Όψεις του παγκόσμιου και του ελληνικού γίγνεσθαι

Περισσότερες πληροφορίες για τον συγγραφέα καθώς και το σύνολο των βιβλίων του που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Αρμός. Δείτε εδώ

Εάν ο έντυπος λόγος και ο ηλεκτρονικός καθρεφτίζουν την τρέχουσα πραγματικότητα, παρακολουθούμε, τα τελευταία πέντε κυρίως χρόνια (αλλά η κορύφωση είναι πιο πρόσφατη) μια ασυδοσία λόγου, μια απέραντη φλυαρία να εξακτινώνεται παντού, εγκλωβίζοντας τον «μέσο άνθρωπο» (διάβασε και μέσο αναγνώστη) σ’ ένα πλέγμα αποσπασματικότητας, πληθωρισμού και κακοφωνίας, σε μία σύγχυση λόγων και εικόνων. Καταλήγει κανείς να σκεφτεί -εάν έχει βέβαια τις απαραίτητες προϋποθέσεις και τα κριτήρια- ότι ο κόσμος παρουσιάστηκε σαν να δημιουργήθηκε μόλις προχθές, ότι έξω από τους οικονομικούς παράγοντες, που προβάλλονται σ’ όλο τους το γιγαντισμό και την πληροφόρηση -μαγική λέξη της εποχής-, έξω από τον καταναλωτισμό, τους εναλλασσόμενους πάσης φύσεως «star» και τις διαφημίσεις άπειρων προϊόντων, τα υπόλοιπα έχουν ελάχιστη σημασία. Η ζωή είναι αυτό που φαίνεται, μέσα από το συγκεκριμένο πλέγμα ειδήσεων και πληροφοριών, πάντα ελεγχόμενων κατά σιωπηλό και αυτόματο τρόπο και ουδέποτε ελεύθερων: γιατί η ελευθερία δεν είναι αφηρημένη έννοια.

opseis-tou-pagosmiou-kai-tou-ellinikou-gignesthe

Περιεχόμενα: «Παγκοσμιοποίηση»: ξένη λέξη, απο-ξενωμένη ζωή Παραλειπόμενα της… παγκοσμιοποίησης. Από τον 20ο στον 21ο αιώνα, Εκκλησία – Άνθρωπος – Κόσμος. Η Αλήθεια της Εκκλησίας και οι θρησκείες. Σχόλια στα επίκαιρα και τα ανεπίκαιρα. Η εικόνα στην Εκκλησία και η ηλεκτρονική εικόνα. Για μια υπέρβαση των ιδεολογιών και της αφηρημένης ζωής. Για ποια παιδεία πρόκειται; Μια επιφυλλίδα του Χρ. Γιανναρά και ένα άρθρο του Γ. Κουμάντου. Αντί προλόγου. Επέλαση «παγκοσμιοποίησης» και άγνοια του κενού.

Δείτε παρουσιάσεις βιβλίων εδώ.

Ἂν καὶ φοβᾶμαι πὼς ἕνα τέτοιο κείμενο θὰ πέσει στὸ κενό, θεώρησα χρέος μου νὰ τὸ γράψω: γιατὶ ὣς τώρα οἱ περισσότεροι ἀπὸ ὅσους ἀσχολήθηκαν μὲ τὸ θέμα εἶναι κατὰ κάποιο τρόπο ἐμπλεκόμενοι: πολιτικοί, δημοσιογράφοι, οἰκονομολόγοι, κοινωνιολόγοι, τεχνοκράτες κ.ἄ. Δὲν εἶδα νὰ τὸ πλησιάζει κανεὶς πιὸ συνολικά, ἀντλώντας ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῆς Ποίησης, τῆς Φιλοσοφίας, τῆς Θεολογίας ἢ εὐρύτερα τῆς Κριτικῆς Σκέψης (σὲ συνάντηση μὲ τὴν Πίστη). Ἂς βουτήξουμε, λοιπόν, στὰ βαθιὰ νερὰ ἀρχίζοντας μ’ ἕναν ποιητὴ ποὺ στὰ Δοκίμιά του ἔγραφε, ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια:

opseis-tou-pagosmiou-kai-tou-ellinikou-gignesthe

«Ὁ κίνδυνος θανάτου σήμερα μᾶς ἀπειλεῖ ἀπὸ παντοῦ, ὡς ἄρνηση τῆς “ἀνθρωπιᾶς” τοῦ Ἀνθρώπου, ὡς ἀντικειμενοποίηση τοῦ προσώπου. Ἡ ἀμερικανικὴ χρησιμοθηρικὴ ἀντίληψη ἀπὸ τὴ μιά, ἡ “σοβιετικὴ” ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὡς σύστημα ἰσοπεδωτικό, μὲ ἀνάλογη ἄρνηση τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου –στὸ βάθος οἱ δύο αὐτὲς φαινομενικὰ ἀντίθετες θεωρήσεις εἶναι μία, συνάντηση ἐπάνω στὴν ἴδια ἀπ-ανθρωπιά, σὰν ἕνας κίνδυνος δικέφαλος– τείνουν ν’ ἀπογυμνώσουν τὸ “θεῖον πλάσμα” ἀπὸ τὸ νόημά του, νὰ τὸ μετατρέψουν σὲ ἀπρόσωπη μάζα, σὲ μιὰ “Συνοδεία τῶν ἀπροσώπων” (Καρέλλη) ἢ σὲ “Νεκρὴ θάλασσα” (Σεφέρης). Δὲν ὑπάρχει ὑπόστρωμα “ἀνθρωπισμοῦ”» (Γ. Θέμελη, Ἕνας μονόλογος γιὰ τὴν Ποίηση, 1975, σσ. 21-22).

opseis-tou-pagosmiou-kai-tou-ellinikou-gignesthe