Λαδιά Ελένη (Ladia Eleni)
Η Ελένη Λαδιά γεννήθηκε το 1945 στην Αθήνα. Σπούδασε αρχαιολογία και θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τα πιο γνωστά λογοτεχνικά της έργα είναι: «Χάλκινος ύπνος», «Αποσπασματική σχέση», «Η θητεία», «Τα άλση της Περσεφόνης», «Η Χάρις», «Οι ποταμίσοι έρωτες», «Τα ψυχομαντεία και ο υποχθόνιος κόσμος των Ελλήνων». Έχει τιμηθεί με το Β΄ Κρατικό βραβείο (1981) για τη συλλογή «Χάλκινος ύπνος» και με το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για την «Ωρογραφία» (1999). Διηγήματά της έχουν μεταφραστεί στα σλοβένικα, τα γαλλικά και τα αγγλικά. Το μυθιστόρημά της «Χι ο Λεοντόμορφος» στα σέρβικα και «Η Χάρις» στα ρουμάνικα. Οι «Ομηρικοί ύμνοι» σε μτφ. Δ. Π. Παπαδίτσα – Ε. Λαδιά έχουν μεταφραστεί στα φιλανδικά. Άρθρα και μελετήματά της έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες της χώρας.
Compare
- Αξιολογήσεις (0)
Be the first to review “Λαδιά Ελένη (Ladia Eleni)”
You may also like…
Θεοφόροι και δαιμονοφόροι
Λαδιά Ελένη
Μυθιστόρημα
Τo χειρόγραφο απέμεινε κατασπαραγμένο από την βακχική-συγγραφική μανία της αφηγήτριας ή αναγνώστριας, που ήθελαν να βρουν στους ήρωές του κάτι το μεγαλειώδες, το εξαιρετικό ή το ηρωικό. Όμως βρήκαν μόνον βίους απλών και καθημερινών ανθρώπων.
Άρθρα για την Καβαφική Ποίηση
Ελένη Λαδιά
Γ΄ έκδοση αναθεωρημένη και συμπληρωμένη
Οι λέξεις «ελληνικά», «Ελλάδα», «ελληνικός» είναι έτσι τοποθετημένες στα ποιήματα ώστε ξεχωρίζουν: λάμπουν σαν χρυσοί σφραγιδόλιθοι. Η Ελλάδα του Καβάφη διακρίνεται μέσα στους άλλους πολιτισμούς, πού κυοφόρησε η Μακεδονική κατάκτηση. Δεν είναι η ναρκισσευομένη Ελλάδα του έκτου και πέμπτου αιώνα, είναι μέλη της Ελλάδος, ποσότητες αίματος πού μεταγγίζονται στις μεγάλες φλέβες των ασιατικών χωρών. Μια Ελλάδα πού διαρκώς παλεύει και συγκρίνεται, ο σπόρος τελικώς, πού γονιμοποιεί ξένες τέχνες και εμπειρίες. Λερναία ύδρα με πάμπολλα κεφάλια στην Αίγυπτο, Συρία, Ινδίες και Βακτριανή.
Η εσωγραφία μιας πεζογράφου
Λαδιά Ελένη
Από ένα ψυχοπνευματικόν μυθιστόρημα
Μέσα από ψυχικές καταδύσεις, ανεξάρτητες από εμπειρικά γεγονότα, από σκέψεις, μελετήματα και ιδέες, η Ελένη Λαδιά ανακαλύπτει σταδιακώς τον δρόμο, όπου ο νους τελικώς μπορεί να θεραπεύσει έναν ευάλωτο ψυχισμό και να συμφιλιώσει το άτομο με τις αντιφάσεις του.
Είχα μία ξυλόγλυπτη εικόνα του Χριστού στην παιδική του ηλικία, ντυμένου με λευκό ένδυμα και στεφάνι στο κεφάλι. Ήταν η άλως! Αυτός ο συνομήλικος Χριστός κρατούσε στα χέρια του την βασανισμένη εσωτερική μου ζωή, απαλύνοντάς την. Έβαζα την εικόνα του κάτω από το μαξιλάρι μου, προσευχόμουν κι αντιμετώπιζα καλύτερα τις έμμονες ιδέες και την ταραχή μου. Ακόμη και σήμερα στα αρχόμενα γηρατειά μου, πέρα από τις πνευματικές συζητήσεις για την ύπαρξη ή όχι του Θεού και τα φιλοσοφικά συγγράμματα, διατηρώ με ευγνωμοσύνη και τρυφερότητα την παιδική μου αγάπη, τον μικρό Χριστό, πού μέσα στον χρόνο έγινα η γιαγιά του.
