Στη ρίζα του νερού, στην πέτρα…
Παντελής Β. Πάσχος
Η χαρμολύπη της επιστροφής
– Πρώτα-πρώτα θα σας πω για τα θεμέλια του καμπαναριού. Βλέπετε πόσα ζωνάρια και πόσα πατώματα είναι: ε, λοιπόν, τα θεμέλια είναι άλλο ένα πάτωμα προς τα κάτω, γεμάτο από κορμούς δέντρων. Διάλεξαν, μάλιστα, κ’ έκοψαν χοντρά καραγάτσια, που έχουν πολύ δυνατό ξύλο και είναι μεγάλης αντοχής, σαν τσιμέντο· τα πατήκωσαν καλά, κ’ εκεί επάνω άρχισαν να χτίζουν, με τις πιο μεγάλες πέτρες, μια μεγάλη βάση· και αυτό το κάνανε και για τη στερεότητα, μα και για να μπορεί ν’ απορροφά τα τραντάγματα και τους κραδασμούς. Και ήταν, πράγματι, σοφοί εκείνοι οι χτίστες: πέρασαν τόσα μεγάλα φορτηγά, τανκς, βαρυφορτωμένες νταλίκες από δίπλα του, τρανταζότανε όλος ο τόπος, αλλά το καμπαναριό δεν έπαθε ούτε το παραμικρό! […] Όταν τελείωσε το έργο και βγήκαν οι σκαλωσιές, όλος ο κόσμος εθαύμασε το νέο στολίδι του χωριού· με τέτοια εκκλησιά του Αη-Προδρόμου, τέτοιο μεγάλο και τεφαρίκι καμπαναριό άξιζε! Έγιναν πάλι γιορτές, με τραπέζια και κρασί παλιό, για να εγκαινιαστεί το μεγάλο έργο, που βάσταξε όπως σας είπα τρία χρόνια το χτίσιμό του, και ν’ αποχαιρετήσουμε τους μαστόρους.
€ 7.20 € 5.76
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.25 kg |
|---|---|
| Dimensions | 17 x 24 cm |
| Συγγραφέας | Παντελής Β. Πάσχος |
| Σελίδες | 88 |
| isbn13 | 978-960-527-311-8 |
| isbn | 960-527-311-Χ |
Be the first to review “Στη ρίζα του νερού, στην πέτρα…”
You may also like…
Αγγελοτόκος έρημος
Παντελής Β. Πάσχος
Υμναγιολογικά Κείμενα και Μελέτες – 7
Με τούτο τον μικρό τόμο, η σειρά «Υμναγιολογικά κείμενα και μελέτες» ανοίγει κάπως περισσότερο τον ορίζοντά της, για να περιλάβει και αγιολογικά κείμενα της ορθοδόξου πνευματικότητος, τα οποία κοσμούν τα λειτουργικά και τ’ ασκητικά βιβλία της Εκκλησίας μας. Προσπαθούμε να φέρουμε στην επιφάνεια παλαιά κείμενα αποδεδειγμένης πνευματικής αξίας, τα οποία είτε είναι άγνωστα ή δυσεύρετα, είτε είναι από γλωσσική άποψη δυσπρόσιτα στον σύγχρονο αναγνώστη. Η συγκρότηση, μάλιστα, αυτού του βιβλίου έγινε με τέτοιον τρόπο, ώστε οι συγκλονιστικές ιστορίες και ψυχωφελείς διηγήσεις να προέρχονται και από την ερημιά του Κόσμου, μα και από τον κόσμο της Ερήμου. Η «Αγγελοτόκος Έρημος» αγκαλιάζει το πολυσυζητούμενο στ’ αρχαία «Γεροντικά», «Παραδείσους» κ.λπ. θέμα της ωφελείας και της σωτηρίας της ψυχής· θέμα που αποτελεί, άλλωστε, και τον σπουδαιότερο στόχο του Ευαγγελίου και τον βασικό σκοπό της ζωής του ανθρώπου μέσα στην κιβωτό της Εκκλησίας. Όλος ο γήινος κόσμος είναι μάταιος και άχρηστος για τον άνθρωπο αν «ζημιωθή», δηλαδή αν χάσει, την ψυχή του! Γι’ αυτό και όλα τα ρωτήματα των νέων Μοναχών προς τους σοφούς κ’ έμπειρους και αγίους Γέροντες της Ερήμου είναι: «ειπέ λόγον, πως σωθώ.»
