Λένε για μένα οι ναυτικοί…
Γιώργος Κόρδης
Εικαστική αναφορά στην ποίηση του Νίκου Καββαδία
Τι άλλο θα μπορούσε να ‘ναι ένα κείμενο για τον Νίκο Καββαδία παρά ένα μνημόσυνο στο λιγοστό φως που σιγοκαίει ακούραστα στα σωθικά της παρακμής. Τι άλλο θα μπορούσε να γράψει για το νοσταλγό ετούτο της ατίθασης ουτοπίας που, όπως κάθε ναυτικός, του πραγματικού το ανέφικτο ζήτησε και χώρους και τρόπους, απροσπέλαστους σε ανθρώπους καθαρούς, τόλμησε να περπατήσει, που δε δείλιασε να αγγίξει και να ψαύσει της αμαρτίας το σώμα και να βγει νικητής και νικημένος μαζί. Λένε για μένα οι ναυτικοί… Αφηγητής και διαβάτης μαζί. Η γοητεία και το κουράγιο να ‘ναι κανείς μέσα σ’ ό,τι αφηγείται, να ‘ναι κοντά -έστω κοντά- και ν’ αφουγκράζεται τες ψυχές που πονούν και παραδίδονται στου μπορετού την πενία. […]
€ 12.68 € 10.14
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.35 kg |
|---|---|
| Dimensions | 21 x 28 cm |
| Συγγραφέας | Γιώργος Κόρδης |
| Σελίδες | 64 |
| isbn13 | 978-960-527-328-6 |
| isbn | 960-527-328-4 |
Be the first to review “Λένε για μένα οι ναυτικοί…”
You may also like…
Πρόσωπα ολόφωτα (Εικοσιπέντε μικρογραφίες)
Γιώργος Κόρδης
Εικονογραφική αναφορά στους πατέρες της Φιλοκαλίας: Εικοσιπέντε μικρογραφίες
(. . .) Οι πατέρες της φιλοκαλίας έζησαν τη ζωή, γιατί -δοχεία αυτοί της Θείας Ενέργειας- τη δέχτηκαν ολόκληρη και την αγάπησαν χωρίς όρια και περιορισμούς. Κι ύστερα όλη ετούτη την εμπειρία του Θεού και της ζωής, όλη ετούτη τη χαρά, την κατέγραψαν για χάρη των άλλων που ζητούν να ακολουθήσουν το δρόμο το δύσκολο της ζωής. Για όλα ετούτα πλησίασα τον κόσμο των νηπτικών πατέρων και επιχείρησα να εικονογραφήσω τις μορφές, τις αγιασμένες και καθαρές. Έτσι βγήκε η σειρά των μικρογραφιών του φακέλου αυτού. Ακολούθησα σε πολλά την αντίστοιχη εικονογραφία του Ράλλη Κοψίδη, αλλά δανείσθηκα στοιχεία και από άλλες πηγές, εμπλουτίζοντας τη σύνθεση με διάφορες λεπτομέρειες αφηγηματικού χαρακτήρα, που ταυτόχρονα νοηματοδοτούν, ομορφαίνουν και πλουμίζουν την εικόνα. (. . . )
Κόρδης Γιώργος (Kordis Giorgos)
Ο Γιώργος Κόρδης γεννήθηκε στη Μακρυρράχη Φθιώτιδας το 1956. Σπούδασε θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1975-1979), ενώ παράλληλα έκανε ελεύθερες σπουδές ζωγραφικής και βυζαντινής εικονογραφίας. Μελέτησε συστηματικά την ιστορία και αισθητική της βυζαντινής ζωγραφικής και από το 2003 είναι λέκτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (εικονογραφία: θεωρία και πράξη). Συνέχισε τις σπουδές του στις Καλές Τέχνες στη Βοστόνη των ΗΠΑ (School of the Museum of Fine Arts of Boston, 1987-1989). Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, μαθήτευσε κοντά στο μεγάλο Έλληνα χαράκτη Φώτη Μαστιχιάδη, που τον μύησε στον κόσμο της χαρακτικής τέχνης και κυρίως της χαλκογραφίας. Από το 1993 ως το 1997 προσέγγισε εικονογραφικά τα λογοτεχνικά κείμενα του Αλ. Παπαδιαμάντη και άλλων Ελλήνων λογοτεχνών (Κόντογλου, Καρκαβίτσα, Μωραϊτίδη), καθώς και λαϊκά παραμύθια της Κύπρου. Παράλληλα ασχολήθηκε με την έκδοση συλλεκτικών βιβλίων. Από το 1990 ασχολείται συστηματικά με τη διδασκαλία της βυζαντινής ζωγραφικής οργανώνοντας σειρές μαθημάτων και καλοκαιρινά σεμινάρια.