Σημερινές Ελληνίδες με πανάρχαια ονόματα
Ελένη Λαδιά
Προτού αρχίσω την συγγραφή του βιβλίου είχα έναν σκοπό: να πείσω τις Ελληνίδες μητέρες να βαπτίζουν τις θυγατέρες τους με τα αρχαιοελληνικά μας ονόματα. Αργότερα η ίδια η θεματολογία του με ταξίδεψε σε όλες τις γωνιές της μυθολογίας. Το ταξίδι ήταν ωραίο και μεγάλο: είδα θεούς και θεές, βασιλιάδες και βασίλισσες, νύμφες που πέθαιναν με τα δένδρα τους, μπήκα στης σπηλιές άλλων νυμφών, άκουσα τους αυλούς των ποιμένων, παρακολούθησα φονικά και αναλήψεις ηρώων στον Όλυμπο, έμαθα για έρωτες που υψώθηκαν στον ουρανό αλλά και για άλλους που μετεβλήθησαν σε άσπονδο μίσος. Δροσίστηκα από τις κρήνες και τον αέρα των βουνών, μπήκα σε θάλασσες και αντάμωσα Τρίτωνες και Νηρηίδες. Οι αρχαιαοέλληνες συγγραφείς, οι πηγές μου, με δίδαξαν πάμπολλα πράγματα με την σοφία τους. Κάθε όνομα ήταν και μία συναρπαστική ιστορία. Μαζεύτηκαν πολλές μαγευτικές ιστορίες που τις άκουγα με την προσήλωση της νυμφόληπτης ή αλαφροίσκιωτης. το ταξίδι, όμως, όσο κι αν ήταν ωραίο, ήταν μεγάλο και στο τέλος κουραστικό. Γι΄ αυτό συνιστώ: Οι χαλκέντεροι ας διαβάσουν μονομιάς το βιβλίο, οι ονειροπόλοι αποσπασματικώς.
Τα άλση της Περσεφόνης
Ελένη Λαδιά
Μυθιστόρημα
Τό μυθιστόρημα Τά Ἄλση τῆς Περσεφόνης ἀναδύεται ἀπό μία λέξη: ἀπό τήν προστακτική Ἔστω, ἡ ὁποία μετασχηματίζει τά δεδομένα μέ ὑποθετικό ἤ εὐχετικό τρόπο. Ἔστω… μέ τήν ὑπόθεση ἀλλάζει καί ἡ ὀπτική, ἀμφισβητεῖται ὁ χρόνος, ἡ ἔρευνα γίνεται παιχνίδι τῆς νοσταλγίας, ὁ ἔρωτας, εὐτυχής ἤ ὀδυνηρός, ἀγωγός αὐτογνωσίας, ὁ θάνατος ἡ ἄλλη μορφή τῆς ζωῆς.
Στά Ἄλση τῆς Περσεφόνης ἀναζητεῖται τό Πρόσωπο κάτω ἀπό τίς γύψινες μάσκες καί τά προσωπεῖα καί προσδοκᾶται ἡ συνάντηση μέ τόν Ἄλλον, πού στήν οὐσία εἶναι ἕνας φωτισμός τοῦ αὐθεντικοῦ μας προσώπου.
Στά Ἄλση τῆς Περσεφόνης ἀρχίζει ἡ δράση, ἐκεῖ ὅπου καταργοῦνται τά ὅρια τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Ὅπως εἶπαν κριτικοί καί ἀναγνῶστες, αὐτό τό μυθιστόρημα περικλείει τήν Ἑλλάδα, ὅλες τίς φάσεις της ἀπό τίς ρήσεις τῶν προσωκρατικῶν φιλοσόφων μέχρι τά σημερινά χωριά της. Ἡ ἑλληνική ψυχή διαχέεται στίς σελίδες του.
Ποιητές και αρχαία Ελλάδα
Ελένη Λαδιά
Σικελιανός – Σεφέρης – Παπαδίτσας
Η σχέση του Σικελιανού με την αρχαία Ελλάδα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ένθετη: σαν να είναι δηλαδή η αρχαία Ελλάδα ένα έργο τέχνης, όπου ο ποιητής επιθέτει στοιχεία της προσωπικής του μυθολογίας.
Η σχέση του Σεφέρη με την αρχαία Ελλάδα είναι μνημονική. Είναι μια σχέση μνήμης, όπου πάνω της μετριέται το πενιχρό παρόν.
Η σχέση του Παπαδίτσα με την αρχαία Ελλάδα είναι σύμφυτη: εδώ η αρχαία Ελλάδα είναι ένας ζων οργανισμός, όπως και η νέα, είναι δηλαδή αρχαία και νέα Ελλάδα μέλη του ίδιου ζώντος οργανισμού.
