Άπαντα Χρήστου Μαλεβίτση, 9ος τόμος – Δοκίμια Ιδεών

Δοκίμια Ιδεών

Ο Χρήστος Μαλεβίτσης (1927-1997) καλλιεργεί το φιλοσοφικό δοκίμιο ξεκινώντας από έναν προσωπικό πυρήνα εμβιώσεως της εγκοσμιότητας και του ιστορικού χρόνου, ο οποίος εκφράζεται ως απορία και ταυτοχρόνως ως πόρος. Η απορία τον οδηγεί στη διασκεπτική επεξεργασία των δρώμενων στην κοσμική σκηνή και στη δραματική συναίσθηση στης έλλειψης πόρου, δηλαδή περάσματος, διεξόδου. Η εμβίωση αυτής της έλλειψης εντείνει την εγρήγορση του και τον οδηγεί προς μία ποιητικο-θρησκευτική υπέρβαση της εγκοσμιότητας. Ο συγγραφέας εισάγει στον ελληνικό δοκιμιακό λόγο τη μέριμνα του εσχάτου και την επίγνωση των ορίων. Αποβλέπει προς τη συνολική σύλληψη των ιστορικώς δρωμένων, προκειμένου να διασωθεί ό, τι μαρτυρείται γνησίως από το παρελθόν και να επιβεβαιωθεί ό, τι υπόσχεται την αυθεντική επιβίωση στο μέλλον. Επιδιώκει τη συνειδητοποίηση της κρισιμότητας της παρούσας ιστορικής ώρας. Γνωρίζει, όμως, πως για την ουσιαστική υπόσταση του ανθρώπου, το παρόν είναι πάντοτε κρίσιμο, επειδη πάντοτε τελεί υπό κρίσιν. Αν είναι να υποδηλώσουμε την αφετηριακή του εμβίωση, θα λέγαμε πως για τον συγγραφέα το γεγονός του υπάρχειν στον κόσμο είναι το πιο θαυμαστό και το πιό μυστηριακό και το πιο κρίσιμο συμβάν που μπορούμε να ζήσουμε ή να σκεφτούμε. Από αυτή τη σταυρική εμβίωση εκπηγάζει ο στοχασμός του και εκπτύσσεται ο λόγος του. Περισσότερες πληροφορίες για τον συγγραφέα καθώς και το σύνολο των βιβλίων του που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Αρμός. Δείτε εδώ. Εδώ μπορείτε εάν θέλετε να δείτε: Παρουσιάσεις βιβλίων αγαπημένων σας συγγραφέων και όχι μόνον.

Ο παρών τόμος περιλαμβάνει εκατό μικρά δοκίμια για το πνεύμα των καιρών μας, διαρθρωμένα σε τρεις ενότητες που καλύπτουν θεματολογία από την ιστορική, την πνευματική και την ελληνική ζωή. Η επιλογή των κειμένων, από δημοσιεύσεις σε αθηναϊκή εφημείδα, έγινε κατά την κρίση του συγγραφέα για όσα άξιζε “να διασωθούν από τον κατακλυσμό του χρόνου μέσα στην κιβωτό ενός βιβλίου”. Παρά τη ροπή προς γενικεύσεις, τα δοκίμια αποτελούν απαντήσεις στις προκλήσεις της καθημερινότητας.

Ο άνθρωπος βιώνει δραματικά την ένταση μεταξύ του εφήμερου χρόνου και του αιώνιου άχρονου. Τον χρόνο της ζωής του τον ζει ανάμεσα στις δύο αυτές ροπές. Ζει το εφήμερο ως δράμα αιώνιο και το αιώνιο ως δράμα εφήμερο. “Προς τούτο, οι ασχημάτιστες προκλήσεις της καθημέριας ζωής οφείλουν να σχηματισθούν από τον αποφαντικό λόγο, ο οποίος πραγματοποιεί την πνευματική αποκατάσταση του χαμένου χρόνου. Έργο παντάπασι δυσχερές. Όπως όταν κατορθώνεται, προσπορίζει την κρυφή ευτυχία του επιτεύγματος. Της διασώσεως της στιγμής μέσα στους κρυστάλλους του πνεύματος”.