Το δώμα των αθώων
Γιώργος Κόρδης
Η ανείπωτη ωραιότητα των τεταπεινωμένων
Τι άραγε ψιθυρίζει μέσα μας και τρομάζει την ησυχία και θραύει την απλότητα της ενότητας. Τι θρυμματίζει την γεμάτη ετούτη εμπειρία ζωής και κλάσματα γεύσεων προσφέρει. Άνθρωποι που ίστανται στην άκρη δρόμων σκοτεινών προσμένοντας το τυχαίο. Ανυπόμονοι, ξένοι, αλλόκοτοι, στον κόσμο τους κλεισμένοι. Ο αγέρας φυσά θολά και κουρασμένα κι η υπομονή κουράστηκε και εγκατάλειψε. Τι άραγε τρομάζει την ψυχή και αδυνατεί το φως να συναντήσει παντού. Η ψευδής γεύση, η λειψή εμπειρία, η ψιλή πληροφορία, ή το άλλο εκείνο παράδοξο του πνεύματος κενό. Τι φταίει και η ζωή κατακλύστηκε από νεκρά λουλούδια, από άχρηστα αλειτούργητα κοσμήματα, από θαμπές κι ανήλιαγες εικόνες. […]
Η ζωγραφική ως τρόπος
Γιώργος Κόρδης
Τέσσερα κείμενα για τον χαρακτήρα της καθ ημάς ζωγραφικής
Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπισε ο νεώτερος ελληνισμός μετά την από τους Τούρκους απελευθέρωσή του είναι, κατά τη γνώμη μας, η ανυπαρξία ενός αυτόνομου προσδιορισμού της ταυτότητάς του στη βάση της δικής του παράδοσης και με βάση τον παραδεδομένο τρόπο ζωής που έχτισε και διατήρησε για πολλούς αιώνες. Η αδυναμία αυτή πολύ γρήγορα οδήγησε σε απώλεια της πολιτισμικής του ταυτότητας και κατά συνέπεια σε απώλεια της ικανότητάς του να μετράει τον κόσμο και τη ζωή με δικά του κριτήρια εσωτερικά, σωματικά και καρδιακά. Επήλθε μοιραία η αλλοτρίωση ή έστω η μετάλλαξη σε έναν άλλο λαό του οποίου βασικό χαρακτηριστικό έγινε η απουσία εσωτερικών κριτηρίων και μέτρων και άρα η διαρκής ανάγκη ετεροπροσδιορισμού και ετεροαναφοράς· μια διαρκής εξωστρέφεια και ξενομανία, που κατά κύριο λόγο εκφράστηκε ως δανεισμός μορφών και μοντέλων ζωής από την ισχυρή Δύση.