Μία κατατοπιστικότατη κριτική παρουσίαση για το βιβλίο της Ελένης Λαδιά: «Ποιητές και Αρχαία Ελλάδα» από την ποιήτρια-μουσικό Χρυσούλα Αγκυρανοπούλου!
Το άγιο περιστέρι και ο Κορυδαλλός οδύνης
Ελένη Λαδιά
Διηγήματα
H συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων είναι διφυής. Στο πρώτο μέρος με τον τίτλο «Το άγιο περιστέρι» περιλαμβάνονται διηγήματα μυθοπλασίας, ενώ στο δεύτερο «ο κορυδαλλός οδύνης» αναφέρονται αληθινά περιστατικά, πού συνέβησαν κατά την τετραετή διδασκαλία των εθελοντικών μαθημάτων της συγγραφέως στους άρρενες κρατούμενους των Φυλακών Κορυδαλλού.
Σημειώσεις από το υπόγειο
Fiódor M. Dostoyevski
Πάνω σε μια αντιστροφή της Δελφικής προστακτικής «γνώθι σαυτόν», στηρίχτηκε το διανοητικό οικοδόμημα ενός ανθρώπου μυστικόπαθου και ταλαιπωρημένου, του οποίου ολόκληρη η ζωή σπαταλήθηκε στους χώρους του πνευματικού του «υπογείου». Πρόκειται για τον υποχθόνιο, ανώνυμο ντοστογιεφσκικό ήρωα, ο οποίος ορύεται από τα βάθη της συνείδησής του: όχι, δεν είναι καλό να γνωρίζει ο άνθρωπος τον εαυτό του.
Ο άνθρωπος αυτός φαίνεται πως ενστερνίσθηκε το αρχαιοελληνικό ρητό, το πραγματοποίησε και τελικώς αποδεικνύοντας το λάθος του το απέρριψε…
Νέκυια (Ομήρου Οδύσσειας λ΄) Ελένη Λαδιά
Ομήρου Οδύσσειας λ΄
[…] Στη λ΄ ραψωδία, την γνωστή ως Νέκυια, το θέμα που υπερισχύει είναι της Νοσταλγίας και του Νόστου. Από Νοσταλγία για τον Νόστο επισκέπτεται ο Οδυσσεύς τον Άδη και συνδιαλέγεται με τον μάντη Τειρεσία και τους άλλους νεκρούς. Ολόκληρη η ραψωδία αποπνέει μια ατμόσφαιρα μελαγχολίας, ο Άδης υπάρχει ως μία υποτονική συνέχεια ζωής και το παράπονο των νεκύων είναι η νοσταλγία του πάνω κόσμου. Στην Νέκυια ό ήρωας φτάνει στο αποκορύφωμα της νοσταλγίας: δρα και επιζητεί τον νόστο μέχρι που εισχωρεί στον χώρο του Άδη. Όμως αυτός ο χώρος είναι τοποθεσία ψυχοβολής. Εκεί η νοσταλγία κινδυνεύει να απολιθωθεί και να σταματήσει η δράση για τον νόστο. Στον χώρο των νεκύων ο Οδυσσεύς δεν φοβήθηκε ούτε την συγκίνηση όταν συναντήθηκε με την ψυχή της μητέρας του, ούτε τα λόγια του Τειρεσία, «τον νόστο τον μελίγευστο ζητάς, πανένδοξε Οδυσσέα, όμως αυτόν θα σου τον κάνει δύσκολο ο Θεός». Φοβήθηκε όμως ο ήρωας την απολίθωση στην επιθυμία της νοσταλγίας, απολίθωση που θα εμπόδιζε τον νόστο. Ίσως έτσι θα μπορούσαν να κατανοηθούν οι στίχοι 633-635 στο τελευταίο τμήμα της Νέκυιας. Ο Οδυσσεύς θα ήθελε να παραμείνει στον τόπο του Άδη και να δει τους ήρωες Θησέα και Πειρίθου, άλλα φοβήθηκε μήπως η τρομερή Περσεφόνη θα του έστελνε την Γοργεία κεφαλή, αυτό το φρικώδες κεφάλι, του οποίου το βλέμμα απολίθωνε τα πάντα, από ανθρώπους μέχρι νησιά. Έτσι μπροστά στον φόβο της απολίθωσης, σε μια κατάσταση διαρκούς νοσταλγίας στον χώρο του Άδη, ο Οδυσσεύς φεύγει τρέχοντας και προστάζει τους συντρόφους του να λύσουν τις πρυμάτσες των πλοίων. Η Νέκυια μεταφράσθηκε το 1986. Με τον συνεργάτη ποιητή Α. Π. Παπαδίτσα, ο οποίος από το 1987 βρίσκεται στην αντίπερα όχθη, στον χώρο των νεκύων, χρησιμοποιήσαμε την έκδοση της Οξφόρδης. Η μεταφραστική μας προσπάθεια, όπως στους Ορφικούς και τους Ομηρικούς Ύμνους, έχει σκοπό να δείξει την διαχρονικότητα της ελληνικής γλώσσας. Ακολουθήσαμε επομένως τους κανόνες που είχαμε θέσει και για τις προηγούμενες μεταφράσεις των ορφικών και ομηρικών ύμνων. Ελένη Λαδιά
Εξ Αιγύπτου
Ελένη Λαδιά
Άγιοι των Κοπτών
Η σημερινή έρημος της Νιτρίας δεν είναι δύσβατη, όπως στον καιρό του Παλλαδίου, και το έδαφος δαμάστηκε από την ανθρώπινη ευφυϊα. Όσο όμως έμενα εκεί, αισθανόμουν ότι βρισκόμουν σ’ έναν χώρο ψυχοβολής. Χιλιάδες άνθρωποι ασκήτεψαν σ’ αυτόν, όλοι με τον ίδιο πόθο της αιωνιότητας και της όρασης του Θεού.
