Ποιητές και αρχαία Ελλάδα
Ελένη Λαδιά
Σικελιανός – Σεφέρης – Παπαδίτσας
Η σχέση του Σικελιανού με την αρχαία Ελλάδα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ένθετη: σαν να είναι δηλαδή η αρχαία Ελλάδα ένα έργο τέχνης, όπου ο ποιητής επιθέτει στοιχεία της προσωπικής του μυθολογίας.
Η σχέση του Σεφέρη με την αρχαία Ελλάδα είναι μνημονική. Είναι μια σχέση μνήμης, όπου πάνω της μετριέται το πενιχρό παρόν.
Η σχέση του Παπαδίτσα με την αρχαία Ελλάδα είναι σύμφυτη: εδώ η αρχαία Ελλάδα είναι ένας ζων οργανισμός, όπως και η νέα, είναι δηλαδή αρχαία και νέα Ελλάδα μέλη του ίδιου ζώντος οργανισμού.
Μία κατατοπιστικότατη κριτική παρουσίαση για το βιβλίο της Ελένης Λαδιά: «Ποιητές και Αρχαία Ελλάδα» από την ποιήτρια-μουσικό Χρυσούλα Αγκυρανοπούλου!
€ 12.00 € 9.60
- Επιπρόσθετες Πληροφορίες
- Αξιολογήσεις (0)
| Weight | 0.30 kg |
|---|---|
| Dimensions | 14 x 21 cm |
| Συγγραφέας | Ελένη Λαδιά |
| Σελίδες | 164 |
| isbn13 | 978-960-615-008-1 |
Be the first to review “Ποιητές και αρχαία Ελλάδα”
You may also like…
Άρθρα για την Καβαφική Ποίηση
Ελένη Λαδιά
Γ΄ έκδοση αναθεωρημένη και συμπληρωμένη
Οι λέξεις «ελληνικά», «Ελλάδα», «ελληνικός» είναι έτσι τοποθετημένες στα ποιήματα ώστε ξεχωρίζουν: λάμπουν σαν χρυσοί σφραγιδόλιθοι. Η Ελλάδα του Καβάφη διακρίνεται μέσα στους άλλους πολιτισμούς, πού κυοφόρησε η Μακεδονική κατάκτηση. Δεν είναι η ναρκισσευομένη Ελλάδα του έκτου και πέμπτου αιώνα, είναι μέλη της Ελλάδος, ποσότητες αίματος πού μεταγγίζονται στις μεγάλες φλέβες των ασιατικών χωρών. Μια Ελλάδα πού διαρκώς παλεύει και συγκρίνεται, ο σπόρος τελικώς, πού γονιμοποιεί ξένες τέχνες και εμπειρίες. Λερναία ύδρα με πάμπολλα κεφάλια στην Αίγυπτο, Συρία, Ινδίες και Βακτριανή.
Λαδιά Ελένη (Ladia Eleni)
Η Ελένη Λαδιά γεννήθηκε το 1945 στην Αθήνα. Σπούδασε αρχαιολογία και θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τα πιο γνωστά λογοτεχνικά της έργα είναι: «Χάλκινος ύπνος», «Αποσπασματική σχέση», «Η θητεία», «Τα άλση της Περσεφόνης», «Η Χάρις», «Οι ποταμίσοι έρωτες», «Τα ψυχομαντεία και ο υποχθόνιος κόσμος των Ελλήνων». Έχει τιμηθεί με το Β΄ Κρατικό βραβείο (1981) για τη συλλογή «Χάλκινος ύπνος» και με το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για την «Ωρογραφία» (1999). Διηγήματά της έχουν μεταφραστεί στα σλοβένικα, τα γαλλικά και τα αγγλικά. Το μυθιστόρημά της «Χι ο Λεοντόμορφος» στα σέρβικα και «Η Χάρις» στα ρουμάνικα. Οι «Ομηρικοί ύμνοι» σε μτφ. Δ. Π. Παπαδίτσα – Ε. Λαδιά έχουν μεταφραστεί στα φιλανδικά. Άρθρα και μελετήματά της έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες της χώρας.