Πάσχος Β. Παντελής (Paschos Pantelis)
Ο Παντελής Β. Πάσχος γεννήθηκε στη Λευκοπηγή Κοζάνης το 1933. Ποιητής, θεολόγος. Τελείωσε το Γυμνάσιο Κοζάνης και σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1965 φεύγει με υποτροφία για μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι, όπου εκπονεί και την πρώτη του διδακτορική διατριβή στη βυζαντινή φιλολογία. Μετά συνεχίζει την ειδίκευση στη βυζαντινή υμνογραφία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και κατόπιν μεταβαίνει στη Γερμανία για να συνεχίσει εκεί τις σπουδές του. Κατά τη διάρκεια της εκεί παραμονής του, τον καλεί ο αείμνηστος Καθηγητής Ανδρέας Φυτράκης να επιστρέψει και να εργαστεί κοντά του στη Θεολογική Σχολή. Έτσι, το 1972 διορίζεται και εργάζεται ως επιμελητής, ενώ παράλληλα ολοκληρώνει και τη δεύτερη διδακτορική του διατριβή. Τακτικός καθηγητής Αγιολογίας-Υμνολογίας στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, θα αποχωρήσει το έτος 2000 λόγω ορίου ηλικίας.
Η πηγή και το ελάφι
Παντελής Β. Πάσχος
Ο Νόστος, το Δάκρυ, το Αίμα
Παπαδιαμάντης
Παντελής Β. Πάσχος
Μνήμη δικαίου μετ’ εγκωμίων
«…αν και ποτέ δεν εδήλωσα «Παπαδιαμαντολόγος», δεν ντρέπομαι να ομολογήσω τη βαθειά ευγνωμοσύνη και την αγάπη μου προς το άγιο πρόσωπο και το τίμιον έργο του κυρ-Αλέξανδρου. Δίχως να έχω διάθεση ν’ απαντήσω προσωπικά σε κανέναν από τους παραπάνω, έγραψα και γράφω πάντα όπως νιώθω εγώ τον Παπαδιαμάντη και το έργο του. Και σήμερα δίνω εδώ, συγκεντρωμένα, όλα όσα έγραψα για τον μεγάλο μας Δάσκαλο, σε διάφορες ευκαιρίες-επετείους, είτε σε συναξαριστική γλώσσα, είτε στην τρέχουσα λογοτεχνική. Όπως θα ιδεί ο φίλος αναγνώστης, κάθε αράδα που γράφω και κάθε στίχος ύμνου ή ποιήματος είναι όχι απλώς καρπός χειλέων, αλλά του νου και της καρδιάς· ίσως, μάλιστα, σε μερικά σημεία, περισσότερο της καρδιάς. Κι αν τα γραφόμενά μου δείχνουν κάποια οξύτητα ή επιθετικότητα, δεν είναι από πάθος ή μίσος προς την άλλη γνώμη, την άλλη θέση. Είναι περισσότερο από αγάπη προς τον άγιο Γέροντα της Σκιάθου, που δεν θέλω να τον αδικούν, ούτε να τον κακομεταχειρίζονται ψυχροί και άκαρποι τεχνολόγοι…»
Related Products
Νέκυια (Ομήρου Οδύσσειας λ΄) Ελένη Λαδιά
Ομήρου Οδύσσειας λ΄
[…] Στη λ΄ ραψωδία, την γνωστή ως Νέκυια, το θέμα που υπερισχύει είναι της Νοσταλγίας και του Νόστου. Από Νοσταλγία για τον Νόστο επισκέπτεται ο Οδυσσεύς τον Άδη και συνδιαλέγεται με τον μάντη Τειρεσία και τους άλλους νεκρούς. Ολόκληρη η ραψωδία αποπνέει μια ατμόσφαιρα μελαγχολίας, ο Άδης υπάρχει ως μία υποτονική συνέχεια ζωής και το παράπονο των νεκύων είναι η νοσταλγία του πάνω κόσμου. Στην Νέκυια ό ήρωας φτάνει στο αποκορύφωμα της νοσταλγίας: δρα και επιζητεί τον νόστο μέχρι που εισχωρεί στον χώρο του Άδη. Όμως αυτός ο χώρος είναι τοποθεσία ψυχοβολής. Εκεί η νοσταλγία κινδυνεύει να απολιθωθεί και να σταματήσει η δράση για τον νόστο. Στον χώρο των νεκύων ο Οδυσσεύς δεν φοβήθηκε ούτε την συγκίνηση όταν συναντήθηκε με την ψυχή της μητέρας του, ούτε τα λόγια του Τειρεσία, «τον