Αιώνες τώρα, αυτή η έρημος άκουσε βάσανα και καημούς, δέχτηκε προσευχές και μετάνοιες, είδε μαρτύρια και θαύματα. Θεοφανείες και σατανικοί πειρασμοί πάλευαν για την ανθρώπινη ψυχή, που μαρτυρικά αλλά νικηφόρα όδευε προς τον Θεό. Το ίδιο νίτρο με τις ανταύγειες του φωτός δίνει στο τοπίο μια γαλακτόχρωμη μονοτονία, και οι μικροσκοπικοί του κόκκοι κολλάνε στα μαλλιά και στο πρόσωπο, σαν να φυσάει θαλασσινός αέρας…
Το Ιερόν
Rudolf Otto
Μετάφραση: Ελένη Λαδιά
Για το ανορθολογικόν στην ιδέα της θεότητας και την σχέση του με το ορθολογικόν
Τι είναι τo Ιερόν και ποια η σημασία του;
O Ρούντολφ Όττο πρεσβεύει πώς η ορθολογική πλευρά της διανόησης και η μη ορθολογική πλευρά της ψυχής συνιστούν την θεότητα. Το ανορθολογικό στοιχείο πρωταγωνιστεί στο βίωμα του ιερού και δεν συγκρούεται με το ορθολογικό. Η θρησκεία προκαλεί την ένωση των αντιθέτων, συνεπώς μπορούμε να πούμε πώς η θρησκεία είναι αρμονία. Το απόλυτο βιώνεται αλλά δεν ορίζεται…
Αλήθεια τι προσφέρει το Ιερόν του Ρ. Όττο στην εποχή μας;
Προτροπή να ξαναγυρίσουμε σε καθαρές ακρογιαλιές σκέψης πού λησμονήσαμε. Παρηγορία να στραφούμε στα «ερείπια του παρελθόντος, όπου κρύβονται οι πηγές του μέλλοντος» κατά τον Νίτσε, να αναστήσουμε παραμυθένιους κόσμους σοφίας και γνώσης, να μας σώσει από την ανεξέλεγκτη τεχνολογία και υπερτροφία της λογικής και του εγωισμού μας πού είναι μακριά από όνειρα, σύμβολα, θρησκείες, και κυρίως να βοηθήσει στην εξισορρόπηση της ψυχής μας.
Ε. Λ.
