Αρχή

Η Ελένη Λαδιά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Σπούδασε Αρχαιολογία και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ασχολείται αποκλειστικώς με την λογοτεχνία από την εφηβική της ηλικία μέχρι σήμερα. Έχει γράψει μυθιστορήματα, διηγήματα, δοκίμια και αρχαιογνωστικά έργα. Έχει τιμηθεί με κρατικό βραβείο το 1981 για τον Χάλκινο ύπνο (διηγήματα), με βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών το 1991 για την Ωρογραφία (διηγήματα), βιβλίο πού ήταν υποψήφιο και για το ευρωπαϊκό βραβείο του 1993, καθώς και με κρατικό βραβείο το 2006 για την Γυναίκα με το πλοίο στο κεφάλι.

Διηγήματά της έχουν μεταφρασθεί στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γεωργιανά και εβραϊκά, το μυθιστόρημά της Χι ο Λεοντόμορφος στα σερβικά, ενώ η Χάρις (μυθιστόρημα), η Γυναίκα με το πλοίο στο κεφάλι ( νουβέλα) και Αποσπασματική σχέση (μυθιστόρημα) στα ρουμάνικα. Κείμενά της δημοσιεύονται σε εφημερίδες και περιοδικά της χώρας.

Περισσότερες πληροφορίες για την συγγραφέα καθώς και το σύνολο των βιβλίων της που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Αρμός. Δείτε εδώ.    Νέκυια (Ομήρου Οδύσσειας λ΄).  Τα άλση της Περσεφόνης.  Ο έτυμος λόγος.  Το Ποικιλόγραφο Βιβλίο.  Ωρογραφία.  Ποιητές και αρχαία Ελλάδα.  Η σημασία του Ξένου.  Σημειώσεις από το υπόγειο (Μετάφραση: Ελένη Λαδιά).  Άρθρα για την Καβαφική Ποίηση.  Εξ Αιγύπτου.  Το άγιο περιστέρι και ο Κορυδαλλός οδύνης.  Θεοφόροι και δαιμονοφόροι.   Σημερινές Ελληνίδες με πανάρχαια ονόματα.: Δείτε την παρουσίαση του βιβλίου στον Αρμό εδώ (VIDEO).

Η εσωγραφία μιας πεζογράφου: Μέσα από ψυχικές καταδύσεις, ανεξάρτητες από εμπειρικά γεγονότα, από σκέψεις, μελετήματα και ιδέες, η Ελένη Λαδιά ανακαλύπτει σταδιακώς τον δρόμο, όπου ο νους τελικώς μπορεί να θεραπεύσει έναν ευάλωτο ψυχισμό και να συμφιλιώσει το άτομο με τις αντιφάσεις του. Είχα μία ξυλόγλυπτη εικόνα του Χριστού στην παιδική του ηλικία, ντυμένου με λευκό ένδυμα και στεφάνι στο κεφάλι. Ήταν η άλως! Αυτός ο συνομήλικος Χριστός κρατούσε στα χέρια του την βασανισμένη εσωτερικήμου ζωή, απαλύνοντάς την. Έβαζα την εικόνα του κάτω από το μαξιλάρι μου, προσευχόμουν κι αντιμετώπιζα καλύτερα τις έμμονες ιδέες και την ταραχή μου. Ακόμη και σήμερα στα αρχόμενα γηρατειά μου,πέρα από τις πνευματικές συζητήσεις για την ύπαρξη ή όχι του Θεού και τα φιλοσοφικάσυγγράμματα, διατηρώ με ευγνωμοσύνη και τρυφερότητα την παιδική μου αγάπη, τονμικρό Χριστό, πού μέσα στον χρόνο έγινα η γιαγιά του.

Αρχή