Δεύτερη ευκαιρία

Δημήτρης Τζουβάλης & Αρσινόη Σερμιντζέλη

Μυθιστόρημα

Ξέρεις τι θα πει άντρας. Από τον πατέρα σου ανακάλυψαν τη λέξη. Τρεις μυρουδιές αναστατώνουν τον άντρα. Η μυρουδιά της γυναίκας, η μυρουδιά της ψημένης σάρκας και η μυρουδιά του χρήματος. Και μια τέταρτη που περικλείει και τις τρεις πρώτες. Η μυρουδιά της εξουσίας. Τον Μάρκο τον λένε θεό του έρωτα, ή χάριν συντομίας απλά Θεό. Θεός του έρωτα, γιατί καμιά γυναίκα δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στη γοητεία του. Θεός, γιατί οι άντρες τον βρίζουν, όπως κάθε θεό και άγιο που δεν τα φέρνει καταπώς επιθυμούνε. Θεός γιατί έχει το προνόμιο ν’ αποφασίζει ποια γυναίκα θα ζήσει πρόσκαιρα στον παράδεισο κοντά του, ή στην κόλαση χωρίς να πάρει γεύση ευτυχίας στην αγκαλιά του, ή ακόμα χειρότερα θα εκδιωχτεί από τον κήπο, αφού δοκίμασε και εθίστηκε στα πανύγλυκα φρούτα του.

«Ποιος σκότωσε τον Θεό του έρωτα;» Κριτική φιλαναγνωσίας.

Μιχαήλ Κοκκινάρης

Σικελία 413 π.Χ.: Μυθιστόρημα

Ένα τραγικό και συνάμα λυτρωτικό μυθιστόρημα για τη μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης να υποκύπτει τελικά στη γοητεία της ουτοπίας, στις σειρήνες των επιθυμιών και στις δαιδαλώδεις επιθυμίες του νου! Μια ιστορία για τον ανεκπλήρωτο έρωτα, με φόντο τη μεγαλύτερη πολιτική ουτοπία της αρχαίας Αθήνας, να γίνει η κυρίαρχη δύναμη της Μεσογείου, τον 5ο αιώνα π.Χ. Ένα διαφορετικό μυθιστόρημα έρωτα σε μια εποχή που οι άνθρωποι μπορούσαν να ονειρεύονται ακόμα και το ανέφικτο!

Λίτσα Καραμπίνη

Μυθιστόρημα

– Τέτοια ανατροφή σού έδωσα. Να σε δω να φιλιέσαι μ’ έναν μαντράχαλο στον δρόμο. Οι πουτάνες γυρίζουν στους δρόμους με αγαπητικούς. Ρεζίλι θα γίνουμε. Έτσι η Γιώτα παντρεύτηκε τον Σπύρο και η μαμά της δεν έγινε ρεζίλι.[…] Η Γιώτα αισιοδοξούσε ότι δεν θα ήταν μακριά η μέρα που θα κατάφερνε να περάσει τον έρωτά της μέσα απ’ το στομάχι του άντρα της χωρίς να τον τραυματίσει ανεπανόρθωτα. Βουτηγμένη σ’ έναν κυκεώνα από πιέσεις, ένιωθε να περιορίζεται ασφυκτικά και η διαθέσιμη ενέργεια που είχε, να κατεβαίνει σε όλο και χαμηλότερα επίπεδα. Στο πέρασμα του χρόνου πόσες πορείες άλλαξε, πόσες απόψεις, πόσους στόχους! Τι αστείο που ακούγεται πια. Κάποτε νόμιζε πως για να την αγαπούν έπρεπε και να την εγκρίνουν.

Δημήτρης Καραβασίλης

Το τζιβαέρι της Ίμβρου
Ίμβρος, 1953.

Η Αντριάνα η Ρωμιά και ο Σαμί ο Τούρκος τελωνοφύλακας ερωτεύονται. Θαρρούν πως ο έρωτάς τους είναι παντοκράτορας. Ωστόσο γρήγορα διαψεύδονται. Ο έρωτας αυτός θα ξυπνήσει την καχυποψία και τα τραύματα που παρέμεναν αγιάτρευτα ανάμεσα στις δυο κοινότητες. Η αγάπη, αφού κατάφερε να φιλιώσει δυο κορμιά και δυο ψυχές, ήρθε η ώρα να γαληνέψει τη φουρτούνα που χωρίζει δυο λαούς. Ωστόσο το παρελθόν συγκρούεται σκληρά με το μέλλον και το ζευγάρι αυτό δίχως να το θέλει βρίσκεται στη δίνη ενός καιρού αδυσώπητου για όλους. Μπορούν άραγε οι ανθρώπινες καρδιές να γλυτώσουν από τις Συμπληγάδες μιας σκληρής συλλογικής μνήμης; Έχει τη δύναμη το μυστικό που κρύβεται μέσα σε κάποιο σπίτι στα περίχωρα της Πόλης να προσφέρει την κάθαρση και να ξεπλύνει ντροπές και ενοχές; Μια ιστορία που μηδενίζει τον χρόνο και ανοίγει μια χαραμάδα στην ελπίδα για έναν κόσμο, όπου η αγάπη θα νικά το δίκιο του ισχυροτέρου.

Μιχαήλ Κοκκινάρης

Μυθιστόρημα

Ευστράτιος Καμπάνης, δεκανέας

(Μικρασία 1919-1922)

Ο «Αγνοούμενος» είναι η αφηγηματική μαρτυρία ενός στρατιώτη για το όνειρο και τον εφιάλτη της Μικρασίας, που διαποτίστηκε κυρίως από την πικρή εμπειρία των γεγονότων του Αυγούστου του 1922. Και η πικρή αυτή εμπειρία, που αργότερα έγινε λυγμός, καημός αβάσταχτος, χάραξε ανεξίτηλα την ψυχή του, από τη στιγμή που λίγοι σεβάστηκαν τη μνήμη, το παράδειγμα και τη θυσία όλων εκείνων που σκοτώθηκαν στα βάθη της ανατολής, αυτοπροαίρετα και με την απόλυτη βεβαιότητα πως έτσι εκπλήρωναν το χρέος τους απέναντι στην πατρογονική τους κληρονομιά και στην πρόκληση της Ιστορίας. Αυτή λοιπόν την πίκρα του για την πληγή της Μικρασίας κατάφερε να μεταγγίσει και σε σένα ο στρατιώτης Στυλιανός Σαββαΐδης (και σας μεταφέρω με το μυθιστόρημά μου), αφηγούμενος τα όσα έζησε με τον Αγνοούμενο δεκανέα Στρατή Καμπάνη, τότε στη Μικρασία, από το 1919 ως το 1922, που ο ελληνισμός άγγιξε το όνειρο και ύστερα βυθίστηκε στο εφιάλτη. (. . .)