Στη ρίζα του νερού, στην πέτρα…
Παντελής Β. Πάσχος
Η χαρμολύπη της επιστροφής
– Πρώτα-πρώτα θα σας πω για τα θεμέλια του καμπαναριού. Βλέπετε πόσα ζωνάρια και πόσα πατώματα είναι: ε, λοιπόν, τα θεμέλια είναι άλλο ένα πάτωμα προς τα κάτω, γεμάτο από κορμούς δέντρων. Διάλεξαν, μάλιστα, κ’ έκοψαν χοντρά καραγάτσια, που έχουν πολύ δυνατό ξύλο και είναι μεγάλης αντοχής, σαν τσιμέντο· τα πατήκωσαν καλά, κ’ εκεί επάνω άρχισαν να χτίζουν, με τις πιο μεγάλες πέτρες, μια μεγάλη βάση· και αυτό το κάνανε και για τη στερεότητα, μα και για να μπορεί ν’ απορροφά τα τραντάγματα και τους κραδασμούς. Και ήταν, πράγματι, σοφοί εκείνοι οι χτίστες: πέρασαν τόσα μεγάλα φορτηγά, τανκς, βαρυφορτωμένες νταλίκες από δίπλα του, τρανταζότανε όλος ο τόπος, αλλά το καμπαναριό δεν έπαθε ούτε το παραμικρό! […] Όταν τελείωσε το έργο και βγήκαν οι σκαλωσιές, όλος ο κόσμος εθαύμασε το νέο στολίδι του χωριού· με τέτοια εκκλησιά του Αη-Προδρόμου, τέτοιο μεγάλο και τεφαρίκι καμπαναριό άξιζε! Έγιναν πάλι γιορτές, με τραπέζια και κρασί παλιό, για να εγκαινιαστεί το μεγάλο έργο, που βάσταξε όπως σας είπα τρία χρόνια το χτίσιμό του, και ν’ αποχαιρετήσουμε τους μαστόρους.
€ 7.20 € 5.76
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.25 kg |
|---|---|
| Dimensions | 17 x 24 cm |
| Συγγραφέας | Παντελής Β. Πάσχος |
| Σελίδες | 88 |
| isbn13 | 978-960-527-311-8 |
| isbn | 960-527-311-Χ |
Be the first to review “Στη ρίζα του νερού, στην πέτρα…”
You may also like…
Πάσχος Β. Παντελής (Paschos Pantelis)
Ο Παντελής Β. Πάσχος γεννήθηκε στη Λευκοπηγή Κοζάνης το 1933. Ποιητής, θεολόγος. Τελείωσε το Γυμνάσιο Κοζάνης και σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1965 φεύγει με υποτροφία για μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι, όπου εκπονεί και την πρώτη του διδακτορική διατριβή στη βυζαντινή φιλολογία. Μετά συνεχίζει την ειδίκευση στη βυζαντινή υμνογραφία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και κατόπιν μεταβαίνει στη Γερμανία για να συνεχίσει εκεί τις σπουδές του. Κατά τη διάρκεια της εκεί παραμονής του, τον καλεί ο αείμνηστος Καθηγητής Ανδρέας Φυτράκης να επιστρέψει και να εργαστεί κοντά του στη Θεολογική Σχολή. Έτσι, το 1972 διορίζεται και εργάζεται ως επιμελητής, ενώ παράλληλα ολοκληρώνει και τη δεύτερη διδακτορική του διατριβή. Τακτικός καθηγητής Αγιολογίας-Υμνολογίας στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, θα αποχωρήσει το έτος 2000 λόγω ορίου ηλικίας.