Η εσωγραφία μιας πεζογράφου
Λαδιά Ελένη
Από ένα ψυχοπνευματικόν μυθιστόρημα
Μέσα από ψυχικές καταδύσεις, ανεξάρτητες από εμπειρικά γεγονότα, από σκέψεις, μελετήματα και ιδέες, η Ελένη Λαδιά ανακαλύπτει σταδιακώς τον δρόμο, όπου ο νους τελικώς μπορεί να θεραπεύσει έναν ευάλωτο ψυχισμό και να συμφιλιώσει το άτομο με τις αντιφάσεις του.
Είχα μία ξυλόγλυπτη εικόνα του Χριστού στην παιδική του ηλικία, ντυμένου με λευκό ένδυμα και στεφάνι στο κεφάλι. Ήταν η άλως! Αυτός ο συνομήλικος Χριστός κρατούσε στα χέρια του την βασανισμένη εσωτερική μου ζωή, απαλύνοντάς την. Έβαζα την εικόνα του κάτω από το μαξιλάρι μου, προσευχόμουν κι αντιμετώπιζα καλύτερα τις έμμονες ιδέες και την ταραχή μου. Ακόμη και σήμερα στα αρχόμενα γηρατειά μου, πέρα από τις πνευματικές συζητήσεις για την ύπαρξη ή όχι του Θεού και τα φιλοσοφικά συγγράμματα, διατηρώ με ευγνωμοσύνη και τρυφερότητα την παιδική μου αγάπη, τον μικρό Χριστό, πού μέσα στον χρόνο έγινα η γιαγιά του.
Το Ποικιλόγραφο Βιβλίο
Ελένη Λαδιά
Άρθρα– Ομιλίες – Δοκίμια, 1972-2012
Η λέξη “ποικιλόγραφο” δεν αναφέρεται στην ποικιλία της γραφής αλλά στα ποικίλα θέματα. Έτσι διάλεξα ως τίτλο «Το ποικιλόγραφο βιβλίο» για την ποικιλία της θεματολογίας του. Συνέλεξα κείμενά μου δημοσιευμένα σε περιοδικά και εφημερίδες, τα οποία καλύπτουν μία συγγραφική πορεία σαράντα χρόνων από το 1972 μέχρι το 2012. Γιατί όμως τα συγκέντρωσα σε αυτόν τον ογκώδη τόμο; Για να εορτάσω την σαραντάχρονη πνευματική μου πορεία; Για να αποδείξω την εργατικότητά μου, το γεγονός δηλαδή πως εκτός από τα δημοσιευμένα βιβλία μου, πού δεν είναι λίγα, είχα και παράλληλη συγγραφική δραστηριότητα; Κάποιος υποχθόνιος φόβος του θανάτου ίσως… Δεν ξέρω τι από όλα είναι. Ίσως και λίγο από όλα. Η αλήθεια όμως είναι πώς δεν ήθελα να χαθούν. Κι αν χανόταν, τι θα γινόταν; Τίποτε ουσιαστικό. Θα υπήρχε όμως μία θλίψη, όπως όταν χάνεις κάποιο ενθύμιο που σου χάρισε ένα αγαπημένο πρόσωπο. Ένα τέτοιο ενθύμιο θέλω να χαρίσω στους φίλους μου και στους αναγνώστες πού με αγαπούν. Ελένη Λαδιά
Η σημασία του Ξένου
Ελένη Λαδιά
Δοκίμιο
Το θέμα τού «Ξένου» απασχόλησε και απασχολεί αιωνίως τον ανθρωπο.Ποιος ο ορισμός του Ξένου και ποια η αντιμετώπισή του;
Η συγγραφέας του βιβλίου για να εντοπίσει την σημασία του Ξένου ανατρέχει στον Όμηρο, στον Πλάτωνα, στον Αριστοτέλη, στον Πλούταρχο, στους Στωικούς, στον Καβάφη, στην Ελληνιστική εποχή, στον Χριστιανισμό, και φτάνει στην σημερινή εποχή με το μεγάλο δίλημμα: Πρέπει να υποδεχόμαστε και να φιλοξενούμε τον Ξένο;