Το Ποικιλόγραφο Βιβλίο
Ελένη Λαδιά
Άρθρα– Ομιλίες – Δοκίμια, 1972-2012
Η λέξη “ποικιλόγραφο” δεν αναφέρεται στην ποικιλία της γραφής αλλά στα ποικίλα θέματα. Έτσι διάλεξα ως τίτλο «Το ποικιλόγραφο βιβλίο» για την ποικιλία της θεματολογίας του. Συνέλεξα κείμενά μου δημοσιευμένα σε περιοδικά και εφημερίδες, τα οποία καλύπτουν μία συγγραφική πορεία σαράντα χρόνων από το 1972 μέχρι το 2012. Γιατί όμως τα συγκέντρωσα σε αυτόν τον ογκώδη τόμο; Για να εορτάσω την σαραντάχρονη πνευματική μου πορεία; Για να αποδείξω την εργατικότητά μου, το γεγονός δηλαδή πως εκτός από τα δημοσιευμένα βιβλία μου, πού δεν είναι λίγα, είχα και παράλληλη συγγραφική δραστηριότητα; Κάποιος υποχθόνιος φόβος του θανάτου ίσως… Δεν ξέρω τι από όλα είναι. Ίσως και λίγο από όλα. Η αλήθεια όμως είναι πώς δεν ήθελα να χαθούν. Κι αν χανόταν, τι θα γινόταν; Τίποτε ουσιαστικό. Θα υπήρχε όμως μία θλίψη, όπως όταν χάνεις κάποιο ενθύμιο που σου χάρισε ένα αγαπημένο πρόσωπο. Ένα τέτοιο ενθύμιο θέλω να χαρίσω στους φίλους μου και στους αναγνώστες πού με αγαπούν. Ελένη Λαδιά
Η σημασία του Ξένου
Ελένη Λαδιά
Δοκίμιο
Το θέμα τού «Ξένου» απασχόλησε και απασχολεί αιωνίως τον ανθρωπο.Ποιος ο ορισμός του Ξένου και ποια η αντιμετώπισή του;
Η συγγραφέας του βιβλίου για να εντοπίσει την σημασία του Ξένου ανατρέχει στον Όμηρο, στον Πλάτωνα, στον Αριστοτέλη, στον Πλούταρχο, στους Στωικούς, στον Καβάφη, στην Ελληνιστική εποχή, στον Χριστιανισμό, και φτάνει στην σημερινή εποχή με το μεγάλο δίλημμα: Πρέπει να υποδεχόμαστε και να φιλοξενούμε τον Ξένο;
Ή πόσο κίνδυνο διατρέχει μια μικρή πατρίδα, όταν την κατακλύζουν εκατοντάδες πρόσφυγες και μετανάστες, κυνηγημένοι από τον πόλεμο και τις κακουχίες της δικής τους πατρίδας; Υπάρχει τελικά απάντηση στο μεγάλο αυτό δίλημμα;
Ο έτυμος λόγος
Ελένη Λαδιά
Διηγήματα
… Ο ανώνυμος άνθρωπος ένιωσε να χάνεται σ’ έναν άγνωστο κόσμο. Με βαθιά συναίσθηση πώς δεν θυμόταν το δικό του όνομα, θέλησε να μάθει το όνομα αυτής της πολίχνης, στην οποία βρέθηκε από μια παραξενιά της τύχης του. -Πώς λέγεται αυτή η πολίχνη; Κανείς από τους κατοίκους που άκουσαν, δεν απάντησε. Τον κοίταξαν μόνο απορημένοι, λες και ρωτούσε το πιο εύλογο που υπάρχει πάνω στη γη. Εκείνος επανέλαβε με φωνή παρακλητική την ερώτηση. Τότε ο σάλος ζητιάνος που χειρονομούσε ακατάπαυστα σε μια φανταστική συζήτηση, τον άκουσε και απάντησε χωρίς να τον κοιτάξει. -Το όνομα της πόλης αυτής λέγεται Υπομονή…
Related Products
Ζαχαριάδης Τρύφων
Ο Τρύφων Ζαχαριάδης είναι ψυχαναλυτικός θεραπευτής και συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Bologna. Είναι Πτυχιούχος Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικών Επιστημών Νομικής σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών (1979). Προς το τέλος της δεκαετίας του ’70 στράφηκε σ’ ένα διαφορετικό πεδίο γνώσης, προσεγγίζοντας την οπτική της ψυχαναλυτικής θεωρίας με μελέτη, προσωπική ανάλυση κι εκπαίδευση. Σταδιακά η ψυχοθεραπεία οριοθέτησε το αντικείμενο της ενασχόλησής του. Υπήρξε επιστημονικός συνεργάτης στο Κέντρο Μελετών Τεκμηρίωσης και Εκπαίδευσης (ΚΕΜΕΤΕ) σε θέματα Εργασιακών Σχέσεων-Ανθρώπινων Σχέσεων 1983 – 1993. Λειτούργησε εθελοντικά ομάδα κοινωνικής θεραπείας με γονείς παιδιών ΑΜΕΑ (1986-2006). Διατηρεί την συνδιεύθυνση του Ινστιτούτου Σύγχρονης Παιδαγωγικής (1992 – σήμερα). Είναι Πρόεδρος του Ελληνικού Εκπαιδευτικού Ινστιτούτου Αναλυτικής Ψυχοθεραπείας Ομάδας και Οικογένειας, Διευθυντής του Ινστιτούτου Ψυχοθεραπείας και Συναισθηματικής Ανέλιξης, τακτικό μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπευτών Ελλάδος, καθώς και της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας (E.A.P.) της International Association for Group Psychotherapy and Group Processes, της International Family Therapy Association κ. ά.