Παπαδιαμάντης
Παντελής Β. Πάσχος
Μνήμη δικαίου μετ’ εγκωμίων
«…αν και ποτέ δεν εδήλωσα «Παπαδιαμαντολόγος», δεν ντρέπομαι να ομολογήσω τη βαθειά ευγνωμοσύνη και την αγάπη μου προς το άγιο πρόσωπο και το τίμιον έργο του κυρ-Αλέξανδρου. Δίχως να έχω διάθεση ν’ απαντήσω προσωπικά σε κανέναν από τους παραπάνω, έγραψα και γράφω πάντα όπως νιώθω εγώ τον Παπαδιαμάντη και το έργο του. Και σήμερα δίνω εδώ, συγκεντρωμένα, όλα όσα έγραψα για τον μεγάλο μας Δάσκαλο, σε διάφορες ευκαιρίες-επετείους, είτε σε συναξαριστική γλώσσα, είτε στην τρέχουσα λογοτεχνική. Όπως θα ιδεί ο φίλος αναγνώστης, κάθε αράδα που γράφω και κάθε στίχος ύμνου ή ποιήματος είναι όχι απλώς καρπός χειλέων, αλλά του νου και της καρδιάς· ίσως, μάλιστα, σε μερικά σημεία, περισσότερο της καρδιάς. Κι αν τα γραφόμενά μου δείχνουν κάποια οξύτητα ή επιθετικότητα, δεν είναι από πάθος ή μίσος προς την άλλη γνώμη, την άλλη θέση. Είναι περισσότερο από αγάπη προς τον άγιο Γέροντα της Σκιάθου, που δεν θέλω να τον αδικούν, ούτε να τον κακομεταχειρίζονται ψυχροί και άκαρποι τεχνολόγοι…»
Η πηγή και το ελάφι
Παντελής Β. Πάσχος
Ο Νόστος, το Δάκρυ, το Αίμα
Αγγελοτόκος έρημος
Παντελής Β. Πάσχος
Υμναγιολογικά Κείμενα και Μελέτες – 7
Με τούτο τον μικρό τόμο, η σειρά «Υμναγιολογικά κείμενα και μελέτες» ανοίγει κάπως περισσότερο τον ορίζοντά της, για να περιλάβει και αγιολογικά κείμενα της ορθοδόξου πνευματικότητος, τα οποία κοσμούν τα λειτουργικά και τ’ ασκητικά βιβλία της Εκκλησίας μας. Προσπαθούμε να φέρουμε στην επιφάνεια παλαιά κείμενα αποδεδειγμένης πνευματικής αξίας, τα οποία είτε είναι άγνωστα ή δυσεύρετα, είτε είναι από γλωσσική άποψη δυσπρόσιτα στον σύγχρονο αναγνώστη. Η συγκρότηση, μάλιστα, αυτού του βιβλίου έγινε με τέτοιον τρόπο, ώστε οι συγκλονιστικές ιστορίες και ψυχωφελείς διηγήσεις να προέρχονται και από την ερημιά του Κόσμου, μα και από τον κόσμο της Ερήμου. Η «Αγγελοτόκος Έρημος» αγκαλιάζει το πολυσυζητούμενο στ’ αρχαία «Γεροντικά», «Παραδείσους» κ.λπ. θέμα της ωφελείας και της σωτηρίας της ψυχής· θέμα που αποτελεί, άλλωστε, και τον σπουδαιότερο στόχο του Ευαγγελίου και τον βασικό σκοπό της ζωής του ανθρώπου μέσα στην κιβωτό της Εκκλησίας. Όλος ο γήινος κόσμος είναι μάταιος και άχρηστος για τον άνθρωπο αν «ζημιωθή», δηλαδή αν χάσει, την ψυχή του! Γι’ αυτό και όλα τα ρωτήματα των νέων Μοναχών προς τους σοφούς κ’ έμπειρους και αγίους Γέροντες της Ερήμου είναι: «ειπέ λόγον, πως σωθώ.»
Related Products
Αιθέρια γκρι
Κώστας Κορδεράς
Ποίηση
Η νέα ποιητική συλλογή του Κώστα Κορδερά, με 118 ποιήματα από το 2006, μέχρι και σήμερα. Στην γαλάζια θάλασσα ταξιδεύει ο έρωτας στην παλάμη σου. Η σκιά σου δροσίζει σαν άσπρο σύννεφο τα μεσημέρια… […] Έλα να δεις, εκείνο το γαρύφαλλο μου είπε καλημέρα
Μνημοσύνης απαύγασμα
Ελένη Διαμαντοπούλου
Ζώσα μνήμη -έκρηξη μέσα από ασφυξία· ποθώντας την καταγραφή μιας χειρονομίας κόντρα στην επιβολή του θανάτου μιας αναζήτησης πέρα από τον θάνατο· με την ανάμνηση του πρωτόκτιστου κάλλους…
Όταν οι λέξεις χορεύουν
Αγγελική Κουτλή
[…] Σίγουρα ο πεζός λόγος με τη βατή γραφή και τα συγκεκριμένα νοήματα είναι είδος πιο ευανάγνωστο και αγαπητό στους περισσότερους. Όμως και η ποίηση με την έντεχνη μορφή της, την μουσικότητα και αρμονικότητά της, δίνει την ευχέρεια στον ποιητή να εκφράσει με πηγαίο λυρισμό διάφορα συναισθήματα, αφήνοντας μέχρι και απορίες να αιωρούνται με τρόπο μυσταγωγικό, ώστε ν’ απηχούν στον εσωτερικό κόσμο εκείνων που αγαπούν την ποίηση· αλλά ακόμη και όσοι δεν συμπαθούν ιδιαίτερα το είδος, διαβάζοντάς τα έστω, παίρνουν ένα ερέθισμα για να σκεφτούν… (από τον πρόλογο του βιβλίου)
Αναδάσωση μνήμης
Νικόδημος μοναχός
Ποιητικό ανάγνωσμα και μυητική ιεροτελεστία