Ή πόσο κίνδυνο διατρέχει μια μικρή πατρίδα, όταν την κατακλύζουν εκατοντάδες πρόσφυγες και μετανάστες, κυνηγημένοι από τον πόλεμο και τις κακουχίες της δικής τους πατρίδας; Υπάρχει τελικά απάντηση στο μεγάλο αυτό δίλημμα;
Τα άλση της Περσεφόνης
Ελένη Λαδιά
Μυθιστόρημα
Τό μυθιστόρημα Τά Ἄλση τῆς Περσεφόνης ἀναδύεται ἀπό μία λέξη: ἀπό τήν προστακτική Ἔστω, ἡ ὁποία μετασχηματίζει τά δεδομένα μέ ὑποθετικό ἤ εὐχετικό τρόπο. Ἔστω… μέ τήν ὑπόθεση ἀλλάζει καί ἡ ὀπτική, ἀμφισβητεῖται ὁ χρόνος, ἡ ἔρευνα γίνεται παιχνίδι τῆς νοσταλγίας, ὁ ἔρωτας, εὐτυχής ἤ ὀδυνηρός, ἀγωγός αὐτογνωσίας, ὁ θάνατος ἡ ἄλλη μορφή τῆς ζωῆς.
Στά Ἄλση τῆς Περσεφόνης ἀναζητεῖται τό Πρόσωπο κάτω ἀπό τίς γύψινες μάσκες καί τά προσωπεῖα καί προσδοκᾶται ἡ συνάντηση μέ τόν Ἄλλον, πού στήν οὐσία εἶναι ἕνας φωτισμός τοῦ αὐθεντικοῦ μας προσώπου.
Στά Ἄλση τῆς Περσεφόνης ἀρχίζει ἡ δράση, ἐκεῖ ὅπου καταργοῦνται τά ὅρια τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Ὅπως εἶπαν κριτικοί καί ἀναγνῶστες, αὐτό τό μυθιστόρημα περικλείει τήν Ἑλλάδα, ὅλες τίς φάσεις της ἀπό τίς ρήσεις τῶν προσωκρατικῶν φιλοσόφων μέχρι τά σημερινά χωριά της. Ἡ ἑλληνική ψυχή διαχέεται στίς σελίδες του.
Ο έτυμος λόγος
Ελένη Λαδιά
Διηγήματα
… Ο ανώνυμος άνθρωπος ένιωσε να χάνεται σ’ έναν άγνωστο κόσμο. Με βαθιά συναίσθηση πώς δεν θυμόταν το δικό του όνομα, θέλησε να μάθει το όνομα αυτής της πολίχνης, στην οποία βρέθηκε από μια παραξενιά της τύχης του. -Πώς λέγεται αυτή η πολίχνη; Κανείς από τους κατοίκους που άκουσαν, δεν απάντησε. Τον κοίταξαν μόνο απορημένοι, λες και ρωτούσε το πιο εύλογο που υπάρχει πάνω στη γη. Εκείνος επανέλαβε με φωνή παρακλητική την ερώτηση. Τότε ο σάλος ζητιάνος που χειρονομούσε ακατάπαυστα σε μια φανταστική συζήτηση, τον άκουσε και απάντησε χωρίς να τον κοιτάξει. -Το όνομα της πόλης αυτής λέγεται Υπομονή…
Related Products
Όταν οι λέξεις χορεύουν
Αγγελική Κουτλή
[…] Σίγουρα ο πεζός λόγος με τη βατή γραφή και τα συγκεκριμένα νοήματα είναι είδος πιο ευανάγνωστο και αγαπητό στους περισσότερους. Όμως και η ποίηση με την έντεχνη μορφή της, την μουσικότητα και αρμονικότητά της, δίνει την ευχέρεια στον ποιητή να εκφράσει με πηγαίο λυρισμό διάφορα συναισθήματα, αφήνοντας μέχρι και απορίες να αιωρούνται με τρόπο μυσταγωγικό, ώστε ν’ απηχούν στον εσωτερικό κόσμο εκείνων που αγαπούν την ποίηση· αλλά ακόμη και όσοι δεν συμπαθούν ιδιαίτερα το είδος, διαβάζοντάς τα έστω, παίρνουν ένα ερέθισμα για να σκεφτούν… (από τον πρόλογο του βιβλίου)
