Ο μονόλογος του σαλιγκαριού

Ο Παναγιώτης Θωμά γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1981. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Θεολογίας του Α.Π.Θ. και του Holy Cross Greek Orthodox School of Theology (Μασαχουσέτη), από το οποίο απέκτησε τον τίτλο Master of Theology. Αναγορεύτηκε διδάκτορας του Αριστοτελείου μετά από έγκριση της διατριβής του επάνω στην έννοια του οικείου τόπου στο έργο των λογοτεχνών Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και Wendell Berry. Έχει διδάξει στο Τμήμα Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου Frederick (2013-2018). Στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του αντίστοιχου Τμήματος στο Πανεπιστήμιο Κύπρου (2015-2017) και στην Αγγλική Σχολή Λευκωσίας (2012-2022). Είναι εκπαιδευτικός σε Δημόσια σχολεία της Κυπριακής Δημοκρατίας και ανήκει στο μητρώο εκπαιδευτών του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου Κύπρου (2018 κ.ε.). Άρθρα και μελέτες του για τη σχέση της θεολογίας με τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα ελληνόφωνα και αγγλόφωνα επιστημονικά περιοδικά. Έχει μεταφράσει παραμύθια των Oscar Wilde και Selma Langerlof (Αρμός 2015-2015) και εκδώσει τα παραμύθια Δροσοσταλίδα (Ακτή 2012) και Η Χορωδία των Χριστουγέννων (Αρμός 2016). Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά Πόρφυρας και Το Κοράλλι και στον τόμο Memories of Yesterday (2018-2021). Τραγούδια σε στίχους του δημοσιεύονται σε δισκογραφικές εργασίες του Χρυσόστομου Σταμούλη και του Γιώργου Καλογήρου. Δείτε παρουσιάσεις βιβλίων εδώ!

Ο μονόλογος

«Είναι αχάριστοι βλέπεις οι άνθρωποι, πολύ αχάριστοι. Κατηγορούν τη βροχή, που τους χαλάει τη διάθεση, που τους ανακόπτει τις εξόδους· τρέχουν ν’ αγοράσουν ομπρέλα, αδιάβροχα, προστατευτικά να μην τους βρέχει, να μην τους χαλάει την εικόνα, να μην τους ανατρέπει το πρόγραμμα. Αχ πόσο αχάριστοι είναι οι άνθρωποι! Και το χειρότερο είναι που δεν το καταλαβαίνουν. Και μόνο τη δική μου ζωή να κοιτούσαν· και μόνο αυτό να έβρισκαν τον λιγοστό χρόνο να έκαναν, θα μάθαιναν, τουλάχιστον, ένα πολύτιμο μάθημα: για να βρεχόμαστε πέφτει η βροχή· για να γινόμαστε μούσκεμα. Μα αυτό το μούσκεμα του ουρανού πάνω στα στεγνωμένα μέλη μας είναι η μεγαλύτερη ευεργεσία. Είναι ζωή. Έτσι ζωντανεύω εγώ —δεν βλέπετε;— έτσι μονάχα ζωντανεύω. Μου στέλνει μήνυμα η βροχή με κάθε της σταγόνα· μου λέει, ζωντάνεψε, περπάτα, έστω κι ένα βηματάκι παραπέρα. Ζωντάνεψε μου λέει, βγες απ’ το καβούκι σου, κοίτα τον ουρανό στα μάτια! Γιατί πώς θα δεις τις αστραπές να σκίζουν τον ουρανό σα χιτώνιο, να σκορπίζουν φως με τόση άγρια ομορφιά, που θέλεις λόγια να την τραγουδήσεις και δεν μπορείς, νιώθεις φτωχός και παραδίδεσαι στην ποίηση του κόσμου που με λέξεις δεν γράφεται».

Ο μονόλογος