Συνεργάστηκε ως θεραπευτής / διδάσκων με την Πανεπιστημιακή κλινική του Αιγινήτειου νοσοκομείου (2007-2009), με το Τμήμα Φιλοσοφίας Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (2011-2012), με το μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών συστηματικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (2011-2013), με το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο (2011-2013 ως εμπειρογνώμονας σε πρόγραμμα σχέσεων της σχολικής κοινότητας), καθώς και με φορείς ΚΕΘΕΑ, Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, Ίδρυμα Θεοχαράκη, Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη (Πειραιάς), Πορφυρογένειο ίδρυμα (Αγριά Βόλου), Ανοιχτό Λαϊκό Πανεπιστήμιο Κρήτης, ΕΛΚΕΠΑ, Εθνικό Οργανισμό Πρόνοιας, κ.ά.
Στα Ελληνικά Γράμματα εμφανίστηκε το 1970 με την ποιητική συλλογή ΛΥΠΕΣ, ακολούθησαν τα βιβλία Εγώ, Διηγήματα, 1972, Μετά ή 29η, Ποίηση (Ιωλκός), 1982, Περίπτωση για νηφάλιους, Νουβέλα (Comteko), 1987, Ποιος εκπαιδεύει συναισθηματικά Ποιον, Δοκίμιο (Ελληνικά Γράμματα), 2009, (επανέκδοση 2011, Τόπος), (επανέκδοση 2018, Αρμός), Παλαιά Βιογραφία, Ποίηση (Αρμός), 2015, Συντροφικότητα Αποχωρισμός, Δοκίμιο (Αρμός), 2015, Τι έγινε ρε Φωτεινή, μυθιστόρημα 2017, (Αρμός). Το δαχτυλίδι της κυρίας Αλίξ μυθιστόρημα 2019, (Αρμός).
Eliade Mircea (Μιρτσέα Ελιάντε)
Ο Μircea Eliade γεννήθηκε το 1907 στο Βουκουρέστι. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο εκεί και μετά τη διδακτορική διατριβή του, συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Καλκούτας, όπου ασχολήθηκε δίπλα στον καθηγητή Superdranath Dasgupta με τα σανσκριτικά και τη φιλοσοφία. Από εκεί έφυγε και πήγε στην περιοχή των Ιμαλαΐων, όπου μέσα σε δυο χρόνια συγκέντρωσε υλικό για τους ashrams (θρησκευτικές κοινότητες ζωής και εργασίας ανύπαντρων, ένα είδος τάγμα) της Almora, Hardwar και Rishikesh για τη διατριβή του η οποία δημοσιεύτηκε το 1936 στο Παρίσι με τίτλο «Essay sur les origines de la mystique indienne». To 1933 πήρε την έδρα της ινδικής φιλοσοφίας και της γενικής ιστορίας των θρησκειών στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου. Το 1938 ίδρυσε το περιοδικό «Zamolxis – Revue des etudes religieuses» από το οποίο κυκλοφόρησαν τρεις τόμοι. Το 1940 πήγε ως πολιτιστικός ακόλουθος στη ρουμανική πρεσβεία του Λονδίνου και από εκεί έφυγε το 1941 για τη Λισσαβόνα, ως διπλωματικός ακόλουθος για πολιτιστικά θέματα. To 1945 διορίστηκε καθηγητής στην Ecole des Hautes Etudes, στο Παρίσι, και άρχισε να γράφει κυρίως στα γαλλικά. Έδωσε διαλέξεις σε θέματα θρησκευτικής ιστορίας στη Σορβόνη και σε άλλα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Το 1957 ανέλαβε την έδρα Ιστορίας των Θρησκειών στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, όπου και πέθανε, το 1986.
Θανόπουλος Ι. Γεώργιος (Thanopoulos Georgios)
Ο Γεώργιος Θανόπουλος γεννήθηκε το 1947 στο Σαρακήνι Ηραίας Αρκαδίας. Σπούδασε Μεσαιωνική και Νεώτερη Ελληνική Φιλολογία και Λαογραφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Το 1988 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε ως Καθηγητής Φιλόλογος και διευθυντής Λυκείου στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Το 1999 συμμετείχε στη συγγραφή του βιβλίου «Αγροτική παράδοση και Λαϊκή Τέχνη» Αθήνα 2000, που προκήρυξε το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο στη σειρά «Τεχνολογικά Επαγγελματικά Εκπαιδευτήρια» Με το συγκεκριμένο διδακτικό βιβλίο η Λαογραφία περιλαμβάνεται για πρώτη φορά ως γνωστικό αντικείμενο στα αναλυτικά προγράμματα της Δ.Ε. Τα έτη 1999-2001 απέκτησε επιστημονική εμπειρία αναφορικά με την «Ανοικτή και εξ αποστάσεως Εκπαίδευση». Το 2006 εξελέγη Λέκτορας Λαογραφίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (τομέας Βυζαντινής Φιλολογίας και Λαογραφίας) όπου και διδάσκει.