Μνημοσύνης απαύγασμα
Ελένη Διαμαντοπούλου
Ζώσα μνήμη -έκρηξη μέσα από ασφυξία· ποθώντας την καταγραφή μιας χειρονομίας κόντρα στην επιβολή του θανάτου μιας αναζήτησης πέρα από τον θάνατο· με την ανάμνηση του πρωτόκτιστου κάλλους…
Νέκυια (Ομήρου Οδύσσειας λ΄) Ελένη Λαδιά
Ομήρου Οδύσσειας λ΄
[…] Στη λ΄ ραψωδία, την γνωστή ως Νέκυια, το θέμα που υπερισχύει είναι της Νοσταλγίας και του Νόστου. Από Νοσταλγία για τον Νόστο επισκέπτεται ο Οδυσσεύς τον Άδη και συνδιαλέγεται με τον μάντη Τειρεσία και τους άλλους νεκρούς. Ολόκληρη η ραψωδία αποπνέει μια ατμόσφαιρα μελαγχολίας, ο Άδης υπάρχει ως μία υποτονική συνέχεια ζωής και το παράπονο των νεκύων είναι η νοσταλγία του πάνω κόσμου. Στην Νέκυια ό ήρωας φτάνει στο αποκορύφωμα της νοσταλγίας: δρα και επιζητεί τον νόστο μέχρι που εισχωρεί στον χώρο του Άδη. Όμως αυτός ο χώρος είναι τοποθεσία ψυχοβολής. Εκεί η νοσταλγία κινδυνεύει να απολιθωθεί και να σταματήσει η δράση για τον νόστο. Στον χώρο των νεκύων ο Οδυσσεύς δεν φοβήθηκε ούτε την συγκίνηση όταν συναντήθηκε με την ψυχή της μητέρας του, ούτε τα λόγια του Τειρεσία, «τον νόστο τον μελίγευστο ζητάς, πανένδοξε Οδυσσέα, όμως αυτόν θα σου τον κάνει δύσκολο ο Θεός». Φοβήθηκε όμως ο ήρωας την απολίθωση στην επιθυμία της νοσταλγίας, απολίθωση που θα εμπόδιζε τον νόστο. Ίσως έτσι θα μπορούσαν να κατανοηθούν οι στίχοι 633-635 στο τελευταίο τμήμα της Νέκυιας. Ο Οδυσσεύς θα ήθελε να παραμείνει στον τόπο του Άδη και να δει τους ήρωες Θησέα και Πειρίθου, άλλα φοβήθηκε μήπως η τρομερή Περσεφόνη θα του έστελνε την Γοργεία κεφαλή, αυτό το φρικώδες κεφάλι, του οποίου το βλέμμα απολίθωνε τα πάντα, από ανθρώπους μέχρι νησιά. Έτσι μπροστά στον φόβο της απολίθωσης, σε μια κατάσταση διαρκούς νοσταλγίας στον χώρο του Άδη, ο Οδυσσεύς φεύγει τρέχοντας και προστάζει τους συντρόφους του να λύσουν τις πρυμάτσες των πλοίων. Η Νέκυια μεταφράσθηκε το 1986. Με τον συνεργάτη ποιητή Α. Π. Παπαδίτσα, ο οποίος από το 1987 βρίσκεται στην αντίπερα όχθη, στον χώρο των νεκύων, χρησιμοποιήσαμε την έκδοση της Οξφόρδης. Η μεταφραστική μας προσπάθεια, όπως στους Ορφικούς και τους Ομηρικούς Ύμνους, έχει σκοπό να δείξει την διαχρονικότητα της ελληνικής γλώσσας. Ακολουθήσαμε επομένως τους κανόνες που είχαμε θέσει και για τις προηγούμενες μεταφράσεις των ορφικών και ομηρικών ύμνων. Ελένη Λαδιά
There are no reviews yet.