιομορφίας μειώνει στο τέλος τις προθέσεις κατάργησης της κοινωνικής και της εθνικής ανισότητας κι επιτρέπει την όλο και περισσότερη εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο.

egkomia stin parakmi ton ellinon tou pneumatos