Θεοφάνης
Ο Όσιος Θεοφάνης γεννήθηκε το 760 μ. Χ. Υπήρξε χρονογράφος, αλλά και Ομολογητής της Ορθοδόξου πίστεως. Έμεινε ορφανός από πατέρα και μεγάλωσε με την μητέρα του Θεοδότη, η οποία φρόντισε να τον μορφώση και να τον παντρέψη σε νεαρή ηλικία με ενάρετη και πλούσια κόρη. Συμφώνησε όμως με την σύζυγό του να ακολουθήσουν και οι δύο τον μοναχικό βίο και εγκαταβίωσε σε ανδρικό Μοναστήρι κοντά στο βουνό της Σιγριανής, στο οποίο αργότερα έγινε ηγούμενος, η δε σύζυγός του σε γυναικείο Μοναστήρι και από Μεγαλώ, ονομάσθηκε Ειρήνη. Μαζί με άλλους ηγουμένους προσεκλήθη και συμμετείχε στις εργασίες της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, στην Νίκαια. Μετά την επιστροφή του εγκατέστησε στην Μονή της Σιγριανής άλλον ηγούμενο, και αυτός ίδρυσε νέο μεγαλύτερο Μοναστήρι, για τους πολυάριθμους μαθητές του. Παράλληλα με τα καθήκοντα που είχε ως ηγούμενος ασχολήθηκε και με την συγγραφή και την καλλιγραφία. Μετά από έξι χρόνια εξορίσθηκε από τους εικονομάχους στην Σαμοθράκη, όπου και ετελείωσε τον επί γης βίο του, το 815 μ. Χ. Αργότερα, οι μαθητές του μετέφεραν τα ιερά λείψανά του στην Μονή, στην οποία έζησε τα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του.
Καλός Γιώργος
Ο Γιώργος Καλός γεννήθηκε στον Πόρο. Σπούδασε μαθηματικά και ηλεκτρονική στη Φυσικομαθηματική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε ως ερευνητής στον Πολυτεχνική σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών, όπου εκπόνησε και τη διδακτορική του διατριβή σε θέματα κυβερνητικής. Δίδαξε ως μέλος ΔΕΠ στο ΕΜΠ και στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων στον Πειραιά. Το 1989 εκλέγεται πρώτη φορά βουλευτής Α’ Πειραιά και Νησιών. Στη διάρκεια της κοινοβουλευτικής του θητείας (1989-2007) συμμετέχει σε πολλές επιτροπές και αντιπροσωπείες σε διεθνείς οργανισμούς και εργάζεται συστηματικά στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, στα θέματα εκπαίδευσης και επιμόρφωσης των νέων. Τομεάρχης Παιδείας επί ΝΔ από το 1996 ως το 2004, τοποθετείται Υφυπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων στις κυβερνήσεις Καραμανλή 2004-2007. Παράλληλα με τη συγγραφή πλήθους επιστημονικών εργασιών και πολιτικών δοκιμιών έχει ασχοληθεί και με τη λογοτεχνία. Έχει γράψει πεζά και ποιήματα που έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα περιοδικά.
Κακουλίδης Γιώργος
Ο Γιώργος Κακουλίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Εμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1979 (Κείμενα). Έχει εκδώσει δέκα ποιητικές συλλογές, τρία αφηγήματα και ένα θεατρικό έργο. Το 1999 κυκλοφόρησε «Η αλήθεια που δεν υπάρχει», ένας συγκεντρωτικός τόμος με όλα τα έργα του (Εξάντας). Το 2000 κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή «Ο πειρασμός της μάχης» και το 2002 το αφήγημα «Η Σειρήνα της Ομόνοιας» (Εξάντας). Το 1994 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ποίησή του έχουν μελοποιήσει ο Νίκος Κυπουργός, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Τάσος Μελετόπουλος και ο Νίκος Σαραγούδας με τον Γιώργο Τρανταλίδη.