Ο μυστικιστής στρέφει την ύπαρξή του προς το Θεό, για να γλιτώσει από τη βιοπραγία του χρόνου. Ο ποιητής χρησιμοποιεί το χρόνο και την έκφραση. Μετουσιώνει τον πόνο και νιώθει κατάσαρκα το μαστίγωμα του χάους. Ο πρώτος. τοποθετεί τον εαυτό του στη σφαίρα της εύνοιας του Θεού· γίνεται αγαπημένος μαθητής, δοχείο της χάριτος, μύστης των υπεραισθητών, σκεύος εκλογής, φτερούγισμα υπεριώδους εναστροσύνης. Ο δεύτερος είναι ο άσωτος γιος. Σπαταλάει την πατρική περιουσία στο χαμαιτυπείο των υλικών του αισθήσεων. Είναι φτωχός και πένης και αντλεί τη δύναμή του, όπως ο ερωτευμένος, από τις πληγές που προξενεί στο σώμα του η ίδια η αγάπη του. Ο έρωτας του ποιητή είναι έρωτας υλικός. Ο ποιητής, όπως ο άσωτος γιος, ζητάει συνειδητά από τη θεότητα το μερίδιο που του ανήκει. Βρίσκει πλούτο πολύ μέσα στο υποσυνείδητο. Και εκεί το θείο αδιόρατα και ανεξήγητα ρέει. Ο ποιητής είναι γεμάτος κενό. Είναι μακάριος στη μανία του και δυστυχής στη σωφροσύνη του. Είναι ασεβής προς το Θεό, στην προσπάθειά του να του αποσπάσει μυστικά που προκαλούν δέος. «Τα Ιερά Κείμενα ενός Μοναχού» 1998
Νηπενθή
Ο κόσμος του Κώστα Καρυωτάκη είναι ένας κόσμος ποιητικός που καταγράφει την αγωνία και τη δίψα για ζωή, για αυθεντική ζωή χωρίς συμβιβασμούς και ανώφελα προσκυνήματα. Και είναι αληθινή πρόκληση για το εικαστικό που καλείται να συναντήσει την ποιητική αυτή ζωή και να συνομιλήσει μαζί της, να βρει τρόπους να τρυπώσει μέσα της· να δει, να διακρίνει, να καταγράψει και να παρουσιάσει, να μαρτυρήσει ύστερα στα μάτια των θεατών αγαθών για όσα είδε και όσα είδε και όσα γεύτηκε εκεί, στον άβατο χώρο όπου μόνον οι ερωτευμένοι και λοξίες κατοικούν. Μια έκδοση αφιέρωμα στα 80 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου ποιητή, με εικονογράφηση του Γιώργου Κόρδη.
Ο διάπλους του καθρέφτη
Τάκης Βαρβιτσιώτης
Σημειώσεις για την ποίηση
«Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι ένας εκπρόσωπος εκείνης της πλειάδας των Ελλήνων ποιητών που πρόσφεραν μια ζωτική και ανέλπιστη συμβολή στην παγκόσμια λογοτεχνία της εποχής μας, και το πλούσιο ποιητικό έργο του έξοχου αυτού λυρικού αποτελεί μια κορυφαία στιγμή της σύγχρονης νεοελληνικής ποίησης, βρίσκοντας αναγνώριση και ‘έξω από την πατρίδα του'». [Από το σκεπτικό της κριτικής επιτροπής του Πανεπιστημίου της Βιέννης, που απένειμε στον Τάκη Βαρβιτσιώτη το Διεθνές Βραβείο Γκόντφριντ φον Χέρντερ, 1994]. «Εάν ο Σολωμός είναι ιδρυτής της νεοελληνικής ποίησης, ο Παλαμάς ο γενάρχης της και ο Κάλβος ο νεοκλασικός σταθμός της, εάν ο Καβάφης εκφράζει το σταθμό της βυζαντινής παρακμής και ο Ρίτσος την κοινωνική διαμαρτυρία, τότε ο επόμενος μεγάλος λυρικός σταθμός είναι ο νεότερος του πρώτου κύκλου της Σχολής Θεσσαλονίκης ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης (1916). Το πνεύμα του αρχικού ποιητικού πυρήνα της μεσοπολεμικής «Σχολής» Θεσσαλονίκης συνεχίζει και κορυφώνει η κελτική υψιπετής ποίηση του μεγάλου αυτού μεταπολεμικού ποιητή». [Από την «Επίτομη Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» του Δ. Τσάκωνα, Εκδ. Κάκτος]. «Δεν ξέρω κανέναν άλλο σύγχρονο ποιητή μας, και πιο συγκεκριμένα, ποιητή μεταπολεμικό, που με τον ποιητικό του λόγο να μας κάνει να νοιώθουμε τόσο έντονα τη «σιωπή». Και ειδικά τη σιωπή του μυστηρίου… Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει στη μοντέρνα ποίηση ένας ποιητής τόσο υψηλού επιπέδου. Είναι κρίμα άνθρωποι σαν κι αυτόν να μένουν στην αφάνεια, έχοντας ένα ακροατήριο διακοσίων ή το πολύ τριακοσίων ανθρώπων. Το έργο του Τάκη Βαρβιτσιώτη είναι ένα αληθινό αριστούργημα και αυτό μας το δείχνει και η πρόσφατη βράβευσή του.» Ανδρέας Καραντώνης
There are no reviews yet.