νόστο τον μελίγευστο ζητάς, πανένδοξε Οδυσσέα, όμως αυτόν θα σου τον κάνει δύσκολο ο Θεός». Φοβήθηκε όμως ο ήρωας την απολίθωση στην επιθυμία της νοσταλγίας, απολίθωση που θα εμπόδιζε τον νόστο. Ίσως έτσι θα μπορούσαν να κατανοηθούν οι στίχοι 633-635 στο τελευταίο τμήμα της Νέκυιας. Ο Οδυσσεύς θα ήθελε να παραμείνει στον τόπο του Άδη και να δει τους ήρωες Θησέα και Πειρίθου, άλλα φοβήθηκε μήπως η τρομερή Περσεφόνη θα του έστελνε την Γοργεία κεφαλή, αυτό το φρικώδες κεφάλι, του οποίου το βλέμμα απολίθωνε τα πάντα, από ανθρώπους μέχρι νησιά. Έτσι μπροστά στον φόβο της απολίθωσης, σε μια κατάσταση διαρκούς νοσταλγίας στον χώρο του Άδη, ο Οδυσσεύς φεύγει τρέχοντας και προστάζει τους συντρόφους του να λύσουν τις πρυμάτσες των πλοίων. Η Νέκυια μεταφράσθηκε το 1986. Με τον συνεργάτη ποιητή Α. Π. Παπαδίτσα, ο οποίος από το 1987 βρίσκεται στην αντίπερα όχθη, στον χώρο των νεκύων, χρησιμοποιήσαμε την έκδοση της Οξφόρδης. Η μεταφραστική μας προσπάθεια, όπως στους Ορφικούς και τους Ομηρικούς Ύμνους, έχει σκοπό να δείξει την διαχρονικότητα της ελληνικής γλώσσας. Ακολουθήσαμε επομένως τους κανόνες που είχαμε θέσει και για τις προηγούμενες μεταφράσεις των ορφικών και ομηρικών ύμνων. Ελένη Λαδιά
Εν πλω και ακυβέρνητα
Έλενα Στριγγάρη
Η τρίτη ποιητική συλλογή της Έλενας Στριγγάρη, με 44 ποιήματα που ταξιδεύουν ακυβέρνητα! Το έργο που κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου ανήκει στον Κώστα Τσόκλη.
Σατιρικά
80 χρόνια από το θάνατό του
… Αν ζούσε σήμερα, ο Καρυωτάκης θα είχε πολύ περισσότερους λόγους να αυτοκτονήσει. Τώρα όχι από απελπισία όσο από απέραντη αηδία. Η εποχή του, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ήταν τραγική και εύλογα γεννούσε την απόγνωση σε κάθε ευαίσθητη ψυχή. Η σημερινή τραγωδία έγκειται στην κωμωδιοποίηση, στη γελοποίηση της ζωής, ακόμα και αυτής της φθηνά και ανεύθυνα λεγόμενης πνευματικής. Όποιος στον παρόντα καιρό μελετά το έργο του Καρυωτάκη δεν μελετά την ηθική ατμόσφαιρα της τότε -άλλης- εποχής, μελετά και τον παρόντα κακό, ψυχρό κι ανάποδο καιρό μας, που μετατρέπει την ανθρώπινη βιοτή σε άσαρκο σαρκίο… Σαράντος Ι. Καργάκος
Νηπενθή
Ο κόσμος του Κώστα Καρυωτάκη είναι ένας κόσμος ποιητικός που καταγράφει την αγωνία και τη δίψα για ζωή, για αυθεντική ζωή χωρίς συμβιβασμούς και ανώφελα προσκυνήματα. Και είναι αληθινή πρόκληση για το εικαστικό που καλείται να συναντήσει την ποιητική αυτή ζωή και να συνομιλήσει μαζί της, να βρει τρόπους να τρυπώσει μέσα της· να δει, να διακρίνει, να καταγράψει και να παρουσιάσει, να μαρτυρήσει ύστερα στα μάτια των θεατών αγαθών για όσα είδε και όσα είδε και όσα γεύτηκε εκεί, στον άβατο χώρο όπου μόνον οι ερωτευμένοι και λοξίες κατοικούν. Μια έκδοση αφιέρωμα στα 80 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου ποιητή, με εικονογράφηση του Γιώργου Κόρδη.
Μοναξιά
Κατερίνα Τρακάκη
1967-2007
Σημειώσεις
Οι αναμνήσεις μου Ένα μικρό δέμα Κιτρινισμένο από τον χρόνο Και μέσα μου Μία φλόγα σιγοσβήνει…
There are no reviews yet.