Related Products
Στη ρίζα του νερού, στην πέτρα…
Παντελής Β. Πάσχος
Η χαρμολύπη της επιστροφής
– Πρώτα-πρώτα θα σας πω για τα θεμέλια του καμπαναριού. Βλέπετε πόσα ζωνάρια και πόσα πατώματα είναι: ε, λοιπόν, τα θεμέλια είναι άλλο ένα πάτωμα προς τα κάτω, γεμάτο από κορμούς δέντρων. Διάλεξαν, μάλιστα, κ’ έκοψαν χοντρά καραγάτσια, που έχουν πολύ δυνατό ξύλο και είναι μεγάλης αντοχής, σαν τσιμέντο· τα πατήκωσαν καλά, κ’ εκεί επάνω άρχισαν να χτίζουν, με τις πιο μεγάλες πέτρες, μια μεγάλη βάση· και αυτό το κάνανε και για τη στερεότητα, μα και για να μπορεί ν’ απορροφά τα τραντάγματα και τους κραδασμούς. Και ήταν, πράγματι, σοφοί εκείνοι οι χτίστες: πέρασαν τόσα μεγάλα φορτηγά, τανκς, βαρυφορτωμένες νταλίκες από δίπλα του, τρανταζότανε όλος ο τόπος, αλλά το καμπαναριό δεν έπαθε ούτε το παραμικρό! […] Όταν τελείωσε το έργο και βγήκαν οι σκαλωσιές, όλος ο κόσμος εθαύμασε το νέο στολίδι του χωριού· με τέτοια εκκλησιά του Αη-Προδρόμου, τέτοιο μεγάλο και τεφαρίκι καμπαναριό άξιζε! Έγιναν πάλι γιορτές, με τραπέζια και κρασί παλιό, για να εγκαινιαστεί το μεγάλο έργο, που βάσταξε όπως σας είπα τρία χρόνια το χτίσιμό του, και ν’ αποχαιρετήσουμε τους μαστόρους.
Νηπενθή
Ο κόσμος του Κώστα Καρυωτάκη είναι ένας κόσμος ποιητικός που καταγράφει την αγωνία και τη δίψα για ζωή, για αυθεντική ζωή χωρίς συμβιβασμούς και ανώφελα προσκυνήματα. Και είναι αληθινή πρόκληση για το εικαστικό που καλείται να συναντήσει την ποιητική αυτή ζωή και να συνομιλήσει μαζί της, να βρει τρόπους να τρυπώσει μέσα της· να δει, να διακρίνει, να καταγράψει και να παρουσιάσει, να μαρτυρήσει ύστερα στα μάτια των θεατών αγαθών για όσα είδε και όσα είδε και όσα γεύτηκε εκεί, στον άβατο χώρο όπου μόνον οι ερωτευμένοι και λοξίες κατοικούν. Μια έκδοση αφιέρωμα στα 80 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου ποιητή, με εικονογράφηση του Γιώργου Κόρδη.
Σατιρικά
80 χρόνια από το θάνατό του
… Αν ζούσε σήμερα, ο Καρυωτάκης θα είχε πολύ περισσότερους λόγους να αυτοκτονήσει. Τώρα όχι από απελπισία όσο από απέραντη αηδία. Η εποχή του, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ήταν τραγική και εύλογα γεννούσε την απόγνωση σε κάθε ευαίσθητη ψυχή. Η σημερινή τραγωδία έγκειται στην κωμωδιοποίηση, στη γελοποίηση της ζωής, ακόμα και αυτής της φθηνά και ανεύθυνα λεγόμενης πνευματικής. Όποιος στον παρόντα καιρό μελετά το έργο του Καρυωτάκη δεν μελετά την ηθική ατμόσφαιρα της τότε -άλλης- εποχής, μελετά και τον παρόντα κακό, ψυχρό κι ανάποδο καιρό μας, που μετατρέπει την ανθρώπινη βιοτή σε άσαρκο σαρκίο… Σαράντος Ι. Καργάκος
Εν πλω και ακυβέρνητα
Έλενα Στριγγάρη
Η τρίτη ποιητική συλλογή της Έλενας Στριγγάρη, με 44 ποιήματα που ταξιδεύουν ακυβέρνητα! Το έργο που κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου ανήκει στον Κώστα Τσόκλη.
Μνημοσύνης απαύγασμα
Ελένη Διαμαντοπούλου
Ζώσα μνήμη -έκρηξη μέσα από ασφυξία· ποθώντας την καταγραφή μιας χειρονομίας κόντρα στην επιβολή του θανάτου μιας αναζήτησης πέρα από τον θάνατο· με την ανάμνηση του πρωτόκτιστου κάλλους…
There are no reviews yet.