Η σιωπή που κατοικεί στα σπίτια

Μαρία Στεφανοπούλου

Ιστορίες μαθητείας μέσα στο χρόνο – 2

νουβέλες

Στις τρεις αυτές νουβέλες η αγνότητα και η γνώση αλληλοστηρίζονται για να αντιμετωπίσουν το παράδοξο: την άρνηση της ενηλικίωσης μέσα από τη συμφιλίωση με το κακό. Το τίμημα της αποδοχής του θανάτου δεν είναι κατ’ ανάγκην τα γηρατειά, η αδράνεια ή ο αναχωρητισμός. Μπορεί να είναι και μια πρόωρα γερασμένη νεότητα. Η ωριμότητα τότε γεμίζει τη νεανική ψυχή με καχυποψίες, μολονότι αυτή έχει υποχρεωτικά δεχτεί την απαισιόδοξη πλευρά της ζωής ως το αναπότρεπτο γεγονός αλλά και ως τη θετική πρόκληση που μεταβιβάζει η πικρία της γνώσης.
Η πρόωρη κούραση που επέφερε η συμμετοχή σ’ έναν κόσμο που αποδείχθηκε πρωτόγνωρα επικίνδυνος και βαθιά υποκριτής, είναι απλώς μια στάση αναμονής, μια επιβράδυνση και μια σταδιακή αφύπνιση πριν από την πλήρη αποδοχή αυτού που αποκαλούμε “γλυκύτητα της ζωής”. Η δράση είναι τότε εσωτερική, η πίστη στα ιδανικά ακλόνητη παρά τις διαψεύσεις, κι η άρνηση της ενηλικίωσης είναι η τόλμη να διεκδικείς όλες μαζί τις ηλικίες μέσα σ’ έναν χρόνο κυκλικό, υπερβατικό και συνάμα πραγματικό.
Η σιωπή των δωματίων ενός σπιτιού, η σιωπή ενός χιονισμένου τοπίου, η σιωπή του θανάτου (ή της αγάπης) δεν σημαίνει ότι όλα έχουν ειπωθεί μήτε ότι χάσαμε τη μάχη που δώσαμε κάποτε με τις λέξεις. Είναι εκείνη η “αγνότητα” που κερδήθηκε με γνώση, απ’ όπου άλλοι θα χαράξουν τη δική τους αφετηρία για να ζήσουν καινούργιες, άγνωστες σε εμάς, αγωνίες.