Καλογερόπουλος Άγγελος
Ο Άγγελος Καλογερόπουλος γεννήθηκε στην Κυπαρισσία το 1959. Εργάζεται ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Ερωδία εκδ. Ερουρέμ, (1986), Λύσις της συνέχειας του δέρματος, εκδ. Πλανόδιον (1990), Σύρραμα, εκδ. Αρμός, (1997), Αργά Μαθήματα εκδ. Το Κοινόν των Ωραίων Τεχνών, (2002) ,Το Φωτεινό Παράθυρο, εκδ. Ίνδικτος 2004, Έτσι Είναι, εκδ. Αρμός 2010. Και τη μελέτη Ο Θρούς του δέρατος. Η μουσική στον Παπαδιαμάντη, Αρμός 1994. Τα διηγήματα «Αφηγήσεις ενός επόμενου κόσμου» (Αρμος 2013), είναι το τελευταίο του βιβλίο.
Leprince de Beaumont Jeanne-Marie (Ιωάννα-Μαρία ντε Μπωμόν)
Η Ιωάννα-Μαρία ντε Μπωμόν γεννήθηκε στη Ρουέν της Γαλλίας το 1711. Γόνος φτωχής οικογένειας, βίωσε δυσκολίες στην παιδική της ηλικία. Όταν μεγάλωσε εργάσθηκε για μια δεκαετία ως δασκάλα παιδιών στο Ερνεμόν και στη συνέχεια προσελήφθη ως καθηγήτρια μουσικής για παιδιά στην Αυλή του Δούκα της Λωραίνης. Το 1746 εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου εργάσθηκε ως παιδαγωγός. Επέστρεψε στη Σαβοΐα το 1762, όπου και πέθανε το 1780. Το συγγραφικό της έργο περιλαμβάνει μυθιστορήματα, είναι όμως γνωστή για τη συγγραφή και έκδοση σχολικών βιβλίων και παραμυθιών, από τα οποία τα πλέον γνωστά είναι «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» και «Το περιοδικό των δεσποινίδων».
Κακαβούλης Αλέξανδρος (Kakavoulis Alexandros)
Ο συγγραφέας Αλέξανδρος Κακαβούλης δίδαξε αρχικά ως δάσκαλος σε δημοτικά σχολεία και ως Καθηγητής Παιδαγωγικής Ακαδημίας σε πολλές Σχολές Εκπαίδευσης Διδακτικού Προσωπικού. Ως επιστημονικός συνεργάτης δίδαξε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δ.Ε. του Πανεπιστημίου Πατρών και στο Τμήμα Νοσηλευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στη συνέχεια εξελέγη Καθηγητής Αναπτυξιακής Ψυχολογίας και Αγωγής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Είναι φιλόλογος με μεταπτυχιακές σπουδές στα πανεπιστήμια Εδιμβούργου και Γλασκώβης και διδακτορικό του πανεπιστημίου Αθηνών. Το συγγραφικό έργο του επικεντρώνεται κυρίως στην Αναπτυξιακή Ψυχολογία και Αγωγή παιδιών και εφήβων, στις μεταβατικές φάσεις της σχολικής εκπαίδευσης, στον παιδικό αλτρουϊσμό, στην ερωτική αγωγή και στην ψυχολογία του προσώπου. Έχει στο ενεργητικό του πλήθος δημοσιεύσεων σε επιστημονικά περιοδικά, ξενόγλωσσα και ελληνικά. Διετέλεσε επί δεκαετία μέλος της κριτικής επιτροπής του διεθνούς επιστημονικού περιοδικού Sex Education.
Καλλιτεράκη Ευτυχία
H Ευτυχία Καλλιτεράκη είναι ψυχαναλύτρια. Είναι Τακτικό μέλος της Εταιρείας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας, Ιδρυτικό στέλεχος και διδάσκουσα στην Εταιρεία Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας Ομάδος και θεραπεύτρια ζεύγους. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Βιβλία: Διονύσιος Σολωμός. Μία ψυχαναλυτική προσέγγιση. Εκδ. Γαβριηλίδης 2005, Οι κουμπότρυπες. Διηγήματα, εκδόσεις Μελάνι 2007, Αμπελώνες χωρίς ορίζοντα, μυθ. Εκδόσεις Ψυχογιός 2011, Ψυχαναλυτικές Συναντήσεις με τον οριακό ασθενή. Το κενό, το Αρχαϊκό, το ψυχικό τραύμα. Εκδόσεις Μ/συνάψεις, Η Θεραπευτική σχέση. Ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις από την Ψυχαναλυτική, τη Γνωσιακή και τη Συστημική Οπτική. Εκδ. Καστανιώτης, Νοσταλγία μέσα στο όνειρο και η ονειροπόληση του θεραπευτή. Εκδόσεις Αρμός 2016.
There are no reviews yet.